4. Conta unha lenda que un peregrino achegouse á casa da
Virxe María, e preguntoulle cómo podía ter a casa tan limpa
e tan ordenada. María contestoulle:
Cando un está en paz con Deus, a consecuencia máis
inmediata é que a súa vida está perfectamente organizada.
O peregrino observou que, na cociña, había uns xigantescos
cántaros. Que hai no seu interior? Preguntou o camiñante.
E, María, contestoulle: é o que
Deus me dá para enriquecer a miña propia vida, e tamén a
daqueles que se achegan ata El para pedirlle diversas
grazas.
O peregrino, un a un, co permiso da Virxe, foi levantando a
tapa dos recipientes mentres, María, íalle explicando
5. A FE.
Para que non vos sintades sós. Eu
tamén, en Nazaré, tiven vertixe,
temor. Pero a FE que Deus me
concedeu foi máis grande que as
incertezas que saíron á miña
mente. Se te dás conta, e miras
nas paredes deste cántaro, hai
miles de pegadas agradecidas
porque, a fe, foi a súa forza e
seguridade no camiñar. No
invisible deste cántaro está o que
move montañas e almas: a fe.
6. A ESPERANZA.
Eu crin e vexo que o
mundo, cre e non cre, espera e
non espera, confía pero non se
fía totalmente no seu futuro.
A esperanza é algo que
necesitades os homes para non
quedarvos tristes nin
conformes coa situación que
vos rodea. Quen se asoma a
este cántaro, Deus ofrécelle
un horizonte cheo de
posibilidades.
7. A CARIDADE.
Sempre é mellor dar que
recibir. Eu, por Deus,
ofrecino todo. Ata
deixei a Xosé nun
segundo plano para que
Deus, me collese toda
para El. Se observas o
fondo deste cántaro, o
facer o ben, é pasaporte
para a vida eterna.
8. A ALEGRÍA.
As caras tristes son unha
tónica dominante na terra.
Por que se tendes tanto
sufrides polo que no tedes?
Deus, con este cántaro,
axudaravos a ser felices co
máis insignificante. Un,
cando recolle do contido
deste cántaro, vai polo
mundo cun rostro riseiro.
9. A CRUZ.
Estes anacos de madeira son as
probas que chaman en forma de
enfermidade á porta da saúde
de moitos dos meus fillos. Pero
dígovos que Deus non dá senón
aquilo que sabe que podemos
soportar. Aínda lembro o gran
madeiro do meu fillo Xesús! Este
cántaro está cheo de moitos
anacos achegados polos
sufrimentos e decepcións dos
homes.
10. O AMOR.
Xa ves. Este cántaro é o máis cheo.
Non hai forma de conter a súa
esencia. “Deus é amor”, di aquel que
me acolleu ao pé da cruz. E é
verdade. Se te asomas a esta
vasilla, poderás comprobar que, o
amor, é máis grande canto máis nos
achegamos a Deus. dígocho por
experiencia. Hai moitos homes que
se empeñan en baleirar esta vasilla,
pero canto máis o intentan, máis e
máis se enche. É o milagre de Deus:
o amor que nace e nunca se cansa de
nacer.
11. A ORACIÓN
É o gran agasallo que Deus puxo
desde o principio na miña historia e na
miña vida. Sen ela, aínda sendo Nai de
Xesús, non tivese comprendido nin me
tivese lanzado en todo o que Deus
pensara realizar comigo.
Esta vasilla contén o vigor e a
intimidade con Deus. Asomarse a este
cántaro da oración, posibilita a
confianza, a paz, a seguridade e a
resposta certeira por parte do Señor.
Garantízovos, coa oración seredes
fortes e chegaredes ata o final.
12. En no atopar as palabras para falar de Ti, está
toda a miña oración, toda a miña loanza e toda a
miña veneración.
Tan elevada estás, María, sobre toda criatura
creada na terra e no ceo, que non hai frases tan
sublimes que poidan proclamar as grandezas do
teu nome.
13. Es Bendita entre todas as mulleres, Santísima
entre todas as santas e Virxe entre todas as
virxes.
Es a Nai entre todas as nais, e así como tes a
gloria de ser a Nai de Deus, tes a sinxeleza de ser a
Nai de todos os homes.
Tes todos os encargos; os que chegan de Deus
aos homes, e os que levas do home a Deus.
14. Es a avogada de todos e o mellor camiño para
chegar a Cristo, e de Cristo a Deus.
Es a amiga leal, a fiel compañeira, a gran Señora
que me abre as portas do ceo.
Es preciosa e bela como non hai fermosura igual.
Tes as estrelas nos ollos e esvara pola túa fronte a
luz da Lúa.
15. Todas as primaveras florecen no teu cabelo e das túas
mans agroman fervenzas de grazas.
Tes o corazón acendido; as túas palabras abrásanme
e as túas ternuras sácianme.
Es boa!
Sacerdote P. Javier .Leoz 2006