2. Lucy nam een flinke hap van haar broodje gezond. Ze had honger gekregen van de afgelopen uren die ze hier in het verschrikkelijke hotel had door gebracht. Bryan en Jason stonden – zoals gewoonlijk – in de badkamer te overleggen wat ze het beste konden doen. Lucy voelde zich een tikkeltje beledigd omdat ze haar er niet bij betrokken. Ze kon het voor de zoveelste keer wel uit schreeuwen dat het allemaal niet haar schuld was! Helaas wist ze dat het geen zin had om Jason daarvan te overtuigen. Die man was nergens vanaf te brengen.

3. Om haar gedachten te verzetten, dacht ze maar aan het stel dat eerder die avond bij hen had aangeklopt. De twee mannen leken haar een aardig stel. Misschien dat ze straks even naar de gezamenlijke gastenruimte konden gaan om andere gasten ook uit te horen over Wendy. Ze zou het er straks wel met de jongens over hebben, wanneer ze haar eindelijk eens gezelschap hielden in deze kille kamer. De buitenlucht had haar goed gedaan, ook al was ze bijna van haar plaats weggewaaid, toen ze de mannen had aangesproken.

4. De bonkende steken in haar hoofd waren minder geworden, zodra ze frisse lucht had ingeademd. Lucy wist het nu zeker; ze moest zo snel mogelijk naar buiten. Het zou ook goed zijn voor de jongens, en dan hadden ze tenminste iets te doen, dan alleen maar haar buitensluiten. Na een paar minuten schrok Lucy op van het gepiep van de badkamerdeur, dat langzaam open ging. Behoedzaam stak Bryan zijn hoofd om de deur.

5. Glimlachend kwam Lucy overeind en stak meteen van wal. “Zullen we naar de receptie lopen? Of een eindje wandelen, als dat lukt met dit weer? Ik heb het helemaal gehad in deze kamer!” Lucy keek afwachtend naar Bryan en Jason, die inmiddels ook de badkamer uit is gelopen. Twijfelend keek de één naar de ander. “Ik weet het niet, Lucy. Misschien is het beter als we met zijn allen bij elkaar blijven,” antwoordde Bryan uiteindelijk.

6. “Oké, je zult wel gelijk hebben.” Teleurgesteld liet Lucy haar schouders hangen. Ze had de puf niet om ertegenin te gaan, maar ze zal het later nog eens proberen. Koppig draaide ze zich om en at de rest van haar broodje op. De jongens konden haar nu even gestolen worden. Achter zich hoorde ze weer geschuifel en voelde opeens een hand op haar schouder. “Lucy, Wij vinden het ook niet leuk hier, maar we moeten het nu eenmaal doen met dit. We kunnen echt met geen mogelijkheid naar buiten. Het is veel te gevaarlijk!”

7. “Gevaarlijk?” Lucy draaide zich kwaad om. “Die twee kerels liepen toch ook gewoon buiten rond alsof het alleen maar miezerde! We kunnen toch wel even het terrein verkennen of zo…?” “Lucy…” “Ik ga slapen.” Met een ruk draaide Lucy zich weer om en mikte haar broodje in de afvalbak. “Wacht nou even,” probeerde Bryan, maar ze reageerde niet. Jason kuchte en liet zich op de stoel vallen. “Een dutje doen is zo slecht nog niet,” was zijn commentaar.

8. Bryan negeerde hem. “Oké, we gaan straks wel even naar buiten, maar wel met zijn allen. Niemand van ons blijft alleen achter, afgesproken?” Daarbij keek hij Jason ook even aan. Lucy merkte de spanning tussen de twee mannen en keek ze vragend aan. “Prima, maar wat is er toch met jullie twee? De hele avond bakkeleien jullie in de badkamer zonder mij, over iets wat ik niet mag weten. Ik ben het zat dat ik niks mag weten!” “Het gaat je niks aan,” zei Jason en keek Lucy met een dreigende blik in zijn ogen aan.

9. Ze was geschrokken van de scherpe klank in zijn stem en wist even niks uit te brengen. Ook Bryan zei niets. “Ga nou maar even slapen. Je zult je rust hard nodig hebben, dat kan ik je wel vertellen,” zei Jason nors en om zijn woorden kracht bij te zetten, sloot hij zijn ogen en deed alsof hij sliep. Lucy kon het niet laten om haar middelvinger naar hem op te steken en liet zich toen op bed vallen. “Zak,” mompelde ze zachtjes, zodat hij het niet kon horen. De mondhoeken van Bryan zag ze lichtjes omhoog krullen, en even had ze de behoefte om hem te kussen. In plaats daarvan negeerde ze hem en sloot ook haar ogen.