DOMINGO B

1. 20 setembro 2015
25º Tempo Ordinario
Marcos 9, 30-37
José Antonio Pagola
Presentación: B. Areskurrinaga HC
Euskaraz; D. Amundarain
Música: Bach
Dúas actitudes
moi de Xesús

2. O grupo de Xesús atravesa Galilea
camiño de Xerusalén. Fano de
maneira reservada, sen que ninguén
se decate.
Xesús quere dedicarse enteiramente
a instruír os seus discípulos.

3. É moi importante o que quere gravar nosÉ moi importante o que quere gravar nos
seus corazóns: o seu camiño non é unseus corazóns: o seu camiño non é un
camiño de gloria, éxito e poder. É ocamiño de gloria, éxito e poder. É o
contrario: conduce á crucifixión e aocontrario: conduce á crucifixión e ao
rexeitamento, aínda que rematará enrexeitamento, aínda que rematará en
resurrección.resurrección.

4. Aos discípulos non lles
entra na cabeza o que
lles di Xesús.
Dálles medo ata
preguntarlle.
Non queren pensar na
crucifixión.
Non entra nos seus plans
nin expectativas.

5. Mentres Xesús lles fala de entrega
e de cruz, eles falan das súas
ambicións:
Quen será o máis importante no grupo?
Quen ocupará o posto máis elevado?
Quen recibirá máis honores?

6. Xesús «senta».
Quere ensinarlles
algo que nunca han
de esquecer.
Chama os Doce, os
que están máis
estreitamente
asociados á súa
misión e invítaos a
que se acheguen,
pois os ve moi
distanciados del.
Para seguir os seus
pasos e parecerse
a el han de
aprender dúas
actitudes
fundamentais.

7. Primera actitude:Primera actitude:
««Quen queira ser o primeiro,Quen queira ser o primeiro,
que sexa o último de todos e servidor de todosque sexa o último de todos e servidor de todos».».
O discípulo de Xesús ha de renunciar aO discípulo de Xesús ha de renunciar a
ambicións, rangos, honores e vaidades.ambicións, rangos, honores e vaidades.

8. No seu grupo ninguén ha de pretender estarNo seu grupo ninguén ha de pretender estar
sobre os demais. Pola contra, ha de ocupar osobre os demais. Pola contra, ha de ocupar o
último lugar, poñerse al nivel de quen nonúltimo lugar, poñerse al nivel de quen non
teñen poder nin ostentan rango ningún. E,teñen poder nin ostentan rango ningún. E,
desde aí, ser como Xesús: «desde aí, ser como Xesús: «servidor de todosservidor de todos».».

9. A segunda actitude éA segunda actitude é
tan importante quetan importante que
Xesús a ilustra cunXesús a ilustra cun
xesto simbólicoxesto simbólico
entrañable. Pon unentrañable. Pon un
neno no medio dosneno no medio dos
Doce, no centro doDoce, no centro do
grupo, para quegrupo, para que
aqueles homesaqueles homes
ambiciosos seambiciosos se
esquezan de honoresesquezan de honores
e grandezas, e poñane grandezas, e poñan
os seus ollos nosos seus ollos nos
pequenos, os débiles,pequenos, os débiles,
os máis necesitadosos máis necesitados
de defensa ede defensa e
coidado.coidado.

10. Logo, abrázao e dilles:
««O que acolle un neno coma este no meu nome,O que acolle un neno coma este no meu nome,
acólleme a minacólleme a min».».
Quen acolle un "pequeno" está acollendo o máis
"grande", a Xesús. E quen acolle a Xesús está
acollendo o Pai que o enviou.

11. Unha Igrexa que acolle os pequenos e
indefensos está ensinando a acoller a Deus.
Unha Igrexa que mira cara aos grandes e se
asocia cos poderosos da terra está
pervertendo a Boa Nova de Deus anunciada
por Xesús.

12.
DÚAS ACTITUDES MOI DE XESÚS
O grupo de Xesús atraves Galilea camiño de Xerusalén. Fano de maneira reservada,
sen que ninguén se decate. Xesús quere dedicarse enteiramente a instruír os seus discípulos. É
moi importante o que quere gravar nos seus corazóns: o seu camiño non é un camiño de gloria,
éxito e poder. É o contrario: conduce á crucifixión e ao rexeitamento, aínda que rematará en
resurrección.
Aos discípulos non lles entra na cabeza o que lles di Xesús. Dalles medo ata
preguntarlle. Non queren pensar na crucifixión. Non entra nos seus plans nin expectativas.
Mentres Xesús lles fala de entrega e de cruz, eles falan das súas ambicións: Quen será o máis
importante no grupo? Quen ocupará o posto máis elevado? Quen recibirá máis honores?
Xesús «senta». Quere ensinarlles algo que nunca han de esquecer. Chama os Doce, os
que están máis estreitamente asociados á súa misión e invítaos a que se acheguen, pois os ve
moi distanciados del. Para seguir os seus pasos e parecerse a el han de aprender dúas actitudes
fundamentais.
Primeira actitude: «Quen queira ser o primeiro, que sexa o último de todos e servidor
de todos». O discípulo de Xesús ha de renunciar a ambicións, rangos, honores e vaidades. No seu
grupo ninguén ha de pretender estar sobre os demais. Ao contrario, ha de ocupar o último lugar,
poñerse ao nivel de quen non teñen poder nin ostentan rango ningún. E, desde aí, ser como
Xesús: «servidor de todos».a
A segunda actitude é tan importante que Xesús a ilustra cun xesto simbólico
entrañable. Pon un neno no medio dos Doce, no centro do grupo, para que aqueles homes
ambiciosos se esquezan de honores e grandezas, e poñan os seus ollos nos pequenos, os débiles,
os máis necesitados de defensa e coidado.
Logo, abrázao e dilles: «O que acolle un neno coma este no meu nome, acólleme a
min». Quen acolle un "pequeno" está acollendo o máis "grande", a Xesús. E quen acolle a Xesús
está acollendo o Pai que o enviou. Unha Igrexa que acolle os pequenos e indefensos está
ensinando a acoller a Deus. Unha Igrexa que mira cara aos grandes e se asocia cos poderosos da
terra está pervertendo a Boa Nova de Deus anunciada por Xesús.
José Antonio Pagola