2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje x Jasmine, Casper
x Belinda x Hedwig
8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper,
baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes
9. Stefan x Marie, Eva x Olivier x Alan, Renate x Milan, Arthur x Anna, Richard x
Claire, Olga x Olivier, baby, Jasper, Emma x Zeb, Robin
10. Olivier x Olga, Lars, Linda, Ruben, Nicole
6. De vorige keer
- Fam. Stolk: Casper stierf aan ouderdom. Belinda groeide op tot
oudere. Armando en Lilah kregen een dochtertje: Robin.
- Fam. De Leeuw: Emma had spijt van de ruzie met haar vader,
maar Zeb was er om haar te steunen.
- Fam. Stolk: Jasper, Ralph en Christine stierven van de honger.
-Fam. Valentijn: Eva was zwanger, maar kreeg een miskraam.
- Fam. Valentijn: Claire en Richard verveelden zich een beetje.
- Fam. Valentijn: Linda groeide op tot tiener.
- Fam. Zevenaar: Olivier en Olga stierven door de geesten
uiteindelijk de hongerdood.
-Fam. Stadsie: Milan wilde graag nog een kindje, maar daar
moest Renate nog even over nadenken.
7. Familie Stolk
1spelen1kijken
Belinda
Marloes
Armando
Lilah
Robin
8. Het liedje van Robins muziekdoosje tingelde door de kamer en Belinda
glimlachte.
Ze miste haar man nog elke dag, maar dit kleine meisje maakte zo veel goed.
9. Ook de rest van haar familie maakte dat Belinda weer kon glimlachen, nu
Casper er niet meer was.
‘Vandaag is Robin alweer jarig,’ merkte Armando op aan het ontbijt. ‘Het lijkt
me leuk om vanavond iets leuks te gaan doen met z’n viertjes.’
‘Ergens wat drinken?’ stelde Lilah voor.
‘En daarna bowlen!’
10. Armando zette Robin in haar stoel en meteen begon ze op de knoppen te
slaan.
11. Zodra ze door kreeg dat er geluidjes uit kwamen, drukte ze er nog harder op
en keek met een verwonderd gezicht de kamer door, alsof ze wilde zeggen:
hebben jullie dat allemaal gezien?
12. Belinda en Lilah vertrokken naar hun werk en even later moest ook Marloes
naar school.
‘Tijd voor je badje, Robin.’ glimlachte Armando. ‘Wil je met de boot spelen?’
Hij gooide zijn vroegere jongensspeelgoed erbij in de gootsteen, maar Robin
was nog te klein om er echt oog voor te hebben.
13. Die avond zaten ze aan de enigszins luidruchtige bar van de bowlingbaan.
‘O, kom op, ik ben bijna achttien, ik kan heus wel tegen een beetje alcohol.’
zuchtte Marloes met een glimlach.
‘Niet als je nooit uitgaat.’ kaatste Armando terug.
‘Neem maar gewoon een colaatje, net als ik.’ viel Belinda bij.
‘Goed dan, mam…’
14. Het was rustig op de bowlingbaan en Armando zag tevreden dat hij dus alle
goede ballen voor zichzelf had.
‘Deze is goed. Niet te licht, niet te zwaar.’
‘Gooi nou maar gewoon.’
‘Ja, gooien!’
15. Lachend kwamen ze later die avond thuis en bedankten de buurvrouw die op
Robin gepast had.
‘Tijd voor taart!’
Robin piepte vrolijk toen haar moeder haar de dansende kaarsjes liet zien.
16. En zo groeide de baby op tot een peuter. Lilah droeg haar meisje trots door
de kamer.
‘Kijk eens, Robin, een cadeautje van papa!’
‘En van mama,’ voegde Armando er glimlachend aan toe. ‘Gefeliciteerd, grote
meid!’
Hij stak een grote doos met een rode strik eromheen naar voren.
17. ‘Robin?’ piepte het meisje met een onzeker lachje.
‘Ja, voor Robin. Zal papa helpen met openmaken?’
Lilah drukte een kus op het lichtbruine haar van haar dochter. ‘Maak maar
open, schatje.’
18. ‘Nijn! Nijn!’
Vertederd keken Armando en Lilah toe hoe Robin meteen haar armpjes om
haar geschenk heen sloeg. Toen ze doorkreeg dat er ook nog geluidjes uit
kwamen als je aan de oren trok, was ze helemaal in de zevende hemel.
‘Dat was een goed cadeau.’ glimlachte Armando.
19. Die avond ontdekte Lilah ineens dat ze weer zwanger was. Ze snapte er niets
van. Zo snel al?
Toch was ze dolgelukkig. Ze wilde zo graag nog meer kinderen, een broertje of
zusje voor Robin.
20. Toch werd haar euforische stemming al gauw bedorven door een geest die
rondwaarde.
Lilah had haar al vaker gezien, en ze vermoedde dat het Caspers eerste vrouw
was; Hedwig, die stierf toen ze zwanger was.
Vooral dat laatste gaf Lilah de kriebels.
21. En na een slapeloze nacht voelde Lilah zich verschrikkelijk.
Ze kreeg krampen en voelde dat ze de baby verloor.
‘Nee! Niet nu al!’
22. Ze was nog maar zo kort zwanger, en deze miskraam had ze totaal niet
verwacht. Ellendig zakte Lilah in elkaar.
Ze hoorde Robin vanuit de woonkamer naar haar roepen, maar ze kon zich
niet meer verroeren.
23. Armando was ook kapot, maar had nog wel het verstand om Robin voor die
dag naar haar opa en oma te brengen. Dan hadden zij even tijd voor zichzelf.
‘Arme Lilah…’ zuchtte Maxwell, de vader van Lilah. ‘Dat dit die meid nu moest
overkomen…’
Zijn vrouw Jasmine wilde net iets zeggen, toen een harde vreugdekreet door
de tuin klonk en ze ondanks alles moest glimlachen.
24. ‘Blaadjes! Blaadjes!’ Robin hoestte en verslikte zich in haar enthousiasme,
maar ging daarna weer even toegewijd door met herfstbladeren door de tuin
gooien.
Maxwell vond het fijn om zijn kleindochter zo vrolijk te zien – en haar ouders
hadden nu even de tijd om met hun verdriet om te gaan.
25. Een ander kleinkind van Maxwell, Carlo, kwam naar buiten lopen. Hij woonde
met zijn ouders Tom en Carla bij het oude echtpaar in huis.
Carlo was altijd al dol geweest op zijn tante Lilah, maar hij was al helemaal
gek op zijn kleine nichtje Robin.
En dat was gelukkig geheel wederzijds!
26. Die avond probeerde Lilah zich groot te houden en zo goed ze kon voor haar
dochtertje te zorgen. Toch merkte ze wel dat het meisje door had dat er iets
aan de hand was.
‘Mama huilen?’
27. Lilah had niet eens gemerkt dat er een traan over haar wang liep.
Ze haalde Robin uit bad en droogde haar af, en drukte haar nog even dicht
tegen zich aan.
‘Mama houdt van jou, lieverd.’
‘Mama lief! Mama niet huilen!’
28. Toch kon Lilah natuurlijk niet zo snel stoppen met huilen. Ze bleef maar
denken aan het kindje dat ze verloren had.
Toen ze de volgende dag bij haar broer Derrick en zijn gezin langs ging,
werden die gedachtes nog sterker.
Hij had drie kinderen, een vierde op weg.
29. Lilah was dol op haar oudste neefje Joost, maar kwam in leeftijd het meest in
de buurt van de kleine Menno, die vol concentratie op zijn speen sabbelde en
met een racewagen op de grond timmerde.
30. Derricks vrouw, Lucia, stond erom bekend altijd met een camera rond te
rennen, en ook nu moesten de drie kleintjes naast elkaar zitten voor een foto.
‘O, ze zijn om op te vreten!’ glimlachte Lucia, terwijl ze driftig kiekjes schoot.
31. Iedereen lachte vertederd, maar bij Lilah verbleekte de lach al gauw.
Ze was dol op kinderen. Als ze dit gezin zo zag, werd ze vreselijk onzeker.
Stel dat ze nooit meer kinderen zou krijgen?
33. ‘Toch bedankt dat je weer een ontbijtje voor me gemaakt hebt, Em.’
‘Ik doe het graag!’
‘Vanmiddag houden de buren een feestje, wij zijn ook uitgenodigd. Heb je zin
om te gaan?’
34. ‘Natuurlijk!’ Emma was er altijd voor in nieuwe mensen te ontmoeten. Ze
zocht haar mooiste jurkje uit.
‘Ik ben er helemaal klaar voor!’
35. Bart en zijn vriendin Mirthe stonden al voor de deur en riepen hen van een
afstandje begroetingen toe.
‘Emma, dit zijn Bart en Mirthe – Bart en Mirthe, dit is Emma.’
‘Aangenaam kennis te maken! We zullen je ook gauw aan onze tweeling
voorstellen, en aan Barts broer Steven en zijn vrouw.’
36. Steven? Ergens begon een belletje te rinkelen, maar Emma besteedde er
verder geen aandacht aan.
Zij en Zeb raakten in gesprek met Mirthe, die een beetje verlegen maar erg
aardig bleek te zijn.
37. Ineens trok er een meisje aan haar hand.
‘Jij lijkt op tante Aurora.’ zei ze vanuit het niets.
‘Tante Au-?’ Emma’s stem stokte in haar keel. Ineens zag ze het mailtje weer
voor zich, dat ze van haar echte ouders had gekregen. Steven en Aurora.
Woonden bij zijn broer en een tweeling.
Zou het…?
38. Toen pas zag Emma een vrouw tevoorschijn schuifelen.
‘Dat is d’r!’ riep het andere meisje van de tweeling en ze trok de vrouw naar
Emma toe.
‘Ik…ben jij Emma?’ stamelde de vrouw.
39. Emma schudde de tweeling van zich af en keek de vrouw aan. Ze had een
sneeuwwitte huid en ravenzwart haar, en groene ogen die haar hoopvol aan
keken.
‘Ik ben Aurora.’
Er viel een stilte, waarin moeder en dochter elkaar aan keken – en beseften
dat ze elkaar nu eindelijk weer in het echt zagen.
40. ‘Mam.’ stamelde Emma. ‘Dit is echt niet te geloven. Ik woon nu gewoon naast
je! Mijn adoptievader is overleden, en ik ben bij mijn vriend Zeb gaan wonen.’
‘Dus nu zijn we buren.’
‘Bizar, hè?’
41. Het gesprek verliep duidelijk nogal stroef. Het was ook niet niks als je je echte
ouders na bijna twintig jaar voor het eerst weer in levende lijve ontmoette.
Voor haar vader Steven was het ook erg emotioneel, al ging hij er anders mee
om. Hij trok Emma meteen in zijn armen.
‘Wat lijk jij op je moeder, niet te filmen gewoon.’ grijnsde hij.
‘Hoi, pap.’
42. Emma begon te lachen en bekeek de twee mensen tegenover haar
hoofdschuddend. Ze had niet veel van dit feestje verwacht – gewoon een
gezellige middag met de buren – maar nu had het wel een héél vreemde
wending genomen.
43. ‘Dat is ook echt weer iets voor jou. Naast je ouders wonen zonder het te
weten. Muts.’ lachte Zeb later.
Emma lachte. ‘Hoe kon ik dat ook weten? Ik woon hier nog niet eens een
week! Maar je hebt ergens wel gelijk.’
‘Ik ben blij voor je, Em.’
45. Marie was klaar met huilen. Na het overlijden van haar zoon Olivier had ze
maanden in een zwart gat geleefd – maar nu vond ze het tijd om weer
overeind te krabbelen.
Ze had altijd al een hond gewild, en nu was Athena haar nieuwe beste
vriendin.
46. Toch had ze ook nog steeds het verlangen om ooit een puppy te adopteren,
en daarom besloot ze om dat ook maar meteen te doen.
‘Welkom in de familie, kleine Apollo.’
Marie was dolblij maar honden, maar het verdriet om Olivier zou nooit
verdwijnen.
47. Ook Stefan, Oliviers vader, was depressief. Lars, het kleine broertje van Olivier,
was ontroostbaar maar zette zijn verdriet om in daden.
‘We moeten verder met de DreamHouse Challenge! Jouw ouders waren
daarmee zo druk bezig, toch, pap?’
‘Ja, maar ons huis is zo toch goed?’
‘Het is nog lang geen Dreamhouse, en volgens mij barsten we in het geld!’
48. ‘$500 als u de hele benedenverdieping ontruimt, en boven ook nog een paar
kamers.’
‘Maar natuurlijk, meneer Valentijn!’
49. Samen met de butler gingen ze aan de slag. Boven bleven veel kamers
hetzelfde, maar voor de rest veranderde alles totaal.
Stefan zou het niet hardop toegeven, maar Lars had gelijk. Ze waren stinkend
rijk en konden dus een mooi verbouwing betalen.
50. In de nieuwe garage stond zelfs een peperdure sportwagen te glimmen.
De familie kon na de verbouwing hun oude huis nog maar met moeite terug
herkennen.
‘Dát bedoel ik nou met een dreamhouse.’ zei Lars tevreden.
51. De bibliotheek was naar links verplaatst, waar eerst een leegstaande
slaapkamer achter de woonkamer was geweest.
52. Verder was de hele benedenverdieping leeggehaald en veranderd in een
enorme hal met een fontein en een brede trap.
53. De feestzaal daarnaast was uitgebreid. De ruimte die eerst de bibliotheek was
geweest, was er nu bij getrokken.
54. Aan de voorkant van het huis was het grafeilandje opgeknapt en er was nu
ook een terras met een zitje.
55. Hetzelfde gold voor de achterkant, waar nu ook een buitenzwembad en een
sauna waren gemaakt.
59. Stefan en Marie genoten van hun nieuwe huis, het gaf ze weer zin in het
leven. Bij elkaar vonden ze steun en hoewel ze nog elke minuut aan hun
overleden zoon dachten, konden ze weer genieten.
‘Dit is echt heerlijk,’ glimlachte Marie in de sauna. ‘Hier ga ik voortaan elke
dag in!’
‘Mij te benauwd!’ hoestte Stefan.
60. Ook Lars kwam met behulp van het nieuwe huis over het verlies van zijn
broer heen. Natuurlijk huilde hij nog vaak – Olivier was zijn grote idool
geweest.
Toch genoot hij nu weer met volle teugen van alles wat hun verbouwde huis
te bieden had.
61. In haar slaapkamer, die niet verbouwd was, kreeg Eva een verrassing.
Ondanks haar slechte ervaringen met haar vorige zwangerschap, was ze toch
weer dolblij.
62. Nog voor de zon op was rende ze naar boven, naar de etage van Stefan en
zijn gezin.
‘Marie! Kijk!’ Eva holde op haar schoonzus af, die net met Athena in een
stoeipartij verwikkeld was.
‘Je bent weer zwanger!’ riep Marie – maar net toen Eva iets wilde zeggen
werd ze overvallen door een vlaag misselijkheid.
63. En daar kwamen de krampen weer.
‘Nee! Nee, Marie! Ik wil het kindje houden, ik wil het zo graag houden!’
jammerde Eva met beide handen tegen haar buik gedrukt, alsof dat de baby
binnen zou houden.
64. En zo verloor Eva ook haar tweede kindje, en was ze weer ontroostbaar. Ook
haar man Olivier was radeloos van verdriet.
Hij voelde zich zo machteloos… Dit was gewoon niet eerlijk.
65. Het ging slecht met Eva. Ze was nog depressiever dan na haar eerste
miskraam en spookte in haar pyjama door het huis, zonder nog iets van haar
omgeving te merken.
Zonder zich te wassen, zonder iets te eten.
En dat eiste uiteindelijk zijn tol. Op de trap begon alles te draaien.
66. Vaag zag ze Magere Hein aan komen, en ze wist dat hij voor haar kwam. Ook
kwam haar familie aangesneld.
‘Nee…’ wist ze nog uit te brengen. Ze voelde het leven uit haar wegsijpelen,
maar ineens hervond ze haar stem.
‘Haal me terug!’ schreeuwde ze naar Stefan en Olivier. ‘Haal me terug!’
68. Met een zucht verzette Arthur een schaakstuk. Het was zo gek dat hun
aliënzus er nu niet meer was. Toch was hoop: ze wilde duidelijk dat iemand
haar terug zou halen. Maar hoe?
Ze besloten het onderwerp verder maar te laten rusten.
‘Ik zit erover te denken om te verhuizen.’ bekende Richard. ‘Ons appartement
wordt zo langzamerhand te klein voor onze spullen.’
69. ‘Dan doe je dat toch. Verhuizen.’ mompelde Arthur, die veel te verdiept was
in zijn schaakpartij.
‘Echt?’ Enthousiast keek Richard naar zijn tweelingbroer. ‘Denk je dat Claire
dat ook zou willen? Ik bedoel, we hebben het heerlijk hier, maar ik denk dat
we ook wel toe zijn aan verandering.’
70. Claire was nog maar nauwelijks uit de carpool gestapt, of Richard vloog op
haar af.
‘Claire! Wat zou je ervan zeggen als we gaan verhuizen? Naar een echt huis,
helemaal voor ons zelf?’
‘Dat klinkt niet verkeerd – dát zou ik zeggen, Rich.’
71. ‘Echt?’ Verrast staarde Richard zijn verloofde aan.
‘Ja, echt. Dit appartement was fantastisch, maar het wordt te klein voor ons.
Ik denk dat we wel toe zijn aan iets nieuws.’
En zo vertrokken ze van de bovenste verdieping, waar ze sinds hun afstuderen
gewoond hadden.
72. In een rustige straat vonden ze een schattige woning, omringd door
bloembedden en met een wenteltrap aan de voorgevel.
‘Dit is het.’ zei Claire meteen.
‘Echt? Ja, dat denk ik ook!’
73. Binnen bleek alles nog ingericht te zijn, door de vorige eigenaar
waarschijnlijk.
‘Niet bepaald mijn smaak, maar het kan ermee door.’ giechelde Richard.
74. ‘Hee, kijk! Er heeft hier een kat gewoond. Alle spulletjes staan er nog!’ Ineens
draaide Claire zich met smekende ogen om naar haar vriend. ‘Nemen we een
kat, Rich, toe?’
75. Richard stamelde een antwoord en voor hij het wist stond Claire met een
roodharige kat in haar armen.
‘Welkom in ons kleine gezinnetje, Jenny!’ kirde ze. ‘Je past er perfect bij!’
76. Eerst was Richard een beetje afwachtend ten opzichte van de kat. Hij had
nooit veel ervaring gehad met katten en was bang dat het beestje iets
onverwachts zou doen.
Toch wende hij langzaam aan Jenny. Ze bleek een rustige kat te zijn, die graag
in een stoel zat als hij voor zijn werk studeerde. Eigenlijk best gezellig!
77. Ook Claire was dolblij met hun nieuwe gezinslid. Het voelde zo goed, alsof
Jenny altijd al bij hen gehoord had.
Met haar rode vacht paste ze precies bij haar twee roodharige baasjes.
78. Claire vond het altijd jammer als ze naar haar werk moest en Jenny moest
achterlaten, maar gelukkig was Richard al helemaal aan haar gewend. Hij
durfde nu zelfs met haar te spelen, zonder bang te zijn dat zijn hand
opengehaald werd of dat er nagels in zijn trui zouden hangen.
‘Spring dan! Hoger, dat kan je best!’
79. ‘Ja, hebbes!’ grijnsde Richard. Spelen met een kat was stukken leuker dan hij
zich ooit had kunnen voorstellen.
En eigenlijk moest hij hard aan de slag voor zijn werk – maar ineens leek dat
niet meer belangrijk.
Jenny klauwde in het speeltje en trappelde met haar achterpoten, en Richard
lachte. Nee, dit was veel leuker dan carrière maken!
81. Sinds Linda tot tiener was opgegroeid, was haar leven behoorlijk veranderd.
Van de rustige schooltijd, en alle tijd om te spelen van vroeger was nu niet
veel meer over.
Zelfs nog voor ze naar school moest, moest Linda aan haar huiswerk.
82. Het was zwaar, maar Linda hield vol. Ze baalde ervan dat ze altijd alles op het
laatste moment liet aankomen.
Toch was Whinney er altijd voor haar, kalm in haar mandje, en dat gaf haar
veel steun.
83. Whinney was opgegroeid tot een prachtig hondje met een hartje van goud.
Als Linda naar school was, bekommerden haar ouders zich om het beestje en
overspoelden het met aandacht.
84. Arthur had verder nog steeds zijn handen vol aan zijn zaak, die inmiddels op
niveau 5 beland was. Hoewel hij dolgraag een nieuwe zaak wilde openen, was
het misschien ook een goed idee om deze business eerst op niveau 10 te
krijgen.
Zijn levenswens was niet makkelijk, maar hij ging ervoor!
85. Zijn kassameisje Lilah deed haar uiterste best om door te gaan, maar Arthur
merkte wel dat ze niet lekker in haar vel zat.
Hij wist dat ze een miskraam had gehad en dat had haar behoorlijk van streek
gemaakt.
86. Daarom gaf hij haar nu vaker vrij en gelukkig stond Linda te popelen om met
de kassa te leren omgaan.
Dat was nog niet zo makkelijk als het leek. Als kind had ze het Lilah tientallen
keren zien doen – eerst dat knopje, dan het product scannen, en het bedrag
berekenen…
87. Toch ging het niet zo makkelijk en terwijl Linda met de toetsen prutste,
stapelden de klanten zich op in een steeds langer wordende rij.
‘Doe maar rustig aan, hoor.’ knipoogde haar tante Claire van achterin de rij.
‘We hebben alle tijd. Alsjeblieft.’ knikte de oude vrouw en ze betaalde.
88. Linda was opgelucht dat iedereen begrip had voor haar onhandigheid.
De volgende dag kregen ze de schrik van hun leven toen Arthur iets liet
aanbranden en het hele fornuis in brand vloog.
‘Whinney is nog binnen!’ gilde Linda.
Gelukkig liep alles met een sisser af en was iedereen ongedeerd.
89. Toch bleef Arthur onzeker. Hoe had hij dat nu kunnen laten gebeuren? De
huisbaas, met wie hij het toch al niet goed kon vinden, maakte alles nog
erger.
‘Hij kan nog niet eens een hamburger bakken! Onze ondernemer die al bijna
twintig jaar bezig is zijn zaak op een hoger niveau te krijgen, maar nog steeds
geen stap verder komt!’ lachte de man.
90. Woedend draaide Arthur zich om en vluchtte zijn huis in. Wat had hij een
hekel aan die vent.
De brand had hem behoorlijk van streek gemaakt, en dit kon hij er echt niet
bij hebben. Hij merkte ook dat hij ontzettende honger had.
91. De huisbaas hield beneden een kleine bijeenkomst voor de bewoners van zijn
appartement en zoals altijd was er pizza.
Arthur wist dat hij waarschijnlijk niet welkom zou zijn, maar de honger won
het.
92. Uitgehongerd werkte hij een stuk pizza naar binnen, tot er aan zijn schouder
gerukt werd.
‘Wie zegt dat jij ook uitgenodigd was?’
Het was de huisbaas, en het volgende moment waren ze in een gevecht
verwikkeld.
93. Anna sleurde haar man weg en probeerde hem thuis te kalmeren.
‘Die man haalt gewoon het bloed onder m’n nagels vandaan.’ snikte Arthur
met onvaste stem. ‘Ik wou dat hij door een stinkdier besproeid werd! Dat zou
zijn verdiende loon zijn!’
‘Misschien…’ begon Anna. ‘Misschien wordt het dan ook voor ons tijd om hier
weg te gaan.’
95. ‘Daar ben ik! Dat had je niet gedacht, hè?’ riep Nicole en ze wapperde met
haar handen voor het gezicht van Joosts broertje Luuk.
Joost giechelde om zijn gekke vriendinnetje. ‘Maak hem niet bang!’
‘Hij is helemaal niet bang, hè Luuk!’
96. ‘Wij hebben de grootste lol samen. En…kiekeboe!’
Luuk begon onbedaarlijk te schateren en Nicole moest onwillekeurig met
hem mee doen.
97. ‘Had ik ook maar een klein broertje of zusje.’ verzuchtte ze even later, toen ze
weer met Joost aan het spelen was. De twee kleintjes drentelden nog om hen
heen.
‘Die krijg je vast nog wel! En je hebt toch een broer en twee zussen, dat is ook
leuk!’
‘Ja, maar die zijn niet zo klein!’
98. Toch deed Joost haar wel inzien dat ze tevreden moest zijn met haar familie.
De volgende dag, zaterdag, belde ze Suzanne en Denise op om te vragen of ze
die middag bij hen mocht komen spelen.
‘Papa? Mogen we ook blijven eten daar?’
‘Natuurlijk. Als je maar voor het donker weer thuis bent.’
‘Het mag, yes! Tot vanmiddag!’
99. Die ochtend hadden Renate en Milan eerst nog andere plannen voor een
gezellig familieuitje. Achter een kuuroord in de Stadsbuurt had Renate een
klein zwembad ontdekt en ze wist zeker dat de tweeling het er geweldig zou
vinden.
100. Een beetje onwennig dobberden ze rond in hun zwembandjes. Ze hadden nog
nooit gezwommen, maar ze leerden snel.
‘Kijk mama! Ik kan drijven!’ riep Ruben, terwijl hij zo stil mogelijk probeerde
te liggen.
‘En ik kan…nou kijk, ik kom vooruit!’ schreeuwde Nicole trots.
101. Renate en Milan keken trots toe, en aan het eind van de ochtend was Nicole
al zo ver dat ze zelfs onder water durfde.
‘Zag je dat? Ik kon op de bodem zitten! Ik was niet eens bang! Goed hè,
mama?’
‘Je bent geweldig, schat.’
102. Die middag raakte de tweeling niet uitgepraat over hun zwembadavontuur,
tot hun zusjes toch echt wilden gaan spelen.
‘Wat gaan we doen?’
‘Circus natuurlijk! Kijk, hier is de vuurspuwende draak!’ Nicole greep een
knuffel van de grond en duwde die in haar broertjes gezicht. ‘Hij pakt je!’
103. ‘Aaah nee!’ Ruben liet zich op de grond vallen. ‘Help, de draak heeft me
aangevallen!’
104. Toen schoof hij het knuffelbeest snel opzij.
‘Tijd voor het volgende nummer!’ riep hij met zijn circusdirecteur-stem. ‘De
tijgertweeling!’
‘Dank u, dank u.’ knikte Denise bij een denkbeeldig applaus, dat Suzanne
maakte door zo hard ze kon te joelen en te klappen.
105. ‘Deze tijger gaat nu een handstand voor u maken.’ Ruben ging snel aan de
kant en Suzanne hielp haar zusje om op haar hoofd te gaan staan.
‘En ze doet het! Kijk mensen, het is gelukt! Jee!’
106. Ruben en Nicole imiteerden een uitzinnig publiek en hun tweelingzusjes
namen een pose aan om afscheid te nemen.
‘Dank u, dank u.’ zeiden ze in koor en ze maakten nog een laatste buiging.
‘Eten!’ riep hun moeder toen.
107. ‘Yes, hamburgers!’ Enthousiast schoven de twee tweelingen aan en keken
hongerig naar hun bord.
‘Eet smakelijk allemaal.’ glimlachte Bart.
‘Zo te zien hebben jullie honger gekregen van al dat spelen.’ voegde Mirthe
eraan toe.
108. ‘Nou en of! Ik ben aangevallen door een draak, en Suzanne en Denise waren
een tijgertweeling en die ging op zijn hoofd staan, en –’
‘Eet je hamburger nu maar,’ lachte Bart. ‘Maar het klinkt heel leuk, hoor!’
109. ‘Ja maar luister nou!’ Ruben keek met grote ogen de tafel rond. ‘Ik was ook
nog de directeur, en er was heel veel publiek in het circus!’
Bart en Mirthe pakten elkaars hand en wisselden een blik. Ze genoten al
iedere dag van hun eigen tweeling, maar met deze erbij was het nog stukken
leuker!
110. ‘Burp.’ klonk het ineens van de andere kant van de tafel.
‘Wie was dat!’ riep Nicole met een brede grijns.
‘Suzanne!’
‘Oh, nietes! Jij was het! Ik laat nooit boertjes!’
‘Welles!’
De tweelingen schaterden het uit.
111. De volgende morgen begon Ruben ook al te zeuren over een broertje of
zusje.
Renate werd al gek van Nicole, die elke dag weer vroeg of ze al zwanger was.
Nu vroeg ook Ruben: ‘En ben je dan niet ook een héél klein beetje zwanger,
mama?’
Milan schaterde het uit.
112. Het aanhoudende gezeur van de kinderen had misschien uiteindelijk toch wel
geholpen, want nog diezelfde dag rende Renate naar buiten toen Milan net
het vuilnis aan de straat had gezet.
‘Kijk, kijk!’ Met beide handen wees ze op haar blote buik, die duidelijk een
beetje opbolde.
‘Eindelijk.’ glimlachte Milan warm. ‘Hier verlangde ik al zo lang naar, liefste.’
113. En ook Renate was in de zevende hemel met hun nieuwe kindje. Toch liep
niet alles van een leien dakje. Die nacht kreeg ze krampen en ze was
doodsbang dat er iets fout zou gaan.
Gelukkig namen de krampen weer af, en daarna had ze alleen nog maar
vreselijke honger.
114. Milan was vreselijk bezorgd en hij maakte meteen een voedzame pap voor
haar, die ze hongerig naar binnen lepelde. Misschien had ze het normaal
smerig gevonden, maar nu kon dat haar niet schelen.
Ze wilde haar baby niet verliezen – en daar had ze alles voor over!
