1. Dous homes subiron ao templo a orar; un era fariseo, outro publicano.
O fariseo, de pé, oraba no seu interior :
“Oh Deus! Douche grazas porque non son como os demais homes,
inxustos, adúlteros, nin tampouco coma este publicano. …”

2. En cambio o publicano, non se atrevía nin a alzar os ollos ao ceo,
En cambio o publicano, non se atrevía nin a alzar os ollos ao ceo,
senón que se golpeaba o peito dicindo:
senón que se golpeaba o peito dicindo:
“Oh Deus! Ten compaixón de min, que son pecador!”
Lc 18, 10-14

4. Os dous soben ao templo a orar.

6. A parábola continúa afirmando que o publicano volveu
á súa casa reconciliado co Deus xusto e santo,
pero o fariseo non.
Os dous oraron, pero con espírito diferente.
Non é a oración a que xustifica
senón o espírito que a anima.

7. Os publicanos son loados non polas inxustizas
que ás veces cometen, senón pola súa capacidade
para recoñecerse necesitados de perdón.

8.  Quen acepta a súa
realidade verdadeira
non pode caer no pecado
da arrogancia.
 Coñecerse a si mesmo
constitúe a verdadeira
sabedoría.

9. A altivez é inmoral pola inxustiza cara aos demais e
por engano sobre un mesmo.

10. O texto termina cun proverbio que recorda o
cántico de María:
“Todo o que se enaltece
será humillado,
e o que se humilla
será enaltecido”

12. José Román Flecha Andrés
Palabra del Señor, Salamanca , Editorial.Secretariado
Presentación:
Antonia Castro Panero
Trinitario,2007