เต้าเต๋อจิง คัมภีร์นักปกครอง โดยอาจารย์ก่อศักดิ์ ธรรมเจริญกิจ เต๋า คือ อะไร "มีสิ่งหนึ่งก่อเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ ก่อนฟ้า ก่อนดิน ไร้รูปไร้เสียง เป็นอิสระ ไม่แปรเปลี่ยน ดำรงอยู่ทั่วไป คงอยู่มิรู้สิ้น เป็นมารดาแห่งฟ้าดิน ข้าฯ มิรู้ชื่อสิ่งนั้น จึงขอเรียกว่า “เต๋า” และเมื่อจำเป็นต้องอรรถาธิบาย ก็ขอเรียกว่ายิ่งใหญ่ ยิ่งใหญ่คือดำเนินไปไม่มีสิ้นสุด ดำเนินไปไม่มีสิ้นสุด คือความยาวไกล ความยาวไกลถึงที่สุด ย่อมกลับคืนสู่จุดเดิม" "เต๋ายิ่งใหญ่ ฟ้ายิ่งใหญ่ ดินยิ่งใหญ่ มนุษย์ก็ยิ่งใหญ่ ในสากลโลกมีสิ่งยิ่งใหญ่อยู่ 4 ประการ โดยมีมนุษย์เป็นหนึ่งในนั้น" บริหารธุรกิจตามวิถีแห่ง “เต๋า” บริหารธุรกิจตามวิถีแห่งเต๋าที่เป็นไปตามกฎแห่งธรรมชาติ บริหารธุรกิจเพื่อเอื้อประโยชน์แก่ผู้อื่น บริหารธุรกิจเอาอย่างคุณสมบัติแห่งน้ำ การบริหารธุรกิจแบบยั่งยืน ตามหลักการบริหารธุรกิจแบบเต๋านั้น ผู้บริหารพึงเข้าใจ ดังนี้ "เมื่อรู้ว่าอะไรคือความยั่งยืนแล้ว ก็จะมีความใจกว้าง ความใจกว้างนำมาซึ่งความเที่ยงธรรม ความเที่ยงธรรมที่ปราศจากความลำเอียงคือภาวะแห่งผู้นำ ผู้นำพึงรู้ภาวะแห่งฟ้า ภาวะแห่งฟ้าคือวิถีแห่งเต๋า เต๋าเป็นภาวะยั่งยืน ไม่เป็นเภทภัยต่อชีวิตทั้งหลาย"

2. “เหลาจื๊อ” คือใคร

3. ในบรรดาเมธี จีน คงมีเหลาจื๊อคนเดียวที่
มีประวัติอันคลุมเคลือ ยากแก่การวินิจฉัย
อย่ างยิ่ ง ตามการบันทึกในประวัติศาสตร์จีน
ฉบับ ซือหม่าเชียน ที่ได้ชื่อว่าเป็ นต้นแบบแห่ง
ประวัติศาสตร์ ปรากฏว่ามีการกล่าวถึง
ประวัติเหลาจื๊อด้วยวลีเพียง 461 คา
เหลาจื๊ อเป็ นชาวฉู่ แซ่ หลี่ ชื่อว่า
เอ่ อ รั บราชการในราชสานั กโจว โดย
ดารงตาแหน่งเป็ นบรรณรั กษ์ใหญ่
แห่งหอสมุดหลวง......”

4. อั นเหลาจื๊อนั้นเป็ นผูบาเพ็ญเต๋า วิทยาการของเขาส่วนเฉพาะเรื่องการยั งตนให้หลีก
้
เร้น มิให้มายุ่งเกี่ยวกับโลก เขารับราชการอยู่ในราชธานีโจวเป็ นเวลาช้านาน ต่อมาได้เห็น
ความเสื่อมของราชวงค์โจว จึงลาออกจากราชการ จาริกไปถึงด่านแห่งหนึ่ง นายด่าน
ชื่อ ฮี้ จึงกล่าวกับเขาว่า “ในเมือท่านหลีกเร้นไปจากสังคมแล้ว โปรดรจนาคัมภีร์ไว้ให้
่
ข้าพเจ้าเป็ นอนุสรณ์สักเล่มหนึ่งเถิด” เหลาจื้อจึงได้ แต่งคัมภีร์ข้ ึนเล่มหนึ่งแบ่งเป็ นภาค
ต้นและภาคปลาย 2 ภาคว่าด้วยคุณธรรมประการต่างๆ รวมทั้งหมดเป็ นอั กษร
5,000 กว่าคา เมือแต่งเสร็จแล้วก็ลาจากไป โดยไม่มผูหนึ่งผูใ้ ดทราบว่าเขาหายไปจาก
่ ี ้
แห่งหนตาบลใด ฯลฯ

5. “เต๋า” คืออะไร

6. คาว่า “เต๋า” ของเหลาจื๊อ หมายถึงกฏแห่งธรรมชาติ สรรพสิ่งที่อยู่ในสากล
โลก ล้วนเกิดขึ้นตามกฏแห่งธรรมชาติน้ ี ไม่มข้อยกเว้น อย่ างที่เหลาจื๊อกล่าวไว้ว่า
ี
มีสิ่งหนึ่งก่อเกิดขึ้นโดยธรรมชาติ ก่อนฟา ก่อนดิน ไร้รปไร้
้ ู
เสียง เป็ นอิสระ ไม่แปรเปลี่ยน ดารงอยู่ทั่วไป คงอยู่มร้ส้ ิน เป็ นมารดา
ิู
แห่งฟาดิน ข้าฯ มิร้ชอสิ่งนั้ น จึ งขอเรียกว่า “เต๋า” และเมือ
้ ู ื่ ่
จาเป็ นต้องอรรถาธิบาย ก็ขอเรียกว่ายิ่งใหญ่ ยิ่งใหญ่คือดาเนินไปไม่มี
สิ้นสุด ดาเนินไปไม่มส้ ินสุด คือความยาวไกล ความยาวไกลถึงทีสุด
ี ่
ย่อมกลั บคืนสู่จุดเดิม
เต๋ายิ่งใหญ่ ฟายิ่งใหญ่ ดินยิ่งใหญ่ มนุษย์ก็ยิ่งใหญ่ ในสากลโลก
้
มีสิ่งยิ่งใหญ่อยู่ 4 ประการ โดยมีมนุษย์เป็ นหนึ่งในนั้ น
(บทที่ 25)

7. บริหารธุรกิจ
ตามวิถีแห่ง “เต๋า”
คืออะไร

8. บริหารธุรกิจตามวิถีแห่งเต๋าที่เป็ นไปตามกฎแห่งธรรมชาติ
• มนุษย์ปฏิ บัติตามวิถีแห่งดิน ดินปฏิ บัติตามวิถีแห่งฟา ฟาปฏิ บัติตามวิถีแห่งเต๋า
้ ้
ส่วนเต๋านั้นเป็ นไปตามกฎแห่งธรรมชาติ (บทที่25)
• ผูร้ซ้ ึงในเต๋าแห่งยุคโบราณ รอบรู้ล้าลึกและนามาใช้ได้สารพัด (บทที่ 15)
ู้
• เต๋าเป็ นภาวะนิรกรรม จึงทาได้ทกอย่าง (ที่สอดคล้องกับเต๋า) เมือเจ้าแผนดิ นรักษา
ุ ่
ไว้ซ่ึงกฎข้อนี้แล้ว สรรพสิ่งก็จะพัฒนาตามกฏของตน (บทที่ 37)
• ปกครองประเทศใหญ่ เหมือนทอดปลาตัวน้อย (บทที่ 60)

9. บริหารธุรกิจเพือเอื้ อประโยชน์แก่ผูอ่ื น
่ ้
ปราชญ์ย่อมไม่หวงแหนสะสม คอยเอื้ อประโยชน์แก่ผูอ่ื น แต่ตน
้
นั้นกลับยิ่งมังมี พร้อมมอบทุกสิ่งทุกอย่างแก่ผูอ่ื น แต่ตนนั้นกลับ
่ ้
ร่ารวย วิถีแห่งฟามีแต่คุณไม่ให้โทษ วิถีของปราชญ์ประกอบกิจโดย
้
ไม่คิดแก่งแย่ง (บทที่ 81)

10. บริหารธุรกิจเอาอย่างคุณสมบัติแห่งน้า
คุณสมบัติที่ประเสริฐสุดของน้าคือ อุทิศคุณประโยชน์แก่สรรพสิ่งโดยไม่
แข่งขันแก่งแย่ง พร้อมที่จะไปอยู่ในฐานะที่ต่าซึ่งไม่เป็ นที่ต้องการของคนทั่วไป
จึงอยู่ใกล้กับเต๋า.....และด้วยการที่ไม่ต้องการไปแข่งขันแก่งแย่งกับผูใ้ ด จึงไม่
ต้องพบกับความผิดพลาดหรือหายนะแต่ประการใด (บทที่ 8)

11. การบริหารธุรกิจแบบยั่งยืน
• ฟายืนยาว ดินยืนยง ฟาดินยืนยง เพราะมิได้ดารงอยู่เพือตน จึง
้ ้ ่
ยืนยงชั่วนิรันดร์
• ปราชญ์ถอยตัวอยู่ด้านหลัง แต่กลับได้นาหน้า ไม่ทาอะไรเพือตนเอง
่
กลับรักษาตัวได้เป็ นอย่างดี ด้วยการไม่เห็นแก่ตัวของเขา จึงบรรลุผล
สมดังปรารถนา (บทที่ 7)

12. ตามหลักการบริหารธุรกิจแบบเต๋านั้น ผูบริหารพึงเข้าใจ ดังนี้
้
สรรพสิ่งในสากลโลกล้ วนโคจรตามวิถีทางของตน เราจึ งสามารถมองเห็นการกลั บคืนสู่จุดเริ่มต้นของสรรพสิ่ง
สรรพสิ่งทั้ งหลายล้ วนต้องกลั บคืนสู่ภาวะดั้ งเดิม ซึ่งเป็ นภาวะแห่ งความสงบ ภาวะแห่งความสงบคือตั วตนที่
จริงแท้ ตั วตนทีจริงแท้เป็ นภาวะยั่ งยืน เมือรู้ว่าอะไรคือภาวะยั่ งยืน ก็จะเกิดความกระจ่ าง ผู ทไี่ ม่รู้ว่าอะไรคือความ
่ ่ ้
ยั่ งยืน มั กทาอะไรหุนหั นพลั นเเล่ น นามาซึ่งความหายนะในทีสุด
่
เมือรู้ว่าอะไรคือความยั่ งยืนแล้ ว ก็จะมีความใจกว้าง ความใจกว้างนามาซึ่งความเทียงธรรม ความเทียงธรรมที่
่ ่ ่
ปราศจากความลาเอี ยงคือภาวะแห่ งผู นา ผู นาพึงรู้ภาวะแห่ งฟา ภาวะแห่งฟาคือวิถีแห่งเต๋า เต๋าเป็ นภาวะยั่ งยืน ไม่
้ ้ ้ ้
เป็ นเภทภั ยต่อชีวิตทั้ งหลายแต่ประการใด (บทที่ 16)