2. «Todo o que bebe
auga desta, terá sede
outra vez;
pero o que beba da auga
que eu lle darei, nunca
máis terá sede: a auga
que eu lle darei,
converterase dentro del
nunha fonte que saltará
ata a vida eterna».
(Xn 4, 13-14)
3. Nesta perla do Evanxeo que é a conversación coa samaritana, nas
inmediacións do pozo de Xacob, Xesús fala da auga como do
elemento máis sinxelo, pero que se presenta como o máis
desexado, o máis vital para quen está familiarizado co deserto.
4. Non necesitaba
moitas
explicacións
para facer
comprender o
significado da
auga.
5. A auga do manancial é para a vida natural,
mentres que a auga viva, da que fala Xesús,
é para a vida eterna.
6. Do mesmo modo que o deserto florece só despois dunha choiva
abundante, así as sementes depositadas en nós co bautismo
poden xermolar unicamente se están regadas pola Palabra de
Deus.
7. E a planta crece, dá
novos xermolos,
adquiere a forma
dunha árbore ou
dunha belísima flor e
todo isto porque
recibe a auga viva da
Palabra
que suscita a vida
e a mantén
para a eternidade.
8. «Todo o que bebe
auga desta, terá sede
outra vez;
pero o que beba da auga
que eu lle darei, nunca
máis terá sede: a auga
que eu lle darei,
converterase dentro del
nunha fonte que saltará
ata a vida eterna».
9. As palabras de Xesús están dirixidas a todos nós, os sedentos do
mundo: todos aqueles que son conscientes da súa aridez espiritual e
senten aínda os golpes da sede, e a aqueles que xa non advirten nin
sequera a necesidade de beber da fonte da verdadeira vida e dos
grandes valores da humanidade.
10. Pero, no fondo, Xesús dirixe unha invitación a todos os homes e
mulleres do mundo, desvelándonos onde podemos atopar a
resposta aos nosos porqués e a plena satisfacción dos nosos desexos.
11. Polo tanto, a todos nós nos corresponde acudir ás súas palabras,
deixarnos enchoupar pola súa mensaxe. Como?
Reevanxelizando a nosa vida, cotexándoa coas súas palabras,
tratando de pensar coa mente de Xesús e de amar co seu corazón.
12. Cada momento no que intentamos vivir o Evanxeo
é unha gota de auga viva que bebemos.
13. Cada xesto de amor polo noso próximo
é un grolo desa auga.
14. Si, porque esa auga tan viva e preciosa ten esta particularidade:
abrolla no noso corazón cada vez que o
abrimos ao amor por todos. É unha fonte - a de Deus –
na medida que a súa veta profunda serve para calmar
a sede dos demais, con pequenos ou grandes actos de
amor.
15. «Todo o que bebe
auga desta, terá sede
outra vez;
pero o que beba da auga
que eu lle darei, nunca
máis terá sede: a auga
que eu lle darei,
converterase dentro del
nunha fonte que saltará
ata a vida eterna».
17. Abondará unha palabra, ás veces un sorriso, un sinxelo sinal
de solidariedade, para darnos de novo un sentimento de plenitude,
de satisfacción profunda, un torrente de alegría.
E se seguimos dando, esta fonte de paz e de vida abrollará
auga cada vez máis abundante, sen secar nunca endexamais.
18. E aínda hai outro segredo que Xesús nos revelou,
unha especie de pozo sen fondo ao que acudir:
cando dous ou tres se unen no seu nome,
amándose co seu mesmo amor, El está no medio deles.
19. E daquela, sentímonos libres, unidos e cheos de luz,
e torrentes de auga viva abrollarán do noso seo.
É a promesa de Xesús que se fai realidade
porque del mesmo, presente no medio de nós,
abrolla a auga que quita a sede para a eternidade.
20. «Todo o que bebe
auga desta,terá sede
outra vez;
pero o que beba da auga que eu
lle darei, nunca máis terá sede:
a auga que eu lle darei,
converterase dentro del nunha
fonte que saltará ata a vida
eterna».
(Xn 4, 13-14)
“Palabra de Vida”,
“Palabra de Vida”,
Texto de: Chiara Lubich, publicado no 2002.
Este comentario da Palabra de Vida tradúcese a 96 linguas e idiomas,
(incluído o galego) e chega a varios millóns de persoas en todo o mundo
a través da prensa, radio, televisión e internet.
Chiara Lubich é a fundadora do movemento dos Focolares
ou Obra de María.
