1. José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe a difundir a solidariedade.
Pásao .
17 de novembro de 2013
33º Tempo ordinario (C)
Lucas 21, 5-19
Música: Santorini - eanni,:Presentación:B.Areskurrinaga HC:Euskaraz:D.Amundarain

2. Nos evanxeos recóllens algíns textos de
carácter apocalíptico nos que non é fácil
diferenciar a mensaxe que poida ser
atribuída a Xesús e as preocupacións das
primeiras comunidades cristiás, envoltas
en situacións tráxicas mentres esperan
con angustia e no medio de persecucións o
final dos tempos .

3. Segundo o relato de Lucas, os
tempos difíciles non han de ser
tempos de lamentos e desalento.
Non é tampouco a hora da
resignación
ou a fuxida.

4. Precisamente en tempos de crise
“teredes ocasión de dar testemuño”.
É daquela cando se nos ofrece a mellor
ocasión de dar testemuño de nosa
adhesión a Xesús e ao seu proxecto .

5. Levamos xa cinco anos sufrindo unha crise que
está golpeando duramente a moitos.
O sucedido neste tempo permítenos coñecer
xa con realismo o dano social e o sufrimento
que está xerando.
Non chegou o momento de analizarmos
como estamos reaccionando?

6. Tal vez, o primeiro é revisar a nosa
actitude de fondo:
Témonos posicionado de maneira responsable,
espertando en nós un sentido básico de solidariedade,
ou estamos vivindo de costas a todo o que
pode turbar a nosa tranquilidade?

7. Que facemos
desde os nosos grupos
e comunidades cristiás?
Témonos marcado unha
liña de actuación
xenerosa,
ou vivimos celebrando a
nosa fe á marxe do que
está sucedendo?

8. A crise está abrindo unha fractura
social inxusta entre quen podemos vivir
sen medo ao futuro e aqueles que están
quedando excluídos da sociedade e
privados dunha saída digna.

9. Non sentimos a chamada a introducir
algúns “recortes” na nosa vida para
poder vivir os próximos anos de
maneira máis sobria e solidaria?

10. Pouco a pouco, imos
coñecendo máis de
cerca os que se van
quedando máis
indefensos e sen
recursos (familias
sen ingreso ningún,
parados de longa
duración,
inmigrantes
enfermos...)

11. Preocupámonos de abrir os ollos
para ver se podemos
comprometernos en aliviar a
situación dalgúns?
Podemos pensar nalgunha iniciativa
realista desde as comunidades
cristiás?

12. Non temos que esquecer que a
crise
non só crea empobrecemento
material.
Xera, ademais, inseguridade,
medo, impotencia e experiencia
de fracaso.
Rompe proxectos, afunde
familias,
destrúe a esperanza.

13. Non temos que
recuperar a
importancia da
axuda entre
familiares, o
apoio entre
veciños, a
acollida e o
acompañamento
desde a
comunidade
cristiá...?
Poucas cousas
poden ser máis
nobres nestes
momentos que o
aprender a
coidarnos
mutuamente.

14. TEMPOS DE CRiSE
Nos evanxeos recóllense algúns textos de carácter apocalíptico nos que non é fácil
diferenciar a mensaxe que pode ser atribuida a Xesús e as preocupacións das primeiras
comunidades cristiás, envoltas en situacións tráxicas mentres esperan con angustia e no medio de
persecucións o final dos tempos.
Segundo o relato de Lucas, os tempos difíciles non han de ser tempos de lamentos e
desalento. Non é tampouco a hora da resignación o da fuxida. A idea de Xesús é outra.
Precisamente en tempos de crise “teredes s ocasión de dar testemuño”. É daquela cando se nos
ofrece a mellor ocasión de dar testemuño da nosa adhesión a Xesús e ao seu proxecto.
Levamos xa cinco anos sufrindo unha crise que está golpeando duramente a moitos. O
sucedido neste tempo permítenos coñecer xa con realismo o dano social e o sufrimento que está
xerando. Non chegou o momento de analizarmos como estamos reaccionando?
Tal vez, o primeiro é revisar a nosa actitude de fondo: Témonos posicionado de maneira
responsable, espertando en nós un sentido básico de solidariedade, ou estamos vivindo de costas
a todo o que pode turbar a nosa tranquilidade? Que facemos desde os nosos grupos e comunidades
cristiás? Témonos marcado unha liña de actuación xenerosa, ou vivimos celebrando a nosa fe á
marxe do que está sucedendo?
A crise está abrindo unha fractura social inxusta entre quen podemos vivir sen medo ao
futuro e aqueles que están quedando excluídos da sociedade e privados dunha saída digna. Non
sentimos a chamada a introducir algúns “recortes” na nosa vida para poder vivir os próximos anos
de maneira máis sobria e solidaria?
Pouco a pouco, imos coñecendo máis de cerca os que se van quedando máis indefensos
e sen recursos (familias sen ingreso ningún, parados de lorga duración, inmigrantes enfermos...)
Preocupámonos de abrir os ollos para ver se podemos comprometernos en aliviar a situación
dalgúns? Podemos pensar nalgunha iniciativa realista desde as comunidades cristiás?
Non temos que esquecer que a crise non só crea empobrecemento material. Xera,
ademáis, inseguridade, medo, impotencia e experiencia de fracaso. Rompe proxectos, afunde
familias, destrúe a esperanza. Non temos que recuperar a importancia da axuda entre familiares, o
apoio entre veciños, a acollida e o acompañamento desde a comunidade cristiá...? Poucas cousas
poden ser máis nobres nestes momentos que o aprender a coidarnos mutuamente.
José Antonio Pagola