1. ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑΣ
Αντωνιάδου Μαρία
Αρβανίτης Αιμίλιος
Βασιλειάδου Σταυρούλα
Γιώργος Σουφτάς
19/5/2012
2. Ρατσισμός
Ρατσισμός ονομάζεται η διάκριση σε βάρος ατόμων,
κοινωνικών ομάδων ή κατηγοριών ατόμων,
που προσδιορίζονται με βάση τα φυλετικά ή και πολιτισμικά
τους χαρακτηριστικά, με συνέπεια την ανάπτυξη αισθήματος
υπεροχής και ανωτερότητας προς αυτούς.
Στις μορφές του ρατσισμού ανήκουν ο φυλετικός, ο εθνικός
καθώς και ο κοινωνικός, στον οποίο διακρίνονται διαφορές
πολιτικές, ιδεολογικές, πνευματικές, οικονομικές,
πολιτιστικές, όπως επίσης, διακρίσεις σε βάρος των
γυναικών, μειονοτήτων και ατόμων με ειδικές ανάγκες.
3. Αίτια ρατσισμού στα άτομα με ειδικές
ανάγκες
Η υιοθέτηση ρατσιστικών αντιλήψεων δημιουργείται αρχικά από
το κοινωνικό περιβάλλον (οικογένεια, σχολείο). Έπειτα τα ΜΜΕ
παρουσιάζουν τη συμπεριφορά μεμονωμένων ατόμων ή ομάδων και
επιβεβαιώνουν τις ρατσιστικές αντιλήψεις .Επιπλέον η περιορισμένη
γνώση των ανθρώπων και η έλλειψη παιδείας εμποδίζει τη σωστή
κρίση για του άλλους. Τέλος η έλλειψη αρχών και αξιών καθώς και
η τάση των ανθρώπων να έχουν σε υψηλό επίπεδο το κύρος και την
αυτοεκτίμησή τους είναι παράγοντες που οξύνουν το φαινόμενο του
ρατσισμού σ' αυτή την κατηγορία ανθρώπων.
4. Συνέπειες
Ο αποκλεισμός των ατόμων με ειδικές ανάγκες στερεί τη συνεισφορά
τους από τους υπόλοιπους. Έπειτα διογκώνονται τα προβλήματα που
ήδη υπάρχουν, υποβιβάζεται η κοινωνική συνοχή και οι άνθρωποι
διαχωρίζονται σε προνομιούχους και μη. Ανάλογες συνέπειες
παρατηρούνται στη μόρφωση και στην επαγγελματική σταδιοδρομία.
Επακόλουθο αυτού είναι η απόρριψη των ατόμων με ειδικές ανάγκες
από το κοινωνικό σύνολο με αποτέλεσα να επικρατεί το δίκαιο του
ισχυρότερου.
5. Τρόποι αντιμετώπισης κοινωνικού
ρατσισμού
Αρχικά το άτομο θα πρέπει να δείξει ευαισθησία και ανεκτικότητα στο
διαφορετικό. Να κάνει αυτοκριτική για να συνειδητοποιήσει την ισοτιμία με τους
άλλους και να διακατέχεται από κοινωνική συνείδηση, αλληλεγγύη και αίσθηση
ανθρωπιάς. Στην οικογένεια θα πρέπει να καλλιεργείται ο σεβασμός προς αυτά
τα άτομα και να αίρεται κάθε προκατάληψη. Στο σχολείο ο ρόλος του δασκάλου
είναι καταλυτικός αναφορικά μ' αυτό το θέμα γιατί εμπνέει τους μαθητές και τους
προσανατολίζει προς αναρρωτικά φρονήματα όπως η ισότητα, η
συναδελφικότητα και η ουσιαστική δημοκρατία. Όσο για το κράτος θα πρέπει να
λειτουργεί ως κράτος πρόνοιας και να δίνει ίσες ευκαιρίες στην παιδεία, στην
εργασία και γενικότερα στην κοινωνία.
6. Προσωπικές εμπειρίες
1. Ο Δημήτρης διηγείται την προσωπική του εμπειρία:
Πριν 7 και κάτι χρόνια η επιτροπή του νόμου 1648/86 που τοποθετεί άτομα με ειδικές
ανάγκες σε θέσεις εργασίας μου βρήκε μια θέση εργασίας σε μια κρατικοσυνεταιριστική
επιχείρηση ενώ βρισκόμουνα για 8 ολόκληρα χρόνια άνεργος. Βέβαια με τον
συγκεκριμένο νόμο διορίστηκαν άπειροι «ανάπηροι μαϊμούδες» ενώ πραγματικοί
ανάπηροι παραμένουν άνεργοι, ζώντας συχνά από το υστέρημα των γονιών τους και από
τα άθλια επιδόματα της πρόνοιας. Με την τοποθέτηση μου στην συγκεκριμένη εργασία
βρέθηκα αντιμέτωπος με την άρνηση της εταιρίας να αποδεχτεί την τοποθέτηση μου,
ένα γεγονός βέβαια που συνηθίζεται από όλες τις επιχειρήσεις του δημόσιου και
ιδιωτικού τομέα. Αλλά αυτό που με σόκαρε δεν είναι τα καμώματα των εργοδοτών, αλλά
η ρατσιστική συμπεριφορά των συναδέλφων που διαμαρτύρονταν για τις προσλήψεις
μας. Οι διάφορες δικαιολογίες που πρόβαλαν οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι ήταν
ολοκληρωτικά ενταγμένες μέσα στο κλίμα της ανθρωποφάγας πραγματικότητας «η
εταιρία δεν βγαίνει... εσείς δεν μπορείτε να προσφέρεται...». Ένας δηλαδή κυνικός
ρατσιστικός συντεχνιακός λόγος "αφού βολεύτηκα εγώ οι άλλοι ας πάνε να πνίγουνε"
