ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจ
ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจคืออะไร? ประเทศไทย ประเทศที่ได้ชื่อว่ามีการปกครองโดยระบอบประชาธิปไตย แต่ยังคงมีการเรียกร้องประชาธิปไตยมาโดยตลอดตั้งแต่มีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากสมบูรณายาสิทธิราช มาเป็นการปกครองโดยระบอบประชาธิปไตย อันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข “ทำไม?” คงเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจทุกคน มีท่านผู้รู้กล่าวไว้ว่า แท้จริงแล้ว สิ่งที่ประเทศไทยขาด คือ “ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจ” ซึ่งศัพท์ใหม่ที่ผู้เขียนเพิ่งได้เรียนรู้จากการประชุมแห่งหนึ่งที่มีแต่ผู้มีความรู้และผ่านประสบการณ์ในแวดวงเศรษฐกิจและอุตสาหกรรมมาอย่างโชกโชน การขาดประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจคืออะไร? อาจอธิบายได้ยาก แต่สิ่งที่เราทุกคนสามารถเห็นได้ทั่วไป คือ ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นในประเทศมาโดยตลอด คำพูดที่ว่า “คนจนก็ยิ่งจน คนรวยก็ยิ่งรวย” เห็นจะเป็นภาพที่ชัดเจนมากขึ้นในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา คนรวยเห็นโอกาส เห็นช่องทางการทำธุรกิจ ในขณะที่คนจนยังคงสร้างหนี้เพียงเพื่อการประทังชีวิตไปวันวัน ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น... ...ประเทศไทยอาจต้องกลับมาพิจารณาตั้งแต่ฐานรากของชีวิต...
Recommandé
Recommandé
Contenu connexe
En vedette
En vedette (20)
ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจ
- 1. “ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจ” ประเทศไทย ประเทศ ที่ไดชื่อวามีการปกครอง โดยระบอบประชาธิปไตย แตยังคงมีการเรียกรอง ประชาธิปไตยมาโดยตลอด ตั้งแตมีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากสมบูรณายา สิทธิราช มาเปนการปกครองโดยระบอบประชาธิปไตย อันมีพระมหากษัตริยเปนประมุข “ทําไม?” คงเปนคําถาม ที่เกิดขึ้นในใจทุกคน มีทานผูรูกลาวไววา แทจริงแลว สิ่งที่ประเทศไทยขาด คือ “ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจ” ซึ่งศัพทใหมที่ผูเขียน เพิ่งไดเรียนรูจากการประชุมแหงหนึ่งที่มีแตผูมีความรูและ ผานประสบการณในแวดวงเศรษฐกิจและอุตสาหกรรมมา อยางโชกโชน การขาดประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจคืออะไร? อาจอธิบาย ไดยาก แตสิ่งที่เราทุกคนสามารถเห็นไดทั่วไป คือ ความเหลื่อมล้ําทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นในประเทศมาโดย ตลอด คําพูดที่วา “คนจนก็ยิ่งจน คนรวยก็ยิ่งรวย” เห็นจะเปนภาพที่ชัดเจนมากขึ้นในชวงหลายสิบปที่ผานมา คนรวยเห็นโอกาส เห็นชองทางการทําธุรกิจ ในขณะที่ คนจนยังคงสรางหนี้เพียงเพื่อการประทังชีวิตไปวันวัน ทําไมจึงเปนเชนนั้น... การจะหาคําตอบ คงตองยอนเวลากลับไปตั้งแตเกิด เขา เหลานั้น เกิดมาในครอบครัว สังคม และสภาพแวดลอม ที่เปนอยางไร ก็จะหลอหลอมใหเด็กที่เกิดมาเติบโตไป ตามแนวทางนั้น โอกาสทางการศึกษาที่พวกเขาไดรับ ยอมสงผลตอเสนทางการทํามาหากินและอาชีพในอนาคต ของเด็กเหลานี้ ที่ผานมา ภาครัฐทุกยุคสมัย มิไดนิ่งดูดาย มีโครงการ ตางๆ มากมายเพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชน ไม วาจะเปน การเพิ่มคาจางขั้นต่ําอยางกาวกระโดด การ แกปญหาหนี้สินดวยการพักหนี้ การจัดตั้งกองทุน หมูบาน และโครงการตางๆ อีกมากมาย แตผูเขียนไม แนใจวา เปนความโชคดีหรือความโชครายของประชาชน กับความชวยเหลือที่ภาครัฐหยิบยื่นใหแบบที่เปนการ แกปญหาที่ปลายเหตุ และผลักภาระและคาใชจายที่เกิดขึ้น ไปยังหนวยงานตางๆ ทั้งสถานศึกษาและสถานพยาบาล และแนนอน นั่นยอมสงผลตอคุณภาพของการใหบริการ เศรษฐกิจและสังคมตองเติบโตไป ดวยกันอยางสมดุลย คาจางขั้นต่ําที่ เพิ่มขึ้นอยางกาวกระโดดกับความ พยายามที่จะใหประชาชนมีรายไดเฉลี่ย ตอหัวที่สูงขึ้นเทียบเทาประเทศที่ พัฒนาแลว อาจไมใชตัวบงชี้ที่ดีของ การเติบโตทางเศรษฐกิจที่แทจริง การพัฒนาประเทศอยางยั่งยืน ผูเขียนคิดวา ประเทศไทย อาจตองกลับมาพิจารณาตั้งแตฐานรากของชีวิต โดยเฉพาะอยางยิ่ง การสาธารณสุขและสาธารณูปโภคที่ สงผลตอคุณภาพชีวิตของประชาชน และการศึกษาที่มี คุณภาพเทาเทียมกันของประชาชนทั้งที่อยูในสวนกลาง และสวนภูมิภาค อยางไรก็ดี การแกปญหาสังคมไทย ไมใชหนาที่ของ ภาครัฐเพียงฝายเดียว หากแตประชาชนเองก็ตองมีการ ปรับเปลี่ยนคานิยมในการดํารงชีวิตจากสังคมแหงการ บริโภคและวัตถุนิยม เปนสังคมแหงการเรียนรูและ พัฒนาตนเองอยูเสมอบนพื้นฐานของเศรษฐกิจแบบ พอเพียง By J.A.