La Croix-Riz, januari 2023 Stepan Bandera, een Oekraïense nazi, strijder met Hitler en massamoordenaar van tienduizenden Joden en communistische verzetsstrijders, wordt met de dag nog steeds meer de held van de “democraten” van het Westen. De pers vervalst zijn verhaal en verandert de beul in een glorievolle patriot. Was hij in 1945 geen Amerikaanse agent? Dit alles toont aan dat er een paradijs bestaat voor de Nazi's: Oekraïne.

1. 1
24 januari 2023
Bandera: beschermd door de CIA, in ere hersteld door onze
media, Oekraïne nazi en kampioen van het Westen.
Annie LACROIX-RIZ
Stepan Bandera, een Oekraïense nazi, strijder met Hitler en massamoordenaar van
tienduizenden Joden en communistische verzetsstrijders, wordt met de dag nog
steeds meer de held van de “democraten” van het Westen. De pers vervalst zijn
verhaal en verandert de beul in een glorievolle patriot. Was hij in 1945 geen
Amerikaanse agent?
Dit alles toont aan dat er een paradijs bestaat voor de Nazi's: Oekraïne.
De oorlog in Oekraïne in februari 2022 is door Rusland begonnen na acht jaar
Oekraïens-Westerse agressie (2014-2022) tegen de Russischtalige bevolking van
Oost-Oekraïne. Voor hun 14.000 doden, voornamelijk burgers, hadden onze
mainstream media even weinig geïnteresseerd als de slachtoffers in Irak, Servië,
Afghanistan en Syrië, die sinds 1991 door de Verenigde Staten zijn aangevallen in
hun wereldwijde zoektocht naar de controle over olie en gas en andere grondstoffen,
onder de dekmantel van de NAVO die sinds haar oprichting (1950) onder
Amerikaans bevel staat.
De westerse coalitie, die van meet af aan de officiële Russische doelstelling van
“denazificatie”, aangekondigd in februari 2022 - in overeenstemming met de “politieke
beginselen” vastgelegd in het protocol van de conferentie van Potsdam (1 augustus
1945) - belachelijk heeft gemaakt, beweert tegen Rusland op te treden in naam van
de “democratie” (de nieuwe naam van de “vrije wereld” tijdens het Sovjettijdperk).
Naarmate de oorlog voortduurde, ontwikkelde het “Westen” het begrip “democratie”
en verdoezelde zij de verering van de “bevriende” Oekraïense staat voor zijn oorlogs-
en vooroorlogse misdadigers. Zo werpt het de Oekraïense nazi Stephan Bandera
(1909-1959) op als vroege voorvechter van de “Oekraïense onafhankelijkheid”. Het
Westen vergeeft eveneens de Maidan Oekraïense “democratie” van na-Maidan dat
zij de nazi-groeperingen erkent en de agressie tegen het Oekraïense volk door de
miljardair Zelenski, een waardige opvolger van de miljardair Porosjenko. Zelenski
vernietigde de arbeid-wetgeving, verhoogde de werktijden en verlaagde de lonen. Hij
verbood de oppositiepartijen en -kranten, wat was geëist door de Amerikaanse
“investeerders”.

2. 2
Bandera is pas een “nationale held” geworden sinds de Amerikaanse “Oranje
Revolutie” van 2004, en vooral sinds de staatsgreep van de Maidan die in februari
2014 door Washington werd georganiseerd tegen een voor haar onduldbare legale
maar pro-Russische Oekraïense regering. De organisator ervan, de vice-
staatssecretaris voor politieke zaken, Victoria Nuland, een neoconservatieve dame
van de National Endowment for Democracy (NED) (CIA) en dwangmatige Russofoob
(en Sinofoob), heeft sinds 1993 de leiding over haar Oekraïense politiek, zowel onder
de Democratische als de Republikeinse leiding (met uitzondering van het
presidentschap van Trump). Zij bekende op 13 december 2013 voor de National
Press Club, tijdens een door het olieconcern Chevron gefinancierde conferentie, en
vervolgens op 15 januari 2014 voor de Senaatscommissie voor buitenlands beleid,
dat de Amerikaanse regering sinds de val van de USSR “vijf miljard dollar had
uitgegeven” om de triomf van de “democratie” in Oekraïne te bewerkstelligen en dat
Chevron op 5 november van het jaar daarvoor een overeenkomst had ondertekend
voor een investering van tien miljard dollar in boringen die een einde zouden maken
aan de “afhankelijkheid van Rusland”i
van het land. Mevrouw Nuland, een
waterdraagster van de putschisten van Maidan, heeft sindsdien Oekraïense
regeringen gefabriceerd. Zij organiseerde samen met de rest van het staatsapparaat
de herbewapening voor van Oekraïne, dat Washington sinds juli 2021 de facto in de
NAVO-operaties heeft geïntegreerd.
De intimiteit van de VS met het Oekraïense nazisme in het algemeen ging vooraf aan
de val van de USSR. Hun belangstelling voor de grot van de Oekraïense Ali Baba is,
zoals die van alle imperialisten, nooit opgehouden sinds de “heropening” van
Rusland, dat zijn moderne, geconcentreerde economie, van het bankwezen tot de
grondstoffen, had overgedragen aan het Westen. Aangezien het Reich, vooral sinds
de Eerste Wereldoorlog, lange tijd vooraan had gelopen op het Oekraïense toneel,
vergezelden Amerikaanse banken het Reich tijdens het interbellum. Maar toen in de
een tweederangs rol onder leiding van Nazi-Duitsland.
Want het Reich had de Oekraïne tot de nederlaag van november 1918, veroverd op
Sovjet-Rusland. Dat van 1918 tot 1920ii
aan alle kanten was belegerd door veertien
imperialistische mogendheden. Oekraïne werd door de bolsjewieken in 1920
heroverden. Berlijn erkende de Sovjetstaat in 1922.
Maar het Vaticaan, het knecht van het Reich sinds het einde van de 19e eeuw en
nog meer sinds 1914, gaf de Curie de Duitse katholieke geestelijkheid de opdracht
om militaire spionage uit te voeren in Oekraïne ter voorbereiding van de geplande
nieuwe aanvaliii
.
De nazi-bandieten in de vooroorlogse periode
In deze context groeide Bandera op, een typisch product van het Oost-Galicische
(West-Oekraïense) Uniatismeiv
, het oorlogswapen van de Roomse Kerk tegen de
Orthodoxe kerk sinds 1595-1596. Als zoon van een Uniat priester werd hij net als zijn
leeftijdgenoten opgevoed in een fanatieke haat tegen Polen, de Russen, en Joden en
tegen andere tegenstanders, onder het gezag van Andrei Szepticky, de Uniat
bisschop van Lemberg (Lwow in het Pools, Lvov in het Russisch, Lviv in het
Oekraïens) die in 1900 werd benoemd. Als Russofoob, Polonofoob en fanatieke

3. 3
antisemiet moest Szepticky, net als al zijn voorgangers, de orthodoxen in het oosten
bekeren, een missie verbonden met de Germaanse verovering. Eerst diende hij
Wenen, meester van Oost-Galicië. Daarna, vanaf Pius X in 1907 de machtige Duitse
Hohenzollern verkoos boven de stervende Oostenrijkse Habsburgers, begeleidde de
bisschop tot aan zijn dood (november 1944) de “Drang nach Osten” van het
keizerlijke, “republikeinse” en nazi Duitse Reich.
Het Reich, dat vóór 1914 het “Oekraïense onafhankelijkheid” tegen Rusland
financierde, maakte van Oekraïne tijdens de Eerste Wereldoorlog een militair
bolwerk. Sinds 1929 steunde Berlijn de “Organisatie van Oekraïense Nationalisten”
(OUN), die Stefan Bandera (20), “hoofd van de Oekraïense terroristische organisatie
in Polen”, had opgericht met zijn trouwe luitenants Mykola Lebed en Jaroslav
Stetsko. Zij namen deel aan de anti-Sovjet campagne over de “genocide door de
honger in Oekraïne” (Holomodor) die in 1987 werd beschreven door de Canadese
fotograaf en vakbondsman Douglas Tottlev
, een pionier in de studie van het
Oekraïense nazismevi
. Deze leugencampagne werd gelanceerd door het Reich en
het Vaticaan in de zomer van 1933, d.w.z. nadat de uitstekende oogst van juli een
einde had gemaakt aan de hongersnood. Deze campagne werd ijverig overgenomen
door al hun bondgenoten, inclusief Polen. Polen met Lwow als centrum, bereidde
ideologisch de verovering van Oekraïne voor.
Berlijn en het Vaticaan van hun kant hadden zich er in een van de twee geheime
artikelen van het concordaat van het Reich van juli 1933 toe verbonden dit samen uit
te voerenvii
.
Tegen in Polen hebben de Banderisten grote aanvallen gevoerd door niet alleen de
Joden te vervolgen in Oekraïne maar tegen de Poolse staat. Bandera en Lebed
vermoordden de Poolse minister van Binnenlandse Zaken, Bronisław Pieracki, op 15
juni 1934, het topjaar van de Duitse aanvallen op staatshoofden en ministers, hoewel
hij net als zijn leiders, Pilsudskiviii
en Beck, in extase was voor de “Duitse vriend”. De
OUN-nazi's speelden in Oost-Galicië, schreef Grzegorz Rossolinski-Liebeix
in 2014 in
zijn baanbrekende proefschrift over Bandera, dezelfde rol als de Kroatische Ustashax
van Ante Pavelitch, de Slowaakse nazi's van de Hlinka-partij, de Roemeense IJzeren
Garde en andere Oost-Europese nazi's. Ze hadden allemaal “het fascisme, het
antisemitisme, het raciaal suprematisme, het oorlogsverering en de hele reeks
rechtse waarden van de Nazi’s omarmd”.
Om zijn Duitse “vrienden” niet voor het hoofd te stoten, zette Warschau het
doodvonnis van Bandera en Lebed, dat (pas) in 1936 was uitgesproken, om in
levenslange gevangenisstrafxi
. De Duitse bezetters lieten deze misdadigers vrij na de
invasie van Polen in september 1939.
De Bandera Nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog
Sindsdien was de Verenigde OUN, machtig in Slowaaks en Pools Oekraïne (buiten
Sovjet Oekraïne), de lakei van het Reich. Het was in 1939-1940 onderverdeeld in
OUN-M en OUN-B, respectievelijk geleid door Andrei Melnik en het trio Bandera-
Lebed-Stetsko, slechts verdeeld door hun onenigheid, in schijn, over de “Oekraïense
onafhankelijkheid”: Melnik sprak er niet meer over, Bandera koesterde het woord
“onafhankelijkheid” dat het Reich tot geen enkele prijs wilde.

4. 4
De twee OUN's hielpen de Sipo-SD (de Gestapo) en de Abwehr bij de voorbereiding
van de bezetting van Polen, en later van de USSR. Haar leden bevolkten de
“politieacademies” in bezet Polen. Na Barbarossa liquideerden zij, samen met de
Wehrmacht, onmiddellijk 12.000 Joden in Oost-Galicië, en hielden daar nooit mee
op. Als afgevaardigden van de Sipo-SD martelden en moorden ze onafgebroken met
de zegen van de Uniat geestelijken, waaronder Szepticky,die de Banderisten van het
14e Legioen van de Waffen SS Galicië (1943-1944) zegende. In Einsatz
kommandos, gevangenissen, concentratiekampen en elders slachtten beide OUN's
“de vijanden van de Oekraïense natie” af. Alsook de “niet-loyale” Oekraïners, Joden
(van diverse nationaliteiten), Russen en niet-joodse Polen, waaronder de 100.000 uit
Volhynië xii
, een Bandera-prestatie die de huidige (valselijk) “idyllische relatie”
Warschau-Kiev verstoort. In Polen en de USSR, tot de volledige bevrijding van
Oekraïne door de Sovjet-Unie (Lvov, in juli 1944), speelden deze kampioenen van de
“etnische zuivering” bij de “vernietiging van de Joden” uitstekend de rol van
“satellietstaten (van het Reich) (Oekraïne naast Kroatië en Slowakije)xiii
. Het officiële
beperkte conflict tussen Berlijn en de Bandera, over de Oekraïense
“onafhankelijkheid”, leverde Bandera en Stetsko in 1942 gevangenschap op in een
“erekamp” in Sachsenhausen (30 km van Berlijn). Lebed, die op de vlucht was,
leidde het “Oekraïense opstandelingenleger” (UPA): gevormd in 1942. Het bestond
uit de hulppolitie van de Wehrmacht en de SS.
Bandera en Stetsko werden in september 1944 uit hun hotel- “erekamp” vrijgelaten,
Wat ze later vertelden aan de CIA. In juli 1944 hadden veel de massamoordenaars
Oekraïne verlaten in Duitse busjes. Berlijn richtte voor zijn Oekraïense nazi's de
“Oekraïense Hoge Bevrijdingsraad” (UHVR) op, en vervolgens, in november 1944,
een “Oekraïens Nationaal Comité” met een Bandera meerderheid. Waar is het bewijs
van “nationaal en anti-nazistisch verzet” van Bandera! De inname van Berlijn door de
Sovjet-Unie bracht hen naar München, het historische centrum van het Nazisme.
München werd in het voorjaar van 1945 een van de hoofdsteden van de
Amerikaanse bezettingszone. Van de “250.000 Oekraïners” die zich in 1947 “in
Duitsland, Oostenrijk en Italië” vestigden (zogenaamde “ontheemden”), was een
groot aantal duidelijk lid of sympathisant van de OUN”.
De rest van de OUN-UPA criminelen was in het nu Sovjet Oost-Galicië gebleven,
waar zij, onder leiding van hun Uniat geestelijken, nog steeds in het geheim
bloedbaden aanrichtten: “in West-Oekraïne” vermoordden duizenden van hen
“35.000 Sovjet leger- en partijkaders tussen 1945 en 1951”. Zij werden daarbij geleid
door hun buitenlandse vrienden, niet alleen Duitse maar ook Amerikaanse vrienden.
Van de post-Stalingrad legende van “de strijd voor nationale
onafhankelijkheid” tot de artikelen in Le Monde in januari 2023
Toen de nederlaag van het Reich na Stalingrad vaststond, begon de OUN-UPA een
“verzet”-verhaal te verzinnen: de sleutel tot de huidige Russofobe propaganda, deze
legende werd verspreid in het “Westen” toen de Bandera-kliek officieel “bondgenoot”
werd tegen de USSR. Zo ontstond de mythe van “het verzet van Oekraïense
nationalisten dat even antinazi als antibolsjewistisch was”. Dit verhaal werd vanaf
dan door de “westerse” mainstream pers in stand wordt gehouden. Op 7 en 8 januari

5. 5
2023 wijdde Le Monde twee artikelen aan Bandera, deze “naïeve held van de
Oekraïense onafhankelijkheid”. Het eerste, “Stepan Bandera, l'antihéros ukrainien
glorifié après l'agression russe” (Stepan Bandera, de Oekraïense antiheld verheerlijkt
na de Russische agressie), was zo toegeeflijk dat een tweede artikel werd
gepubliceerd, wellicht als reactie op de talrijke reacties. De titel was meer innemend
“Oorlog in Oekraïne: de mythe van Bandera en de realiteit van een nazi-
collaborateur”, niet de inhoud: “Bandera”. De titel was boeiender, “Oorlog in
Oekraïne: de mythe van Bandera en de realiteit van een nazi-collaborateur”, niet de
inhoud: Bandera “vocht met alle middelen om Oekraïne te bevrijden van de
opeenvolgende jukken van Polen en de Sovjet-Unie”. Hij werkte alleen met “nazi-
Duitsland” samen voor dit nobele doel, waardoor hij in Hitler “een mogelijke
bondgenoot zag om de Oekraïense nationale revolutie te ontketenen tegen de
Sovjet-onderdrukker die, naast andere wreedheden, de grote hongersnood van
1932-1933, de Holodomor, had georkestreerd, waarbij 3 tot 5 miljoen Oekraïners
werden uitgeroeid”. Dus hij had genoeg excuses.
De twee artikelen, vol grote leugens en onwaarheden, maken van Bandera “een
symbool van verzet en nationale eenheid”, een complexe en “betwiste” held. Deze
beschrijving verontrust Arno Klarsfeldxiv
, die zich nu zorgen maakt over de “westerse”
verheerlijking van Oekraïense nazi's: “Le Monde is een bevooroordeelde en
leugenachtige krant aan het worden: Bandera is geen “controversiële” figuur, hij heeft
actief deelgenomen aan de Shoah. Hoe zou Le Monde Goering omschrijven?
“Controversieel”? Een schande voor een serieuze krant!!! het is echt beschamend.”
Op 15 maart 2014 gaf de krant nog toe dat de Maidan coup de nazi's de leiding had
gegeven over Oekraïne met zijn extreme Russofobie: “Extreemrechts in Oekraïne,
een onverwacht doelwit voor Moskou. De zichtbaarheid op Maidan van de
neonazistische ultra-minderhedengroep voedt de Russische propaganda tegen de
nieuwe macht in Kiev”. De wetenschappelijke geschiedschrijving had al in 1987, met
het werk van Tottle de leugens over de “genocidale hongersnood”, over de
moordpartijen en over de fraude van de OUN-OPA over haar activiteiten van 1929 tot
1945 aangetoond. Rossolinski-Liebe, wiens persoonlijke veiligheid werd bedreigd
door de post-”Oranje Revolutie” i Oekraïne en wiens lezingen werden verboden,
maakte het portret van de grote crimineel Bandera compleet. Het artikel in Le Monde
van 8 januari vermeldt zijn proefschrift, zonder iets te zeggen over de inhoud ervan.
Het verhaal over de Oekraïense Nazi helden van de “nationale onafhankelijkheid”
speelde een grote rol in de lange voorbereidingen van het huidige Amerikaanse
politiek in Oekraïne. (…) De reguliere pers, waaronder Hearst, een spreekbuis voor
Duits-Amerikaanse kringen, nam vanaf 1935 deel aan de campagne over de
“genocidale hongersnood in de Oekraïne”-campagne. Dit vijftig jaar voor het
“Holodomor”-gedoe (de nieuwe naam) onder Reagan. Bij het einde van de Tweede
Wereldoorlog begon de periode van de opvolging van het Reich, of toch voor
samenwerking met de erfgenamen van het Reich. Dit met het oog op de verovering
van Oekraïne.
De Amerikaanse strategie om heel Europa te veroveren kwam aan het licht in de
periode tussen het territoriale compromis van Jalta in februari 1945 (dat van meet af

6. 6
aan gehaat werd door het Westen) en de uiteindelijke beslissing, in 1947-1948, om
niet alleen de Sovjet-invloedzone, maar ook de Sovjetstaat te liquideren.
Die taak werd toevertrouwd aan Frank Wisner en George Kennan. Wisner, een
advocaat uit Wall Street, was in 1944 door Allen Dulles, hoofd van de OSS-Europe
sinds november 1942, naar Roemenië gestuurd. Men moest beletten dat Roemenië,
kampioen van de antisemitische moordpartijen, in het Sovjet kamp zou terecht
komen door te onderhandelen met de elites die daarbij betrokken waren geweest.
Kennan, een diplomaat, had zijn carrière, sinds 1931 in Riga (Letland) en vervolgens
op andere verschillende posten, opgebouwd door te strijden tegen de USSR. Het
State Department belastte dit tandem daarom in het kader van de in juli 1947
opgerichte CIA (officiële opvolger van de OSS) en de toepassing van Richtlijn 10/2
van de Nationale Veiligheidsraad van 18 juni 1948, die de algemene liquidatie van
het Europese socialisme beoogde. Kennan, een ster van de Koude Oorlog,
waarschuwde Washington tevergeefs voor de uitbreiding van de NAVO naar het
Oosten, tegen Rusland, na 1991.
Oekraïne stond centraal in deze politiek. Washington vertrouwde op de ervaring van
(West-)Duitsland als pas verslagen bondgenoot (zoals na de Grote Eerste Oorlog).
De historicus Christopher Simpson beschreef al in 1988 de ongelofelijke
reddingsoperatie door de OSS en haar opvolgers (“Strategic Services Unit” en later
de CIA) van Europese oorlogsmisdadigers, voornamelijk Duitsers en Oekraïners.
Harry Rositzke, hoofd van de “geheime operaties binnen de USSR” van de
Oekraïense nazi's sinds 1945 in München - en een trouwe agent die geen namen
noemde - gaf in 1985 toe: “We wisten heel goed wat we deden. De basis van de job
was om alle uitschot te gebruiken zolang het maar anticommunistisch was. De
Amerikaanse historici Breitman en Goda, specialisten in de “Shoah” en regelmatige
medewerkers van het State Department, voltooiden het dossier in 2010.
Washington had grote behoefte aan het Vaticaan, dat als grote redder van
oorlogsmisdadigers via de Europese geestelijkheid zijn samenwerking met de
erfgenamen van het Reich handhaafde, maar deze nu afstemde op de Verenigde
Staten, meester van “West-Europa” en een belangrijke financiële geldschieter (voor
binnenlands, Italiaans en internationaal gebruik). De Curie bleef haar Lvov Uniat pool
beheren, via prelaten en clandestiene priesters. Szepticky, die in november 1944
overleed, werd opgevolgd door de Bandera leider Ivan Bucko, voormalig
“hulpbisschop van Lvov” (sinds 1929), die betrokken was geweest bij de
voorbereidingen voor Barbarossa en de mislukte “herchristelijking“ van de Russen. In
de zomer van 1945 aanvaardde Washington deze “Vaticaanse deskundige inzake
Oekraïense kwesties [met] radicaal anti-Russische opvattingen” als “Apostolisch
vertegenwoordiger van de Roethenenxv
van het Oekraïense Leger” (de OUN-UPA),
hoofd van de “Oekraïners in West-Europa” in Rome tot 1971.
Al in juli 1944, vlak voordat het Rode Leger Lvov binnenviel, hadden de
massamoordenaars van de “Opperste Oekraïense Bevrijdingsraad” (UHVR), inclusief
de prelaten, gekozen voor “de westerse regeringen”. (…)
Met opmerkingen [DMF1]:

7. 7
In mei 1945 hadden de Amerikanen de nazi-generaal (lid van de NSDAP) van de
Wehrmacht Reinhard Gehlen teruggevonden en bij München geïnstalleerd als de de
grote spion en hoofd van de “Duitse militaire inlichtingendienst aan het oostfront” in
de bezette USSR (Fremde Heere Ost, FHO), Gehlen, verantwoordelijk voor
“ondervragingen”, had de Sovjet-collaborateurs in alle bezette gebieden, inclusief
Oekraïne, geleid en had sinds 1942 het Vlassovxvi
-leger opgebouwd. Deze soldaten
van het Rode Leger, die zich bij de Wehrmacht aansloten om niet te sneuvelen,
vormden criminele bendes die in de USSR en zelfs tegen het Franse Verzet in 1943-
1944 vochten voor de Nazi's. Gehlen, een grote oorlogsmisdadiger, kreeg in 1945
enorme verantwoordelijkheden. Hij organiseerde inlichtingen- en agressiespionage
tegen de USSR, maar ook anticommunistische acties in de Amerikaanse zone.
Adenauer, die hem graag mocht, vertrouwde hem bij de oprichting van de West-
Duitsland in de herfst van 1949 de leiding van de geheime diensten toe. De grote
nazi Gehlen leidde aldus de Bundesnachrichtendienst (BND) tot zijn pensioen in
1968. Gezien de Duitse ervaring die sinds de jaren dertig is opgedaan, was zijn
bijdrage in Oekraïne van doorslaggevend belang. Omringd door uitsluitend
voormalige nazi's, waaronder zijn voormalige plaatsvervangers in de bezette USSR,
hield Gehlen de Duits-Oekraïense samenwerking dus ononderbroken in stand.
Londen en Washington werkten samen met Bandera en zijn handlangers.
Washington was discreter, maar liet toe dat de (in meerderheid) Bandera en andere
leden van de OUN toe zich in en rond München te hergroeperen. De geallieerde
rivalen weigerden Bandera en andere Oekraïense “gevluchte” oorlogsmisdadigers uit
te leveren aan de USSR, die al sinds begin 1946 hun berechting eiste. De
Amerikanen hielpen Bandera al in augustus 1945 om zich in München te vestigen,
vervalsten identiteitspapieren voor hem (op naam van Stefan Popel) en bezorgde
hem andere valse documenten, waaronder een van “gevangene van een
naziconcentratiekamp van 15 september 1941 tot 6 mei 1945 [en] vrijgelaten uit het
concentratiekamp Mauthausen”. Het werd een van de legendes van de hedendaagse
“westerse” pers. Zij gaven hem onderdak en vele faciliteiten, waaronder een stel
journalistenkaarten, onder andere voor een “Franse” krant.
De CIA vertrouwde Gehlen en zijn BND de taak toe om de compromitterende
Bandera te “begeleiden”, voor geheime militaire “operaties” in Oekraïne. Bandera
rapporteerde rechtstreeks aan Heinz Danko Herre, Gehlen's voormalige second-in-
command bij de “Fremde Heere Ost”xvii
, die onder meer was aangesteld bij het
Vlassov-leger en die als Gehlen's “hoofdadviseur” bij de BND van Bandera hield:
“We kennen hem al ongeveer 20 jaar, en hij heeft meer dan een half miljoen
aanhangers binnen en buiten Duitsland.” Washington blokkeerde Bandera's
aanvraag voor een visum voor verblijf in de Verenigde Staten sinds 1955, maar de
BND wilde haar geliefde Bandera in direct contact brengen met Oekraïense nazi's in
Amerika, die sinds het eind van de jaren veertig met tienduizenden waren
geëmigreerd: de medeplichtigheid tussen de CIA en het Amerikaanse ministerie van
Justitie maakte het mogelijk de wet die immigratie door nazi's verbood, te overtreden.
“CIA-functionarissen in München” stemden uiteindelijk “in met de verlening van het
[zogenaamde] visum in 1959”, maar Bandera kon de Verenigde Staten niet bereiken:
een KGB-agent executeerde hem op 15 oktober 1959 in München, “omdat de
Sovjets hadden besloten dat zij zich de wederopstanding van het bondgenootschap

8. 8
tussen Duitse spionage en Oekraïense fanatici niet konden veroorloven” (Breitman
en Goda). Daarom heeft de huidige “nationale held” van het “onafhankelijke”
Oekraïne zijn activiteiten niet over de Atlantische Oceaan uitgebreid.
Washington zette, opnieuw in samenwerking met de BND, zijn werk in en rond
Oekraïne, inclusief Tsjecho-Slowakije, voort, waarbij “het CIA-geld, voorraden,
training, radiofaciliteiten en droppings voor getrainde agenten” van de UPA leverde.
In de Verenigde Staten zelf promoveerde de CIA andere Bandera bondgenoten tot
herauten van de Oekraïense “democratie”, zoals Mykola Lebed, een “beruchte sadist
en collaborateur van de Duitsers”, die begin 1945 contact had gelegd met Allen
Dulles in Bern: In 1955 liet Dulles de leider van de “Oekraïense nationale”
propagandabeweging in de Verenigde Staten naturaliseren en installeerde hem in
New York als “permanente bewoner”.
Vanaf 1955 werden “folders over Oekraïne gedropt en werden vanuit Athene radio-
uitzendingen onder de naam Nova Ukraina uitgezonden voor Oekraïense
toehoorder”. Alle NAVO-landen werden hiervoor gemobiliseerd.
Toen het Hongaarse fiasco van november 1956 de gewapende actie in Oost-Europa
had stopgezet (en de obsessieve Wisnan Ber tot waanzin had gedreven), bloeide
een zogenaamde “vereniging zonder winstoogmerk” (gefinancierd, net als de rest,
door de CIA), Prolog genaamd, op, belast met het overspoelen van Oekraïne met
anti-Sovjet propaganda. Hrinioch, Lebeds tweede man, leidde de afdeling in
München, de “Ukrainische Gesellschaft für Auslandsstudien”. In “1957 zond Prolog
1.200 radioprogramma's uit gedurende 70 uur per maand, en verspreidde 200.000
kranten en 5.000 folders. Het organiseerde de distributie van “boeken van
Oekraïense nationalistische schrijvers en dichters”, ook in Sovjet-Oekraïne, “tot het
einde van de Koude Oorlog”. Het “financierde de reizen van Oekraïense studenten
en academici naar academische conferenties, internationale jeugdfestivals” en
andere evenementen. Bij hun terugkeer brachten de beurstudenten verslag uit aan
de CIA. Prolog was het enige “kanaal voor CIA-operaties in de Oekraïense Sovjet
Republiek en haar veertig miljoen Oekraïense burgers.
In de jaren zestig bekeerden de Amerikaanse Banderisten, waaronder Lebed, zich
publiekelijk tot het filosemitisme, waarbij zij systematisch “de Sovjets aan de kaak
stelden vanwege hun antisemitisme”, zoals dat tegenwoordig een modieus thema is.
De Pools-Amerikaanse katholieke aristocraat Zbigniew Brzezinski, sinds de jaren
vijftig een steunpilaar van de permanente ondermijning van de USSR en de breuk
tussen Oekraïne en Rusland, bepleitte in 1977 als nationaal veiligheidsadviseur van
Jimmy Carter voor de uitbreiding van dit prachtige programma. In de jaren tachtig,
tijdens de Carter en Ronald Reagan periode, legde Prolog zich ook toe op “andere
Sovjet-nationaliteiten, waaronder Joodse Sovjet-dissidenten” De opperste ironie”,
aldus Breitman en Goda. Dit was een briljante tactiek, na tientallen jaren van
vijandigheid of onverschilligheid tegenover de Europese Joden, aangezien de
“westerse” propaganda de gehate Joods-Bolsjewistisch USSR omvormde tot een
symbool van antisemitisme.
De Amerikaans-Duits-Oekraïens-Nazi operaties tegen de USSR en Oost-Europa,
genaamd “Cartel” en vervolgens “Aerodynamic” en in de jaren tachtig “Qrdynamic”,

9. 9
“Pddynamic” en “Qrplumb”, zijn nooit gestopt. De studie van Breitman en Goda
eindigde in 1990, “op de drempel van de ineenstorting” van de USSR: alles was toen,
in Oekraïne, klaar voor de volgende fase, geleid door mevrouw Nuland en haar
volgelingen.
Annie LACROIX-RIZ
* Annie Lacroix-Riz, “agrégée d'histoire, docteur et lettres”, emeritus hoogleraar
hedendaagse geschiedenis aan de Université Paris VII - Denis Diderot, is
gespecialiseerd in internationale betrekkingen in de eerste helft van de XXᵉ eeuw.
URL van dit Franstalig artikel
https://www.investigaction.net/fr/bandera-nazi-dukraine-et-champion-de-loccident/
i
https://www.govinfo.gov/content/pkg/CHRG-113shrg91859/html/CHRG-113shrg91859.htm
ii
Behalve China, dat nu "Volks" is, zijn de "democratische" machten van de NAVO-Russische
coalitie van 1922 de Verenigde Staten, het voormalige Britse Rijk (inclusief Canada en
Australië), Frankrijk, Japan, Polen, Italië.
iii
Lacroix-Riz, Le Vatican, l’Europe et le Reich de la Première Guerre mondiale à la Guerre
froide (1914-1955), Paris, Armand Colin, 2010.
iv
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oosters-katholieke_kerken
v
Tottle, Fraud, Famine and Fascism, The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard,
Toronto, Progress Book, 1987.
vii
Lacroix-Riz, Le Vatican, l’Europe et le Reich, hoofdstuk 7.
viii
https://nl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_Pi%C5%82sudski
ix
Grzegorz Rossoliński-Liebe (geboren in 1979 in Zabrze, Polen is een Duits-Poolse
historicus met standplaats Berlijn, verbonden aan het Friedrich Meinecke Instituut van de
Vrije Universiteit Berlijn. Hij is gespecialiseerd in de geschiedenis van de Holocaust en Oost-
Centraal Europa, fascisme, nationalisme, de geschiedenis van het antisemitisme, de
geschiedenis van de Sovjet-Unie en de politiek van het geheugen.
x
https://nl.wikipedia.org/wiki/Usta%C5%A1a
xi
Stepan Bandera, The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist.Fascism, Genocide and
Cult, Stuttgart, ibidem Press, 2014, , pas traduite en français
xii
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wolyni%C3%AB_(historische_regio)
xiii
Raùl Hilberg, La destruction des juifs d’Europe, Paris, Gallimard, 1991, 2 vol., vol. 2,
p. 612-642.
xiv
Arno Klarsfeld (geboren op 27 augustus 1965 in Parijs) is een Frans-Israëlische advocaat.
Hij heeft ook verschillende nationale missies uitgevoerd op verzoek van president Nicolas
Sarkozy.
xv
https://nl.wikipedia.org/wiki/Roethenen_(Karpati%C3%AB)

10. 10
xvi
Andrej Andrejevitsj Vlasov geboren in 1901 en geëxecuteerd in 1946, was een
Russische generaal, die eerst in het Rode Leger diende. Maar tijdens de Tweede
Wereldoorlog overliep naar de Nazi’s en een “Russisch Bevrijdingsleger” oprichtte in dienst
van Nazi-Duitsland (ROA).
xvii
https://nl.wikipedia.org/wiki/Abteilung_Fremde_Heere