2. Met moeite probeerde Lucy haar ogen te openen. Het was pikkedonker in de kamer, waardoor het aanbeeld een griezelig sfeertje had. Stemmen verstomden op de badkamer toen ze het licht aanknipte op het nachtkastje. Langzaam hees ze zichzelf omhoog in bed en probeerde de opkomende hoofdpijn te onderdrukken. De badkamerdeur kraakte toen Bryan zijn hoofd om de hoek van de deur heen stak. “Je bent wakker.”

3. Lucy kreunde. Het leek wel alsof ze net onder een trein had gelegen. Kreunend gooide ze haar benen over de rand van het bed en probeerde op te staan. “Mijn hemel, ik heb me wel eens beter gevoeld,” mompelde ze toen Bryan aan kwam snellen om haar te helpen. “Wat is er?” Iets in Bryan’s stem bezorgde haar een rilling over haar rug. “Ik weet het niet…” Zuchtend en steunend greep ze naar haar tas die op de grond lag.

4. Jason was inmiddels ook de kamer in gelopen en keek naar het tafereel dat voor zijn ogen afspeelde. “Ik eh… ga wat te eten halen,” mompelde hij en verdween in de kille duisternis. Lucy huiverde toen ze de felle wind voelde op haar bijna naakte huid. De storm was nog steeds niet gaan liggen, wat betekende dat ze hier nog steeds vast zaten. Met een humeur tot het vriespunt liet ze zich door Bryan naar de badkamer voeren.

5. Zijn ene hand lag beschermend op haar rug, wat haar een veilig gevoel gaf. De andere hand hield haar ondersteunend vast, zodat ze niet om zou vallen. Als Lucy ergens een hekel aan had, was dat ze afhankelijk was van een ander. Maar van Bryan kon ze het hebben. Als hij er vanavond niet bij was geweest, had ze niet geweten was ze moest doen. Op de een of andere manier had hij altijd een zelfverzekerde en vertrouwde indruk, wat de situatie ook mocht zijn.

6. “Ik ben blij dat je er bent,” zei ze daarom, haar ogen naar hem opslaand, zodat ze hem aan kon kijken. Zijn ogen hadden die bekende bezorgde blik die hij altijd had, als ze zich niet lekker voelde. Zijn mondhoeken krulde een klein stukje omhoog. “Ik ga nergens heen zonder jou, dat weet je toch,” knipoogde hij. Voorzichtig liet hij haar op de wc zitten. “Ik meen het, Bryan. Zonder jou had ik me geen raad geweten. Vooral omdat Wendy en ik een hekel aan elkaar hebben.”

7. “Je meent het,” hoorde ze hem zachtjes brommen. Verontwaardigd stak Lucy haar kin omhoog. “Nu denk je zeker dat ik haar onder dwang naar buiten heb gejaagd! Ik wist het wel! Jullie nemen het mij kwalijk omdat zij zo nodig achter jullie aan moest gaan!” Bryan schrok van de felheid in haar stem “Wij denken helemaal niks, dame. Maar het is gewoon een klein beetje toevallig dat zij plotseling verdwijnt…” “Maar ik –”

8. “Ik verdenk je niet, maar Jason is moeilijk te overtuigen. Hij is nogal kwaad op je.” Lucy kan niets anders doen dan zuchten. Het lag voor de hand dat ze haar de schuld gaven van Wendy’s verdwijning. Zij was degene die haar namelijk voor het laatst had gezien! En tegen had kunnen houden. “Zeg maar tegen hem dat hij dan niet een bitch als vriendin moet nemen. Ze is er niet eens en ze haalt nu al het bloed onder mijn nagels vandaan!” Met gebogen hoofd keek ze naar haar ijskoude voeten.

9. Het was echt niet haar bedoeling geweest om Wendy zomaar te laten gaan, maar ze was zo snel geweest. Een lichte druk op haar hoofd liet Lucy weer opkijken. Bryan’s hand streelde zachtjes haar haren. “We krijgen haar wel gevonden. Eerst ben jij aan de beurt. Heb je nog steeds hoofdpijn?” Lucy knikte zachtjes, maar het bonzen in haar hoofd werd steeds erger. Waar kwam het in hemelsnaam vandaan? Had iemand gisteren op het feest iets in haar drankje gedaan? Terwijl ze zich dat afvroeg, pakte Bryan een washandje en maakte dat nat onder de kraan. Vervolgens drukte hij het zachtjes tegen haar voorhoofd aan. “Je gloeit.”

10. “Geweldig. Wendy is vermist en ik ben ziek. Of in ieder geval niet helemaal in orde. Wat gaan we nu doen?” Bryan haalde het washandje van Lucy’s voorhoofd en legde het op de rand van de wasbak. “Voorlopig nog even niks. De storm is nog niet voorbij, wat handig is voor jou om uit te rusten. Helaas telt elke seconde bij een vermissing.” Lucy snoof. “Hadden we daar niet eerder aan moeten denken? Jason wilde zo snel weg, weet je nog?” Voordat Bryan antwoord kon geven, hoorden ze allebei een zacht klopje op de deur.

11. Lucy hapte naar adem. Bryan gebaarde dat ze stil moest blijven zitten en keek door het kiertje de kamer door. Bij de deur hield hij stil en probeerde te achterhalen wie erachter kon staan. Jason was nog maar net vijf minuten weg en kon onmogelijk al terug zijn. Ten slotte had hij een sleutel. “Moeten we niet open doen?” fluisterde Lucy die langs Bryan heen keek naar de deur. In plaats van te antwoorden, schuifelde hij naar de deur en rukte die open…