Descricións de espazos

1. O dos Doncos era
nomeado Pazo da Seara. Un
dos mellores daquelas
xurisdicións. O corpo da casa,
ergueito en fina cantería,
obra limpa dos barrocos do
dezasete, só se franqueaba
ós camiños pola grande
fachada composta da capela
barroca lindamente tallada
en pilastras, bandas de
roseiras e linteis retortos e a
muralla ameada do patio, na
que se abría o portal, e cara ó
nacente, por unha chea de
fiestras enreixadas, coma de
mosteiro, dispostas en dúas
fiadas, as de enriba bicadas
polas longas pólas do souto
da outra banda do camiño,
sombrizo e temeroso da
noite. No patio medraban
buxos marelos pola vellez e
deitaba a fonte. Polo sur e
poñente, o pazo, plantado
coma un señor, dominaba a
larganza das mellores terras
do seu patrimonio.
Comezaban no xardín, na
horta e no pomar e corrían
en mainas baixadas de
nabeiras, bacelos, lameiros e
montóns de arboredos,
cinguidos en xunto pola
grande parede de forras
coroadas por capías e
cabaletes. Ó agarimo delas
envellecían retortas oliveiras.
Por riba do pomar
descubríase o cume do
tellado e a cheminea do
outro pazo, máis pequeno
que o dos Dondos de pouca
terra arredor, veciño ao lugar
da Pedreira, que lle daba o
nome.
Os señores da terra (cap.I) de
Os camiños da vida, R. Otero
Pedrayo

2. A ESPADA ESCALIBOR
Caerleón, a cibdade das
pedras milenarias
Ergueitas polos deuses
vencidos das pregarias,
a do ferro batido por
varudos guerreiros
ás proféticas voces de
osiánicos trobeiros,
a cibdade dos nobres,
raciais prestixios,
onde as místicas forzas
dunha esperanza e dun
soño
apiñando unha raza son
asento dun trono,
afundida na sombra salaia
latexante
ao arrolo do Uska
fervente e resoante,
mentres voa, caíndo, a
neve silenciosa
en folerpas miúdas como
follas de rosa(…)
Na noite estrelecida,
Ramón Cabanillas
FAR BLUES
Naquela cidade
onde unha rapaza escribía
un diario secreto
na noite
mentres o soño desvalido
semellaba finxir
silencios compartidos
nesa vella cidade do norte
o primeiro poema de
amor flutuaba
coma un blues nostálxico
na noite.
Só quería saber
por qué as cordas
permanecen vibrando
coma labios
e qué queda do diario
secreto
na noite desvalida.
Querería saber daquel río
esvaído do soño
tal unha despedida sen
retorno,
do silencio curvado nunha
praza deserta e antiga.
¿Onde vai o primeiro
poema de amor

3. a materia sonora dun
blues fuxidío
a inocencia primeira?
Códice Calixtino, Luz Pozo
Garza
(…) O castelo onde nacín
era infinitamente horríbel,
cheo de corredores
escuros e con altos teitos
onde a ollada non a
chama outra cousa máis
que sombras e arañeiras.
As pedras dos agretados
muros estaban sempre
odiosamente húmidas e
por toda a parte
percibíase un cheiro
maldito, como de pillas de
cadáveres de xeracións
mortas. Xamais
había luz (...), fóra tamén
non brillaba o sol, xa que
eses arboredos
espantosos erguíanse por
riba da torre máis alta.
Unha torre soa, negra,
sobardando a ramaxe que
saía ao ceo aberto e
ignoto, pero case ruinosa,
á que só se podía
ascender por un muro
íngreme, pouco menos
que imposíbel de gabear.
O estraño ,H. P. Lovecraft
Na Galicia aínda hai lúa
porque aínda non hai
negros
-eu xa os vin en New
Orleans violándoa en
camisa
no intre que na fogueira
do jazz os antropófagos

4. a carne do silencio cocían
coa súa risa-.
Na Galicia aínda os merlos
baixan beber aos ollos
porque os klaxon non
deixan en knock-out as
esquinas
máis xa en París as casas
de seguros de
viaxes
non pagan prima de
pasaxe ás andoriñas.
A ría ao sol é rosa. Nela
liban as gaitas
o mel das súas cántigas i a
sede do roncón,
mais Deus ten contratado
pra o xuízo derradeiro
unha banda de arcanxos
con baixo e saxofón.
Galicia é inxenua, aínda,
como un real de sardiñas
porque as olas en Moaña
non ouviron de Frei,
mais ti e eu xa fumamos o
Luce Strike do Sena
i hai que darlle a Esculapio
un chapeu de cow-boy.
Versos a tres cás o neto,
Euxenio Montes