3. x

5. 2 spelen Hoofdhuis

7. ‘ Doe het nou maar niet, Es.’ Met een zucht zette Vincent de tv uit. ‘ Sst, ik doe het toch.’ Snel toetste Esther een nummer in, en Vincent wachtte met ingehouden adem af, wat er zou komen. ‘ Héy, Jasmine! Dat is lang geleden!’ lachte Esther vrolijk. Even bleef het stil.

8. ‘ Heb je misschien zin om een keertje langs te komen?’ Esther probeerde het zo subtiel mogelijk te houden. Jasmine was iemand die ze vaag van haar werk kende, een aardige meid, maar dat was niet de echte reden waarom ze belde. Nee. Esther zat weer eens in haar rol als koppelaarster…

9. ‘ Straks? Ja, natuurlijk, waarom niet? Ik zet vast koffie!’ giechelde Esther meisjesachtig en even later legde ze de telefoon weer op tafel. Met glinsterende ogen draaide ze zich naar Vincent om. ‘ Uw toekomstige echtgenote is in aantocht, mijnheer.’ ‘ O, gek mens!’ Dankbaar lachend sloeg Vincent zijn armen om haar heen.

10. Vincent voelde zich vreselijk nerveus, maar aan de andere kant was het ook wel spannend. Hij verlangde al zo lang naar een vrouw in zijn leven, een vriendin, een maatje. Hij wilde het nooit toegeven, maar eigenlijk was hij best eenzaam. De deurbel ging, en hij deed open. ‘ Hoi, ik ben Vincent, een…soort achterneef van Esther.’ Hij knipoogde. ‘ O, aangenaam kennis te maken, Vincent.’ De vrouw glimlachte lief.

11. ‘ Ben je altijd zo beleefd?’ wilde Vincent weten. ‘ Ik, eh, nou,’ stamelde de vrouw, even van haar stuk gebracht, en toen pas begreep ze dat Vincent een grapje maakte. ‘Hè, je zit met me te dollen!’ ‘ Sorry, sorry!’ Vincent haalde toegeeflijk zijn schouders op.

12. Esther stond in de keuken toen ze het vrolijke geschater van buiten hoorde. Met de koffiekan in haar hand liep ze naar de hal, en ging voorzichtig bij het raam staan. Ze hoefde eigenlijk helemaal niet stiekem te doen – die twee gingen zó in elkaar op, dat ze haar nog niet zouden zien als er een spotlight op haar gericht stond.

13. Esther kon niet horen wat ze zeiden, maar hun lichaamshouding en gebaren zeiden al genoeg. Esther voelde het warme handvat van de koffiekan in haar handpalm, de sterke geur van verse koffie kringelde haar neusgaten binnen – en ze voelde zich tevreden. Zo te zien had ze weer een stel succesvol aan elkaar gekoppeld!

14. Esther ging terug naar de keuken. Vincent en Jasmine hadden haar inderdaad niet gezien. Ze zagen alleen elkaar. ‘ Wat doe je eigenlijk voor werk? Laat me raden. Vast iets…technisch.’ raadde Jasmine. ‘ Nou, je zit in de buurt! Klussen is m’n grote hobby!’

15. Hij nam haar mee naar binnen, waar hij haar zijn werkbank showde. Trots liet hij haar een paar speelgoedrobots zien, en nog wat andere creaties. ‘ Dit is zó cool!’ Haar stem was zacht van bewondering, met grote ogen pakte ze een robot op en bekeek hem van alle kanten. ‘ Dank je.’

16. ‘ Als je wilt, maak ik er ook eentje voor jou.’ zei Vincent, zonder zijn ogen van haar los te maken. God, wat was er met hem aan de hand? Zijn knieën knikten, er kriebelde iets in zijn buik, zijn stem was schor… ‘ Dat zou geweldig zijn! Wil je dat echt doen, Vince?’ Jasmine’s groene ogen begonnen te schitteren en ze schonk hem een stralende lach.

17. ‘ Natuurlijk wil ik dat voor jou doen, Jasmine. Ik wil alles voor jou doen.’ Vincent stapte op haar af en sloeg zijn armen om haar heen. Hij besefte dat zijn woorden dramatisch overdreven klonken, maar dat kon hem niets schelen. Jasmine stapte nog wat dichter naar hem toe, en sloeg haar handen om zijn middel.

18. Zo bleven ze staan, het leek wel een eeuwigheid, starend naar elkaar. Ze bewogen niet, ze leken zelfs nauwelijks nog te ademen. ‘ Ik ben zo blij dat ik jou vandaag ontmoet heb.’ fluisterde Vincent. ‘ Ik ook. Dit had ik nooit verwacht!’

19. Jasmine bleef eten, en hoewel het een beetje onwennig was, werd het toch gezellig. ‘ Goed idee van je, Es. Je had weer eens helemaal gelijk.’ ‘ Weet ik toch!’ glimlachte Esther en ze knipoogde naar Jasmine. ‘Ik ben blij dat het klikt tussen jullie.’

20. ‘ Gaan jullie nu ook trouwen?’ klonk het vrolijk vanaf de andere kant van de tafel. Sofie zat met een brede grijns en grote, onschuldige ogen achter haar bord. ‘ Ik vind dat jullie moeten gaan trouwen! En kindjes krijgen, want dan kan ik daarmee spelen.’

21. ‘ Eh…’ Ongemakkelijk krabde Vincent zich in zijn nek, en wisselde een blik met Jasmine. Ook zij was rood geworden, maar ze herstelde zich snel. ‘ Trouwen doe je pas als je elkaar al heel lang kent, Sofie. Je moet wel zeker weten dat je elkaar écht heel aardig vindt.’ ‘ Dus misschien heb je gelijk, Soof, maar voorlopig hebben we nog geen trouwplannen! Daarvoor kennen we elkaar te kort.’ viel Vincent haar bij.

22. Eshter schudde haar hoofd en stond snel op, voordat haar dochter nog meer ongemakkelijke vragen zou stellen. ‘ Ik geloof dat het bedtijd voor jou is.’ Ze gaf Sofie een knuffel en een nachtzoen, en keek Sofie na toen ze de kamer uit huppelde. ‘ Papa, kom je me voorlezen?’ riep Sofie nog snel, en Steven knikte.

23. De tafel werd afgeruimd. Maar zodra Alfons binnen kwam, zette Vincent zijn stapel borden met een klap terug op tafel. ‘ Jasmine, dit is Alfons!’ zei hij, een beetje nerveus. ‘Alfons, dit is Jasmine. Ik heb haar vandaag leren kennen.’ Alfons begreep alles al meteen, na een blik op zijn vader. ‘ Aangenaam, Jasmine!’ Beleefd stak hij zijn hand naar haar uit.

24. Maar, zoals altijd, trok hij die nét weg op het moment dat ze hem wilde schudden. Iedere keer weer lukte het hem, en Alfons genoot van de verwarde gezichten die het grapje hem opleverde. ‘ Gefopt.’ grinnikte hij. ‘ Eh – ’ stamelde Jasmine, maar toen moest ze toch ook wel lachen.

25. ‘ Wat is dat nou voor kennismaking? Doe je dat bij iedereen?’ lachte ze. ‘ Nou en of!’

26. ‘ Ik geloof dat ik die zoon van jou wel mag.’ zei Jasmine even later, toen ze weer alleen in de kamer waren. Ze sloeg haar armen om Vincents nek. ‘ Gelukkig. Dan hoef ik me daar in ieder geval geen zorgen over te maken.’ ‘ Wat dacht je dan? Een jongen die door jou is opgevoed, móét wel aardig zijn.’

27. ‘ Nu overdrijf je. Alfons is dan wel mijn adoptiezoon, maar hij is gewoon zichzelf. Dat ik zijn vader ben, heeft daar weinig mee te maken.’ ‘ Natuurlijk wel. Hij lijkt op jou. Jullie hebben allebei een geweldig gevoel voor humor!’ ‘ Okee, okee, daar heb je misschien wel gelijk in.’

28. Veel te snel moest Vincent weer afscheid nemen van Jasmine, en de hele nacht deed hij geen oog dicht. Hij kende haar pas een dag, maar het voelde zoveel langer. Hij was Esther zó dankbaar. Hoe deed ze het toch? Ze had weer eens een perfecte match gemaakt. De volgende dag ging Vincent meteen aan de slag. Hij had Jasmine beloofd een robotje voor haar te maken.

29. Tientallen van die dingen had hij al gemaakt, de afgelopen jaren, maar deze was bijzonder. Deze was anders dan alle andere. ‘ Voor Jasmine’ kraste hij in het ijzeren plaatje op de voorkant van de robot. Hij controleerde nog wat laatste dingen, of de lampjes wel knipperden, of de wieltjes wel goed draaiden – en toen was hij klaar.

30. Apetrots pakte hij de robot in en deed er een mooi strikje omheen. Hij hoopte zo dat ze er blij mee zou zijn! Vincent voelde zich vrolijker dan hij zich in lange tijd gevoeld had. Neuriënd liep hij door het huis, en startte gedachteloos zijn computer op. Het zoeken naar een baan had hij eigenlijk al opgegeven – banen in de geheime dienst waren zeldzaam – maar vandaag leek alles wel mee te zitten. Hij vond zijn droombaan, en kon meteen beginnen!

31. ‘ Dat heb je toch maar weer mooi voor elkaar, Es.’ zei Steven die middag, toen hij bij zijn vrouw in de auto stapte. ‘Die twee zijn smoorverliefd op elkaar!’ ‘ Wie? Wie zijn smoorverliefd op elkaar, papa?’ Nieuwsgierig holde Sofie achter haar vader aan. ‘ Nieuwsgierige aap. Stap jij nou maar gewoon in de auto!’

32. Het was woensdagmiddag en Steven en Esther wilden eens een leuk uitje met hun dochtertje. Dat deden ze niet zo vaak, dus dit was extra speciaal. In het dorp was een nieuw museum geopend, in een oude villa. ‘ Wow! Gaan we hierheen? Is dit waar we heen gaan? Zijn we er?’ Enthousiast drukte Sofie zich tegen het raampje. ‘ Ja, hier is het.’ zei Esther tevreden en ze stopte de auto.

33. Struikelend stapte Sofie uit en bleef toen met open mond staan kijken. ‘ Wat een mooi huis,’ zei ze ademloos, zonder haar blik van het gebouw los te maken. Ze deed een paar stapjes dichterbij, het grind knarste onder haar slippers. ‘ Een heel mooi huis.’ viel Esther haar bij. ‘Kom je, dan gaan we het eens van binnen bekijken.’ Ze stak haar hand uit, die Sofie meteen vastpakte.

34. Ze kochten entreekaartjes en gingen toen naar binnen. Eerst kwamen ze in een enorme zaal, waarvan alle muren bedekt waren met gigantische spiegels. Steven bladerde door het kleine foldertje dat ze bij de ingang hadden gekregen. ‘ Dit is de spiegelzaal, die werd gebruikt als danszaal bij feesten.’ las hij.

35. ‘ Kijk, op die bankjes zaten de dames te wachten tot ze ten dans werden gevraagd!’ Lachend duwde Steven zijn vrouw en dochter op de met gouddraad versierde krukjes. ‘ Ik voel me al een hele dame. Jij ook?’ giechelde Esther. ‘ Het zit wel lekker!’ zei Sofie na even nadenken.

36. ‘ Mag ik deze dans van u, schone jonkvrouwe?’ Steven stak zijn hand uit en lachend stond Sofie op. Schaterend danste ze met haar vader door de zaal.

37. ‘ Het was me een waar genoegen.’ Steven maakte een buiging en Sofie ging weer zitten. ‘ Zou u me dan nu met een dans willen plezieren, edele vrouwe?’ ‘ Vooruit.’ gniffelde Esther.

38. Hun dans begon als een spelletje, een plagerijtje, maar al gauw gingen ze helemaal in elkaar op. Zo erg zelfs, dat ze hun dochtertje vergaten.

39. ‘ Mam, gaan we verder?’ vroeg ze zacht, en haar stemmetje galmde door de grote zaal. Meteen verstijfden haar ouders in hun dans, alsof ze zich nu pas beseften waar ze waren. ‘ Ja, natuurlijk lieverd.’

40. ‘ Wat is dit voor kamer?’ ‘ De slaapkamer, kijk maar, wat een groot bed hè?’ ‘ Mag ik erop?’ Sofie liep er al heen, maar Esther hield haar net op tijd tegen. ‘ Nergens aan zitten, alles is nog precies zoals het eeuwen geleden was!’

41. ‘ Dus hier hebben echt mensen gewoond?’ ‘ Ja, natuurlijk. Dit was hun huis. Kom je mee naar de volgende kamer? O, kijk, dit is de zitkamer. Kijk eens wat een mooie open haard!’ Esther was helemaal in haar element in dit museum. Al die mooie meubels, dat goud, die versiering! In een hoek zag ze een jonge suppoost zitten, die alles in de gaten moest houden.

42. ‘ Werk jij hier?’ vroeg ze, en de jongen sprong op. ‘ Ja, ik werk hier, ik ben David Valentijn. Als u vragen heeft hoor ik het wel.’ Ze schudden elkaar de hand, en Esther glimlachte in stilte om het nerveuze enthousiasme van de jongen. ‘ Ik zal eens even nadenken of ik vragen heb.’ zei ze.

43. Ze liep wat rond en wees toen op het dienblad, dat op een klein tafeltje stond. ‘ Is echt álles hier precies zoals het is achtergelaten?’ ‘ Alles, mevrouw. De familie Daesdonck woonde hier tot 1830, daarna is het onderhouden en een museum geworden.’ Esther knikte geïnteresseerd. ‘ Alles is helemaal authentiek.’ knikte de jongen.

44. ‘ Wat is autotiek?’ Sofie, die de hele tijd stilletjes had staan luisteren, stapte nu naar voren. Achter haar schoot haar vader in de lach, en dat vond ze irritant want ze wilde niet dat hij haar voor schut zette. Niet waar die jongen bij was…

45. ‘ Authentiek.’ verbeterde David haar met een klein lachje. ‘Dat betekent dat alles nog precies hetzelfde is, als vroeger.’ ‘ O.’ Dat was alles wat Sofie uit kon brengen. Die jongen… Wat had hij een leuk haar, en wat praatte hij mooi, wat had hij een grappige sproetjes!

46. Ineens werd ze vreselijk verlegen, en kroop ze half achter haar vader weg. Gelukkig besteedde de jongen al geen aandacht meer aan haar, want Esther overlaadde hem alweer met vragen. ‘ Er is natuurlijk heel veel gerestaureerd, maar we hebben geprobeerd alles zo precies mogelijk na te maken!’

47. ‘ Ongelofelijk. Zo krijg je echt een kijkje in het leven van vroeger.’ zei Esther dromerig. Ze keek nog een keer om zich heen. ‘ Heb jij nog vragen, Soof?’ vroeg ze toen hard. Sofie kon wel door de grond zakken. ‘ Vraag maar raak, hoor!’ Vriendelijk knikte David haar toe. ‘ Nee hoor, ik… hoef niks te vragen.’ stamelde Sofie.

48. Dolblij was ze, toen ze bij de jongen weggingen en het verdere museum gingen bekijken. Sofie kreeg de kriebels van hem, ze wist niet waarom. Beneden in het restaurant kreeg ze een enorme stapel pannenkoeken, en zo kon Esther mooi even een cadeautje voor haar in de museumwinkel kopen. Het was namelijk Sofie’s verjaardag!

49. In de auto op weg terug naar huis viel Sofie in slaap – het was ook wel een vermoeiende middag geweest, met zoveel indrukken. Maar zodra ze thuis was, was ze meteen klaarwakker. De boomhut was pas vernieuwd, Vincent en Alfons hadden hem verbeterd en nu was Sofie er helemaal gek op.

50. Ze ging al gauw helemaal in haar spel op, toen ze iemand haar naam hoorde roepen. Snel keek ze over het randje, en zag Alfons staan. ‘ Hallo daar beneden!’ riep ze vrolijk. ‘ Mag ik naar boven komen?’ ‘ Als je het wachtwoord weet!’

51. ‘ Natuurlijk weet ik die. Ik heb hem zelf verzonnen, aap!’ grinnikte Alfons en hij begon al de ladder op te klimmen. ‘ Zeg het eerst! Anders kom je er niet in.’ ‘ Bananenpudding.’ ‘ Okee, goedgekeurd. Kom maar binnen. Ik ga weer even naar beneden, ben zo terug!’

52. Robert kwam aan lopen, en Sofie hield hem nog net op tijd tegen. ‘ Je mag niet in de boomhut als je het wachtwoord niet weet!’ zei ze streng. Robert keek grijnzend op haar neer. ‘Is dat zo? Maar… ik weet het niet!’ Uit de boomhut klonk een luid gehoest, met tussendoor duidelijk het woord ‘bananenpudding’. ‘ ALFONS!’ schreeuwde Sofie woedend. ‘Nou heb je het verklapt!’

53. ‘ Laat hem gewoon binnen, Soof.’ Lachend ontweek Alfons Sofie’s boze stompen en schoppen. ‘ Goed dan. Maar dan moet je wel een nieuw wachtwoord gaan verzinnen.’ Sofie vergat haar woede al snel weer, en zo hadden de drie nog een hele gezellige middag samen.

54. Na een paar uur werd het koud, en gingen ze naar binnen. ‘ Taart?’ Verrast rende Sofie naar de tafel, waar twee grote verjaardagstaarten op stonden te wachten. ‘ Je was jarig, weet je nog.’ zei Robert droog. ‘ En jij ook?’ ‘ Ik ook.’

55. Iedereen stond al klaar om de twee te zien opgroeien, behalve Vincent en Jasmine. Die waren veel te veel met elkaar bezig. Ze ontwaakten pas weer, toen Alfons vlak bij hun oren op een feesttoeter blies – waardoor ze met een halve hartverzakking tegen het plafond vlogen. ‘ Kom op, we staan al een uur op jullie te wachten.’ zuchtte Alfons.

56. ‘ Mag ik nu blazen? Mag ik een wens doen?’ Sofie kon haast niet wachten. ‘ Ga maar. En goed nadenken hè, over je wens?!’ Sofie knikte ernstig. Esther glimlachte en voelde zich warm worden van binnen. Haar kleine meisje werd alweer een tiener. En wat was ze trots op haar!

57. Tegelijk met Sofie groeide Robert op tot volwassene. Ook hij deed een wens, en die was dat hij zijn levenswens zou behalen – de top van de carrière avonturier behalen.

58. Onder luid gejuich groeide toen ook Sofie op.

59. En zodra iedereen zag in watvoor kleren ze opgroeide, begonnen ze verrast te lachen. ‘ Eh, Soof? Ik wist niet dat jij…’ ‘ Ben je gothic geworden?’ schaterde Alfons. ‘ Nee hoor! Maak je geen zorgen, dit is niks voor mij!’ riep Sofie snel.

60. Snel huppelde ze naar boven, waar ze haar nieuwe kleren aantrok en haar haren in twee staarten bond. Beneden kreeg ze haar verjaardagscadeautjes: een kettinkje met een roze hartje, en een mooie zilveren ring. ‘ Heel erg bedankt,’ zei ze met twinkelende ogen, en ze omhelsde haar papa en mama.

61. ‘ Je ziet er mooi uit, Soof.’ zei Esther en Sofie glimlachte. ‘ Dankjewel mama!’ ‘ Ik ben trots op je, hoor. Al zo’n grote meid!’

62. Ook Robert ging snel de kamer uit om zich wat te fatsoenneren, en tevreden bekeek hij zichzelf in de spiegel. Veel was hij niet veranderd. Alleen was hij nu geen slungelige puber meer, maar een grote, volwassen man. Dat was even wennen, maar het beviel hem wel!

63. Ze hadden altijd samen gespeeld – Robert, Alfons en Sofie. Nu was er ineens veel veranderd. ‘ Heb je al een nieuw wachtwoord voor de boomhut?’ vroeg Sofie. Even dacht Alfons dat ze een grapje maakte (want ze zou nu toch niet meer in de boomhut willen spelen?) maar toen merkte hij dat ze serieus was.

64. Hij glimlachte opgelucht. Zoveel was er dus eigenlijk niet veranderd. Sofie was nog altijd het onschuldige, eerlijke meisje dat ze eerst was. ‘ Een nieuw wachtwoord, hè?’ Nadenkend keek hij om zich heen. ‘ Alroso.’ zei Robert ineens. En toen de andere twee hem verward aan keken, legde hij het uit: ‘De eerste twee letters van onze namen, bij elkaar. Al-fons, Ro-bert en So-fie. Leuk, of niet?’

65. ‘ Gaaf!’ Enthousiast veerde Sofie overeind. ‘Dat klinkt als een soort geheime club!’ Zo zaten ze nog een tijdje te praten, tot het bedtijd werd. Sofie keek tevreden haar halfdonkere kamertje rond. Veel speelgoed had ze toch maar weggedaan, daar zou ze toch niet meer mee spelen. Haar kleine speelhoekje waar ze altijd theekransje speelde was veranderd in een grotere zithoek, maar het kleine serviesje stond er nog steeds. Daar kon ze gewoon geen afscheid van nemen.

66. Aan de andere kant van de kamer was een bureau gekomen, dat nu al vol lag met schoolboeken die ze had moeten aanschaffen. Aan dat bureau zou ze nog heel wat uurtjes gaan doorbrengen, wist Sofie.

67. ‘ Alroso.’ mompelde ze slaperig in zichzelf. Dat was een goed wachtwoord. Een geheime club. Een boomhutclub. Ze giechelde toen ze de dekens over zich heen trok. Kinderachtig? Misschien. Maar dat kon haar helemaal niks schelen!

68. x