SlideShare une entreprise Scribd logo

Afaringan

•
•
Saeed Farmaninejad
Saeed Farmaninejad
1  sur  17
Télécharger pour lire hors ligne
‫ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ‬ ‫ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ‬ ‫ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﻧﺴﺨﻪ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚ: ﺳﺎﻳﺖ ﺳﺨﻦ ‪Sokhan.com‬‬ ‫»)4( ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺘﻦ )5( ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ‬ ‫ﺑﺒﻮﺩﻥ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻔﺘﻦ )6( ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺍﻧﮕﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﻳﺸﺘﻦ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑـﺪﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕـﺎﻥ ﮔﻔـﺘﻦ )7(‬ ‫ﭼﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻳﺪ )8( ﭼـﻮﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﻭﻣﻴـﺰﺩ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕـﺎﻥ ﻛﻨﻨـﺪ ﺑـﺎ ﻧﺸـﺎﻁ ﻭ‬ ‫ﺧﺮﻣﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻮﺳﭙﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺍﺳﭗ ﻛﻢ ﻣﺒﺎﺩ، ﺍﻓـﺰﻭﻥ ﺑـﺎﺩ ، ﻭ ﺧﻮﺍﺳـﺘﻪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻭ ﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻃﺮﺏ ﻛﻢ ﻣﺒﺎﺩ ، ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﻲ ﻭ ﻛﺎﻣﻜﺎﺭﻱ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﻱ ﺩﺭﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﺍﻓـﺰﻭﻥ ﺑـﺎﺩ ﻭ ﺁﻫـﺮﻣﻦ‬ ‫ﮔﺠﺴﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻭ ﺯﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﺍﻥ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ.‬ ‫»)9( ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﻴﺰﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻥﻫﺎ ﺑﻴﺎﺑﻨـﺪ ﻭ ﺑـﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻣﻴـﺪ ﻣﻴﺪﺍﺭﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻣﮕـﺮ‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺗﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺒﺎﺷﻨﺪ )01( ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﻴﺰﻧـﺪ ﭼﻨـﺪ )ﭼﻨـﺎﻥ( ﺗﻴـﺮ‬ ‫ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﺪﺍﺩﺍﺭ ﺍﻭﺭﻣﺰﺩ ﻭ ﺑﮕﺮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ : ﺍﻱ ﺩﺍﺩﺍﺭ ﻭﻩ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺩﺭ ﮔﻴﺘﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻴﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴـﺰ ﺣﺎﺟـﺖ ﺑـﻮﺩ ﺑـﺮﻭﺍﻥ ﻳﺸـﺘﻦ ،‬ ‫ﺩﺭﻭﻥ ، ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﮔﻔﺘﻦ )11( ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺣﺎﺟﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﻳﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﺎ ﺑﻼﻫﺎ ﻭ‬ ‫ﺭﻧﺞ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺯ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﺩﺍﺷﺘﻦ )21( ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﻨﻨـﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻬـﻴﭻ ﻳـﺎﺩ‬ ‫ﻣﺪﺍﺭﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺣﻘﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﺒﻚ ﻣﺎﻧﺪ.«‬ ‫ﺻﺪ ﺩﺭﺑﻨﺪﻫﺶ ﺹ421 ﻓﻘﺮﺓ 15‬
‫ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﺫﺭﺳﭗ ﻣﻮﺑﺪ ﭼﻨﺪ ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﮔﺎﺗﻬﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﺓ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩ ، ﻻﻱ ﻛﺘﺎﺏ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻬﺎﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻄﺮﻑ ﺩﺭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪﻫﺎﻱ ﺟﻠـﻮ ﺁﻥ ﺑﺰﺣﻤـﺖ ﭘـﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣـﺪ . ﻣﺘـﻮﻟﻲ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺸﻚ ﭼﻨﺪﺷﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺷﻨﻪﻫﺎﻱ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩﺍﺵ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ‬ ‫ﺑﺴﺖ ﻭ ﻗﻔﻞ ﻛﺮﺩ . ﺟﺴﺪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻬﺎﻱ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﺓ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺧﻤﺔ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷـﺪ.‬ ‫ﺁﺫﺭﺳﭗ ﻋﺮﻕ ﺭﻭﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺁﻧﻬـﺎ ﺑـﻮﺩ ﺑﺴـﻮﻱ‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.‬ ‫ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮊﺭﻓﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺧﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ، ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻲ ﺳـﺮﺩ ﺁﻥ ﻛـﻢﻛـﻢ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺧﻤـﻪ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ . ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺤﻮﻃﺔ ﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺑﺸﻜﻞ ﻛﺮﺕ ﺑﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛـﺪﺍﻡ ﺍﺯﻳـﻦ‬ ‫ﻗﺴﻤﺘﻬﺎ ﻣﺮﺩﻩﺍﻱ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻑ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ. ﻛﻔﻨﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳـﺪﻩ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ . ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﻣﺮﺩﻩﺍﻱ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻛﺎﺳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺭﻳﺶ ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ ، ﺷـﻜﻢ ﭘـﺎﺭﻩ ﻭ ﮔﻮﺷـﺖ ﻗﻬـﻮﻩﺍﻱ‬ ‫ﺭﻧﮓ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﺵ ﺑﻠﻨـﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺳـﻄﺢ ﺯﻣـﻴﻦ ، ﻳـﻚ ﺩﺳـﺖ ﺍﻭ ﺭﻭﻱ ﺳـﻴﻨﻪﺍﺵ ﻭ ﺑـﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﺧﺸﻚ ﺗﻮﺭﻓﺘﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻬﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺷـﺮﻭ ﺩﺍﺷـﺖ . ﺑـﺎ ﺳـﺮ‬ ‫ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ، ﺷﺎﺭﺏ ﻭ ﺭﻳﺶ ﻛﻢ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭼﻬﺎﺭﺯﺍﻧﻮ ﻳﻜﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻗـﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮﺩ . ﺩﺭﺳـﺖ ﺑﺤﺎﻟـﺖ ﺑﭽـﻪﺍﻱ ﺩﺭ‬ ‫ﺯﻫﺪﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩ . ﺑﻮﻱ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ، ﺑﻮﻱ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺧﻔﻪ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﻣﻼﻳﻢ‬ ‫ﺷﺐ ، ﻓﺮﻭﻛﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻕ ﺟﻠﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻣﻲﺩﺭﺧﺸﻴﺪﻧﺪ . ﻛﺎﺳﺔ ﺳﺮ ، ﻗـﺎﺏ ﻭ ﻗﻠـﻢ ﺩﻧـﺪﻩﻫـﺎﻱ‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ، ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﻛﻠﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺸﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺸﻨﺞ ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ، ﻭ ﺷﻜﻨﺠﺔ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈـﺔ ﺟـﺎﻥ‬ ‫ﻛﻨﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ،ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯﻳﻦ ﻛﺮﺗﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺭﺍﻡ ، ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺑﺴﺘﻪ ، ﻣﻮﻫـﺎﻱ ﺧﺮﻣـﺎﺋﻲ ﻭ‬ ‫ﻣﮋﻩﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻲ ﮔﻮﺷﺔ ﻟﺐ ﺍﻭ ﺧﺸﻚ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ . ﻳـﻚ ﺩﺳـﺖ ﻛﻮﭼـﻚ ﺳـﻔﻴﺪ ﻭ ﻇـﺮﻳﻔﺶ ﺭﺍ ﺑـﺎ‬
‫ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺭﻭﻱ ﺳﻴﻨﻪﺍﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮﺗـﺐ ﺑـﻪ ﺗـﻨﺶ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘـﻴﺶ ﺳـﻴﻨﺔ ﺍﻭ ﭘﺴـﺘﺎﻧﻬﺎﻱ‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﺵ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻤﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﻮﺍﺭﺍﺋﻲ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﭼﺸـﻤﺶ‬ ‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ . ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻚ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺠـﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺷـﻬﺮ ، ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣـﺮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ‬ ‫ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺮﻣﻮﺯﻱ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻳﻜﺪﺳﺘﻪ ﻻﺷﺨﻮﺭ ﺑﺎ ﺗﻜﻬﺎﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬـﺎﻱ‬ ‫ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻧﻴﻢ ﭘﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺗﻜﻬـﺎﻱ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓـﺮﻭ‬ ‫ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﺧﻮﻥ ﻏﻠﻴﻆ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻫﻨﺸـﺎﻥ ﻣﻴﭽﻜﻴـﺪ ﻭ ﻣﻌـﺪﺓ ﺁﻧﻬـﺎ ﺍﺯ ﮔﻮﺷـﺖ ﻣـﺮﺩﺍﺭ‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻛﻴﻒ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺻﺪﺍﻱ ﺗﺮﺳـﻨﺎﻛﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧـﺪ. ﺷـﺒﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺻـﺪﺍﻱ ﺧﻨـﺪﺓ ﻛﻔﺘـﺎﺭ ﺷـﻨﻴﺪﻩ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺒﺪﻝ ﺑﻪ ﺯﻭﺯﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪ. ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﺸﺪ، ﺳﭙﺲ ﻧﺰﺩﻳـﻚ ﺩﺧﻤـﻪ‬ ‫ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻳـﻪ ﺑﭽـﻪﺍﻱ ﻣـﻲﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺩﺳـﺘﺶ‬ ‫ﺑﺨﻮﺭﺍﻛﻲ ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﻻﺷﺨﻮﺭﻫﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎ ﻧﮕـﺎﻩ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴـﺰ ﺑﺂﻧﻬـﺎ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴـﺘﻨﺪ ﻭ ﺗـﻚ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ ﺭﺍ ﺑـﺎ‬ ‫ﺑﺎﻟﺸﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﹰﺍ ﺩﺭﻳﻦ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺮﮔﺬﺷـﺖ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧـﺖ ﻫـﺰﺍﺭﺍﻥ‬ ‫ﺳﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻫﻚ ﻭ ﺳﺎﺭﻭﺝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣﻠﻘﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤـﺮ‬ ‫ﻛﺶ ﻛﻮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﻭﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻜﺠﻮﺭ ﻭ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻤﻨﺰﻟﻪ ﺩﻳﮕﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣـﻮﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﻛـﻪ ﺗـﻦ ﺁﺩﻣﻬـﺎ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬ ‫ﻗﺮﺽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﮓ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﺤﻮﻝ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮕﺮﺩ ﻭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑـﺂﻥ‬ ‫ﺭﺩ ﻣﻴﮕﺮﺩ .‬ ‫ﻭﻟﻲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻗﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﻥ ﻳﻜﺪﺳﺘﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺳـﻔﻴﺪ ﺷـﺒﻴﻪ ﺁﺩﻣـﻲ ﺩﻳـﺪﻩ ﻣﻴﺸـﺪ ﻛـﻪ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﭘﻠﻜﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺧﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻭﺭ ﺩﺧﻤﻪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻣﻴﻠﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺎ ﺑﺠﺎ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ . ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺩﺳﺖ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸـﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑـﻪ ﺗـﻦ ﺳـﺮﺩ ﻭ ﻧﺮﻣـﻲ ﻛـﻪ ﺩﺭ‬ ‫ﺷﺮﻑ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺑﻮﺩ، ﻣﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑـﻮﺩ‬ ‫ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ، ﻭﻟﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮﺩ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﻨـﺐ ﻭ‬ ‫ﺟﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﻤﻴﺸﺪ، ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻮﺍﺱ ﺍﻭ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ‬ ‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺳﺎﻳﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺷـﺪ‬ ‫ﻭ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﮕﻔﺖ :‬ ‫» - ﺍﻱ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ ﺑﺘﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻴﺒﺮﻡ، ﺍﻭﻩ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ! ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ. ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻱ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ‬ ‫ﺑﻨﻈﺮﻡ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺑﻮﻱ ﺑﺪﻱ ﻣﻴﺂﻳﺪ ! ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ، ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ، ﺍﻱ ﺭﻭﺳﭙﻲ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ : ﺧﺮﻓﺴﺘﺮ ﺯﺷﺘﻜﺎﺭ ، ﺑﺮﻭ ﺗـﻮ ﻛـﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ ؟ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﻦ ﺯﺷﺘﻲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ : ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ؟ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺪ، ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑـﺪ‬ ‫ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ . ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺷﺪﻱ ؟ ﻧﻪ ، ﻫﺮﮔﺰ ﭼﺮﺍ …. ﻣﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻮﺍﻳـﺎﻥ ﺩﺳـﺘﮕﻴﺮﻱ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ، ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑـﺮ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﻛﺴﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻨﻜﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣـﺪﻡ؟… ﺍﻭ ﭼـﻪ ﺗﺮﺳـﻨﺎﻙ ! … ﺑـﺮﻭ ، ﺑـﺮﻭ ﺍﺯ ﻣـﻦ ﺩﻭﺭ‬ ‫ﺷﻮ….‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ، ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﺑﻬﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻭ ﮔﻔﺖ :‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﺋﻲ ؟‬ ‫-‬ ‫ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﺤﺎﻟﺖ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﭘﻴﺞ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ : - ﺍﻭﻩ ، ﭼﻪ ﭘﻠﻲ ! ﭼﻪ ﭘـﻞ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ! ﺍﻳﻦ ﺳﮓ ﺯﺭﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭﻩ ، ﺳﺮﻭﺵ ﺭﺍﺷﻨﻮ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ. ﺣﺎﻻ ﮔﻨـﺎﻩ ﻫـﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗـﺮﺍﺯﻭ ﻣﻴﻜﺸـﻨﺪ. ﺩﻳﻮﻫـﺎ ،‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻳﻮ! ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ؟ … ﻧﻔﺴﻢ ﭘﺲ ﻣﻴﺮﻭﺩ ، ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﺩﻡ ﺑﺮﺳﺪ… ﺑﻮﻱ ﮔـﻮﮔﺮﺩ ﻣـﻲ ﺁﻳـﺪ …‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﺮﺩﻱ ﻣﻴﻮﺯﺩ! ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻴﺘﺮﻛﺪ. ﭼﻪ ﭘﻠﻴﺪ، ﭼﻪ ﻧﺎﭘﺎﻙ ، ﺑﺪﺑﻮ ﻭ ﭼﺮﻛﻴﻦ ﺍﺳﺖ ! ﭼﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ، ﭼﻪ ﺳﻨﮕﻼﺥ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ! ﺳﻮﺳﻤﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ …‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻨﻮﻗﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ‬ ‫ﻛﻨﺠﻜﺎﻭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :‬ ‫ﭼﺮﺍ ﻣﻴﻠﺮﺯﻱ ؟ ﺑﻴﺎ، ﻣﺎ ﻫﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ، ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ.‬ ‫-‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ؟‬ ‫-ﻣﻦ ﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ، ﻣﻦ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻫﺴﺘﻢ.‬ ‫ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ!… ﺑﮕﻮ ﺑﻤﻦ ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ؟‬ ‫-‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ.‬ ‫-‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺴﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ ؟ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ )ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻬﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ( ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺷـﻜﻨﺠﻪ ﭘـﻞ‬ ‫-‬ ‫ﭼﻴﻨﻮﺩ ، ﺳﮓ ﺯﺭﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﻭ ﺑﻮﻱ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ . ﭘﺲ ﻣﺎ ﺩﻭﺯﺧـﻲ ﻫﺴـﺘﻴﻢ ؟ ﺍﻣـﺎ ﻣـﻦ ﻫـﻴﭻ ﮔﻤـﺎﻥ‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﺮﺩﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺭﻧﺞ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ! ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ؟‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : - ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ! ﻣﻨﻬﻢ ﻳﻚ ﻧﻔﺮﻡ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ. ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺍﻭ ﻛﻴﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ، ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﻛﺮﻭﺛﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ، ﮔﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﺴﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳـﺖ ﻭ‬ ‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﺳﺖ. ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺒﻮﺩﻱ ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻵﻥ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻡ . ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ.‬ ‫-‬ ‫- ﭘﺲ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺪﺵ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺘﻮ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻜﻦ ، ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﺩﺍﺭﻳﻢ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺸﻜﻮﻙ ﮔﻔﺖ : - ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ ؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧﻲ ؟‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﻪ ﺍﻱ ، ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ ؟‬ ‫-‬
‫ﺳﻪ ﺷﺐ.‬ ‫-‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﻤﻴﺮﻭﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﻥ . ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟‬ ‫-‬ ‫ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ!‬ ‫-‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺍﺳﺖ ، ﻣﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺷﺐ ﻫﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻣﻴﺮﻭﻳﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧـﻪ ﺍﺵ… ﺍﻭﻩ ، ﺍﮔـﺮ‬ ‫-‬ ‫ﺑﺪﺍﻧﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﺍﺳﺖ!‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﮕﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪﺍﻥ ، ﺍﻳﺰﺩﺍﻥ ، ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ، ﺩﻭﺯﺥ ، ﻫﻤﺴﺘﮕﺎﻥ ، ﻛﺮﻭﺗﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻤـﻪ ﺍﻳﻨﻬـﺎ ﺩﺭﻭﻍ‬ ‫-‬ ‫ﺍﺳﺖ ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﻢ … ﺍﻓﺴﻮﺱ ، ﻣﺎ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻳﻢ ! ﺍﻣـﺎ ﺩﻧﻴـﺎ ﺑﻘـﺪﺭ ﻓﻜـﺮ ﺁﺩﻣﻬـﺎ ﻣﺤـﺪﻭﺩ‬ ‫-‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ . ﺗﻮ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻣـﺮﮒ ﻭ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ،‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺶ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ؟‬ ‫ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺩﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺭﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﻡ؟‬ ‫-‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﻴﺪ، ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻝ ﺑﺘﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ، ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ؟ ﻛﺎﺵ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺧﻮﺩﻣـﺎﻥ ﺭﺍ ﮔـﻮﻝ‬ ‫-‬ ‫ﺑﺰﻧﻴﻢ ! ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻤﻴﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺍﻓﻜﺎﺭﺵ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻨﺪﻩ‬ ‫ﻣﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ؟‬ ‫ﺍﻭﻩ ….ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ؟‬ ‫-‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺑﺸﻮﻱ ، ﻓﻘﻂ ﺁﻣﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮ ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﻢ.‬ ‫-‬ ‫ﭼﻪ ﻛﻤﻜﻲ ؟‬ ‫-‬ ‫ﺍﺯ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻧﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫-‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻧﺎﺩﺧﺘﺮﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﺎﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﺑﺪﻫﻢ.‬ ‫-‬
‫ﻏﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ، ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻨﺪ. ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﺎ !‬ ‫-‬ ‫ﭼﻄﻮﺭ؟‬ ‫-‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻨﺪ، ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ: ﻳﻜﻤﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﻴﻠﻮﻟﻴﻢ!‬ ‫-‬ ‫ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ؟‬ ‫-‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ…. ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻮﺭ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ، ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣـﻲ ﮔـﺮﺩﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺯﻣـﻴﻦ…ﺍﻓﺴـﻮﺱ، ﺁﻳـﺎ‬ ‫-‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ؟ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﺍﻣﻴﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﻫﺴﺖ ﺁﻧﻬﻢ ﻣﺮﮒ ﺍﺳـﺖ ، ﻣـﺮﮒ ! ﻭﻟـﻲ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﺩﻳﮕـﺮ ﻣـﺮﮒ ﻫـﻢ ﻧﻴﺴـﺖ ،‬ ‫ﻣﺎﻣﺤﻜﻮﻣﻴﻢ ، ﻣﻴﺸﻨﻮﻱ ، ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻳﻚ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﻮﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻫـﺎ ، ﻣﺎﻫﻬـﺎ، ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﺁﻥ ﻛﻨـﺎﺭ ﻛـﺰ ﻛـﺮﺩﻱ ،‬ ‫ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ، ﺷﺒﻬﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﭘﺎﺋﻴﺰ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﻛـﻪ‬ ‫ﺯﻳﺮ ﺭﮔﺒﺎﺭ ، ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺑﻮﺭﺍﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﺧﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﻴﭙﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﺮﻛﺴـﻬﺎ ﺳـﺮ ﺁﻥ ﺩﻋـﻮﺍ ﻣﻴﮕﻨﻨـﺪ ، ﺁﻧﻮﻗـﺖ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻣﻴﺂﻭﺭﻱ.‬ ‫ﭼﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﺮﮒ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻲ ! ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻮﻱ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ‬ ‫-‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ.‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻮﻗﺖ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : - ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳـﻲ ، ﺟﻮﺍﻧﺸـﻴﺮ، ﺁﺫﻳـﻦ،‬ ‫ﻭﻧﺪﺍﻥ، ﻣﻬﻴﺎﺭ ﻭ ﻧﻮﺷﺎﻓﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺟﻮﺭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﺮﻓﻬـﺎﻱ ﺁﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻛﻴﻒ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﮕﺮ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻓﻜﺮ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻫﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﺩﺭﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺠﺰ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ.‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ: ﭼﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ! ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻛﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻤـﺎﻥ ﺍﻓﻜـﺎﺭﻱ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺷﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺷﻜﻞ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻣﻴﺸـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮﺩﺵ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻝ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ.‬
‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ:ﭘﺲ ﻳﻚ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻭ ﺟﺰﺍﺋﻲ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ !‬ ‫ﻣﻬﻴﺎﺭ: ﺯﻭﺩ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﮕﻴﺮ ، ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻴﺂﻳـﺪ، ﻳﻌﻨـﻲ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻳﻮ. ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺍﺷﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﮕـﺮ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﺎ ﺭﻭﻱ ﺯﻣـﻴﻦ ﺍﺯ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻮﺩ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﻧﻴﺪ ﺟﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ . ﺁﻳـﺎ ﺷـﻤﺎ ﻭﻩ_ _ﺁﻓﺮﻳـﺪ‬ ‫ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﻢ.‬ ‫ﺷﻬﺮﺍﻡ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺟﺮﮔﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻬﻴﺎﺭ ﮔﻔﺖ : - ﺗﺎﺯﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺪ.‬ ‫ﺟﻮﺍﻧﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﺪ، ﺗﻮﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﺴﺘﻲ!‬ ‫ﻧﻮﺷﺎﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : ﺑﻪ ، ﺧﺪﺍﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ! ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﻬﻢ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺳﻴﻨﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ‬ ‫ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ، ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻴﺒﻴـﻨﻢ. ﺣـﺎﻻ ﺳـﺎﻳﻪ ﻣـﺎ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ. ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﻮﺕ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻛﻬﻨـﻪ ﻣﻴﺸـﻮﺩ.‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻴﻬﺎ، ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺑﺴﺖ !‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻣﻴﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﻧﻮﺷﺰﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺠﺮﮔﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ : ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ، ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻓﻜﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ. ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﭼﻴﺴﺖ. ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ، ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻛﻮﻩ ، ﻛﻨﺎﺭ ﺟﻮﻳﻬﺎ ﻭﻳﻼﻥ ﻭ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻳﺪ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﺰﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﻴﭽﺸﻴﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺩﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪﻛﻪ ﺁﻫﻮﺭﺍﻣﺰﺩﺍ ﺑﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﻱ….‬ ‫ﻧﻮﺷﺰﺍﺩ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ: ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﺩﻭﺭ، ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻠﻬﺎﻱ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺭﺩ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ. ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﺩﻭﺭ ، ﺍﮔﺮ‬ ‫ﺁﻫﻮﺭﺍﺋﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻴﺎﻓﺘﺎﺩ….‬
‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻥ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﻫﺴﺘﻴﻢ.‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ: ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻴﻜﻨﻲ. ﻣﮕﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ؟ ﻓﻘﻂ ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻣﺸـﺖ ﺍﻓﺴـﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﻣـﺎﻥ ﺭﺍ ﮔـﻮﻝ‬ ‫ﻣﻴﺰﺩﻳﻢ. ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻛﺴﻲ ﺭﺃﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.‬ ‫ﺷﻴﺮﺯﺍﺩ ﺑﻠﻨﺪ، ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺑﺎﺯ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻋﺰﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ؟ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. ﭼﺮﺍ ﺑﺰﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﻴﺪ؟ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺣـﺎﻻ ﻫـﻢ‬ ‫ﺧﻮﺏ ﺟﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ . ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﭘﺎﻱ ﻛﭗ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﻢ. ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻭ ﺑﻮﻱ ﺷـﺮﺍﺏ‬ ‫ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﺩﻡ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ. ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﻫﺴﺘﻴﺪ.‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ : ﺍﻳﻦ ﺷﻴﺮﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺍﺻـﻼ ﺭﮒ ﻧـﺪﺍﺭﺩ.‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺭﺍ ﺭﻧﺞ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﭘﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﻮﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﻚ ﮔﺬﺍﺷـﺘﻢ ﻭ ﭘـﺎﻱ‬ ‫ﺩﺭﺧﺖ ﭼﺎﻝ ﻛﺮﺩﻡ.ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﺭﻡ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﭘﺎﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻴﻜﺸﻢ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺒﺮﺩ .‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ: ﺩﺍﻍ ﻣﺮﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ. ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻛﺎﻥ ﻓﻴـﺮﻭﺯ ﺷـﺮﻳﻚ ﻭ ﻫﻤﻜـﺎﺭﻡ‬ ‫ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻢ ، ﺍﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﻔﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻼﻩ ﺳﺮ ﻭﺭﺛﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪ.‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ : ﭼﻮﻥ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻳﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭﺍﻧﮕﻬﻲ ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳـﻢ . ﺩﻭﺭﻫـﻢ ﺟﻤـﻊ‬ ‫ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ، ﻫﻤﺪﺭﺩﻳﻢ، ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﻤﺎ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﺩ ، ﺣﺎﻻ ﻣﻴﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ!‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺁﺧﺮﺵ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ؟ ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ!‬ ‫ﻛﻬﺰﺍﺩ: ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﺪ! ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻧﻴـﺎ‬ ‫ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻴﻒ ، ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ !‬
‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﺣﺎﻻ ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻧﺒﺎﺵ، ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻴﻜﻨﻲ ، ﻣﺎ ﻛﺎﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻴﻢ، ﺍﺯ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﺧﻮﺩﻣـﺎﻥ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪ ﻭ ﺧﻮﺏ ، ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﺮﺩﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﻢ. ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻴﺮﻭﻳﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﻴﺂﻭﺭﻳﻢ : ﺍﺯ ﺁﺋـﻴﻦ ﻭ‬ ‫ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ. ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﻤﺶ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺟﻲ ﺑﻮﺩ، ﺩﻟﺶ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻭﺩ ، ﺁﻧﻘـﺪﺭ ﺣﺮﻓﻬـﺎﻱ ﺑـﺎﻣﺰﻩ ﻣﻴـﺰﺩ! ﺍﻣـﺎ‬ ‫ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻠﺨﻨﺪ، ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭﻱ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ، ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺘﻔﻜﺮ ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ. ﻣﺜﻼ ﺁﺫﺭﻧـﻮﺵ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ . ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﺭﻭﻱ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ )ﺍﺷﺎﺭﻩ (، ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧﺪ ، ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺑﺪﻗﺖ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑـﺘﻦ ﺍﻭ ﻧﮕـﺎﻩ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ ، ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ. ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﺳـﮕﺶ ﻛﻨـﺎﺭ ﭼـﺎﻩ ﻫـﺎ‬ ‫ﺑﮕﺮﺩﺵ ﻣﻴﺮﻭﺩ، ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺂﻣﺪﻧﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﻫـﺎ ﻛﻴـﻒ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧـﺪ،‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻟﺬﺕ ﻣﻴﺒﺮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ، ﺁﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻭﻳﺪ ﺍﺯ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﻴﺂﻭﺭﻳﺪ ؟‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ : ﻧﻪ ، ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ، ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﻞ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ. ﭼﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ، ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ‬ ‫ﻭ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺳﺖ! ﻣﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﺭ ﺗﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﺧﻤﻪ ﻣﺎ ﭘﻨـﺎﻩ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧـﺪ.‬ ‫ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﺯﺍﺩﻳﻢ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﻳـﺎﻱ ﻃﻮﻓـﺎﻧﻲ ﻭﻝ ﺷـﺪﻩ ﺑﺎﺷـﺪ . ﭘﻬﻠـﻮﻱ ﻫـﻢ ﻫﺴـﺘﻴﻢ . ﺁﺯﺍﺩﺍﻧـﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ. ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﺭ ﻭ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﻧﺠﻤﻮﺭﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺫﺭﻩ ﺗﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﺪ ﺑﭽﺸﻢ‬ ‫ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ. ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﮔﻞ ﺑﻜﻨﻨﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻣﻴﺸﻮﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ.‬ ‫ﻛﻬﺰﺍﺩ : ﭼﻮﻥ ﻭﭼﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﮔﻮﻳﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺍﮔﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪﻩ ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻘـﻞ ﺩﺳـﺖ ﻭ ﭘـﺎ‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﺘﺮﺍﺷﻴﻢ. ﻣﮕﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺖ؟ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺷـﻜﻢ‬
‫ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯﻳﻦ ﺑﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﻈـﺮ ﻣﻴﺂﻳـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻓﻜﺮ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ، ﭘﺲ ﺗﺎ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ : ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻜﻠﻲ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﻫﺮ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﻭ ﻧـﺎﺑﻮﺩ‬ ‫ﺑﺸﻮﻳﻢ .‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺑﺤﺮﻓﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﻫﻴﺪ ، ﺣﻮﺍﺳﺶ ﭘﺮﺕ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕـﻮﺵ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻧـﺪﻩ ﺍﻧـﺪ ﺗﻜـﺮﺍﺭ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﭘﺲ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﻳﺎ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺣﻠﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﻠﻴﺪﻱ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺮﻫﻴﻢ؟‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ: ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺭﻭﺡ ﻣﺠﺮﺩﻱ ﺑﺸﻮﻳﻢ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺁﻣﺪ ﻣﺠﺮﺩ ﻧﺒﻮﺩ ؟ ﺑﺮ ﻓﺮﺽ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺠـﺮﺩ ﺷـﺪ ﺑﻜﺠـﺎ ﺑﺮﻣﻴﺨـﻮﺭﺩ ؟ ﻭ ﻳـﺎ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣـﻴﻦ‬ ‫ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﺠﺮﺩ ﺳﺎﺯﻱ ﺍﺳﺖ ؟ ﻭﻝ ﻛﻦ ، ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺯﻣﻴﻨﻴﻬﺎﺳﺖ ، ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺳﺖ .‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﭽﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪﻱ .‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﭽﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪﻱ .‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺩﺭﺩ، ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺯﺟﺮﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ، ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﻴﺒﺎﻓﻲ ، ﺑﺮﺍﻱ ﮔـﻮﻝ ﺯﺩﻥ ﺧـﻮﺩﺕ ﺍﺳـﺖ. ﺍﻣـﺎ ﭼﺸـﻤﺖ ﺭﺍ ﺑـﺎﺯ ﻛـﻦ . ﺍﻳـﻦ‬ ‫ﺷﻴﺮﺯﺍﺩ )ﺍﺷﺎﺭﻩ ( ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ، ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻩ، ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﻛـﭗ ﺷـﺮﺍﺏ ﺧـﻮﺩﺵ ﻣﻴـﺮﻭﺩ ﻭ‬ ‫ﻛﻴﻒ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻫﺸﺪﻳﻮ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﻬﻮﺩﻫﺎ ﭘﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﭘـﻮﻟﺶ ﻛﺸـﻴﻚ ﻣﻴﺪﻫـﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷـﺐ‬
‫ﻓﻜﺮﺵ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ، ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺷﺪﻩ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ، ﻣﻨﻄﻖ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﺮﺍ ﻣـﺎ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﺳـﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ؟ ﭼـﺮﺍ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻳﻢ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ . ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﻧﻴﻢ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺗﻮ ﺑﺨﻴﺎﻟﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻓﻜﺮﻧﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﺩﺭﺳﺖ‬ ‫ﺷﺪﻩ ، ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭘﺲ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﻫﺮ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻓﻘﻂ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﻣﻴﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎﺩﻱ ﻋﻼﻗﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻭﻧـﺪ ﻭ ﺩﺭ‬ ‫ﺟﺴﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻠﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ، ﻭ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻜﻠـﻲ ﺍﺯ ﺁﻻﻳـﺶ ﻣـﺎﺩﻩ‬ ‫ﭘﺎﻙ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﺎﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﻮﺍﻱ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻜﻠﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﻧﺪ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺪﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺭﻭﺡ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﺮﻗﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺠﺴﻢ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺣﻠﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﺪ، ﻭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺷـﻬﻮﺗﻲ ﺩﺭ ﺟﺴـﻢ ﺟـﺎﻧﻮﺭﺍﻥ‬ ‫ﺑﺮﻭﻧﺪ. ﻳﻚ ﻧﻘﺎﺵ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺷـﺒﭙﺮﻩ ﺣﻠـﻮﻝ ﻛـﺮﺩﻩ ﻣـﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳـﻢ. ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣـﺮﺩﻡ ﺭﻭﻱ ﮔﻠﻬـﺎﻱ ﻭﺣﺸـﻲ‬ ‫ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﺪ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﻛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﺒﺮﺵ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ؟ ﻧﻪ ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺭﻭﺡ ﻫﻢ ﻣﻴﻤﻴﺮﺩ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺿﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻗﻮﺍﻱ‬ ‫ﻣﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﻤﺎﻧﻨﺪ، ﺑﻌﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﻴﻤﻴﺮﻧﺪ. ﭼﻄﻮﺭﺑﺪﻭﻥ ﺗﻦ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺩﻣﺪﻣﻲ ، ﻣﻮﻗﺘﻲ ﻭ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺑﺨﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﭘﺲ ﻣﺎ ، ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ: ﻭﺟﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺯﻧـﺪﮔﺎﻥ ﻫـﻢ ﻭﺟـﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧـﺪ؟ ﺁﻳـﺎ ﺑـﻴﺶ ﺍﺯ ﻳـﻚ‬ ‫ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻳﻚ ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ، ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺮﺍﺳﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﻨﮕﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻳﻚ ﻭﻫﻢ ، ﻳﻚ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﺠﺰ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ!‬
‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ ﺑﻤﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﺷﻦ ﻭ ﺁﺫﻳﻦ ﺑﻬﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ! ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﺑﺴﻜﻪ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﺎﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨـﺪ. ﺑﮕﺬﺍﺭﻳـﺪ ﺍﺯ‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻬﺎﻳﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺯﻣﻴﻦ ؟‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ : ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ . ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﺯ ﻫﺴﺖ ، ﭘﻮﻝ ﻫﺴﺖ ، ﺷﺮﺍﺏ ﻫﺴﺖ، ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺴﺖ، ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻫﺴﺖ ، ﻋﺸـﻖ‬ ‫ﻫﺴﺖ ، ﺩﻭﻧﺪﮔﻲ ، ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ، ﮔﺮﻣﺎ ، ﺳﺮﻣﺎ، ﺗﺸﻨﮕﻲ ، ﮔﺮﺩﺵ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻫﺴﺖ ، ﻭﻟـﻲ ﻣـﺎ ﻫـﻴﭻ ﺩﻟﺨﻮﺷـﻲ‬ ‫ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﻣﺎ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺩﺧﺎﻟﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ!‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﭼﺮﺍ ، ﺍﻭﻩ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑـﺮﺍﻱ ﻫﻤـﻴﻦ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻲ ﻳﺰﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﺎﻓﺘﻴﻢ . ﻫﻤﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣـﺎ ﺍﻳﻨﺴـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﺑﺘﻮﺳﻂ ﻣﻬﺮ ﺳـﺮﻭﺵ‬ ‫ﺑﻨﺰﺩ ﺁﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﺒﺮﻳﻢ. ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮﺳﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ، ﺗـﺮﺍ ﻫـﻢ ﻣﻴﺒـﺮﻡ ،‬ ‫ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ .‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ: ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻬﺎﺋﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ :–ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻴﻔﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﻡ، ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﺂﺭﺯﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ.‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ !… ﻫﻲ ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﻢ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺷﺪﻳﻢ. ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳـﺖ ﺩﺍﺷـﺖ ﻭﻟـﻲ ﭼـﻮﻥ‬ ‫ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻔﺮﻫﺎﺩ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﻤﻦ ﭘﻴﺸـﻨﻬﺎﺩ ﺯﻧﺎﺷـﻮﻳﻲ ﻛـﺮﺩ‬ ‫ﻣﻦ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺟﻠﻮ ﻣﺎ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ . ﻭ ﻣـﻦ ﻭ ﺧـﻮﺍﻫﺮﻡ ﺳـﺮ ﻧﻌـﺶ ﺍﻭ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻜﻨﻴﻢ. ﺟﺎﻣﻪ ﻛﺒﻮﺩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺫﻛﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻫـﺎﺩ ﺑـﻮﺩ. ﻧﻮﺷـﺎﺑﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﭘﺎﺭﺳﺎﻝ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ، ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺣﺎﻻ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ.‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ: ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﻛﻴﻒ ﻧﺒﻮﺩ!‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﭼﺮﺍ ، ﻳﻜﺸﺐ ، ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺸﺐ ﻣﻦ ﻛﻴﻒ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑـﺎﻗﻲ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻦ ﺩﻭﺭ ﻳـﺎﺩ ﺑـﻮﺩ‬ ‫ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﺷﺐ ﭼﺮﺥ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺁﻥ ﺷﺒﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﻴﺨﺒﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ.‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻣﻦ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺣﻴﺎﻁ ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻻﻳﺶ ﺳﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺍﻳـﻮﺍﻥ ﻭ‬ ‫ﺟﻠﻮﺵ ﺑﺎﻍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭ ﻳﻚ ﭼﻔﺘﻪ ﻣﻮ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﻮﺍ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﻣﻼﻳـﻢ ﻭ ﺧـﻮﺏ ﺑـﻮﺩ ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻴﻮﺯﻳﺪ. ﻣﻦ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮ ﭼﻔﺘﻪ ﻣﻮ ﺭﻭﻱ ﻛﻨﺪﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ . ﻓﺮﻫـﺎﺩ‬ ‫ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﺩ ، ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ!‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﭘﺲ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ .‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﭼﺮﺍ ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻧﺎﺩﺧﺘﺮﻳﻢ ﻫﺴﺖ، ﺣﺘﻤﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ. ﺍﮔـﺮ ﺑـﺪﺍﻧﻲ ﭼﻘـﺪﺭ ﻣـﺮﺍ ﺩﻭﺳـﺖ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺩﺍﺷﺖ !‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﭘﺲ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻜﻨﻴﻢ، ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻴﺒﺮﻱ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺑﺮﻭﻳﻢ.‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧـﺎﺯﭘﺮﻱ ﺩﺳـﺖ ﺯﺭﺑـﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓـﺖ ، ﺭﻭﻱ ﭘﺎﻫﺎﻳﺸـﺎﻥ‬ ‫ﻣﻴﻠﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺗﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧـﺪ. ﺗـﺎ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺯﺭﺑـﺎﻧﻮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻴﺴـﻮﺧﺖ ، ﻳـﻚ ﻗﺎﻟﻴﭽـﻪ‬ ‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺑﻐﻠﻲ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﮔﻴﻼﺱ ﻭ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺟﻠﻮ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺗﻤﻴـﺰ ﻭ ﺁﺏ ﭘﺎﺷـﻲ ﺷـﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩ. ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺳﻴﺮ ﺟﻠﻮ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻲ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻣﺜﻞ ﻣﺨﻤﻞ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ، ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﻄﺮ ﮔـﻞ ﻳـﺎﺱ ﻭ‬
‫ﺷﺐ ﺑﻮ ﻭ ﮔﻠﻬـﺎﻱ ﺳـﺮﺥ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻣﻴﻠﺮﺯﻳـﺪ ، ﺩﺭﺧﺘﻬـﺎ ﺭﻭﻱ ﭼﻤـﻦ ﺳـﺎﻳﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘـﻪ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷـﻲ ﻛﺎﻣـﻞ ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻲ ﺩﺍﺷﺖ .‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﮔﻔﺖ : ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ : ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﻔﻜﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ!‬ ‫ﺷﻬﺮﺍﻡ : ﻋﻮﺽ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﺒﺪ ﻣﻴﻮﻩ !‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﺗﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﺐ ﺳﻮﻡ ﻣﺮﮔﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ !‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﭼﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﻱ ﺑﻮﺩ!‬ ‫ﻧﻮﺷﺰﺍﺩ : ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯﻳﻦ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ!‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺪﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻫﺮﮔﺰ ، ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﺪ؟ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﻮﻳﻴﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﭘﺎﻛﻲ ﺍﺳﺖ .‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ : ﭘﺲ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ، ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺨﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ.‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ : ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ! ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺤﺎﻟﺸﺎﻥ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎﺳﺖ!‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ : ﺑﺒﻴﻦ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻔﺘـﻪ‬ ‫ﻣﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ، ﻣﻦ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻔﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ. ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ :» ﭼﺮﺍ‬ ‫ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﻤﻨﺎﻛﻲ ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺷﺪﻱ ؟ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩﻱ ، ﻫﻴﭻ ﻣﻴـﺪﺍﻧﻲ ﺍﮔـﺮ ﻣـﺮﺍ ﺭﺩ ﺑﻜﻨـﻲ ﭼـﻪ ﺑﻤـﻦ ﺧﻮﺍﻫـﺪ‬ ‫ﮔﺬﺷﺖ ؟….. ﻧﻪ ، ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﺯﺭﻱ ﺟﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ ؟ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮ ، ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻲ ﺗﺮﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ‬
‫ﻭ ﺑﺲ ، ﺍﮔﺮ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺎﺷﻮﺋﻲ ﺑﻜﻨﻲ ، ﺑﮕﻮ.« ﻣﻦ ﺳﺮﻡ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺤﺮﻓﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﻴـﺪﺍﺩﻡ ﻭﻟـﻲ‬ ‫ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻲ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻡ !‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﻣﺎﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﻤﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﺯﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺘﻬﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ . ﭘﺲ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ؟‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ: ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﺷﺪﻳﻢ!‬ ‫ﺷﻬﺮﺍﻡ : ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﻦ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﮔﻮﻝ ﻧﺨﻮﺭﻳﻢ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﻭﺭﻣﺰﺩ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﭘﻴﺶ ﻛﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻧﺶ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺑﻼﻫـﺎ ﻭ ﺭﻧﺠﻬـﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ‬ ‫ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺩﻭﺭ ﺑﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺑﭽﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭ ، ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﭼﺮﺍ ﺁﻣﺪﻳﻢ، ﻭ ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﻜﻨﻴﻢ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑـﻼ ﮔـﺮﺩﺍﻥ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻼﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺑﻜﻨﻴﻢ، ﺍﮔﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ!‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ : ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ، ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ .‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﺪﻧﺪ، ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﺷﻮﻗﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑـﻮﺩ ﻧﺎﭼـﺎﺭ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ ﻭ‬ ‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺵ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣـﺮﺩ ﺟـﻮﺍﻥ ﻛـﻪ ﺍﻭ‬ ‫ﻫﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ، ﺑﻌـﺪ ﺁﻥ ﺟـﻮﺍﻥ ﺩﺳـﺘﺶ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﻜﻤﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ، ﺭﻭﻱ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻴﻠﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﭼﻘﺘـﻪ ﻣـﻮ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨـﺪ. ﺳـﺎﻳﻪ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﻭﻱ ﭼﻤـﻦ ﻛـﺶ‬ ‫ﻣﻴﺂﻣﺪ، ﺑﻬﻢ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺃﻡ ﻣﻴﮕﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳـﺪ. ﺩﺭ ﺻـﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ‬ ‫ﻣﺘﻠﻔﺖ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻧﻬﺎﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮ ﭼﻘﺘﻪ ﻣﻮ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﻛﻨﺪﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻓﻘـﻂ ﮔـﻞ ﻫـﺎﻱ ﻧﺴـﺘﺮﻥ ﻭ ﮔﻠﻬـﺎﻱ ﺯﺭﺩ ﺑـﺰﺭﮒ‬
‫ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺴﻴﻢ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﻣﻼﻳﻢ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻴﻠﺮﺯﻳﺪ. ﺑﻘﺪﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑـﻮﺩ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺳﺮﺟﺎﻳﺸﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ ﮔﻔﺖ :–ﺩﻳﺪﻱ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﮕﻔﺖ؟‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩ: ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺟﻠﻮ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ.‬ ‫ﻭﻟﻲ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺟﻠﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﺣﻴﻒ ﺍﺳﺖ . ﺣﺎﻻﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ، ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ، ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ، ﻳـﻚ ﻟﺤﻈـﻪ‬ ‫ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ. ﺟﻠﻮﻡ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮﺩ، ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺵ ﺑﻜﺎﻫﺪ . ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ، ﭼـﻮﻥ ﻋﺸـﻖ ﻣﺜـﻞ ﻳـﻚ ﺁﻭﺍﺯ‬ ‫ﺩﻭﺭ ، ﻳﻚ ﻧﻐﻤﻪ ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺑﺪ ﻣﻨﻈﺮﻱ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ . ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛـﺮﺩ،‬ ‫ﭼﻮﻥ ﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻴﻒ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺲ‬ ‫ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﺭﻭﺩﻱ ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻧﻲ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻴﻒ ﺑﺮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺷـﻲ‬ ‫ﻣﺮﺍ ، ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻮﺍﻧﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮﺩ. ﻧﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩ. ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ.‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺳﺖ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺯﺩ ﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﺩ.ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻬـﺖ ﺯﺩﻩ ﺩﻭﺭ ﻫـﻢ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ، ﻓﻘـﻂ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ‬ ‫ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻨﺪﻩ ﻛﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﺯﻭﺯﻩ ﺷﻐﺎﻝ ﻣﻴﺂﻣﺪ.‬

Recommandé

Sag Velgard
Sag VelgardSag Velgard
Sag Velgard
guest134447
 
Father
FatherFather
Father
AJNNMMS
 
تولدی .دیگر-- فروغ.فرخزاد
تولدی .دیگر-- فروغ.فرخزادتولدی .دیگر-- فروغ.فرخزاد
تولدی .دیگر-- فروغ.فرخزاد
Farid Kamali
 
گیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذر
گیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذرگیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذر
گیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذر
Farid Kamali
 
چند واقعيت تلخ در مورد چای
چند واقعيت تلخ در مورد چایچند واقعيت تلخ در مورد چای
چند واقعيت تلخ در مورد چای
Farid Kamali
 
11 minutes
11 minutes11 minutes
11 minutes
شرکت طراحی سایت کاسپید
 
اشعار. مهدی .اخوان .ثالث
اشعار. مهدی .اخوان .ثالثاشعار. مهدی .اخوان .ثالث
اشعار. مهدی .اخوان .ثالث
Farid Kamali
 
Ghuye javan
Ghuye javanGhuye javan
Ghuye javan
Persian-Tutor
 

Recommandé

Sag Velgard
Sag VelgardSag Velgard
Sag Velgard
guest134447
 
Father
FatherFather
Father
AJNNMMS
 
تولدی .دیگر-- فروغ.فرخزاد
تولدی .دیگر-- فروغ.فرخزادتولدی .دیگر-- فروغ.فرخزاد
تولدی .دیگر-- فروغ.فرخزاد
Farid Kamali
 
گیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذر
گیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذرگیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذر
گیاهخوار بودن یا گوشتخوار بودن انسان از وبلاگ دکتر زرین آذر
Farid Kamali
 
چند واقعيت تلخ در مورد چای
چند واقعيت تلخ در مورد چایچند واقعيت تلخ در مورد چای
چند واقعيت تلخ در مورد چای
Farid Kamali
 
11 minutes
11 minutes11 minutes
11 minutes
شرکت طراحی سایت کاسپید
 
اشعار. مهدی .اخوان .ثالث
اشعار. مهدی .اخوان .ثالثاشعار. مهدی .اخوان .ثالث
اشعار. مهدی .اخوان .ثالث
Farid Kamali
 
Ghuye javan
Ghuye javanGhuye javan
Ghuye javan
Persian-Tutor
 
سیاحت در جنگل هزاره های ایران
سیاحت در جنگل هزاره های ایرانسیاحت در جنگل هزاره های ایران
سیاحت در جنگل هزاره های ایران
از Bazrafkan
 
Ebtekar 1 P1,4
Ebtekar 1 P1,4Ebtekar 1 P1,4
Ebtekar 1 P1,4
Mahmoud
 
خواص فیزیکی چوب2
خواص فیزیکی چوب2خواص فیزیکی چوب2
خواص فیزیکی چوب2
rouzbeh asadi khansari
 
جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه
جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه
جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه
rouzbeh asadi khansari
 
آئین نامه حفاظتی صنایع چوب
آئین نامه حفاظتی صنایع چوبآئین نامه حفاظتی صنایع چوب
آئین نامه حفاظتی صنایع چوب
rouzbeh asadi khansari
 
تنهایی2
تنهایی2تنهایی2
تنهایی2
Mostafa Maleki
 
The whole new mind
The whole new mindThe whole new mind
The whole new mind
Mohadesseh Zeinalabedini
 
اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی
اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی
اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی
Farid Kamali
 
بی واسطه از دل
بی واسطه از دلبی واسطه از دل
بی واسطه از دل
International Web Marketing Group
 
رپورتاژ آگهی ارزان
رپورتاژ آگهی ارزانرپورتاژ آگهی ارزان
رپورتاژ آگهی ارزان
mohammaddoge
 
نقش مربی
نقش مربینقش مربی
نقش مربی
andishehstars
 
Introduction
IntroductionIntroduction
Introduction
Sayyed Hossein Mohseni
 
Quran
QuranQuran
Quran
MohammadNosratiMogha
 
درمان کم خونی با عسل طبیعی
درمان کم خونی با عسل طبیعیدرمان کم خونی با عسل طبیعی
درمان کم خونی با عسل طبیعی
drgiahi2
 
PDNSoft Entrepreneurship Experiences.
PDNSoft Entrepreneurship Experiences.PDNSoft Entrepreneurship Experiences.
PDNSoft Entrepreneurship Experiences.
Hamid Jafarian
 
قرص چاقی بدن اونیکس
قرص چاقی بدن اونیکسقرص چاقی بدن اونیکس
قرص چاقی بدن اونیکس
mohammaddoge
 
Pashto Poetry Lecture for Master Student of Pashto
Pashto Poetry Lecture for Master Student of PashtoPashto Poetry Lecture for Master Student of Pashto
Pashto Poetry Lecture for Master Student of Pashto
fareedasafeer
 
فواید گیاه خواری صادق هدایت
فواید گیاه خواری صادق هدایتفواید گیاه خواری صادق هدایت
فواید گیاه خواری صادق هدایت
Farid Kamali
 
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاستخلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
Moshaveran international Business School
 
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانییگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
alireza behbahani
 
technology3-javascript-basics
technology3-javascript-basicstechnology3-javascript-basics
technology3-javascript-basics
Darren Woodiwiss
 
Unity clinic3-unityscript-basics-part2
Unity clinic3-unityscript-basics-part2Unity clinic3-unityscript-basics-part2
Unity clinic3-unityscript-basics-part2
Darren Woodiwiss
 

Contenu connexe

Tendances

Ebtekar 1 P1,4
Ebtekar 1 P1,4Ebtekar 1 P1,4
Ebtekar 1 P1,4
Mahmoud
 
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاستخلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
Moshaveran international Business School
 
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانییگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
alireza behbahani
 

Tendances (20)

سیاحت در جنگل هزاره های ایران
سیاحت در جنگل هزاره های ایرانسیاحت در جنگل هزاره های ایران
سیاحت در جنگل هزاره های ایران
 
Ebtekar 1 P1,4
Ebtekar 1 P1,4Ebtekar 1 P1,4
Ebtekar 1 P1,4
 
خواص فیزیکی چوب2
خواص فیزیکی چوب2خواص فیزیکی چوب2
خواص فیزیکی چوب2
 
جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه
جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه
جزوه استاندارد و درجه بندی چوب و گرده بینه
 
آئین نامه حفاظتی صنایع چوب
آئین نامه حفاظتی صنایع چوبآئین نامه حفاظتی صنایع چوب
آئین نامه حفاظتی صنایع چوب
 
تنهایی2
تنهایی2تنهایی2
تنهایی2
 
The whole new mind
The whole new mindThe whole new mind
The whole new mind
 
اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی
اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی
اولین و آخرین رهایی کریشنا مورتی
 
بی واسطه از دل
بی واسطه از دلبی واسطه از دل
بی واسطه از دل
 
رپورتاژ آگهی ارزان
رپورتاژ آگهی ارزانرپورتاژ آگهی ارزان
رپورتاژ آگهی ارزان
 
نقش مربی
نقش مربینقش مربی
نقش مربی
 
Introduction
IntroductionIntroduction
Introduction
 
Quran
QuranQuran
Quran
 
درمان کم خونی با عسل طبیعی
درمان کم خونی با عسل طبیعیدرمان کم خونی با عسل طبیعی
درمان کم خونی با عسل طبیعی
 
PDNSoft Entrepreneurship Experiences.
PDNSoft Entrepreneurship Experiences.PDNSoft Entrepreneurship Experiences.
PDNSoft Entrepreneurship Experiences.
 
قرص چاقی بدن اونیکس
قرص چاقی بدن اونیکسقرص چاقی بدن اونیکس
قرص چاقی بدن اونیکس
 
Pashto Poetry Lecture for Master Student of Pashto
Pashto Poetry Lecture for Master Student of PashtoPashto Poetry Lecture for Master Student of Pashto
Pashto Poetry Lecture for Master Student of Pashto
 
فواید گیاه خواری صادق هدایت
فواید گیاه خواری صادق هدایتفواید گیاه خواری صادق هدایت
فواید گیاه خواری صادق هدایت
 
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاستخلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
خلاصه کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست
 
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانییگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
یگانه از آثار منتشر نشده استاد علی اکبر خانجانی
 

En vedette

technology3-javascript-basics
technology3-javascript-basicstechnology3-javascript-basics
technology3-javascript-basics
Darren Woodiwiss
 
Questionnaire analysis kristian
Questionnaire analysis kristianQuestionnaire analysis kristian
Questionnaire analysis kristian
Kristian Matia
 
Front page plan of making
Front page plan of makingFront page plan of making
Front page plan of making
Kristian Matia
 
Contents page plan of making
Contents page plan of makingContents page plan of making
Contents page plan of making
Kristian Matia
 

En vedette (9)

technology3-javascript-basics
technology3-javascript-basicstechnology3-javascript-basics
technology3-javascript-basics
 
Unity clinic3-unityscript-basics-part2
Unity clinic3-unityscript-basics-part2Unity clinic3-unityscript-basics-part2
Unity clinic3-unityscript-basics-part2
 
Specialisation 1-jquery-basics
Specialisation 1-jquery-basicsSpecialisation 1-jquery-basics
Specialisation 1-jquery-basics
 
Manishdon pdf
Manishdon pdfManishdon pdf
Manishdon pdf
 
digital media-network-talk-21-01-2014
digital media-network-talk-21-01-2014digital media-network-talk-21-01-2014
digital media-network-talk-21-01-2014
 
Questionnaire analysis kristian
Questionnaire analysis kristianQuestionnaire analysis kristian
Questionnaire analysis kristian
 
Front page plan of making
Front page plan of makingFront page plan of making
Front page plan of making
 
Dps plan of making
Dps plan of makingDps plan of making
Dps plan of making
 
Contents page plan of making
Contents page plan of makingContents page plan of making
Contents page plan of making
 

Afaringan

  • 1. ‫ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ‬ ‫ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ‬ ‫ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﻧﺴﺨﻪ ﺍﻟﻜﺘﺮﻭﻧﻴﻚ: ﺳﺎﻳﺖ ﺳﺨﻦ ‪Sokhan.com‬‬ ‫»)4( ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺘﻦ )5( ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ‬ ‫ﺑﺒﻮﺩﻥ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻔﺘﻦ )6( ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺍﻧﮕﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﻳﺸﺘﻦ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑـﺪﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕـﺎﻥ ﮔﻔـﺘﻦ )7(‬ ‫ﭼﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻳﺪ )8( ﭼـﻮﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﻭﻣﻴـﺰﺩ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕـﺎﻥ ﻛﻨﻨـﺪ ﺑـﺎ ﻧﺸـﺎﻁ ﻭ‬ ‫ﺧﺮﻣﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻮﺳﭙﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺍﺳﭗ ﻛﻢ ﻣﺒﺎﺩ، ﺍﻓـﺰﻭﻥ ﺑـﺎﺩ ، ﻭ ﺧﻮﺍﺳـﺘﻪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻭ ﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻃﺮﺏ ﻛﻢ ﻣﺒﺎﺩ ، ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﻲ ﻭ ﻛﺎﻣﻜﺎﺭﻱ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﻱ ﺩﺭﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﺍﻓـﺰﻭﻥ ﺑـﺎﺩ ﻭ ﺁﻫـﺮﻣﻦ‬ ‫ﮔﺠﺴﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻭ ﺯﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﺍﻥ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ.‬ ‫»)9( ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﻴﺰﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻥﻫﺎ ﺑﻴﺎﺑﻨـﺪ ﻭ ﺑـﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻣﻴـﺪ ﻣﻴﺪﺍﺭﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻣﮕـﺮ‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺗﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺒﺎﺷﻨﺪ )01( ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﻴﺰﻧـﺪ ﭼﻨـﺪ )ﭼﻨـﺎﻥ( ﺗﻴـﺮ‬ ‫ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺑﺪﺍﺩﺍﺭ ﺍﻭﺭﻣﺰﺩ ﻭ ﺑﮕﺮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ : ﺍﻱ ﺩﺍﺩﺍﺭ ﻭﻩ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺩﺭ ﮔﻴﺘﻲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻴﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴـﺰ ﺣﺎﺟـﺖ ﺑـﻮﺩ ﺑـﺮﻭﺍﻥ ﻳﺸـﺘﻦ ،‬ ‫ﺩﺭﻭﻥ ، ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﮔﻔﺘﻦ )11( ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺣﺎﺟﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﻳﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﺎ ﺑﻼﻫﺎ ﻭ‬ ‫ﺭﻧﺞ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺯ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﺩﺍﺷﺘﻦ )21( ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﻨﻨـﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻬـﻴﭻ ﻳـﺎﺩ‬ ‫ﻣﺪﺍﺭﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺣﻘﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﺒﻚ ﻣﺎﻧﺪ.«‬ ‫ﺻﺪ ﺩﺭﺑﻨﺪﻫﺶ ﺹ421 ﻓﻘﺮﺓ 15‬
  • 2. ‫ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﺫﺭﺳﭗ ﻣﻮﺑﺪ ﭼﻨﺪ ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﮔﺎﺗﻬﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﺓ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩ ، ﻻﻱ ﻛﺘﺎﺏ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻬﺎﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻄﺮﻑ ﺩﺭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪﻫﺎﻱ ﺟﻠـﻮ ﺁﻥ ﺑﺰﺣﻤـﺖ ﭘـﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣـﺪ . ﻣﺘـﻮﻟﻲ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺸﻚ ﭼﻨﺪﺷﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﺷﻨﻪﻫﺎﻱ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩﺍﺵ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﺑﺮﻭﻱ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ‬ ‫ﺑﺴﺖ ﻭ ﻗﻔﻞ ﻛﺮﺩ . ﺟﺴﺪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻬﺎﻱ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﺓ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺧﻤﺔ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷـﺪ.‬ ‫ﺁﺫﺭﺳﭗ ﻋﺮﻕ ﺭﻭﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺁﻧﻬـﺎ ﺑـﻮﺩ ﺑﺴـﻮﻱ‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ.‬ ‫ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮊﺭﻓﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺧﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ، ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻲ ﺳـﺮﺩ ﺁﻥ ﻛـﻢﻛـﻢ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺧﻤـﻪ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ . ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺤﻮﻃﺔ ﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺑﺸﻜﻞ ﻛﺮﺕ ﺑﻨﺪﻳﻬﺎﻱ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛـﺪﺍﻡ ﺍﺯﻳـﻦ‬ ‫ﻗﺴﻤﺘﻬﺎ ﻣﺮﺩﻩﺍﻱ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻑ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ. ﻛﻔﻨﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳـﺪﻩ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ . ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﻣﺮﺩﻩﺍﻱ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻛﺎﺳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺭﻳﺶ ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ ، ﺷـﻜﻢ ﭘـﺎﺭﻩ ﻭ ﮔﻮﺷـﺖ ﻗﻬـﻮﻩﺍﻱ‬ ‫ﺭﻧﮓ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﺵ ﺑﻠﻨـﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺳـﻄﺢ ﺯﻣـﻴﻦ ، ﻳـﻚ ﺩﺳـﺖ ﺍﻭ ﺭﻭﻱ ﺳـﻴﻨﻪﺍﺵ ﻭ ﺑـﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻛﺎﺳﻪ ﺧﺸﻚ ﺗﻮﺭﻓﺘﻪ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻬﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺷـﺮﻭ ﺩﺍﺷـﺖ . ﺑـﺎ ﺳـﺮ‬ ‫ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ، ﺷﺎﺭﺏ ﻭ ﺭﻳﺶ ﻛﻢ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭼﻬﺎﺭﺯﺍﻧﻮ ﻳﻜﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻗـﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮﺩ . ﺩﺭﺳـﺖ ﺑﺤﺎﻟـﺖ ﺑﭽـﻪﺍﻱ ﺩﺭ‬ ‫ﺯﻫﺪﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩ . ﺑﻮﻱ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ، ﺑﻮﻱ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺧﻔﻪ ﻛﻨﻨﺪﺓ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﻣﻼﻳﻢ‬ ‫ﺷﺐ ، ﻓﺮﻭﻛﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻕ ﺟﻠﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻣﻲﺩﺭﺧﺸﻴﺪﻧﺪ . ﻛﺎﺳﺔ ﺳﺮ ، ﻗـﺎﺏ ﻭ ﻗﻠـﻢ ﺩﻧـﺪﻩﻫـﺎﻱ‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ، ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﻛﻠﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺸﺘﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺸﻨﺞ ﺑﻬﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ، ﻭ ﺷﻜﻨﺠﺔ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈـﺔ ﺟـﺎﻥ‬ ‫ﻛﻨﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ،ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯﻳﻦ ﻛﺮﺗﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺭﺍﻡ ، ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺑﺴﺘﻪ ، ﻣﻮﻫـﺎﻱ ﺧﺮﻣـﺎﺋﻲ ﻭ‬ ‫ﻣﮋﻩﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻲ ﮔﻮﺷﺔ ﻟﺐ ﺍﻭ ﺧﺸﻚ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ . ﻳـﻚ ﺩﺳـﺖ ﻛﻮﭼـﻚ ﺳـﻔﻴﺪ ﻭ ﻇـﺮﻳﻔﺶ ﺭﺍ ﺑـﺎ‬
  • 3. ‫ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻱ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺭﻭﻱ ﺳﻴﻨﻪﺍﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮﺗـﺐ ﺑـﻪ ﺗـﻨﺶ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘـﻴﺶ ﺳـﻴﻨﺔ ﺍﻭ ﭘﺴـﺘﺎﻧﻬﺎﻱ‬ ‫ﻛﻮﭼﻜﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﺵ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻤﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﻮﺍﺭﺍﺋﻲ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﭼﺸـﻤﺶ‬ ‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ . ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻚ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺠـﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺷـﻬﺮ ، ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣـﺮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ‬ ‫ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺮﻣﻮﺯﻱ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻳﻜﺪﺳﺘﻪ ﻻﺷﺨﻮﺭ ﺑﺎ ﺗﻜﻬﺎﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻟﻬـﺎﻱ‬ ‫ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻧﻴﻢ ﭘﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺗﻜﻬـﺎﻱ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓـﺮﻭ‬ ‫ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﺧﻮﻥ ﻏﻠﻴﻆ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻫﻨﺸـﺎﻥ ﻣﻴﭽﻜﻴـﺪ ﻭ ﻣﻌـﺪﺓ ﺁﻧﻬـﺎ ﺍﺯ ﮔﻮﺷـﺖ ﻣـﺮﺩﺍﺭ‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻛﻴﻒ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺻﺪﺍﻱ ﺗﺮﺳـﻨﺎﻛﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧـﺪ. ﺷـﺒﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺻـﺪﺍﻱ ﺧﻨـﺪﺓ ﻛﻔﺘـﺎﺭ ﺷـﻨﻴﺪﻩ‬ ‫ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺒﺪﻝ ﺑﻪ ﺯﻭﺯﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪ. ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﺸﺪ، ﺳﭙﺲ ﻧﺰﺩﻳـﻚ ﺩﺧﻤـﻪ‬ ‫ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺮﻳـﻪ ﺑﭽـﻪﺍﻱ ﻣـﻲﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺩﺳـﺘﺶ‬ ‫ﺑﺨﻮﺭﺍﻛﻲ ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﻻﺷﺨﻮﺭﻫﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎ ﻧﮕـﺎﻩ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴـﺰ ﺑﺂﻧﻬـﺎ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴـﺘﻨﺪ ﻭ ﺗـﻚ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ ﺭﺍ ﺑـﺎ‬ ‫ﺑﺎﻟﺸﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﹰﺍ ﺩﺭﻳﻦ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺮﮔﺬﺷـﺖ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧـﺖ ﻫـﺰﺍﺭﺍﻥ‬ ‫ﺳﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻫﻚ ﻭ ﺳﺎﺭﻭﺝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣﻠﻘﺔ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤـﺮ‬ ‫ﻛﺶ ﻛﻮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﻭﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻜﺠﻮﺭ ﻭ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻤﻨﺰﻟﻪ ﺩﻳﮕﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣـﻮﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﻛـﻪ ﺗـﻦ ﺁﺩﻣﻬـﺎ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌـﺖ‬ ‫ﻗﺮﺽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﮓ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﺤﻮﻝ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮕﺮﺩ ﻭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑـﺂﻥ‬ ‫ﺭﺩ ﻣﻴﮕﺮﺩ .‬ ‫ﻭﻟﻲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻗﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﻥ ﻳﻜﺪﺳﺘﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺳـﻔﻴﺪ ﺷـﺒﻴﻪ ﺁﺩﻣـﻲ ﺩﻳـﺪﻩ ﻣﻴﺸـﺪ ﻛـﻪ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﭘﻠﻜﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺧﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻭﺭ ﺩﺧﻤﻪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻣﻴﻠﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺎ ﺑﺠﺎ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ . ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ‬
  • 4. ‫ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺳﻔﻴﺪﻱ ﺩﺳﺖ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸـﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑـﻪ ﺗـﻦ ﺳـﺮﺩ ﻭ ﻧﺮﻣـﻲ ﻛـﻪ ﺩﺭ‬ ‫ﺷﺮﻑ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺑﻮﺩ، ﻣﻮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑـﻮﺩ‬ ‫ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ، ﻭﻟﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮﺩ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﻨـﺐ ﻭ‬ ‫ﺟﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﻤﻴﺸﺪ، ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻮﺍﺱ ﺍﻭ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ‬ ‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺳﺎﻳﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﺷـﺪ‬ ‫ﻭ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﮕﻔﺖ :‬ ‫» - ﺍﻱ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ ﺑﺘﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻴﺒﺮﻡ، ﺍﻭﻩ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ! ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ. ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻱ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ‬ ‫ﺑﻨﻈﺮﻡ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺑﻮﻱ ﺑﺪﻱ ﻣﻴﺂﻳﺪ ! ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ، ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ، ﺍﻱ ﺭﻭﺳﭙﻲ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ : ﺧﺮﻓﺴﺘﺮ ﺯﺷﺘﻜﺎﺭ ، ﺑﺮﻭ ﺗـﻮ ﻛـﻲ‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ ؟ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﻦ ﺯﺷﺘﻲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ : ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺑﺪﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ؟ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺪ، ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑـﺪ‬ ‫ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ . ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺷﺪﻱ ؟ ﻧﻪ ، ﻫﺮﮔﺰ ﭼﺮﺍ …. ﻣﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﻮﺍﻳـﺎﻥ ﺩﺳـﺘﮕﻴﺮﻱ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ، ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑـﺮ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﻛﺴﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻨﻜﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣـﺪﻡ؟… ﺍﻭ ﭼـﻪ ﺗﺮﺳـﻨﺎﻙ ! … ﺑـﺮﻭ ، ﺑـﺮﻭ ﺍﺯ ﻣـﻦ ﺩﻭﺭ‬ ‫ﺷﻮ….‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﻳﺪ، ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﺑﻬﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ ﻭ ﮔﻔﺖ :‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﺋﻲ ؟‬ ‫-‬ ‫ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﺤﺎﻟﺖ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﭘﻴﺞ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ : - ﺍﻭﻩ ، ﭼﻪ ﭘﻠﻲ ! ﭼﻪ ﭘـﻞ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ! ﺍﻳﻦ ﺳﮓ ﺯﺭﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭﻩ ، ﺳﺮﻭﺵ ﺭﺍﺷﻨﻮ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ. ﺣﺎﻻ ﮔﻨـﺎﻩ ﻫـﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗـﺮﺍﺯﻭ ﻣﻴﻜﺸـﻨﺪ. ﺩﻳﻮﻫـﺎ ،‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻳﻮ! ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ؟ … ﻧﻔﺴﻢ ﭘﺲ ﻣﻴﺮﻭﺩ ، ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﺩﻡ ﺑﺮﺳﺪ… ﺑﻮﻱ ﮔـﻮﮔﺮﺩ ﻣـﻲ ﺁﻳـﺪ …‬
  • 5. ‫ﭼﻪ ﺑﺎﺩ ﺳﺮﺩﻱ ﻣﻴﻮﺯﺩ! ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻴﺘﺮﻛﺪ. ﭼﻪ ﭘﻠﻴﺪ، ﭼﻪ ﻧﺎﭘﺎﻙ ، ﺑﺪﺑﻮ ﻭ ﭼﺮﻛﻴﻦ ﺍﺳﺖ ! ﭼﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ، ﭼﻪ ﺳﻨﮕﻼﺥ‬ ‫ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ! ﺳﻮﺳﻤﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ …‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺭﻭﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻨﻮﻗﺖ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ‬ ‫ﻛﻨﺠﻜﺎﻭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :‬ ‫ﭼﺮﺍ ﻣﻴﻠﺮﺯﻱ ؟ ﺑﻴﺎ، ﻣﺎ ﻫﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ، ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ.‬ ‫-‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ ؟‬ ‫-ﻣﻦ ﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ، ﻣﻦ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻫﺴﺘﻢ.‬ ‫ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ!… ﺑﮕﻮ ﺑﻤﻦ ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ؟‬ ‫-‬ ‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ.‬ ‫-‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﺴﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ ؟ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ )ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻬﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﺵ( ﺍﻵﻥ ﺍﺯ ﺷـﻜﻨﺠﻪ ﭘـﻞ‬ ‫-‬ ‫ﭼﻴﻨﻮﺩ ، ﺳﮓ ﺯﺭﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﻭ ﺑﻮﻱ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ . ﭘﺲ ﻣﺎ ﺩﻭﺯﺧـﻲ ﻫﺴـﺘﻴﻢ ؟ ﺍﻣـﺎ ﻣـﻦ ﻫـﻴﭻ ﮔﻤـﺎﻥ‬ ‫ﻧﻤﻴﻜﺮﺩﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺭﻧﺞ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ! ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ؟‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : - ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﺴﺘﻴﺪ ! ﻣﻨﻬﻢ ﻳﻚ ﻧﻔﺮﻡ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ. ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺍﻭ ﻛﻴﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ، ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﻛﺮﻭﺛﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ، ﮔﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﺴﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳـﺖ ﻭ‬ ‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﺳﺖ. ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺒﻮﺩﻱ ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻵﻥ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻡ . ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ.‬ ‫-‬ ‫- ﭘﺲ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺪﺵ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺘﻮ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻜﻦ ، ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﺩﺍﺭﻳﻢ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺸﻜﻮﻙ ﮔﻔﺖ : - ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ ؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧﻲ ؟‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﻪ ﺍﻱ ، ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ ؟‬ ‫-‬
  • 6. ‫ﺳﻪ ﺷﺐ.‬ ‫-‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﻤﻴﺮﻭﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﻥ . ﻣﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟‬ ‫-‬ ‫ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ!‬ ‫-‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺍﺳﺖ ، ﻣﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺷﺐ ﻫﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻣﻴﺮﻭﻳﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧـﻪ ﺍﺵ… ﺍﻭﻩ ، ﺍﮔـﺮ‬ ‫-‬ ‫ﺑﺪﺍﻧﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﻳﻜﻨﻮﺍﺧﺖ ﺍﺳﺖ!‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﮕﻮﺋﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪﺍﻥ ، ﺍﻳﺰﺩﺍﻥ ، ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ، ﺩﻭﺯﺥ ، ﻫﻤﺴﺘﮕﺎﻥ ، ﻛﺮﻭﺗﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻤـﻪ ﺍﻳﻨﻬـﺎ ﺩﺭﻭﻍ‬ ‫-‬ ‫ﺍﺳﺖ ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﻢ … ﺍﻓﺴﻮﺱ ، ﻣﺎ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻳﻢ ! ﺍﻣـﺎ ﺩﻧﻴـﺎ ﺑﻘـﺪﺭ ﻓﻜـﺮ ﺁﺩﻣﻬـﺎ ﻣﺤـﺪﻭﺩ‬ ‫-‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ . ﺗﻮ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻣـﺮﮒ ﻭ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ،‬ ‫ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺶ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ؟‬ ‫ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺩﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺭﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﻡ؟‬ ‫-‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﻴﺪ، ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻝ ﺑﺘﻮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻱ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ، ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ؟ ﻛﺎﺵ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺧﻮﺩﻣـﺎﻥ ﺭﺍ ﮔـﻮﻝ‬ ‫-‬ ‫ﺑﺰﻧﻴﻢ ! ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻤﻴﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺍﻓﻜﺎﺭﺵ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻨﺪﻩ‬ ‫ﻣﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ؟‬ ‫ﺍﻭﻩ ….ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ؟‬ ‫-‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﺑﺸﻮﻱ ، ﻓﻘﻂ ﺁﻣﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮ ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﻢ.‬ ‫-‬ ‫ﭼﻪ ﻛﻤﻜﻲ ؟‬ ‫-‬ ‫ﺍﺯ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻧﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫-‬ ‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻧﺎﺩﺧﺘﺮﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﺎﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﺑﺪﻫﻢ.‬ ‫-‬
  • 7. ‫ﻏﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ، ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻨﺪ. ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﺎ !‬ ‫-‬ ‫ﭼﻄﻮﺭ؟‬ ‫-‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻨﺪ، ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ: ﻳﻜﻤﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﻴﻠﻮﻟﻴﻢ!‬ ‫-‬ ‫ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ؟‬ ‫-‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ…. ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻮﺭ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ، ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣـﻲ ﮔـﺮﺩﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺯﻣـﻴﻦ…ﺍﻓﺴـﻮﺱ، ﺁﻳـﺎ‬ ‫-‬ ‫ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ؟ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﺍﻣﻴﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﻫﺴﺖ ﺁﻧﻬﻢ ﻣﺮﮒ ﺍﺳـﺖ ، ﻣـﺮﮒ ! ﻭﻟـﻲ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﺩﻳﮕـﺮ ﻣـﺮﮒ ﻫـﻢ ﻧﻴﺴـﺖ ،‬ ‫ﻣﺎﻣﺤﻜﻮﻣﻴﻢ ، ﻣﻴﺸﻨﻮﻱ ، ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻳﻚ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﻮﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻫـﺎ ، ﻣﺎﻫﻬـﺎ، ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﺁﻥ ﻛﻨـﺎﺭ ﻛـﺰ ﻛـﺮﺩﻱ ،‬ ‫ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ، ﺷﺒﻬﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﭘﺎﺋﻴﺰ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﻛـﻪ‬ ‫ﺯﻳﺮ ﺭﮔﺒﺎﺭ ، ﺯﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺑﻮﺭﺍﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﺧﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﻴﭙﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﺮﻛﺴـﻬﺎ ﺳـﺮ ﺁﻥ ﺩﻋـﻮﺍ ﻣﻴﮕﻨﻨـﺪ ، ﺁﻧﻮﻗـﺖ‬ ‫ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻣﻴﺂﻭﺭﻱ.‬ ‫ﭼﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﺮﮒ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻲ ! ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻮﻱ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ‬ ‫-‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ.‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻮﻗﺖ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : - ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳـﻲ ، ﺟﻮﺍﻧﺸـﻴﺮ، ﺁﺫﻳـﻦ،‬ ‫ﻭﻧﺪﺍﻥ، ﻣﻬﻴﺎﺭ ﻭ ﻧﻮﺷﺎﻓﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺟﻮﺭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﺮﻓﻬـﺎﻱ ﺁﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻛﻴﻒ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﮕﺮ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻓﻜﺮ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻫﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﺩﺭﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺠﺰ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ.‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ: ﭼﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ! ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻛﻪ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻤـﺎﻥ ﺍﻓﻜـﺎﺭﻱ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺷﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺷﻜﻞ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻣﻴﺸـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮﺩﺵ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﺴﺌﻮﻝ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ.‬
  • 8. ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ:ﭘﺲ ﻳﻚ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻭ ﺟﺰﺍﺋﻲ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ !‬ ‫ﻣﻬﻴﺎﺭ: ﺯﻭﺩ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﮕﻴﺮ ، ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻴﺂﻳـﺪ، ﻳﻌﻨـﻲ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻳﻮ. ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺍﺷﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﮕـﺮ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﺎ ﺭﻭﻱ ﺯﻣـﻴﻦ ﺍﺯ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻮﺩ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﻧﻴﺪ ﺟﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ . ﺁﻳـﺎ ﺷـﻤﺎ ﻭﻩ_ _ﺁﻓﺮﻳـﺪ‬ ‫ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﻢ.‬ ‫ﺷﻬﺮﺍﻡ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺟﺮﮔﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻬﻴﺎﺭ ﮔﻔﺖ : - ﺗﺎﺯﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺪ.‬ ‫ﺟﻮﺍﻧﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﺪ، ﺗﻮﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﺴﺘﻲ!‬ ‫ﻧﻮﺷﺎﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ : ﺑﻪ ، ﺧﺪﺍﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ! ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﻬﻢ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺳﻴﻨﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ‬ ‫ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ، ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻴﺒﻴـﻨﻢ. ﺣـﺎﻻ ﺳـﺎﻳﻪ ﻣـﺎ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ. ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻬﻮﺕ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻛﻬﻨـﻪ ﻣﻴﺸـﻮﺩ.‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻴﻬﺎ، ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻫﺎ ﺧﻮﺑﺴﺖ !‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻣﻴﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﺷﻲ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﻧﻮﺷﺰﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺠﺮﮔﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ : ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻥ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ، ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻓﻜﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ. ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﭼﻴﺴﺖ. ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ، ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﻛﻮﻩ ، ﻛﻨﺎﺭ ﺟﻮﻳﻬﺎ ﻭﻳﻼﻥ ﻭ‬ ‫ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻳﺪ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﺰﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﻴﭽﺸﻴﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺩﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪﻛﻪ ﺁﻫﻮﺭﺍﻣﺰﺩﺍ ﺑﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﻱ….‬ ‫ﻧﻮﺷﺰﺍﺩ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ: ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﺩﻭﺭ، ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻠﻬﺎﻱ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺭﺩ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻥ ﺍﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ. ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﺩﻭﺭ ، ﺍﮔﺮ‬ ‫ﺁﻫﻮﺭﺍﺋﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻴﺎﻓﺘﺎﺩ….‬
  • 9. ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻥ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﻫﺴﺘﻴﻢ.‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ: ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻴﻜﻨﻲ. ﻣﮕﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ؟ ﻓﻘﻂ ﺑـﺎ ﻳـﻚ ﻣﺸـﺖ ﺍﻓﺴـﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﻣـﺎﻥ ﺭﺍ ﮔـﻮﻝ‬ ‫ﻣﻴﺰﺩﻳﻢ. ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻛﺴﻲ ﺭﺃﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.‬ ‫ﺷﻴﺮﺯﺍﺩ ﺑﻠﻨﺪ، ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺑﺎﺯ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻋﺰﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ؟ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪ. ﭼﺮﺍ ﺑﺰﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻴﺪﻫﻴﺪ؟ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺣـﺎﻻ ﻫـﻢ‬ ‫ﺧﻮﺏ ﺟﺎﺋﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ . ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﭘﺎﻱ ﻛﭗ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﻢ. ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻭ ﺑﻮﻱ ﺷـﺮﺍﺏ‬ ‫ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﺩﻡ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩ. ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﻫﺴﺘﻴﺪ.‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ : ﺍﻳﻦ ﺷﻴﺮﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺍﺻـﻼ ﺭﮒ ﻧـﺪﺍﺭﺩ.‬ ‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺭﺍ ﺭﻧﺞ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﭘﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﻮﻟﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﻚ ﮔﺬﺍﺷـﺘﻢ ﻭ ﭘـﺎﻱ‬ ‫ﺩﺭﺧﺖ ﭼﺎﻝ ﻛﺮﺩﻡ.ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﺭﻡ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﭘﺎﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻴﻜﺸﻢ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺒﺮﺩ .‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ: ﺩﺍﻍ ﻣﺮﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩﻱ ،ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ. ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻛﺎﻥ ﻓﻴـﺮﻭﺯ ﺷـﺮﻳﻚ ﻭ ﻫﻤﻜـﺎﺭﻡ‬ ‫ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻢ ، ﺍﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻴﻔﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻼﻩ ﺳﺮ ﻭﺭﺛﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪ.‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ : ﭼﻮﻥ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻳﻢ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﺋﻴﻢ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭﺍﻧﮕﻬﻲ ﺑﺎﻳﻨﺠﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳـﻢ . ﺩﻭﺭﻫـﻢ ﺟﻤـﻊ‬ ‫ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ، ﻫﻤﺪﺭﺩﻳﻢ، ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺑﻤﺎ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﺩ ، ﺣﺎﻻ ﻣﻴﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ!‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺁﺧﺮﺵ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ؟ ﭘﺲ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ!‬ ‫ﻛﻬﺰﺍﺩ: ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﺪ! ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻧﻴـﺎ‬ ‫ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻴﻒ ، ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ !‬
  • 10. ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﺣﺎﻻ ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻧﺒﺎﺵ، ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻴﻜﻨﻲ ، ﻣﺎ ﻛﺎﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻴﻢ، ﺍﺯ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﺧﻮﺩﻣـﺎﻥ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪ ﻭ ﺧﻮﺏ ، ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﺮﺩﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﻢ. ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻴﺮﻭﻳﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﻴﺂﻭﺭﻳﻢ : ﺍﺯ ﺁﺋـﻴﻦ ﻭ‬ ‫ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ. ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﻤﺶ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺟﻲ ﺑﻮﺩ، ﺩﻟﺶ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻭﺩ ، ﺁﻧﻘـﺪﺭ ﺣﺮﻓﻬـﺎﻱ ﺑـﺎﻣﺰﻩ ﻣﻴـﺰﺩ! ﺍﻣـﺎ‬ ‫ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻠﺨﻨﺪ، ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﻭﺭﻱ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ، ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺘﻔﻜﺮ ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻣﻴﮕﺮﺩﻧﺪ. ﻣﺜﻼ ﺁﺫﺭﻧـﻮﺵ‬ ‫ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ . ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﺭﻭﻱ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ )ﺍﺷﺎﺭﻩ (، ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧﺪ ، ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺑﺪﻗﺖ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑـﺘﻦ ﺍﻭ ﻧﮕـﺎﻩ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ ، ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ. ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﺳـﮕﺶ ﻛﻨـﺎﺭ ﭼـﺎﻩ ﻫـﺎ‬ ‫ﺑﮕﺮﺩﺵ ﻣﻴﺮﻭﺩ، ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺂﻣﺪﻧﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﻫـﺎ ﻛﻴـﻒ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧـﺪ،‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻟﺬﺕ ﻣﻴﺒﺮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ، ﺁﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻭﻳﺪ ﺍﺯ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﻴﺂﻭﺭﻳﺪ ؟‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ : ﻧﻪ ، ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ، ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﻞ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ. ﭼﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ، ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ‬ ‫ﻭ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺳﺖ! ﻣﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﺭ ﺗﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﺧﻤﻪ ﻣﺎ ﭘﻨـﺎﻩ ﻣﻴﺂﻭﺭﻧـﺪ.‬ ‫ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﺯﺍﺩﻳﻢ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺩﺭﻳـﺎﻱ ﻃﻮﻓـﺎﻧﻲ ﻭﻝ ﺷـﺪﻩ ﺑﺎﺷـﺪ . ﭘﻬﻠـﻮﻱ ﻫـﻢ ﻫﺴـﺘﻴﻢ . ﺁﺯﺍﺩﺍﻧـﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ. ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﺭ ﻭ ﺟﻨﺠﺎﻝ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﻧﺠﻤﻮﺭﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺫﺭﻩ ﺗﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﺪ ﺑﭽﺸﻢ‬ ‫ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ. ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﮔﻞ ﺑﻜﻨﻨﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻣﻴﺸﻮﻡ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ.‬ ‫ﻛﻬﺰﺍﺩ : ﭼﻮﻥ ﻭﭼﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﮔﻮﻳﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺍﮔﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪﻩ ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻘـﻞ ﺩﺳـﺖ ﻭ ﭘـﺎ‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﺑﺘﺮﺍﺷﻴﻢ. ﻣﮕﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺖ؟ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺷـﻜﻢ‬
  • 11. ‫ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯﻳﻦ ﺑﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﻨﻈـﺮ ﻣﻴﺂﻳـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻓﻜﺮ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ، ﭘﺲ ﺗﺎ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ : ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻜﻠﻲ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﻫﺮ ﻣﻤﺰﻭﺝ ﻭ ﻧـﺎﺑﻮﺩ‬ ‫ﺑﺸﻮﻳﻢ .‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺑﺤﺮﻓﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﻫﻴﺪ ، ﺣﻮﺍﺳﺶ ﭘﺮﺕ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕـﻮﺵ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻧـﺪﻩ ﺍﻧـﺪ ﺗﻜـﺮﺍﺭ‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﺪ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﭘﺲ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﻳﺎ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺣﻠﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﻠﻴﺪﻱ ﻣﺎﺩﻩ ﺑﺮﻫﻴﻢ؟‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ: ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﺑﺸﻮﺩ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺭﻭﺡ ﻣﺠﺮﺩﻱ ﺑﺸﻮﻳﻢ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺭﻭﺡ ﺁﻣﺪ ﻣﺠﺮﺩ ﻧﺒﻮﺩ ؟ ﺑﺮ ﻓﺮﺽ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺠـﺮﺩ ﺷـﺪ ﺑﻜﺠـﺎ ﺑﺮﻣﻴﺨـﻮﺭﺩ ؟ ﻭ ﻳـﺎ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣـﻴﻦ‬ ‫ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﺠﺮﺩ ﺳﺎﺯﻱ ﺍﺳﺖ ؟ ﻭﻝ ﻛﻦ ، ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺯﻣﻴﻨﻴﻬﺎﺳﺖ ، ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺳﺖ .‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﭽﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪﻱ .‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﭽﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪﻱ .‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺩﺭﺩ، ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺯﺟﺮﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ، ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﻴﺒﺎﻓﻲ ، ﺑﺮﺍﻱ ﮔـﻮﻝ ﺯﺩﻥ ﺧـﻮﺩﺕ ﺍﺳـﺖ. ﺍﻣـﺎ ﭼﺸـﻤﺖ ﺭﺍ ﺑـﺎﺯ ﻛـﻦ . ﺍﻳـﻦ‬ ‫ﺷﻴﺮﺯﺍﺩ )ﺍﺷﺎﺭﻩ ( ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ، ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻩ، ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﻛـﭗ ﺷـﺮﺍﺏ ﺧـﻮﺩﺵ ﻣﻴـﺮﻭﺩ ﻭ‬ ‫ﻛﻴﻒ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻫﺸﺪﻳﻮ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﻬﻮﺩﻫﺎ ﭘﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﭘـﻮﻟﺶ ﻛﺸـﻴﻚ ﻣﻴﺪﻫـﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷـﺐ‬
  • 12. ‫ﻓﻜﺮﺵ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ، ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺷﺪﻩ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ، ﻣﻨﻄﻖ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﺮﺍ ﻣـﺎ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﺳـﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ؟ ﭼـﺮﺍ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻳﻢ؟ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ . ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﻧﻴﻢ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺗﻮ ﺑﺨﻴﺎﻟﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﻲ ﻓﻜﺮﻧﺪ؟ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﺩﺭﺳﺖ‬ ‫ﺷﺪﻩ ، ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭘﺲ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﻫﺮ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻓﻘﻂ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﻣﻴﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎﺩﻱ ﻋﻼﻗﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻭﻧـﺪ ﻭ ﺩﺭ‬ ‫ﺟﺴﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻠﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ، ﻭ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻜﻠـﻲ ﺍﺯ ﺁﻻﻳـﺶ ﻣـﺎﺩﻩ‬ ‫ﭘﺎﻙ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﺎﺩﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﻮﺍﻱ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻜﻠﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﻭﻧﺪ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺪﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺭﻭﺡ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﺮﻗﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺠﺴﻢ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺣﻠﻮﻝ ﻣﻴﻜﻨﺪ، ﻭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺷـﻬﻮﺗﻲ ﺩﺭ ﺟﺴـﻢ ﺟـﺎﻧﻮﺭﺍﻥ‬ ‫ﺑﺮﻭﻧﺪ. ﻳﻚ ﻧﻘﺎﺵ ﺩﺭ ﺟﺴﻢ ﺷـﺒﭙﺮﻩ ﺣﻠـﻮﻝ ﻛـﺮﺩﻩ ﻣـﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳـﻢ. ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣـﺮﺩﻡ ﺭﻭﻱ ﮔﻠﻬـﺎﻱ ﻭﺣﺸـﻲ‬ ‫ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﺪ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﻛﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺧﺒﺮﺵ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ؟ ﻧﻪ ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺭﻭﺡ ﻫﻢ ﻣﻴﻤﻴﺮﺩ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺿﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻗﻮﺍﻱ‬ ‫ﻣﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﻤﺎﻧﻨﺪ، ﺑﻌﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﻴﻤﻴﺮﻧﺪ. ﭼﻄﻮﺭﺑﺪﻭﻥ ﺗﻦ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺩﻣﺪﻣﻲ ، ﻣﻮﻗﺘﻲ ﻭ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺑﺨﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﭘﺲ ﻣﺎ ، ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ: ﻭﺟﻮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺯﻧـﺪﮔﺎﻥ ﻫـﻢ ﻭﺟـﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧـﺪ؟ ﺁﻳـﺎ ﺑـﻴﺶ ﺍﺯ ﻳـﻚ‬ ‫ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻳﻚ ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ، ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺮﺍﺳﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﻨﮕﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻳﻚ ﻭﻫﻢ ، ﻳﻚ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﺠﺰ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ!‬
  • 13. ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ ﺑﻤﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺭﺷﻦ ﻭ ﺁﺫﻳﻦ ﺑﻬﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ! ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﺑﺴﻜﻪ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﺎﻓﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨـﺪ. ﺑﮕﺬﺍﺭﻳـﺪ ﺍﺯ‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻬﺎﻳﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻤﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺯﻣﻴﻦ ؟‬ ‫ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻱ : ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ . ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺎﺯ ﻫﺴﺖ ، ﭘﻮﻝ ﻫﺴﺖ ، ﺷﺮﺍﺏ ﻫﺴﺖ، ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺴﺖ، ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻫﺴﺖ ، ﻋﺸـﻖ‬ ‫ﻫﺴﺖ ، ﺩﻭﻧﺪﮔﻲ ، ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ، ﮔﺮﻣﺎ ، ﺳﺮﻣﺎ، ﺗﺸﻨﮕﻲ ، ﮔﺮﺩﺵ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻫﺴﺖ ، ﻭﻟـﻲ ﻣـﺎ ﻫـﻴﭻ ﺩﻟﺨﻮﺷـﻲ‬ ‫ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﻣﺎ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺩﺧﺎﻟﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ!‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﭼﺮﺍ ، ﺍﻭﻩ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑـﺮﺍﻱ ﻫﻤـﻴﻦ‬ ‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻲ ﻳﺰﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﺎﻓﺘﻴﻢ . ﻫﻤﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣـﺎ ﺍﻳﻨﺴـﺖ‬ ‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﺑﺘﻮﺳﻂ ﻣﻬﺮ ﺳـﺮﻭﺵ‬ ‫ﺑﻨﺰﺩ ﺁﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﺒﺮﻳﻢ. ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮﺳﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ، ﺗـﺮﺍ ﻫـﻢ ﻣﻴﺒـﺮﻡ ،‬ ‫ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ .‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ: ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻬﺎﺋﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ :–ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻴﻔﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﻡ، ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺑﺂﺭﺯﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ.‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ !… ﻫﻲ ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻡ.‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ: ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﻢ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺷﺪﻳﻢ. ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳـﺖ ﺩﺍﺷـﺖ ﻭﻟـﻲ ﭼـﻮﻥ‬ ‫ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻔﺮﻫﺎﺩ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﻤﻦ ﭘﻴﺸـﻨﻬﺎﺩ ﺯﻧﺎﺷـﻮﻳﻲ ﻛـﺮﺩ‬ ‫ﻣﻦ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺟﻠﻮ ﻣﺎ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ . ﻭ ﻣـﻦ ﻭ ﺧـﻮﺍﻫﺮﻡ ﺳـﺮ ﻧﻌـﺶ ﺍﻭ‬
  • 14. ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻜﻨﻴﻢ. ﺟﺎﻣﻪ ﻛﺒﻮﺩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺫﻛﺮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻫـﺎﺩ ﺑـﻮﺩ. ﻧﻮﺷـﺎﺑﻪ‬ ‫ﻫﻢ ﭘﺎﺭﺳﺎﻝ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ، ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﺋﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ، ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺣﺎﻻ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ.‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ: ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﻛﻴﻒ ﻧﺒﻮﺩ!‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﭼﺮﺍ ، ﻳﻜﺸﺐ ، ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺸﺐ ﻣﻦ ﻛﻴﻒ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑـﺎﻗﻲ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻦ ﺩﻭﺭ ﻳـﺎﺩ ﺑـﻮﺩ‬ ‫ﻫﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﺷﺐ ﭼﺮﺥ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺁﻥ ﺷﺒﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﻴﺨﺒﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ.‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻣﻦ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺣﻴﺎﻁ ﻣﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻻﻳﺶ ﺳﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺍﻳـﻮﺍﻥ ﻭ‬ ‫ﺟﻠﻮﺵ ﺑﺎﻍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭ ﻳﻚ ﭼﻔﺘﻪ ﻣﻮ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﻮﺍ ﺑﻘﺪﺭﻱ ﻣﻼﻳـﻢ ﻭ ﺧـﻮﺏ ﺑـﻮﺩ ،‬ ‫ﹰ‬ ‫ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻴﻮﺯﻳﺪ. ﻣﻦ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮ ﭼﻔﺘﻪ ﻣﻮ ﺭﻭﻱ ﻛﻨﺪﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ . ﻓﺮﻫـﺎﺩ‬ ‫ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﺩ ، ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ!‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﭘﺲ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ .‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﭼﺮﺍ ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻧﺎﺩﺧﺘﺮﻳﻢ ﻫﺴﺖ، ﺣﺘﻤﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ. ﺍﮔـﺮ ﺑـﺪﺍﻧﻲ ﭼﻘـﺪﺭ ﻣـﺮﺍ ﺩﻭﺳـﺖ‬ ‫ﹰ‬ ‫ﺩﺍﺷﺖ !‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﭘﺲ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻜﻨﻴﻢ، ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻴﺒﺮﻱ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺑﺮﻭﻳﻢ.‬ ‫ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧـﺎﺯﭘﺮﻱ ﺩﺳـﺖ ﺯﺭﺑـﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓـﺖ ، ﺭﻭﻱ ﭘﺎﻫﺎﻳﺸـﺎﻥ‬ ‫ﻣﻴﻠﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺗﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧـﺪ. ﺗـﺎ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺯﺭﺑـﺎﻧﻮ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻴﺴـﻮﺧﺖ ، ﻳـﻚ ﻗﺎﻟﻴﭽـﻪ‬ ‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺑﻐﻠﻲ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ ﮔﻴﻼﺱ ﻭ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺟﻠﻮ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺗﻤﻴـﺰ ﻭ ﺁﺏ ﭘﺎﺷـﻲ ﺷـﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩ. ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺳﻴﺮ ﺟﻠﻮ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻲ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻣﺜﻞ ﻣﺨﻤﻞ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ، ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﻄﺮ ﮔـﻞ ﻳـﺎﺱ ﻭ‬
  • 15. ‫ﺷﺐ ﺑﻮ ﻭ ﮔﻠﻬـﺎﻱ ﺳـﺮﺥ ﻭ ﺯﺭﺩ ﻣﻴﻠﺮﺯﻳـﺪ ، ﺩﺭﺧﺘﻬـﺎ ﺭﻭﻱ ﭼﻤـﻦ ﺳـﺎﻳﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘـﻪ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷـﻲ ﻛﺎﻣـﻞ ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻲ ﺩﺍﺷﺖ .‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﮔﻔﺖ : ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﺴﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ : ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﻔﻜﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ!‬ ‫ﺷﻬﺮﺍﻡ : ﻋﻮﺽ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﺒﺪ ﻣﻴﻮﻩ !‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﺗﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﺐ ﺳﻮﻡ ﻣﺮﮔﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ !‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﭼﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﻱ ﺑﻮﺩ!‬ ‫ﻧﻮﺷﺰﺍﺩ : ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯﻳﻦ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ!‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺪﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ ﺑﻪ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻫﺮﮔﺰ ، ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﺪ؟ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﻮﻳﻴﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﭘﺎﻛﻲ ﺍﺳﺖ .‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ : ﭘﺲ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ؟‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ : ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ، ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺨﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ.‬ ‫ﻣﻴﺮﺍﻧﮕﻞ : ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺎ ! ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺤﺎﻟﺸﺎﻥ ﻛﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎﺳﺖ!‬ ‫ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ : ﺑﺒﻴﻦ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻔﺘـﻪ‬ ‫ﻣﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ، ﻣﻦ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻔﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ. ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ :» ﭼﺮﺍ‬ ‫ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﻤﻨﺎﻛﻲ ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺷﺪﻱ ؟ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩﻱ ، ﻫﻴﭻ ﻣﻴـﺪﺍﻧﻲ ﺍﮔـﺮ ﻣـﺮﺍ ﺭﺩ ﺑﻜﻨـﻲ ﭼـﻪ ﺑﻤـﻦ ﺧﻮﺍﻫـﺪ‬ ‫ﮔﺬﺷﺖ ؟….. ﻧﻪ ، ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﺯﺭﻱ ﺟﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ ؟ ﺑﻤﻦ ﺑﮕﻮ ، ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻲ ﺗﺮﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ‬
  • 16. ‫ﻭ ﺑﺲ ، ﺍﮔﺮ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻧﺎﺷﻮﺋﻲ ﺑﻜﻨﻲ ، ﺑﮕﻮ.« ﻣﻦ ﺳﺮﻡ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺤﺮﻓﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﻴـﺪﺍﺩﻡ ﻭﻟـﻲ‬ ‫ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻲ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻡ !‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ : ﻣﺎﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﻤﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﺯﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺘﻬﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ . ﭘﺲ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ؟‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ: ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﻜﺎﺭ ﺷﺪﻳﻢ!‬ ‫ﺷﻬﺮﺍﻡ : ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﻦ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﮔﻮﻝ ﻧﺨﻮﺭﻳﻢ.‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﻭﺭﻣﺰﺩ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﭘﻴﺶ ﻛﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬ ‫ﺭﺷﻦ : ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻧﺶ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺑﻼﻫـﺎ ﻭ ﺭﻧﺠﻬـﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ‬ ‫ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺩﻭﺭ ﺑﻜﻨﻴﻢ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ : ﺑﭽﮕﻲ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭ ، ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﭼﺮﺍ ﺁﻣﺪﻳﻢ، ﻭ ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﻜﻨﻴﻢ؟ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑـﻼ ﮔـﺮﺩﺍﻥ‬ ‫ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻼﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺑﻜﻨﻴﻢ، ﺍﮔﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ!‬ ‫ﻫﺸﺪﻳﻮ : ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ، ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ .‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﺪﻧﺪ، ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﺷﻮﻗﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑـﻮﺩ ﻧﺎﭼـﺎﺭ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ ﻭ‬ ‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺵ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣـﺮﺩ ﺟـﻮﺍﻥ ﻛـﻪ ﺍﻭ‬ ‫ﻫﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ، ﺑﻌـﺪ ﺁﻥ ﺟـﻮﺍﻥ ﺩﺳـﺘﺶ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﻜﻤﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ، ﺭﻭﻱ ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻴﻠﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻮﻱ ﭼﻘﺘـﻪ ﻣـﻮ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨـﺪ. ﺳـﺎﻳﻪ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﻭﻱ ﭼﻤـﻦ ﻛـﺶ‬ ‫ﻣﻴﺂﻣﺪ، ﺑﻬﻢ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺃﻡ ﻣﻴﮕﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳـﺪ. ﺩﺭ ﺻـﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ‬ ‫ﻣﺘﻠﻔﺖ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻧﻬﺎﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮ ﭼﻘﺘﻪ ﻣﻮ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﻛﻨﺪﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻓﻘـﻂ ﮔـﻞ ﻫـﺎﻱ ﻧﺴـﺘﺮﻥ ﻭ ﮔﻠﻬـﺎﻱ ﺯﺭﺩ ﺑـﺰﺭﮒ‬
  • 17. ‫ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺴﻴﻢ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﻣﻼﻳﻢ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻴﻠﺮﺯﻳﺪ. ﺑﻘﺪﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑـﻮﺩ‬ ‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻡ ﺳﺮﺟﺎﻳﺸﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.‬ ‫ﺁﺫﻳﻦ ﮔﻔﺖ :–ﺩﻳﺪﻱ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻥ ﻧﮕﻔﺖ؟‬ ‫ﻧﺎﺯﭘﺮﻱ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩ: ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺟﻠﻮ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ.‬ ‫ﻭﻟﻲ ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺟﻠﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﺣﻴﻒ ﺍﺳﺖ . ﺣﺎﻻﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ، ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ، ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ، ﻳـﻚ ﻟﺤﻈـﻪ‬ ‫ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ. ﺟﻠﻮﻡ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮﺩ، ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺵ ﺑﻜﺎﻫﺪ . ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ، ﭼـﻮﻥ ﻋﺸـﻖ ﻣﺜـﻞ ﻳـﻚ ﺁﻭﺍﺯ‬ ‫ﺩﻭﺭ ، ﻳﻚ ﻧﻐﻤﻪ ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺑﺪ ﻣﻨﻈﺮﻱ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ . ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛـﺮﺩ،‬ ‫ﭼﻮﻥ ﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻴﻒ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺲ‬ ‫ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﺭﻭﺩﻱ ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﺎﻧﻲ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻴﻒ ﺑﺮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺷـﻲ‬ ‫ﻣﺮﺍ ، ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻮﺍﻧﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮﺩ. ﻧﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩ. ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ.‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺯﺭﺑﺎﻧﻮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺳﺖ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺯﺩ ﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ‬ ‫ﻛﺴﻲ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﺩ.ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻬـﺖ ﺯﺩﻩ ﺩﻭﺭ ﻫـﻢ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ، ﻓﻘـﻂ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ‬ ‫ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻨﺪﻩ ﻛﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﺯﻭﺯﻩ ﺷﻐﺎﻝ ﻣﻴﺂﻣﺪ.‬