1. 8 de decembro de 2012
Texto: D. Amundarain
Presentación: B. Areskurrinaga HC
Músicaa: Ave María - Guarini

2. Esta festa simboliza a natureza pura e boa que recibimos de
Deus os homes e mulleres daquel «Comezo» e todos os
posteriores no noso nacemento. Deus bendiciu e deu por
bos o home e a muller:
«Viu entón Deus todo o que fixera,
e todo era moi bo» (Xénese 1, 31).

3. A Virxe María, desde o
seu nacemento e a
través de toda a súa
vida, viviu unha gran
amizade con Deus e con
todos os demais
humanos: gardou pura e
fiel a amizade que Deus
concedeu a todos os
homes e mulleres. Coma
Xesús, na súa medida.

4. A Virxe María tratou
de facer cada vez
máis profunda e súa
esa amizade
recibida no seu
nacemento: na súa
mente, na súa
vontade, no seu
entendemento, no
seu corazón.
Xa desde pequena
escoitara por boca
dos seus pais,
parentes, veciños…
o relato de Adán e
Eva, os relatos
sobre os patriarcas;
particularmente,
sobre a fe de
Abrahán.
Todo iso a fascinou,
e se propuxo levar
moito máis alá
esa fe - vida.

5. Tamén escoitou sobre
os esforzos realizados
polos profetas,
tratando que no pobo
todos fosen obedientes
a Deus e amigos entre
si. Que emoción non lle
causaría a loita dun
Elías, tratando de
apartar o pobo dos
ídolos e para que fose
fiel a Iavé!

6. Que pena non
sentiría ao escoitar a
un Isaías, a un
Xeremías, a un
Ezequiel describindo
as inxustizas do pobo!
Polo contrario, que
alegría amosaría ela
ao oír e coñecer por
boca dos mesmos
profetas que, a pesar
da infidelidade do
pobo, Deus seguía
chamándoo e
chamándoo cara a si!

7. Axiña, moi nova María fixo a
súa elección: non me abonda
con gardar a pureza e a
fidelidade do me nacemento;
realizareinas dándome
enteiramente ao servizo de
Deus e da humanidade.
Farei consistir a miña pureza
en levar á súa plenitude o eu
que Deus me fixo, en ser eu.
Tratarei de levar á súa
plenitude o eu que Deus se
representou desde toda a
eternidade.
Quero ser eu mesma, tal como
Deus me quere e desexa.
Ser e misión.

8. Si. A Virxe María esforzouse con todo o seu corazón en
ser fiel a Deus, ao próximo, a si mesma. Desde nena.
Pero de pequena pouco se imaxinou a que tería que
enfrontarse na súa vida.
Con todo, tiña posta a súa confianza no Espírito que
animou os profetas do Antigo Testamento.

9. Afortunadamente, foi ese
Espírito quen lle deu a luz
e a forza para cumprir coa
misión que Deus lle
encomendou.
Sendo aínda unha mociña,
percibiu no seu interior
unha voz que lle dicía:
«Estás disposta a ser
nai do Mesías?»
Que angustia!
Non lle deu o si ás toas.
Púxose a preguntar
e indagar.
Ata que a mesma voz
interior lle asegurou:
«Terás en ti e contigo
o Espírito Santo».

10. Foi suficiente.
De antes tiña confianza
no Espírito.
Pero a presente promesa
era dun carácter
particular.
Dáballe plena seguridade.
«Si», foi a resposta.
«Fágase en min a túa
vontade».
Desde entón, realmente,
non lle abondou coa
fidelidade do nacemento.
O seu interior requeríalle
unha amizade doutro
nivel, para con Deus e
para cos humanos..

11. Non cabendo en
O Espírito si mesma, púxose
imprimiulle en camiño para
amor-lume. comunicarse coa
súa curmá
Amor-lume,
Sabela. «Ditosa
sobre como
ti, pola túa
glorificar a
preñez. Ditosa
Deus.
tamén eu, pola
Sobre como
miña preñez».
ser maior
Ditosa eu por
colaboradora terse acordado
de Deus. Deus desta
pequeñez miña.

12. Foi axudar a Sabela precisada de axuda.
Ao seu esposo, que garatuxas non lle faría, tola de
alegría!
Como aloumiñaría o seu fillo aínda nas súas
entrañas!
O Espírito! Quedou chea do Espírito.
Non había nela nada que fose contra o Espírito.

13. E ata que naceu o fillo,
cantas voltas á cabeza,
sobre que sería aquel fillo,
ao parecer diferente dos
demais fillos.
E ao nacer, cantos
parabéns e cantos
anuncios sobre o
destino do neno.
E María todo o gardaba no
seu corazón, para rumialo
en silencio.

14. O santo Simeón non lle anunciou ningún porvir
feliz: «unha espada atravesará o teu corazón».
E María, no seu corazón, toda confiada no
Espírito.
E unha vez máis:
«Fágase en min a vontade de Deus».

15. E esquecéndose das penas
persoais, ten presente
sempre o próximo.
Esqueceuse que o seu
amado Xesús se lle
escapou da casa, que
emprendeu un camiño
perigoso.
Non lle rifou.
Como o ía facer?
En certa ocasión, coma
quen non di nada,
indicoulle ao fillo:
«Non teñen viño».
Sempre pendente de como
realizar a vontade de Deus
nos problemas humanos.

16. Ao final, tivo que
presenciar a seu fillo
na cruz.
Dicíase María para si:
«Se existe no mundo
unha persona boa, esta é
a autenticamente boa».
«Pero que suceda tamén
isto, para a liberación de
a humanidade. Amén».
Que profundo sería
aquel Amén, dito por
aquela muller todo
bágoas! Sempre
servidora do Espírito.

17. Con todo, «Ide ao mundo
ao pouco tempo, enteiro, para
aquela muller, a dar noticia de
maior discípula min».
entre todos os
discípulos,
dirixiuse a E para poder
Galilea, como o cumprir o
Señor lles encargo, todos
indicara. se deron á
Alí recibiu, xunto oración,
aos demais pedindo o
discípulos o Espírito Santo,
encargo do e ela entre
Resucitado: eles.

18. A Virxe María, obediente
desde o nacemento:
velaquí a súa pureza.
Gardou puro, na súa pura
realidade, aquel ser fiel
recibido de Deus, naquel
«Principio»; ademais, deu
acollida plena á graza
especial do Espírito, á graza
que a todos se nos ofreceu.
É esta acollida entrañable por
parte de María, a que hoxe
celebramos.

19. María Nai, Nai de Deus,
Nai da Igrexa, honor e
gloria a ti.
Roga a Cristo Resucitado,
para que o mundo sexa
máis fiel. Amén.
Que neste peregrinar
sexa ela a nosa axuda e
compañeira.

20. INMCULADA CONCEPCIÓN
DA VIRXE MARÍA
1.- Esta festa simboliza a natureza pura e boa que temos recibido de Deus os homes e mulleres de aquel «Comezo»
e todos os posteriores no noso nacemento. Deus bendiciu e deu por bos o home e a muller: «Viu entón Deus todo o
que fixera, e todo era moi bo» (Xénese 1, 31).
2.- A Virxe María, desde o seu nacemento e a través de toda a súa vida, viviu unha gran amizade con Deus e con
todos os demais humanos: gardou pura e fiel a amizade que Deus concedeu a todos os homes e mulleres. Coma
Xesús, na súa medida.
3.- A Virxe María tratou de facer cada vez máis profunda e súa esa amizade recibida no seu nacemento: na súa
mente, na súa vontade, no seu entendemento, no seu corazón. Xa desde pequena escoitara por boca de seus pais,
parentes, vecinos… o relato de Adán e Eva, os relatos sobre os patriarcas; particularmente, sobre a fe de Abrahán.
Todo iso a fascinou, e propúxose llevar moito máis alá esa fe-vida.
4.- Tamén escoitou sobre os esforzos realizados polos profetas, tratando que no pobo todos fosen obedientes a
Deus e amigos entre si. Que emoción non lle causaría a loita dun Elías, tratando de apartar o pobo dos ídolos e para
que fose fiel a Iavé!
5.- Que pena non sentiría ao escoitar a un Isaías, a un Xeremías, a un Ezequiel describindo as inxustizas do pobo!
Polo contrario, que alegría amosaría ela ao oír e coñecer por boca dos mesmos profetas que, a pesar da
infidelidade do pobo, Deus seguía chamándoo e chamándoo cara a si!
6.- Moi pronto, moi nova María fixo a súa elección: non me abonda con gardar a pureza e a fidelidade do meu
nacemento; realizareina dándome enteiramente ao servizo de Deus e da humanidade. Farei consistir a miña pureza
en levar á súa plenitude o eu que Deus me fixo, en ser eu. Tratarei de levar á súa plenitude o eu que Deus se
representou desde toda a eternidade. Quero ser eu mesma, tal como Deus me quere e desexa. Ser e misión.
7.- Si. A Virxe María esforzouse con todo o seu corazón en ser fiel a Deus, ao próximo, a si mesma. Desde nena.
Pero de pequena pouco se imaxinou a que tería que enfrontarse na súa vida. Con todo, tiña posta a súa confianza
no Espírito que animou os profetas do Antigo Testamento.
8.- Afortunhadamente. Foi ese Espírito quen lle deu a luz e a forza para cumprir coa misión que Deus lle
encomendou. Sendo aínda moi nova, percibiu no seu interior unha voz que lle dicía: «Estás disposta a ser nai do
Mesías?» Que angustia! Non lle deu o si ás toas. Púxose a preguntar e indagar. Ata que a mesma voz interior lle
asegurou: «Terás en ti e contigo o Espírito Santo».

21. 9.- Foi suficiente. De antes tiña confianza no Espírito. Pero a presente promesa era dun carácter particular.
Dáballe plena seguridade. «Si», foi a resposta. «Fágase en min a túa vontade». Desde entón, realmente, non lle
abondou coa fidelidade do nacemento. O seu interior requeríalle unha amizade doutro nivel, para con Deus, para
cos humanos.
10.- O Espírito imprimiulle amor-lume. Amor-lume, sobre como glorificar a Deus. Sobre como ser maior
colaboradora de Deus. Non cabendo en si mesma, púxose en camino para comunicarse coa súa curmá Sabela.
«Ditosa ti, pola túa preñez. Ditosa tamén eu, pola miña preñez». Ditosa eu por terse acordado Deus destá
pequenez miña.
11.- Foi axudar a Sabela precisada de axuda. Ao seu esposo, que garatuxas non lle faría, tola de alegría! Como
aloumiñaría o seu fillo aínda nas súas entrañas! O Espírito! Quedou chea do Espírito. Non había nela nada que
fose contra o Espírito.
12.- E ata que naceu o fillo, cantas voltas á cabeza, sobre qué sería aquel fillo, ao parecer diferente dos demais
fillos. E ao nacer, cantos parabéns e cantos anuncios sobre o destino do neno. E María todo o gardaba no seu
corazón, para rumialo en silencio.
13.- O santo Simeón non lle anunciou ningún porvir feliz: «unha espada atravesará o teu corazón». E María, no seu
corazón, toda fija no Espírito. E unha vez máis: «Fágase en min a vontade de Deus».
14.- E esquecéndose das penas persoais, ten presente sempre o próximo. Esqueceuse que o seu amado Xesús se
lle escapou da casa, que emprendeu un camiño perigoso. Non lle rifou. Cimo o ía facer? En certa ocasión, como
quen non di nada, indicoulle ao fillo: «Non teñen viño». Sempre pendente de como realizar a vontade de Deus nos
problemas humanos.
15.- Ao final, tivo que presenciar o seu fillo na cruz. Dicíase María para si: «Se existe no mundo unha persoa boa,
esta é a autenticamente boa». «Pero que suceda también isto, para a liberación da humanidade. Amén». Que
profundo sería aquel Amén, dito por aquela muller todo bágoas! Sempre servidora do Espírito.
16.- Con todo, ao pouco tempo, aquela muller, a maior discípula entre todos os discípulos, dirixiuse a Galilea,
como o Señor lles indicara. Alí recibiu, xunto aos demais discípulos o encargo do Resucitado: «Ide ao mundo
enteiro, para dar noticia de min». E para poder cumprir o encargo, todos se deron á oración, pedindo o Espírito
Santo, e ela entre eles.
17.- A Virxe María, obediente desde o nacemento: velaquí a súa pureza. Gardou puro, na súa pura realidade,
aquel ser fiel recibido de Deus, naquel «Principio»; ademais, deu acollida plena á graza especial do Espírito, á
graza que a todos se nos ofreceu. É esta acollida entrañable por parte de María, a que hoxe celebramos. María
Nai, Nai de Deus, Nai da Igrexa, honor e gloria a ti. Roga a Cristo Resucitado, para que o mundo sexa máis fiel.
Amén.