2. De dag was nog jong, maar de helderblauwe hemel verraadde al dat het een prachtdag zou
worden. De zon verlichtte met al haar stralen het hele dorp, een zachte wind waaide door de
frisgroene blaadjes van de bomen en de vogeltjes floten en vlogen al vrolijk in het rond. Het leek
erop dat de zomer was aangebroken.
3. Je zou amper geloven dat er iets ongewoons aan de hand was. Dat dacht Stella de Groot ook. Stella
was een jonge vrouw die samen met haar vriend Maarten Bosmans in een klein huisje net buiten
het dorp woonde. Om de één of andere reden wilde niemand daar wonen, maar Stella en Maarten
vonden het daar best gezellig.
4. Stella opende de gordijnen van haar slaapkamer en liet de zonnestralen haar kamer verlichten.
Uiteraard was Maarten al wakker, want hij moet altijd vroeg opstaan. Maarten was turnleraar in de
dorpsschool. De school lag in het centrum van het dorp en met een krakkemikkig autootje duurde
het wel eventjes vooraleer je daar was. Stella had meer geluk: ze moest nooit vroeg op staan. Ze
werkte in het kruideniertje van haar beste vriendin: Katrien Van Hoof. Katriens winkeltje ging pas
open om 10 uur, waardoor Stella ’s morgens zeeën van tijd had, want ze was écht geen
ochtendmens.
5. Stella strompelde naar de keuken en met een halve slaapkop schonk ze wat koffie in haar kop en
deed er teveel suiker in. Haar dag begon nooit goed zonder koffie. Stella dronk een slok van haar
koffie en spuwde het gelijk weer uit. Ze was de melk vergeten. Dé smaakmaker van koffie, vond ze
zelf toch. Dus ze nam het brik melk uit de koelkast en goot die bij de koffie. Daarna nam ze een
kom uit de keukenkast en deed er wat cornflakes met magere melk bij.
6. De koffie had haar ondertussen al wat wakkerder gemaakt en met een lepel schepte ze de door-de-
melk-verslapte cornflakes op. Stella wist dat dit ontbijt niet het ideale was en dat je voor je ontbijt
uitgebreid de tijd moest nemen, maar met een zwakke maag, die ze elke ochtend had, kon je maar
beter opletten.
7. Toen ze klaar was, zette ze haar kom en kopje bij de opgestapelde vaat en friste zich daarna op bij
de wasbak in de badkamer. Nadat ze zich volledig had opgefrist, nam Stella haar roestige fiets, die
in de tuin stond, en reed daarmee elke ochtend, zoals gewoonlijk, naar Katrien.
8. Het viel Stella meteen op dat het dorpsplein verlaten was en dat alle winkels gesloten waren.
Meestal bruiste het van het volk op het plein en zeker op een warme zomerdag. Stella stapte af van
haar fiets en liep richting de winkel van Katrien waar ze haar fiets parkeerde. Stella vond het maar
eng. Het leek wel een tafereel van een horrorfilm. Een verlaten plek, een zacht briesje, alles leek
rustig en dan…
9. Aan de deur van Katriens kruidenierszaak hing er nog het bordje met ‘gesloten’ op. Ook de deur
was nog vast. Stella fronste haar wenkbrauwen.
“Vreemd”, dacht ze. Het gerinkel van de deurbel verstoorde de rust op het dorpsplein. Er klonk
allerlei gestommel vanuit het huis en er leek iemand van de trap te komen. De deur ging met een
hard piepgeluid open.
10. “Stella?” zei een verwonderde, zachte en hoge stem.
Katrien stond, in haar blauwe pyjama, in het deurgat. Haar altijd zo zwarte en nette haar lag nu in
de war alsof er een bom in ontploft was. Ze had ook donkere kringen rond haar oogleden waardoor
haar mooie, helderblauwe ogen uit de toon vielen. Katrien leek zich overslapen te hebben.
“W… wat doe jij hier?” vroeg Katrien in de war.
“Ik kom werken”, zei Stella alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
“Ik dacht dat het vanzelfsprekend was dat je niet zo komen werken.”
11. Stella dacht even na. Ze kon zich niet herinneren dat Katrien haar vrij had gegeven.
“Volgens mij is er een klein communicatiefoutje”, zei Stella aarzelend.
“Heb je de krant dan niet gelezen?” vroeg Katrien.
“Nee, want het duurt een eeuwigheid wanneer die er is bij mij thuis. Een nadeel als je net buiten
het dorp woont.” En als de post ecologisch wilt zijn en de brieven per fiets wil rond brengen, vulde Stella
met haar gedachten aan.
“Kom even mee naar binnen”, zei Katrien.
12. Stella en Katrien liepen de krakende trap op en gingen Katriens appartement binnen. Het zag er
duizend keer mooier uit dan die verdufte gang, maar als je er een schoonmaker zou binnen zetten,
zou die een hartaanval krijgen.
“Koffie?” vroeg Katrien.
“Nee, ik heb al gehad.”
Toch liep Katrien naar het koffiezetapparaat om voor zichzelf koffie te maken.
“Wat was er nu zo dringend, waardoor ik naar binnen moest komen?” vroeg Stella die de hele
situatie nog steeds niet begreep.
13. Katrien antwoordde niet, maar duwde plots een krant onder Stella’s neus. Stella las de grootste
kop:
Graaf van Maandorp tragisch omgekomen
“Mijn god”, zei Stella geschrokken, “Wanneer is dat gebeurd?”
“Gisterenavond’, antwoordde Katrien, “Er reden allemaal politiewagens langs het dorpsplein en
iedereen vroeg zich af wat er gebeurd was. Later die avond kregen we te horen dat de graaf
vermoord was.”
Stella slikte.
14. “Toen hebben we met alle winkeliers van het marktplein beslist om vandaag de winkels te sluiten
uit respect voor de graaf. Dat stond trouwens ook in de krant. Ach, ik had jou moeten bellen, dan
was je helemaal niet naar hier gekomen.”
“Dat is niet erg”, zei Stella, “Hebben ze trouwens al verdachten gevonden?”
“Alleen de gravin. Volgens sommigen zou ze de graaf vermoord hebben voor zijn erfenis.”
“Iedereen weet toch dat de gravin pas de erfenis krijgt als hij aan een natuurlijke dood sterft?”
benadrukte Stella.
“Ja, maar sommigen beweren dat de graaf zijn testament veranderd heeft. Volgens mij zijn dat
allemaal roddels.”
15. De gravin, Elodie, slaakte geïrriteerd een zucht. Ze zat al uren op het politiebureau omdat zij
zogezegd haar man vermoord had. Elodie had al zo’n vermoeden over wie dat allemaal
rondbazuinde: de mensen die haar haatten omdat ze volgens hen op het geld van de graaf uit was.
Het is niet omdat ze 30 jaar jonger was dan hem, dat ze niet van hem hield. Het waren ook
dezelfde mensen die haar vaak uitscholden als Afrikaans troela, want ze is oorspronkelijk een
Congolese, Hadden die mensen dan geen respect voor haar? Kon ze gewoon niet rustig om haar
man rouwen in plaats van als moordenares beschouwd te worden?
16. Commissaris Louis Debock en inspecteur Anja Kaals kwamen de verhoorkamer binnen en gingen
voor Elodie zitten.
“Mevrouw Oboté, we hebben erg interessante informatie over u gevonden”, vertelde de
commissaris.
Elodie keek verwonderd op en was benieuwd wat voor informatie dat was.
“Het blijkt dat u enkele maanden geleden een privédetective hebt ingehuurd om uw man te laten
schaduwen.”
Elodie knikte.
17. “Dat klopt, commissaris”, vertelde Elodie, “Ik merkte dat mijn man zich met louche zaakjes bezig
hield en ik wilde dat discreet laten onderzoeken.”
“Wat voor zaakjes waren dat dan?” vroeg inspecteur Kaals.
“Ik vermoedde dat mijn man bezig was met fraude want ik vond enkele documenten die daar op
wezen. Toen ik echter op een dag thuis kwam, zag ik nog net dat Gerard die documenten in de
openhaard gooide. Hij bleek iets te vermoeden en toen heb ik de privédetective ontslagen.”
‘Daarna hebt u uw man vermoord omdat hij te veel wist’, voegde de commissaris er aan toe.
18. “Ik weet dat ik die detective nooit had mogen inhuren, maar ik zou Gerard nooit vermoorden. Ik
hield nog steeds van hem, hoewel hij grote fouten gemaakt had. Het is gewoon mijn instinct om
kwaad te bestrijden. Ik heb de pest aan mensen die zich niet aan de wet houden.”
“Dus dan besloot u om het recht in eigen handen te nemen?” vulde de commissaris nogmaals aan.
“Hoe vaak moet ik jullie nog vertellen dat ik Gerard niet vermoord heb!” snauwde Elodie.
De inspecteur nam een doorzichtig zakje met een mes er in.
“Op dit mes hebben we bloedsporen van uw man gedetecteerd en uw vingerafdrukken”, vertelde
ze.
19. “Het is nogal logisch dat ik dat mes aangeraakt heb. Het is mijn eigen keukenmes.”
“Hoe verklaart u het bloed dan?” vroeg de inspecteur.
“Mijn man heeft zich gesneden toen hij een ananas aan het snijden was”, verklaarde Elodie.
“Hebt u daar geen personeel voor?” vroeg de commissaris.
“Ja, maar Gerard is erg ongeduldig. Hij doet de dingen vaak zelf als hij vindt dat het personeel er
te lang over doet.”
De commissaris en de inspecteur keken naar elkaar. Ze hadden allebei dezelfde mening: ze
geloofden de gravin niet.
20. “We vragen het je nog één keer”, zei de inspecteur, “Heeft u uw man vermoord of niet?”
“Nee, ik heb hem niet vermoord!” riep Elodie voor de zoveelste keer, “Zoals ik al zei: ik zat in bad
toen er aangebeld werd en het afgrijselijk geschreeuw van mijn man hoorde.”
Elodie keek de commissaris en de inspecteur boos aan. Ze zou hen wel kunnen doodbliksemen.
“Ik heb jullie verder niets meer te vertellen. Als jullie me nog willen spreken, doe dat dan via mijn
advocaat. Ik zweer jullie, als mijn onschuld bewezen wordt, dan zal het jullie beste dag niet zijn!”
21. “Moet ik echt mee?” vroeg Stella aan Maarten die avond.
“De burgemeester zei dat er zoveel mogelijk mensen aanwezig moesten zijn,” legde Maarten uit,
“en omdat we deel uitmaken van de dorpsraad, zijn we zelfs verplicht.”
Stella slaakte een teleurgestelde zucht.
“Ik weet dat je liever uit eten wou gaan met me, maar dat zullen we volgende keer zeker doen”,
zei Maarten.
“Dat zeg je nou elke keer. Ons etentje is al ik-weet-niet-hoeveel keer uitgesteld.”
“Echt, ik beloof het je, maar nu moeten we echt weg. We zijn bijna te laat.”
22. Stella en Maarten kwamen aan. Het dorpsplein was nog drukker dan op marktdag. Tientallen
mensen, Stella kon er wel bijna honderd tellen, verzamelden zich voor het gemeentehuis.
“Ik wist niet dat de burgemeester bedoelde met: zoveel mogelijk mensen, dat hij het hele dorp
bedoelde”, merkte Maarten op.
23. Het was merkwaardig dat al die mensen in het gemeentehuis zouden gepropt worden. Stella zag
een aantal vrienden van haar, waaronder Katrien en Isaura met haar dochter. Isaura de Boeck was
nogal een vreemde vogel onder de dorpsbewoners, maar wel een aardige vrouw. Ze geloofde in
allerlei bovennatuurlijke dingen. Daarom werd ze door sommigen gek verklaard. Velen dachten
dan ook dat haar ex-man, Hugo, daarom bij haar was weggegaan.
24. Isaura’s dochter, Bieke, was de jongere versie van haar moeder. De arme meid werd vaak gepest op
school. Dat wist Stella van Maarten, die op de school werkte.
25. Stilletjes aan ging het volk naar binnen. Iedereen probeerde een plaatsje te bemachtigen, liefst
vooraan. Voor de menigte dook een grijsharig hoofd op. Het was het hoofd van de burgemeester.
Even later verscheen ook zijn lichaam. Burgemeester Gustaaf van der Hoochen stond op een
podium, want hij was veel te klein om boven de menigte uit te steken. De burgemeester was een
klein dik ventje en had een piepstemmetje. Hij was ook bijna kaal. Een aantal grijze plukken
zorgden ervoor dat hij nog een beetje haar had. Gelukkig had hij zijn hoed op, dan viel zijn bijna
kale hoofd niet op.
26. Het was dan ook een komisch zicht als hij naast zijn vrouw Helena stond. Die was graatmager en
had de lengte van een basketbalspeler. Haar kapsel, kledij en make-up zorgden voor de vrouwelijke
touch.
27. “Welkom, mijn waardevolle burgers”, begon de burgemeester de toespraak met zijn gebruikelijke
piepstem. Enkele tieners lachten daarmee. De burgemeester leek het niet gehoord te hebben of hij
negeerde het. Hij ging verder met zijn toespraak:
“Zoals jullie vernomen hebben, is onze graaf helaas gestorven. Vermoord. Ik weet ook dat er
enkele roddels zijn over dit geval.” Daarmee verwees hij naar de gravin als hoofdverdachte. De
gravin werd bijgestaan door twee agenten. Ze wilde de toespraak van de burgemeester immers niet
missen. Ook al was ze de hoofdverdachte, ze bleef gravin en haar verzoeken zouden gebeuren.
28. “Ik wil jullie echter duidelijk maken dat niemand onschuldig een moordenaar wordt genoemd. De
politie zal zelf beslissen wat waar is en wat niet.”
“Ze is schuldig! Ze heeft haar man vermoord!” riep een groepje mensen vooraan. De gravin barste
in huilen uit en liep weg, gevolgd door de twee agenten. Er heerste even een pijnlijke stilte en de
burgemeester keek het groepje streng aan.
29. “Dat staat natuurlijk niet in de weg dat jullie mogen helpen als jullie iets weten én als jullie harde
bewijzen hebben.”
De burgemeester keek het groepje nog steeds aan.
“Ik zeg het zeer nadrukkelijk: waarschuw de politie als je harde bewijzen hebt. Je burgerplicht
nakomen, kan later positieve gevolgen hebben. De echte moordenaar wordt dan misschien gepakt
en de naam van de gravin zal gezuiverd worden.”
30. Iemand van dat groepje wilde iets zeggen maar werd tegengehouden door een wijzer iemand.
31. “Goed”, zei de burgemeester daarna met een nepglimlach op zijn mond geplakt, “Ik hoop dat
iedereen veilig thuis komt en ik hoop u te zien op de begrafenis morgen. Ik zal tijdens de
dorpsraad, die op het einde van de week plaatsvindt, dit onderwerp ook behandelen.”
33. Het leek alsof de zon begreep dat het vandaag een triestige dag zou worden. De lucht was bedekt
met grauwe en grijze wolken en er dreigde elk moment een stortbui uit de lucht te vallen.
34. Zo goed als het hele dorp zat lekker warm binnen in de kerk. Verschillende mensen van
verschillende standen kwam vandaag bijeen. Vandaag zou de graaf symbolisch begraven worden.
Zijn lichaam werd nog niet vrijgegeven door de politie, maar de gravin eiste een begrafenis.
Niemand wist namelijk hoe lang het nog zou duren voor de hele zaak rond zou zijn. De priester die
voor het altaar stond, nam het woord:
35. “Vandaag moeten we helaas afscheid nemen van een begeerd man. Een man die zich inzette voor
het dorp en voor de mensen. Het is een raadsel waarom dit Gods wil is, maar het kwaad zal hoe
dan ook geschieden. Enkele mensen zullen hun laatste woorden aan de graaf verkondigen. Als
eerste mag de gravin naar voor komen.”
36. Ook nu werd de gravin bijgestaan door twee agenten. Het was immers de begrafenis van haar man
en daar wilde ze absoluut bij zijn. De gravin stapte snikkend naar voren. Ze ging achter de
microfoon staan.
37. “Dag, schat, ik snap niet hoe dit ooit is gebeurd. Waarom jij? Waarom? Ik weet dat we vaak ups en
downs hadden en de laatste tijd vooral downs, maar ik houd nog steeds evenveel van je. Ik weet
dat niet iedereen voor onze relatie was te vinden, maar we sloegen ons er toch door. We bewezen
dat onze relatie gebaseerd was op liefde en niet op geld en macht. Spijtig genoeg kende ons
sprookje geen “happy end”, maar onthoud: ik houd nog steeds heel veel van je.”
39. Stella, ook aanwezig, dacht na. Ze kon niet geloven dat de geruchten over de gravin waar waren.
Zag haar daar staan. Een emotioneel wrak. Zoiets kon je toch niet acteren? Of was Elodie een echt
natuurtalent?
40. Na Elodie kwamen ook andere mensen vertellen over hoe geweldig de graaf wel niet was. Iedereen
was geshockt dat dit moest gebeuren. De graaf was een geliefd persoon. Hij was joviaal, vriendelijk
en je zag hem nooit sip rondlopen. Hij maakte zich ook zorgen als er problemen waren met de
burgers. De graaf was een soort van 2de burgemeester. Iedereen zou hem liever als burgemeester
gehad hebben dan de huidige. Burgemeester Gustaaf van der Hoochen was chaotisch en kon amper
zijn dorp leiden. Hij zocht altijd naar steun bij de graaf en meestal was hij het die de problemen
oploste. Het was dan ook voor iedereen een raadsel waarom de burgemeester altijd herkozen werd.
41. De dienst was afgelopen. Een zwarte menigte kwam met een slakkengangetje de kerk uit. Menige
tranen vloeiden langs hun wangen. De mannen droegen zwarte kostuums. Wanhopig probeerden
ze hun tranen te bedwingen. Vooraan de menigte liepen twee mannen met een houten, zwarte en
lege kist.
42. Slenterend liep de menigte naar het kerkhof dat vlak naast de kerk lag. Het stond vol met onkruid,
verwilderde planten en grote, bijna dode, treurwilgen. De grafzerken waren echter mooi
opgepoetst en de bloemen stonden in bloei.
43. Aan de andere kant van het kerkhof stopten ze. Daar stond een klein gebouwtje dat dienst deed als
grafkelder voor de familie van de graaf. Een vrouw ging naar de kist. Aan haar fitte en donkere
lichaam was te zien dat het de gravin was. Ze legde een boeket bloemen op de doodskist en maakte
een kruisteken. Iedereen mocht nog een bloem op de kist leggen. Nadat iedereen aan de beurt was
geweest namen de twee mannen de kist op. Stilletjes daalden ze de trap van de donkere grafkelder
af.
44. Stella zuchtte wanneer ze samen met Maarten in de auto stapte.
“Waarom moeten begrafenissen altijd zo emotioneel zijn?” vroeg Stella zich af.
Maarten startte de motor.
“Het is niet aardig om dit zeggen,” begon hij, “maar misschien zorgt de dood van de graaf wel
voor iets goeds. Hopelijk beseft de burgemeester eindelijk dat hij niets is zonder hem en dat hij zijn
carrière als burgemeester moet opgeven.”
Stella knikte.
45. “Ik hoop dat zijn zoon, Harry, dan de nieuwe burgemeester wordt”, zei ze, “Hij is duizend keer
beter dan zijn vader en hij weet tenminste hoe hij een dorp moet leiden.”
Maarten grinnikte.
“Wat?” vroeg Stella die het niet begreep.
“Of wil je dat hij burgemeester wordt omdat hij knap, gespierd en zéér galant is?” vroeg Maarten
met een grote grijns op zijn mond.
“Nee, helemaal niet!” zei Stella vlug.
Maarten moest weer lachen.
46. “Ik hoor alle vrouwen zo over hem praten en het zou me niets verbazen dat je dat ook denkt.”
Stella keek beschamend weg. Toch bleef Maarten grijnzend doorrijden.
Dat vond Stella leuk aan Maarten. Hij was bijna nooit jaloers als ze begon over knappere mannen.
Natuurlijk dacht geen haar op haar hoofd er aan om hem te verlaten, maar ze durfde wel eens naar
andere mannen kijken.
47. Een heldere maan, een prachtige sterrenhemel en enkele lantaarnpalen verlichtten ’s nachts het
dorp. Alles was verlaten. Er reed geen enkele auto meer, er was geen mens te bekennen en het
licht in de huizen was uit.
48. Maar het dorp leek niet helemaal verlaten. Een vrouw, zo’n 35 à 40 jaar, liep haastig over het
dorsplein.
“Gewoon doorlopen totdat je thuis bent, Liedewij”, dacht de vrouw, “Alles is waarschijnlijk veilig,
maar je kan niet voorzichtig genoeg zijn.”
Het maakte Liedewij niets uit dat ze in plassen of in kauwgum stapte. Haar enige doel was: thuis
zijn. Liedewij naderde het kleine, doodlopende steegje. Als ze daar voorbij was, was ze bijna thuis.
49. Ze werd opgeschrikt toen ze iets hoorde ritselen en vallen in het steegje. Haar ogen waren op het
steegje gericht. Haar hart bonsde in haar keel.
50. Stapje voor stapje wandelde Liedewij het steegje in, hoewel haar geweten haar tegensprak. Ze
kwam tot stilstand en ze beefde.
“H… hallo, is daar iemand?” Er kwam geen antwoord.
Haar ogen raakten langzaamaan gewend aan het licht. Het enige wat ze kon onderscheiden in deze
duisternis was een hoop rommel, verder was het steegje verlaten.
51. Plots voelde Liedewij iets langs haar rug voorbij glippen. Stilletjes draaide ze zich om. Haar
ademhaling versnelde.
“Ga weg! Ga hier weg!” riep een stemmetje in haar hoofd.
52. Liedewij kon echter geen stap verzetten. Ze voelde zich bekeken en kon plots iemand’s ijskoude
adem op haar rug voelen. Ze sloot vlug haar ogen en zuchtte even. Daarna draaide ze zich om.
53. Liedewij zag iets dat het daglicht niet had mogen zien. Twee felle ogen keken haar bestuderend
aan. Liedewij wist het zeker: ze keek de dood recht in de ogen.
54. Een afgrijselijk geschreeuw was mijlenver te horen. Als er een voorbijganger was geweest, had die
nog net een aantal zwarte schimmen het dorpsplein kunnen zien aflopen. Recht naar het bos…
__________
