ORDINARIO C

1. Presentación: B.Areskurrinaga HCPresentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. Amundarain
Música: Mozart,Música: Mozart, Divertimento D-nDivertimento D-n..
19 de xuño de 2016
12º Tempo ordinario – C
(Lucas 9, 18-24)
José Antonio Pagola

2. As primeiras xeracións cristiásAs primeiras xeracións cristiás
conservaron a lembranza desteconservaron a lembranza deste
episodio evanxélico como unepisodio evanxélico como un
relato de importancia vital pararelato de importancia vital para
os seguidores de Xesús.os seguidores de Xesús.
A súa intuición era certeira.A súa intuición era certeira.
Sabían que a Igrexa de XesúsSabían que a Igrexa de Xesús
debería escoitar unha e outra vezdebería escoitar unha e outra vez
a pregunta que un día fixo Xesúsa pregunta que un día fixo Xesús
aos seus discípulos nasaos seus discípulos nas
proximidades de Cesarea deproximidades de Cesarea de
Filipo:Filipo:
«Vós, quen dicides que«Vós, quen dicides que
son eu?»son eu?»..

3. Se nas comunidades cristiás deixamos apagar a
nosa fe en Xesús, perderemos a nosa identidade
Non acertaremos a vivir con audacia creadora a
misión que Xesús nos confiou;
non nos atreveremos a enfrontarnos ao momento
actual, abertos á novidade do seu Espírito;
asfixiarémonos na nosa mediocridade.

4. No son tempos fáciles os nosos.
Se non volvemos a Xesús con máis
verdade e fidelidade, a desorientación
iranos paralizando;
as nosas grandes palabras seguirán
perdendo credibilidade.

5. Xesús é a
clave, o fundamento e a fonte
de todo o que somos, dicimos e
facemos.
Quen é hoxe Xesús para os cristiáns?

6. Nós confesamos, como Pedro,Nós confesamos, como Pedro,
que Xesús é o «Mesías de Deus»,que Xesús é o «Mesías de Deus»,
o Enviado do Pai.o Enviado do Pai.
É certo: Deus amou tanto o mundoÉ certo: Deus amou tanto o mundo
que nos regalou a Xesús.que nos regalou a Xesús.

7. Sabemos os cristiáns acoller, coidar, gozarSabemos os cristiáns acoller, coidar, gozar
e celebrar este gran regalo de Deus?e celebrar este gran regalo de Deus?
É Xesús o centro das nosas celebracións,É Xesús o centro das nosas celebracións,
encontros e reunións?encontros e reunións?

8. Confesámolo taménConfesámolo tamén
«Fillo de Deus».«Fillo de Deus».
El pódenos ensinar aEl pódenos ensinar a
coñecer mellor a Deus, acoñecer mellor a Deus, a
confiar máis na súaconfiar máis na súa
bondade de Pai, a escoitarbondade de Pai, a escoitar
con máis fe a súa chamadacon máis fe a súa chamada
a construír un mundo máisa construír un mundo máis
fraterno e xusto parafraterno e xusto para
todos.todos.

9. Estamos descubrindo nasEstamos descubrindo nas
nosas comunidades onosas comunidades o
verdadeiro rostro de Deusverdadeiro rostro de Deus
encarnado en Xesús?encarnado en Xesús?
SabemosSabemos
anuncialo eanuncialo e
comunicalocomunicalo
comocomo
unha granunha gran
nova paranova para
todos?todos?

10. É esta a esperanza que se
respira entre nós?
É esta a paz que se
contaxia desde as nosas
comunidades?
Chamamos a Xesús «Salvador» porqueChamamos a Xesús «Salvador» porque
ten forza para humanizar as nosas vidas,ten forza para humanizar as nosas vidas,
liberar as nosas persoas e encamiñar aliberar as nosas persoas e encamiñar a
historia humana cara á súa verdadeira ehistoria humana cara á súa verdadeira e
definitiva salvación.definitiva salvación.

11. Confesamos a Xesús
como o noso único
«Señor».
Non queremos ter outros
señores nin someternos
a ídolos falsos.
Pero, ocupa Xesús
realmente o centro das
nosas vidas?,
dámoslle primacía
absoluta nas nosas
comunidades?,
poñémolo por encima de
todo e de todos?
Somos de Xesús?
É El quen nos anima e
fai vivir?

12. A gran tarefa dos cristiáns é hoxe
aunar forzas e abrir camiños para
reafirmar moito máis a centralidade
de Xesús na súa Igrexa. Todo o
demais vén despois.

13. CREMOS EN XESÚS?
As primeiras xeracións cristiás conservaron a lembranza deste episodio evanxélico
como un relato de importancia vital para os seguidores de Xesús. A súa intuición era certeira.
Sabían que a Igrexa de Xesús debería escoitar unha e outra vez a pregunta que un día fixo Xesús
aos seus discípulos nas proximidades de Cesarea de Filipo: «Vós, quen dicides que son eu?».
Se nas comunidades cristiás deixamos apagar a nosa fe en Xesús, perderemos a nosa
identidade. Non acertaremos a vivir con audacia creadora a misión que Xesús nos confiou; non nos
atreveremos a enfrontarnos ao momento actual, abertos á novidade do seu Espírito;
asfixiarémonos na nosa mediocridade.
Non son tempos fáciles os nosos. Se non volvemos a Xesús con máis verdade e
fidelidade, a desorientación iranos paralizando; as nosas grandes palabras seguirán perdendo
credibilidade. Xesús é a clave, o fundamento e a fonte de todo o que somos, dicimos e facemos.
Quen é hoxe Xesús para os cristiáns?
Nós confesamos, como Pedro, que Xesús é o «Mesías de Deus», o Enviado do Pai. É
certo: Deus amou tanto ao mundo que nos regalou a Xesús. Sabemos os cristiáns acoller, coidar,
gozar e celebrar este gran regalo de Deus? É Xesús o centro das nosas celebracións, encontros e
reunións?
Confesámolo tamén «Fillo de Deus». El pódenos ensinar a coñecer mellor a Deus, a
confiar máis na súa bondade de Pai, a escoitar con máis fe a súa chamada a construír un mundo
máis fraterno e xusto para todos. Estamos descubrindo nas nosas comunidades o verdadeiro rostro
de Deus encarnado en Xesús? Sabemos anuncialo e comunicalo como unha gran nova para todos?
Chamamos a Xesús «Salvador» porque ten forza para humanizar as nosas vidas, liberar
as nosas personas e encamiñar a historia humana cara á súa verdadeira e definitiva salvación. É
esta a esperanza que se respira entre nós? É esta a paz que se contaxia desde as nosas
comunidades?
Confesamos a Xesús como o noso único «Señor». Non queremos ter outros señores nin
someternos a ídolos falsos. Pero, ocupa Xesús realmente o centro das nosas vidas?, dámoslle
primacía absoluta nas nosas comunidades?, poñémolo por encima de todo e de todos? Somos de
Xesús? É El quen nos anima e fai vivir?
A gran tarefa dos cristiáns é hoxe aunar forzas e abrir camiños para reafirmar moito
máis a centralidade de Xesús na súa Igrexa. Todo o demais vén despois.
José Antonio Pagola