1. Ἡ Πρῶτη Δημοσίευσις τοῦ Ἐπισήμου
Περιοδικοῦ τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως
Περί τῆς Ὑφ’ Ἑνός Χειροτονίας τοῦ 1948
Ὁ «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», τὸ ἐπίσημον ὄργανον τῆς
παρατάξεως τῶν Ματθαιϊκῶν, ἐδημοσίευσε τὸ κάτωθι κείμενον τὴν 1η
Νοεμβρίου 1948 (ἰδέτε τὴν ἡμερομηνίαν εἰς τὴν τελευταίαν σελίδαν τοῦ
κειμένου), δηλαδή μόλις δύο μήνας μετὰ τὴν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου
Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος (1η Σεπτεμβρίου 1948) ὑφ’ ἑνός ἐπισκόπου, τοῦ
ἀειμνήστου Βρεσθένης Ματθαίου.
Σκοπός τῆς δημοσιεύσεως ἦτο νὰ δικαιολογηθῇ ἀπὸ ἀπόψεως
κανονικῆς καὶ ἱστορικῆς ἡ πράξις τῆς μόλις γενομένης ὑφ’ ἑνός
χειροτονίας. Τὸ κείμενον τοῦτον ὑπὰρχει ὡς μόνην ἀληθινὴν καὶ σοβαρὴν
ἐπὶ τοῦ θέματος ἐξέτασιν τῆς συνειδήσεως τῶν Ματθαιϊκῶν διότι
ἐδημοσιεύθη ἐν καιρῷ που ὁ Ἅγιος Πατέρας Ματθαῖος ἐβρίσκετο στὴν
ἐπίγειαν ζωὴν. Ἀφοῦ ποτέ δὲν ἀκυρώθη τὸ κάτωθι κείμενον, ὑπάρχει ὡς
ἀληθινὴ μαρτυρία τῆς θέσεως τοῦ ἰδίου τοῦ ἐπ. Ματθαίου καὶ τῆς
Ματθαιϊκῆς Συνόδου γενικότερα περί τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος καὶ
χαρίσματος τῶν ὑπὸ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου ὑφ’ ἑνός χειροτονηθέντων
Ἐπισκόπων Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, Πατρῶν Ἀνδρέου, Θεσσαλονίκης
Δημητρίου καὶ Κορινθίας Καλλίστου, καὶ τῶν ὑπ’ αὐτῶν χειροτονηθέντων
πρεσβυτέρων καὶ διακόνων.
Ἡ συμαντικότης τοῦ δημοσιεύματος τούτου εἶναι τὸ πῶς (δηλαδή,
μὲ ποῖον τρόπων καὶ κατὰ ποῖας συνθήκας), ἔσπευσαν ἀμέσως τὸ 1948 οἱ
ἡγέτες τῆς Ματθαιϊκῆς παρατάξεως νὰ παρουσιάσουν τὴν ὑφ’ ἑνός
χειροτονίαν ὡς ἔχουσαν ὔπαρξιν καὶ ὑπόστασιν καὶ νὰ τὴν
χαρακτηρίσουν ὡς δογματικῶς καὶ μυστηριακῶς γενομένη. Ἔτσι ἤθελαν
νὰ ἐπιδείξουν ὄτι τέτοιαν χειροτονίαν, ὄταν ἐξετασθεῖ κανονικῶς, δέν
παραλαμβάνεται ὡς ἀνύπαρκτον ἤ ἀνυπόστατον ἀλλά ἀναγνωρίζεται ὡς
μυστηριακῶς γενομένην καὶ ἀπλῶς λαμβάνει ἐξωτερικὴν κανονικότητα.
Ὡς τεκμηρίωσιν παρουσιάζουν πρῶτα ἕνα ὑπόμνημα τοῦ
Ἐπισκόπου Μεγαρίδος Χριστοφόρου Χατζῆ ποὺ ἐχρησιμοποίησε ὁ
τελευταίος διὰ νὰ ἀναγνωρίσῃ ἡ Διοικούσα Σύνοδος τῶν
Νεοημερολογιτῶν τὴν γενομένην χειροτονία του ἀπὸ τοὺς τρίς
Παλαιοημερολογίτας ἀρχιερείς τὸ 1935. Ἵστερα παρουσιάζεται μία μελέτι
τοῦ Μελετίου Σακελλαροπούλου περί τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας. Τελευταία
παρουσιάζονται μερικοί ἱεροί κανόνες που ἀπαγορεύουν τοὺς ἱερεὶς νὰ
χωρίζονται ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους τους χωρίς νὰ ὑπάρχουν θέματα

2. αἱρέσεως. Ὄπως δήποτε τὸ τελευταίο θέμα ἐπαρουσιάσθη διότι πολλοί
ἱερείς τῆς Ματθαιϊκῆς παρατάξεως ἄρχησαν νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν
ποιμαντορία τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου λόγῳ τῆς μόλις
γενομένης ὑφ’ ἑνός χειροτονίας.
Τὸ κάτωθι κείμενο περιέχει τὰς θέσεις τῶν ἰδίων τῶν Ματθαιϊκῶν
περί τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας, τὸ πῶς ἐρμηνεύετο ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία
ἀπὸ τοὺς ἰδίους, καὶ τί ἐνόμιζαν ὅτι ἔπρεπε νὰ γίνῃ διὰ νὰ
ἀποκατασταθῇ ἡ κανονικότης τῆς ἀρχιερωσύνης των, σύμφονα μὲ
τοὺς ἱεροὺς κανόνας, τὴν ἱερὰν παράδοσιν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν
ἱστορίαν. Αἱ θέσεις αὔται τῶν πρωτινῶν Ματθαιϊκῶν ἤσαν πάρα πολύ
διαφορετικαὶ ἀπὸ τὰς θέσεις τὸν μεταγενεστέρων. Καὶ πῶς; Διότι κατὰ τὸ
1974‐1976 ἄλλαξε ἡ διοίκησις τῶν Ματθαιϊκῶν μὲ τὴν παραίτησιν τοῦ
μακαριστοῦ π. Εὐγενίου Τόμπρου καὶ τὴν ἄνοδον τῶν λαϊκῶν θεολόγων κ.
Ελευθερίου Γκουτζίδη καὶ κ. Μηνᾶ Κοντογιάννη. Ὁ κ. Γκουτζίδης τότε
ἐτέλεσε τὴν λεγομένην «συστηματοποίησιν τῆς ἐκκλησιολογίας» (καθὼς
τὴν ὁνομάζει ὁ ἴδιος) καὶ ἀφοῦ ἔγεινε τοιουτοτρόπως «ἀναθεώρησις»
πολλῶν ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων, ξαναγράφοντας ἐκ νέου τὴν ἱστορίαν
τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, καὶ ἀφοῦ ἐπλάνησεν τοιουτοτρόπως
ἄπασαν τὴν παράταξιν (τόσο τοὺς κληρικοὺς ὄσο καὶ τοὺς λαϊκοὺς) ἄπο
τότε καὶ πλέον δέν δύναται νὰ ὑπάρχουν «Ματθαιϊκοί» ἀλλὰ μᾶλλον
«Γκουτζιδικοὶ» διότι δέν ἀκολουθοῦν οὔτε τὴν ὁμολογία τοῦ Ἁγίου Πατρός
Ματθαίου, μὰ οὔτε τὴν ὀρθοπραξίαν του περὶ πολλῶν διαφόρων
θεμάτων, ἀλλὰ τουναντίον παρερμηνεύουν ταύτα καὶ πολλές φορές
κρύβουν τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Πατρὸς Ματθαίου διότι δέν
συμφωνεῖ ὁ Ἅγιος Πατὴρ μὲ τὰς πλάνας τοῦ κ. Γκουτζίδη. Οἱ σημερινοὶ
ψευδοματθαιϊκοὶ πλέον Γκουτζιδικοί βρίσκονται τώρα διαιρεμένοι είς
τέσσερις παρατάξεις:
1. «Μεσσιακαρικοί» ἤτε «Νικολαΐται»,
2. «Ρουσικοί» ἤτε «Γρηγοριανοί»,
3. «Μητροπουλικοί» ἤτε «τοῦ Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου», καὶ
4. «Κοντογιαννικοί» ἤτε «τοῦ Κηρύκου».
Τὸ κάτωθι ἐπί τριανταετίαν κρυφόν ἔγγραφον τοῦ «Κήρυκος
Γνησίων Ὀρθοδόξων» τῆς 1ης Νοεμβρίου 1948 ἐβρέθη στὸ ἀρχεῖον τοῦ
ἡγέτου τῆς τελευταίας ὡς ἄνω ὀμάδος, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου Μεσογαίας
καὶ Λαυρεωτικῆς Κηρύκου Κοντογιάννη. Οὔτος ἤτο ὁ ἀρχιγραμματεύς τῆς
Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ματθαιϊκῶν ἀπὸ τὸ 1981 μέχρι τὸ 2001. Ἔχει ὑπ’ ὄψιν
του ὅλα τὰ κείμενα τῆς Συνόδου καὶ ἀποκλείεται νὰ μὴν ἔχει διαβάσῃ καὶ
ἐρευνήσει τὸ κάτωθι συμαντικόν ἔγγραφον, ἀλλά τὸ ἔκρυψε ἐπήτιδες διὰ
νὰ σκεπάσῃ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ματαιώσῃ τὴν προσπάθειαν τῆς λύσεως
τοῦ σχίσματος τοῦ 1937. Μέχρι τώρα τὸ κάτωθι κείμενο ἤτο ἐντελῶς

3. κεκρυμμένον εἰς τὸ σκότος τοῦ ἐν Κορωπίῳ Ἀττικῆς «Συνοδικοῦ Ἀρχεῖου»
τῆς Κοντογιαννικῆς παρατάξεως. Δέν έχει δημοσιευθεῖ τὸ κάτωθι κείμενο
διότι περιέχει ἀλήθειες που δέν συμφονοῦν μὲ τὰ συμφέροντα καὶ
ψευδοδιδάγματα τοῦ ἐπ. Κηρύκου καὶ τοὺ κ. Γκουτζίδη. Τώρα ἐπιτέλους
δημοσιεύεται διὰ νὰ λάμψῃ ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια χάριν τῆς
ἀναστυλώσεως τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος καὶ διὰ νὰ λυθῇ τὸ σχῖσμα τοῦ 1937,
που ἵσως μπορεῖ νὰ λέγεται καὶ σχῖσμα τοῦ 1976, ἀφοῦ ἀπὸ τὸ 1971 μέχρι
τὸ 1976 οἱ Ματθαιϊκοὶ καὶ οἱ Ἀκακιακοὶ ἐβρίσκοντο εἰς ἔμμεσον κοινωνίαν
ἀναμεταξύ τους καὶ εἰς ἄμεσον κοινωνίαν μετὰ τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων
τῆς Διασπορᾶς τῆς παρατάξεως τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου.
Τὴν 1η Νοεμβρίου 1948, ἡ Ματθαιϊκὴ Σύνοδος Ἐδικαιολόγησε τὴν Ὑφ’
Ἑνός Χειροτονία Χρησιμοποιοῦσα τὸ Ὑπόμνυμα τοῦ 1936 τοῦ Ἐπισκόπου
Μεγαρίδος κ. Χριστοφόρου Χατζῆ
Ὁ «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων», τὸ ἐπίσημον περιοδικὸν τῆς
Ματθαιϊκῆς παρατάξεως, εἰς τὴν 1ην μέχρι τὴν 8ην σελίδαν τοῦ κάτωθι
κειμένου, χρησιμοποιεῖ ἕνα παλαιὸν ὑπόμνημα τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ
(τυπωθέν τὸ 1936) διὰ νὰ δικαιολογηθῇ ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία τοῦ 1948.
Δηλαδή ὁ τρόπος που ἐρμηνεύετο τὸ κύρος τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας ἀπὸ
τοὺς ἰδίους τοὺς Ματθαιϊκοὺς ἤτο διὰ τῆς ἀποδοχῆς τῶν θέσεων τοῦ
Χατζῆ καὶ τῆς μεταχειρήσεως αὔτων διὰ τῆς ἰδικῆς των περιπτώσεως.
Ἀποδέχοντες τὸ ὡς ἄνω ὑπόμνημα τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ καὶ
μεταχηρίζοντες τοῦτον διὰ τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948 καὶ
δημοσιευθέντες τοῦτον τὴν 1η Νοεμβρίου 1948 εἰς τὸν «Κήρυκα Γνησίων
Ὀρθοδόξων», τὸ ἐπίσημον ὄργανον τῆς παρατάξεώς των, οἱ Ματθαιϊκοὶ
ἐθεώρησαν κανονικῶς, γενικῶς καὶ ἐπισήμως τὸ κῦρος καὶ τὴν
μέλλουσαν ἀποκατάστασιν τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας τοιούτως:
1. Ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία τοῦ 1948 δέν ἤτο ἀνύπαρκτος ἤ ἀνυπόστατος
ἀλλὰ γενομένη χειροτονία.
2. Δὲν παραλαμβάνεται ἡ χειροτονία τοῦ ὑφ’ ἑνός χειροτονηθέντος
ἀλλὰ ἀναγνωρίζεται ὡς ἤδη γενομένη.
3. Ὡς κανονικὴν ἀποκατάστασιν τῶν ὑφ’ ἑνός χειροτονηθέντων
ἐπισκόπων δὲν ἀποκλείεται ἡ ἀνάγνωσις μιᾶς ἀπλῆς χειροθεσίας
ἀφοῦ δὲν πρόκειτε περὶ ἀναχειροτονήσεως ἀλλά ἀπλῆς εὐλογίας.
4. Ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία τοῦ 1948 ἐμετέδωσε τὴν μυστηριακὴν καὶ
ἁγιαστικὴν χάριν καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ ἀπλὰ
ἀπουσιάζει ἡ κανονικὴ ἐξουσία λόγῳ τοῦ σφάλματος τῶν ἱερῶν
κανόνων. Ἐντούτοις μόνο μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν λέγεται «ἄκυρος»,
δηλαδή «ἄκυρος τῆς ἐξουσίας» ἀλλά ὄχι «ἄκυρος τῆς χάριτος».

4. 5. Οἱ ὑφ’ ἑνός χειροτονηθέντες, ὄταν δικασθοῦν ἀπὸ μέλλουσαν
κανονικὴν Σύνοδον, πρέπει νὰ ἀναγνωρισθοῦν ὡς ἀρχιερεὶς καὶ
δὲν δύναται νὰ ὑποβιβασθοῦν εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ πρεσβυτέρου.
6. Οἱ ὑφ’ ἑνός χειροτονηθέντες μποροῦν νὰ ἀναγνωρισθοῦν διὰ μιᾶς
ἀπλῆς συγχωρέσεως (δηλαδή διὰ τῆς συγχωρετικῆς εὐχῆς).
Αἱ ὡς ἄνω θέσεις ἐξηγούνται ὡς ἐξῆς:
1. Ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία τοῦ 1948 πρέπει νὰ θεωρείται ἀπλὰ ὡς
«ἄκυρος» καὶ ὄχι ὡς ἀνύπαρκτος ἤ μὴ γενομένη. Διὰ νὰ βεβαιώσουν
τὴν θεωρίαν ταύτην οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων»
χρησιμοποιοῦν τὴν ἀκόλουθον θέσιν τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ: «Ἐντεῦθεν ὁ
χαρακτηρισμὸς τῶν γενομένων ὑπὸ τοῦ Μαξίμου [τοῦ Κυνικοῦ] ὡς ἀκύρων
ἔχει τὴν ἔννοιαν τοῦ ἀνυπάρκτου. Ἀλλ’ ἐκ τούτου δὲν ἕπεται ὄτι πᾶν ἄκυρον
εἶναι καὶ ἀνύπαρκτον καὶ μή γενομένη. Οὔτος, ἵνα διὰ παραδείγματος
ἀποσαφήσωμεν τῆν σκέψιν μας, διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν χειροτονία
οἱουδήποτε σχιμσατικοῦ καὶ πολλῶ μᾶλλον ἑτεροδόξου εἶναι ἄκυρος. Ὑπὸ
ἄλλην ὅμως ἔννοιαν εἶναι ἄκυρος ἡ χειροτονία ὑπὸ Βουλγάρου
σχισματικοῦ [τῆς τότε σχισματικῆς αὐτοκεφάλου Βουλγαρικῆς ἐξαρχίας]
καὶ ὑπὸ ἄλλην ἔννοιαν εἶναι ἄκυρος ἡ χειροτονία ὑπὸ Πρεσβυτεριανοῦ καὶ
ὑπὸ ἄλλην ἔννοιαν εἶναι ἄκυρος χειροτονία ὑπερόριος καὶ ἀπολελυμένη
ὑπὸ Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως μὴ καθηρημένου. Διότι, τὴν μὲν ὑπὸ
σχισματικοῦ χειροτονίαν δύναται ἡ Ἐκκλησία ν’ ἀναγνωρίση, τὴν μὲν ὑπὸ
τοῦ Πρεσβυτεριανοῦ ὅμως ἀπαραιτήτως θὰ ἐπαναλάβη, κατ’ οὐδένα δὲ
λόγον δύναται νὰ ἐπαναλάβη χειροτονίαν τελεσθεῖσαν ὑπὸ Ὀρθοδόξου,
μή καθηρημένου, ὑπερορίως, διότι ἐν ἀντιθέτῳ περιπτώσει ἐμπίπτει εἰς
τὰς κυρώσεις τοῦ ξη΄ Ἁποστολικοῦ κανόνος ἔχοντος ὡς ἕπεται: «Εἰ τις
ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος δευτέραν χειροτονίαν δέξηται παρά
τινος, καθερείσθω καὶ αὐτὸς καὶ ὁ χειροτονήσας. Εἰ μὴ γε ἄρα συσταίη, ὅτι
παρὰ αἱρετικῶν ἔχει τὴν χειροτονίαν. Τοὺς γὰρ παρὰ τῶν τοιούτων
βαπτισθέντας, οὔτε πιστοὺς, οὔτε κληρικοὺς εἶναι δυνατόν». Κατὰ ταῦτα,
εἶναι μὲν ἄκυρος ἡ χειροτονία μου ὡς ὑπερόριος καὶ ἀπολελυμένη. Ἀλλὰ
κατ’ οὐδένα λόγον δύναται νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς μὴ γενομένη.»
2. Ἄν πρόκειται νὰ ἀποφασίσῃ μία μέλλουσα κανονικὴ σύνοδος νὰ
ἀποκαταστίσῃ τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948, δέν πρέπει νὰ
ἐπαναλάβῃ τὴν χειροτονίαν ἀλλὰ νὰ τὴν ἀναγνωρίσῃ ὡς ἤδη
γενομένην. Διὰ νὰ βεβαιώσουν τὴν θεωρίαν ταύτην οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ
«Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων» χρησιμοποιοῦν τὴν ἀκόλουθον θέσιν τοῦ
Χριστοφόρου Χατζῆ: «Καὶ περὶ τούτου θὰ ἔπειθεν ὁ ἑξῆς ἀπλούστατος
συλλογισμός. Ἐὰν διὰ τῆς ψήφου τῆς Ἱεραρχίας ἤθελον ἐκλεγῆ καὶ ἤθελον
νομίμως ἐγκριθῆ διὰ χηρεύουσαν τινὰ Μητρόπολιν ἐρωτῷ: θὰ ὑποβληθῶ εἰς
δευτέραν χειροτονίαν, τῆς κηρυχθείσης ἀκύρου θεωρουμένης καὶ ὡς

5. παντάπασιν μὴ γενομένης; Ἡ μέχρι τοῦδε πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας
ἀνεξαρτήτως τοῦ μνημονευθέντος ξη΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος ἀποκλείει
τοῦτο. Ἁρκεῖ ἐκ μὲν τῶν παλαιοτέρων περιστατικῶν νὰ μνημονεύσῃ τις τῆς
περσπτώσεως τοῦ Σιδηρίου, ὁ ὁποῖος κατὰ Συνέσιον (ἐπιστολὴ ΞΖ΄)
ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Παλαιβίσκης ὑφ’ ἑνὸς μόνου Ἐπισκόπου, τοῦ
Φίλωνος καὶ ἡ χειροτονία αὐτοῦ οὑ μόνον δὲν ἐθεωρήθη ὡς μή
γενομένην, ἀλλ΄ οὐδὲ κᾶν προσκαίρως ἠκυρώθη, τουναντίον δὲ ὁ Μ.
Ἀθανάσιος προήγαγεν αὐτὸν εἰς Μητροπολίτην Πτολεμαΐδος. Παρόμοιον
ἐξ ὁλοκλήρου περιστατικὸν ὑπῆρξε καὶ ἡ ὑπὸ μόνου τοῦ Παυλίνου,
Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, χειροτονία τοῦ Εὐαγρίου ὡς διαδόχου αὐτοῦ
(Θεοδωρήτου Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Βιβλίον Ε΄ Κεφ. 23).»
3. Ὡς ἀποκατάστασιν τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948 δὲν
ἀποκλείεται ἡ χειροθεσία ἀφοῦ δέν πρόκειτε περί ἀναχειροτονίας
ἀλλά περί ἀπλῆς εὐλογίας. Διὰ νὰ βεβαιώσουν τὴν θεωρίαν ταύτην οἱ
ὑπεύθυνοι τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων» χρησιμοποιοῦν τὴν
ἀκόλουθον θέσιν τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ: «Ἑτέρου περιστατικοῦ
μαρτυροῦντος τὸ ἐν προκειμένῳ φρόνημα ἐν τῇ Ἐκκλησία μνημονεύομεν τῆς
ὑπὸ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθιερωθείσης καὶ ἀνέκαθεν κρατησάσης
ἀρχῆς ὡς πρὸς τοὺς ὑπὸ Μελετίου χειροτονηθέντας ἐν Αἰγύπτῳ
σχισματικοὺς Ἐπισκόπους. Οὔτοι ἐγένοντο δεκτοὶ ἄνευ ἀναχειροτονήσεως
«ἐπισφραγίζοντος τοῦ τῆς Ἀλεξανδρείας Ἐπισκόπου». Καὶ εἶναι μὲν
ἀληθές, ὅτι τινὲς τὴν σταυροειδῆ ταύτην σφραγίδα, παρασυρθέντες ὑπὸ τῆς
ἐν τῇ ἐπιστολῇ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου φράσεως «μυστικωτέρα
χειροτονία βεβαιωθέντες» ἐξέλαβον ὡς εἶδος χειροτονίας, πλὴν ὅμως
ἔχομεν ἐπίσημον ἑρμηνείαν ὑπὸ τοῦ Ταρασίου ἐν τῇ Ζ΄ Οἰκουμενικῇ
Συνόδῳ παρασχεθεῖσαν καθ’ ἥν τοῦτο ἧτο χειροθεσία ἀπλὴ ἐπ΄ εὐλογία
γενομένη (Mansi XII 1022)... Καὶ ταῦτα, τὸ ἄκυρον τῆς εἰς Ἐπίσκοπον
χειροτονίας μου δὲν δύναται νὰ εἶναι ταυτόσημον πρὸς τὸ μὴ γενόμενον...»
4. Ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία τοῦ 1948 ἐμετέδωσε τὴν μυστηριακὴν καὶ
ἁγιαστικὴν χάριν καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ ἀπλὰ
ἀπουσιάζει ἡ κανονικὴ ἐξουσία λόγῳ τοῦ σφάλματος τῶν ἱερῶν
κανόνων. Ἐντούτοις μόνο μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν λέγεται «ἄκυρος»,
δηλαδή «ἄκυρος τῆς ἐξουσίας» ἀλλά ὄχι «ἄκυρος τῆς χάριτος». Διὰ νὰ
βεβαιώσουν τὴν θεωρίαν ταύτην οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ «Κήρυκος Γνησίων
Ὀρθοδόξων» χρησιμοποιοῦν τὴν ἀκόλουθον θέσιν τοῦ Χριστοφόρου
Χατζῆ: «Ὁ βαθμὸς τῆς ἀκυρότητος τῆς χειροτονίας μου καθορίζεται ὑπὸ τοῦ
στ΄ Κανόνος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ ἀφωρόντος είς τοὺς ἀπολύτως
χειροτονουμένους. Κατὰ τοῦτον τοὺς ἀπολύτως χειροτονουμένους ὥρισεν ἡ
Ἁγία Σύνοδος ἄκυρον ἔχει τὴν τοιαύτην χειροθεσίαν καὶ μηδαμοῦ δύναστθαι
ἐνεργεῖν ἐφ’ ὕβρει τοῦ χειροτονήσαντος. Ἡ ἀκυρότης λοιπὸν τῶν
ἀπολέλυμένων ἤ ὑπερορίων χειροτονιῶν δὲν ἱσοδυναμεῖ πρὸς ἐκμηδένησιν

6. τῆς χειροτονίας, ἀλλὰ πρὸς ἀναστολὴν τῆς ἐνεργείας τοῦ χαρίσματος. Τὸ
γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ κανόνος εἶναι σαφέστατον, οὕτω δὲ ἐκλαμβάνει
τὴν ἔννοιαν αὐτοῦ καὶ ὁ εὐσεβῆς ὑπομνηματιστῆς τοῦ Πηδαλίου, ὅστις
παραπέμπων καὶ εἰς τὴν ὑποσημείωσιν τοῦ ιη΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος,
σημειοῖ έν τῷ τελευταίῳ τούτῳ κανόνι τὰ ἐξῆς: «Μάλιστα δὲ καὶ ἐξαιρέτως,
διατὶ βλέπω τὸν στ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς νὰ λέγῃ ἄκυρον τὴν χειροτονίαν
τοῦ ἀπολύτως χειροτονηθέντος, οὐχὶ ὡς ἀνύπαρκτον καὶ ἀνυπόστατον,
οὔτε διατὶ εἶναι ἀνύπαρκτα καὶ ὡς μὴ ὄντα τὰ ὑπ’ αὐτοῦ ἐνεργηθησόμενα
μυστήρια, ἀλλ’ ὡς ἀργὴν μένειν καὶ μὴ εἰς ἐνέργειαν καὶ πρᾶξιν
βαλλομένην καὶ ὄχι διὰ ἄλλο, εὶμὴ διὰ ἀτιμίαν καὶ ὕβριν τοῦ
χειροτονήσαντος. Ἐπειδὴ δὲ τὰ ὅμοια ἐκ τῶν ὁμοίων πρέπει νὰ
συμπεραίνωνται καὶ νὰ κρίνωνται, λοιπὸν καὶ τὰ ἄκυρα ὅπου διορίζει ὁ ιγ΄
τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ, πρέπει νὰ νοηθοῦν καὶ νὰ ἐκληφθοῦν, καθὼς ἡ Δ΄ Σύνοδος
τὰ ἐνόησε καὶ τὰ ἐξέλαβε καὶ ὄχι καθὼς οἱ ἀνωτέρω τὰ ἐννοοῦσι καὶ τὰ
ἐκλαμβάνουσιν. Ὅρα δὲ καὶ ἐν τόμ. Β΄ τῶν Πρακτικῶν σελ. 993. Σύνοδος
ὁλοκληρον ἐν Κωνσταντινουπόλει συναχθεῖσαν ἐπὶ Βασιλέως Ἰωάννου τοῦ
Κομνηνοῦ καὶ Πατριάρχου Μιχαὴλ τοῦ Ὀξείτου ἐν ἔτει 1143, ἥτις κατηγορεῖ
τὸν Λεόντιον, διότι ἐβάπτησε δεύτερον τὸν ὑπὸ ἱερέως καθηρημένου ἐπὶ
φανεροῖς ἐγκλήματι βαπτισθέντα, μὲ τὸ νὰ ἐνόμησε πῶς δὲν εἶναι τέλειον
τὸ ὑπὸ καθηρημένου γεγονὸς βάπτισμα. Ἀλλὰ καὶ Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος ἐν τῇ
πρὸς Νικήταν ἐπιστολῇ λέγει, ὅτι εἶναι ἅγια καὶ τέλεια τὰ παρὰ τῶν
καθηρημένων τολμηθέντα...» Κατὰ ταῦτα, ἡ χειροτονία μου εἶναι ἄκυρος
ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι, ἐνῷ μοι μετεδόθη καὶ ἐξακολουθῶ νὰ ἔχω τὴν
ἱκανότητα τοῦ τελεῖν τὰ τῆς ἀρχιερωσύνης, δὲν ἔχω ὅμως τὴν ἐξουσίαν
τοῦ ἐνεργεῖν τὰ τῆς ἀρχιερωσύνης. Ἡ χειροτονία μου εἰς Ἐπίσκοπον
Μεγαρίδος εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἄκυρος καὶ δὲν δύναμαι νὰ ἀξιώσω τὴν
διακυβέρνησιν τῆς Ἐπισκοπῆς ταύτης, δυνάμει ὅμως ἐξακολουθῶ νὰ ἔχω
τὸ χάρισμα τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀλλ’ εὕρηται ἐν ἐπισχέσει ἡ ἐνέργειά του.»
5. Οἱ ὑφ’ ἑνός χειροτονηθέντες τὸ 1948, ὄταν δικασθοῦν ἀπὸ
μέλλουσαν κανονικὴν Σύνοδον, πρέπει νὰ ἀναγνωρισθοῦν ὡς
ἀρχιερεὶς καὶ δὲν δύναται ἡ ἐπαναφορά τοὺς εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ
πρεσβυτέρου. Διὰ νὰ βεβαιώσουν τὴν θεωρίαν ταύτην οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ
«Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων» χρησιμοποιοῦν τὴν ἀκόλουθον θέσιν τοῦ
Χριστοφόρου Χατζῆ: «Δοθέντος ὅτι ἐχειροτονήθην ὑπὸ ὀρθοδόξων καὶ ἐν
ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν καὶ ὅτι ὁ εἰς τὸ Ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα προβιβασμός
μου εἶναι ἄκυρος ὑπὸ μόνην τὴν ἀνωτέρω ἐκτεθεῖσαν ἔννοιαν, ἡ ἐπαναφορά
μου εἰς τὸ βαθμὸν τοῦ Πρεσβυτέρου ἀποτελεῖ πράξειν, καθ’ ἦς ἀντιτίθεται
διαρρήδην ὁ 29ος Κανὼν τῆς Δ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁρισθεὶς μετὰ
μακρὰν συζήτησιν καταχωριζομένην ἐν τῇ δ΄ πράξει αὐτῆς (Mansi Τόμος 7ος
σελ. 88‐97). Ἐν τῇ πράξει ταύτη τῆς ἐν Χαλκηδόνι Συνόδου ἐκτίθενται τὰ
περὶ τῶν Ἐπισκόπων τῶν χειροτονηθέντων ὑπὸ τοῦ Ἐπισκόπου Τύρου
Φωτίου καὶ ὑποβιβασθέντων εἰς τὸ ἀξίωμα τοῦ Πρεσβυτέρου ὑπὸ τοῦ

7. Ἐπισκόπου Βηρυτοῦ Εὐσταθίου. Οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ πάπα παρετήρησαν τᾶ
ἐξῆς: Ἐπίσκοπον είς Πρεσβύτερον κατάγειν βαθμὸν ἱεροσυλία ἐστίν. Εἰ δὲ
καὶ ἐκτὸς ἐγκλήματος ἐπεκινήθησαν τοῦ ἀξιώματος, πρὸς τὴν Ἐπισκοπικὴν
ἀξίαν ἐπιστρέψουσιν». Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἀνατόλιος καῖ ὁ Ἀντιοχείας
Μακάριος καὶ ὁ [Ἱεροσολύμων] Ἰουβενάλιος καὶ οἱ λοιποὶ Ἐπίσκοποι
συνεφώνησαν. Αὐτοὶ δὲ οὔτοι οἱ λόγοι τῶν [τοῦ πάπα] ἀπεσταλμένων
ἀπετέλεσαν τὸν 29ον (ΚΘ΄) Κανόνα τῆς Δ΄ Συνόδου...»
6. Ἡ θέσις ὄτι οἱ Ἐπίσκοποι οἱ ὁποῖοι ἐχειροτονήθηκαν ὑφ’ ἑνός τὸ 1948
δήθεν χρειάζονται ἀναχειροτονίαν εἶναι Προτεσταντισμὸς, ἐνῷ ἡ
θέσεις ὅτι πρέπει νὰ ὑποβιβασθοῦν εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ πρεσβυτέρου
εἶναι Πρεσβυτεριανισμὸς, ὅμως ἡ Ὀρθόδοξος θέσις εἶναι νὰ
συγχωρεθοῦν διὰ τοῦ σφάλματος τῶν ἱερῶν κανόνων (ὅπως θὰ
ἐγένετο μὲ τοὺς Βούλγαρους) καὶ νὰ ἀναγνωρισθοῦν ὡς κανονικοὺς
ἐπισκόπους βάσει τῆς συγχωρέσεως ταύτης (συγχωρητικῆς εὐχῆς).
Διὰ νὰ βεβαιώσουν τὴν θεωρίαν ταύτην οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ «Κήρυκος
Γνησίων Ὀρθοδόξων» χρησιμοποιοῦν τὴν ἀκόλουθον θέσιν τοῦ
Χριστοφόρου Χατζῆ: «Ἐπὶ πλέον εἶναι ἀπαραίτητον νᾶ σημειωθῇ, ὅτι ἄν μὴ
καθ’ ἀπασαν τὴν μακραίωνα ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, πάντως ἀπὸ τῆς
χειραφετήσεως τῆς αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, οὐδεμία παρομοία
περίπτωσις ὑποβιβάσεως διὰ τῆς καθαιρέσεως είς τὸν ἀμέσως ὑποκείμενον
βαθμὸν ἤ ἀκυρώσεως, διὰ τῆς ὁλοτελοῦς ἐκμηδενήσεως τελεσθέντος
μυστηρίου, ὑπάρχει ὡς προηγούμενον είς τὰ ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια,
εἶτε τῆς καθ’ ἡμᾶς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας. Τούναντίον τὸ πρόκυψαν ἐκ
τοῦ Βουλγαρικοῦ Σχίσματος ζήτημα τῆς χειροτονίας ἱερέων καὶ Ἐπισκόπων
καθηρημένων ἤδη καὶ σχισματικῶν ἔλυσαν αἱ αὐτοκέφαλαι Ἐκκλησίαι,
ἀλληλογραφήσασαι μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατὰ τρόπον
ἐξόχως ὑποστιρήζοντα τὰς ἀπόψεις ἡμῶν. Δὲν δύναται δὲ οὐδεὶς ν’ ἀρνηθῇ
ὅτι ἐὰν κατὰ τὴν τελευταίαν διαπραγμάτευσιν περὶ ἄρσεως τοῦ
Βουλγαρικοῦ Σχίσματος δὲν ἐδυστρόπει τὴν τελευταίαν στιγμὴν τὸ
Βουλγαρικὸν Σχῖσμα, χωρὶς βεβαίως νὰ ἀναχειροτονηθώσιν οἱ τόσοι καὶ
τόσοι Βούλγαροι Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, οἱ ὑπὸ σχισματικῶν ἅμα καὶ
καθηρημένων χειροτονηθέντες. Ἡ ἀκύρωσις ἄλλως τε τοῦ Μυστηρίου ὑπὸ
τὴν ἔννοιαν τῆς πλήρους ἐκμηδενίσεως αὐτοῦ καὶ τῆς ἐκδοχῆς τούτου, ὡς μὴ
γενομένου παντάπασιν, ἄγει κατ’ εὐθεῖαν εἰς προτεσταντικὰς ἐκδοχάς,
αἵτινες κατ’ οὐδένα λόγον συμβιβάζονται πρὸς τὰς ὀρθοδόξους ἀντιλήψεις.
Ἡ ἐκδοχὴ τὴν ὁποίαν ὑποστηρίζω εἰς τὴν ἐπιδοθεῖσαν διαμαρτυρίαν μου
περὶ τοῦ ὅτι ἡ χειροτονία ἐπιτίθησιν σφραγῖδα ἀνεξάλειπτον εἶναι
ὁμολογουμένως ἀντίληψις ὑποστηριζομένη σταθερῶς ἀπὸ τῆς Δυτικῆς
Ἐκκλησίας. Ἔχει ἐν τούτοις ἐρείσματα ἡ γνώμη ταύτη, ἀφ’ ἐνὸς μὲν εἰς τὸ
ὅτι εἰσηγήθη αὐτὴν ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, οὖτινος τὸ κῦρος καὶ διὰ τὴν
ἡμετέραν Ἐκκλησίαν δὲν θὰ ἡδύνατο νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς εὐκαταφρόνητον,
ἀφ’ ἑτέρου δὲ εἰς τὰς αὐστηρὰς ἀπαγορεύσεις τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς

8. ἡμετέρας Ἐκκλησίας περὶ μὴ ἐπαναλήψεως τῆς χειροτονίας. Ἐν πάσῃ
περιπτώσει καὶ ἄν ἠθέλομεν θεωρήσῃ τὴν γνώμην ταύτην χειροτονία
τελεσθεῖσα ὑπὸ μὴ καθηρημένων, μηδὲ σχισματικῶν, ἀλλ’ ὀρθοδόξων
Ἱεραρχῶν, δύναται νὰ θεωρηθῇ ὡς μὴ γενομένη, ἀποτελεῖ τὴν ἑτέραν
ἀκρότητα τὴν ὁποίαν μόνον Προτεστάνται δύνανται ν’ ἀποδεχθώσι. Διότι ἡ
τελευταία αὕτη ἐκδοχὴ καταβιβάζει τὴν τελετῆν τοῦ μυστηρίου τῆς
χειροτονίας εἰς ἀπλὴν τινὰ ἐπίκλησιν μὴ μεταδίδουσαν ὡρισμένον χάρισμα
εἰς τὸν χειροτονούμενον. Ἐὰν δὲ ἡ ἐκδοχὴ ταύτη ἅγη πρὸς τὸν
Προτεσταντισμόν, ἡ ἑτέρα ἐκδοχὴ, καθ’ ἥν Ἐπίσκοπος δύναται νὰ
ἀπογυμνωθῇ τοῦ ἰδίου ἀξιώματος καὶ νὰ ὑποβιβασθῇ εἰς Πρεσβύτερον,
ἄγει εἰς τὸν Πρεσβυτεριανισμόν, τὸν μὴ διακρίνοντα τὸν βαθμόν, ἀλλὰ
τοποθετοῦντα τὸν Ἐπίσκοπον εἰς θέσιν κατ’ οὐδὲν ἡ ἐλάχιστον διαφέρουσαν
τῆς τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου...»
Ἐντούτοις βλέπομεν ὅτι ἀπὸ τὴν 1η Νοεμβρίου 1948, δηλαδή «ἀπὸ
μιᾶς ἀρχῆς» οἱ Ματθαιϊκὴ ἡγεσία, ζώντος τοῦ ἀειμνήστου Ἐπισκόπου
Ματθαίου, ἠρμήνευε τὸ θέμα ἐντελλῶς κανονικὰ καθὸς καὶ τὸ ἐρμήνευσε
23 ἔτη ἀργότερον καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.
Τὴν 1η Νοεμβρίου 1948, ἡ Ματθαιϊκὴ Σύνοδος Ἐδικαιολόγησε τὴν Ὑφ’
Ἑνός Χειροτονία Χρησιμοποιοῦσα τὴν Ἔκθεσιν τοῦ Μελετίου
Σακελλαροπούλου
Ἵστερα ἀπὸ τὸ ὑπόμνημα τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ, ὁ συγγραφεύς
τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων» προσθέτει ἐπίσης μία μελέτη τοῦ
Μελετίου Σακελλαροπούλου περὶ τοῦ θέματος τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας.
Καὶ εἰς τὴν ἔκθεσιν ταύτην βρίσκονται παρόμοιαι θέσεις περὶ τοῦ κύρους
τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας καὶ τοῦ τρόπου τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς
κανονικότητος τῶν ὑφ’ ἑνος χειροτονηθέντων Ἐπισκόπων. Ὡς
τεκμηρίωσιν τῆς ἀλήθειας ταύτης, παραθέτομεν ἀποσπάσματα τῆς ἰδίας
μελέτης καθὸς βρίσκονται εἰς τὸ κάτωθι κείμενον τὸ ὁποῖον ἐδημοσιεύθη
εἰς τὸν «Κήρυκα Γνησίων Ὀρθοδόξων» τὴν 1η Νοεμβρίου τοῦ 1948:
1. Ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία ἐπιτρέπεται ἀλλὰ ὁ ψήφος πρέπει νὰ γίνει
ὑπὸ Συνόδου πολλῶν ἐπισκόπων. Ὡς τεκμηρίωσιν τῆς θέσεως ταύτης
παραθέτομεν τὸ ἀκόλουθον ἀπόσπασα ἐκ τῆς μελέτης: «Ἡ χειροτονία
Ἐπισκόπου παρ’ ἑνός Ἐπισκόπου ἐπετράπη κατ’ ἐκκλησιαστικὴν οἰκονομίαν
καὶ ἐν ἐξαιρετικαῖς περιπτώσεσιν παρ’ αὐτῶν τούτων τῶν Ἁγίων
Ἀποστόλων οἵτινες ἐν ταῖς διαταγαῖς αὐτῶν βιβλίον ὄγδοον κεφ. 27
προστάττουσιν οὕτω: «Σίμων δὲ ὁ Κανανίτης: Καγὼ διατάσσομαι ὑπὸ πόσων
ὀφείλει χειροτονεῖσθαι ὁ Ἐπίσκοπος. Ἐπίσκοπος ὑπὸ τριῶν ἤ δύο Ἐπισκόπων
χειροτονείσθω... Ἐὰν δὲ ἀνάγκη καταλάβῃ ὑπὸ ἑνός χειροτονηθῆναι διὰ τὸ
μὴ δύνασθαι πλείονας παραγενέσθω, διωγμοῦ ὄντος ἡ ἄλλης τοιαύτης

9. αἰτίας ψήφισμα κομιζέσθω τῆς Ἐπιτροπῆς Πλειόνων Ἐπισκόπων».» Ἐδὼ
βλέπομεν ξεκάθαρα ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Ματθαιϊκοὶ μεταχειρίζοντες τὴν
παρούσαν μελέτην διὰ να δικαολογήσουν τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν
παραδέχονται ὅτι χρειάζεται τὸ ψήφισμα πολλῶν ἐπισκόπων (ἥτε προτοῦ
ἤτε μετὰ τὴν χειροτονίαν) διὰ νὰ λάβῃ κανονικὴν ἀναγνώρησιν!
2. Ἐὰν μία χειροτονία ἔγεινε χωρίς τὸ ψήφισμα τοῦ Προέδρου καὶ
πάντων τῶν μελῶν μιᾶς Συνόδου Ἐπισκόπων, πρέπει νὰ δικασθῇ
Συνοδικῶς ἀπὸ κανονικὴν Ἱερὰν Σύνοδον διὰ νὰ λάβῃ τὴν «ψήφον»
ἐκ τῶν ἱστέρων. Ὡς τεκμηρίωσιν τῆς ὡς ἄνω θέσεως παραθέτομεν τὸ
ἀκόλουθον ἀπόσπασμα τῆς ἰδίας μελέτης που ἐτύπωσε ὁ «Κήρυξ Γνησίων
Ὀρθοδόξων» τὴν 1η Νοεμβρίου 1948: «Ἡ Σύνοδος Συγκειμένη παρὰ τοῦ
Προέδρου Κορινθίας καὶ τῶν μελῶν, Θήβας, Ἀργολίδος, Μεσσήνης καὶ
Κυκλάδων. Συνελθοῦσα ἵνα δικάσῃ τὴν πρᾶξιν τοῦ Ἐπισκόπου Ζαρνάτας
Γαβριὴλ περὶ τῆς παρ’ αὐτοῦ κατὰ τὴν Σπάρτην ἐπὶ τοῦ πολέμου γενομένης
χειροτονίας τῶν Ἐπισκόπων, Μηλέας, Μαΐνης καὶ Πλάτζης καθὼς καὶ τῆς
κατὰ τὸ προπαρελθὸν ἕτος 1832 περὶ τὸν Νοέμβριον γενομένης χειροτονίας
τοῦ Ἀνδρουβίστης. Θεωρήσασα τὴν πρᾶξιν ταύτην, ἀναγνώσασα τὴν περὶ
ταύτης ἀπολογίαν ἀπὸ 27 τοῦ παρελθόντος Ἰανουαρίου τοῦ Ἐπισκόπου
Ζαρνάτας. Λαβοῦσα ὑπ΄ ὅψιν καὶ τὰ ἔγγραφα τὰ ἀφορῶντα τὴν ὑπόθεσιν
ταύτην...» Τοῦτο ἀπδείχνει σαφέστατα ὅτι ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία πρέπει νὰ
δικασθῇ ἀπὸ μέλλουσα Σύνοδον Ἐπισκόπων διὰ νὰ λάβῃ πλήρη
κανονικότητα!
3. Ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία, ἔστω καὶ δικαολογιμένη, ἐνῷ ἀναγνωρίζεται
ὡς ἤδη γενομένη, ἀκόμα καταδικάζονται τόσον ὁ χειροτονήσας ὄσον
καὶ ὁ ὑφ’ ἑνός χειροτονημένος Ἐπίσκοπος. Ὡς τεκμηρίωσιν τῆς ὡς ἄνω
θέσεως θέτομεν τὸ ἀκόλουθον ἀπόσπασμα: «Ἡ Σύνοδος... Σκεφθεῖσα... Ὅτι
οἱ ἐπὶ τοῦ πολέμου χειροτονηθέντες Ἐπίσκοποι Μηλέας, Μαΐνης καὶ
Πλάτζης ὑποκείνται μὲν εἰς τὴν αὐτὴν κατηγορίαν μὲ τὸν χειροτονήσαντα
αὐτοὺς Ἐπίσκοπον Ζαρνάτας, ἀλλὰ δι’ οὑς λόγους ἠδύνατο καὶ ὁ
χειροτονήσας νὰ δικαιωθῇ συγκατανευούσης τὴς Ἐκκλησίας, ὡς
ἀνωτέρω ἐλαφρύνεται εἰς τὸ βάρος... Ἀποφασίζει... Οἱ τρεῖς
χειροτονηθέντες ἐπὶ τοῦ πολέμου Ἐπίσκοποι Μηλέας, Μαΐνης καὶ Πλάτζης
καταδικάζονται εἰς τριῶν μηνῶν ἀπὸ σήμερον Ἐκκλησιαστικὴν ἀργίαν καὶ
καθυποβάλλονται εἰς πρόστιμον ἀνὰ 480 δραχμὰς διανεμηθησομένας εἰς
χήρας καὶ ὀρφανὰ Σπαρτιατῶν εἰς τὸν ὑπὲρ ἀνεξαρτησίας τῆς πατρίδος
πόλεμον. Ἡ παροῦσα ἀπόφασις θέλει ἀναγνωσθῇ εἰς τὰς Ἐκκλησίας τῆς
καθέδρας τῆς κυβερνήσεως καὶ τῶν ποτὲ Ἐπισκοπῶν Ζαρνάτας καὶ
Ἀνδρουβίστης. Ἐξεδόθη τῇ 10η Φεβρουαρίου 1834 ἐν Ναυπλίω...» Δηλαδή
ἐνῷ ἐδικαιώθη τόσον ὁ χειροτονήσας ὄσον καὶ οἱ χειροτονηθέντες, ἀκόμα
ὅμως ἐκαταδικάσθηκαν εἰς ποινὴν τῆς προσωρινῆς ἀργίας καὶ προστίμου!

10. Ἔντούτοις βλέπομεν ὅτι οἱ ἡγεσία τῶν Ματθαιϊκῶν «ἀπὸ μιᾶς
ἀρχῆς» τὴν 1ην Νοεμβρίου 1948 ἐπαραδέχετο ὅτι ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία,
ἕστω καὶ δικαιολογημένη, χρειάζεται τὴν κανονικὴν δίκην μιᾶς
μελλούσης ζώσης Συνόδου νὰ ἀποκαταστήσει τὴν κανονικότητα τῆς
χειροτονίας, ἀναγνωρίζουσα τὴν ΟΝΤΩΣ ΥΠΑΡΞΙΝ τῆς χειροτονίας καὶ
Συνοδικῶς άναπληρούσα τὸ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ τοῦ «κανονικοῦ ψήφου» καὶ
τὸ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ τῆς «μυστηριακῆς μαρτυρίας» πολλῶν Ἐπισκόπων.
Ἡ Ὑφ’ Ἑνός Χειροτονία Ἀναγνωρίζεται ὡς Ἤδη Γενομένη, Ἀλλὰ τὸ
Συνοδικόν Ψήφισμα ὡς Ἐντελλῶς Ἀνύπαρκτον Λαμβάνει τὴν Ὕπαρξιν
Διὰ Μιᾶς Συνοδικῆς Ἀναγνωρίσεως ὡς Ἀναπλήρωσιν τοῦ Μέχρι Τότε Μή
Γενομένου Ψήφου
Ὁ «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» εἰς τὴν κάτωθι δημοσίευσιν τῆς
1ης Νοεμβρίου 1948 σαφέστατα ἀποδείχνει ὅτι ἡ ὑφ’ ἑνός χειροτονία
ἐπιτρέπεται ἐν καιρῷ διωγμοῦ ἄλλα τοῦτο πάλιν μόνο ἄν τὸ ψήφισμα
γίνει προηγουμένως ἤ τοῦ λάχιστον ἐκ τῶν ἱστέρων ἀπὸ μιᾶς κανονικῆς
Συνόδου Ἐπισκόπων. Διότι ἄν καὶ δύο ἤ τρίς ἐπίσκοποι συμμετέχουν εἰς
τὴν χειροτονίαν, ἄν δέν γίνει ὁμως βάσει τῆς ψήφου τοῦ Προέδρου καὶ
ὅλων τῶν μελλῶν τῆς Συνόδου, ἀκόμα πάσχει κανονικῶς ἡ χειροτονία.
Ἡ εὐχὴ τῆς χειροτονίας Ἐπισκόπου περιέχει τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ Πρόεδρος
τῆς Συνόδου (π.χ. ὁ Πατριάρχης ἤ Ἐθνάρχης) ποιεῖ τὴν χειροτονίαν
σύμφωνα μὲ τὸ ψήφισμα τῶν κατωτέρων Μητροπολιτῶν, Ἀρχιεπισκόπων
καὶ Ἐπισκόπων. Ἡ «Τάξις Γινομένη Ἐπὶ Χειροτονία Ἐπισκόπου» διατάσσει
τὸν Πρόεδρον τῆς Συνόδου νὰ ἐκφωνήσῃ: «Ψήφῳ καὶ δοκιμασίᾳ τῶν
ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν, καὶ Ἀρχιεπισκόπων, καὶ Ἐπισκόπων, ἡ θεία
Χάρις, ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα, καὶ τὰ ἐλλείποντα
ἀναπληροῦσα, προχειρίζεται (τὸν δεῖνα) τὸν Θεοφιλὲστατον Πρεσβύτερον
Ἐπίσκοπον τῆς Θεοσώστου Πόλεως (τῆς δε) εὐξώμεθα οὖν ὑπὲρ αὐτοῦ, ἵνα
ἔλθη ἐπ’ αὐτὸν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος.» Μόνο ἐν καιρῷ ποὺ ὁ
θρόνος τοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς ἤ τῆς Μητροπόλεως
χηρεύει, τότε ὁ ψήφος γίνεται ὑπὸ πάντων τῶν ζώντων Ἐπισκόπων τῆς
Τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Πρεσβυτέρων τῆς ἔδρας τοῦ πρωτοθρόνου,
καὶ ἡ χειροτονία γίνεται ὑπὸ τοῦ πρώτου κατὰ τὴν τάξιν Ἐπισκόπου
συλλειτουργούντος μετὰ τοῦ λάχιστον ἑνός ἤ δύο ἐτέρων συνεπισκόπων.
Ἐντούτοις ἡ εὐχή που διαβάζει ὁ πρώτος κατὰ τὴν τάξιν Ἐπίσκοπος ἐχει
ὡς οὔτως: «Ψήφω καὶ δοκιμασία τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων καὶ τῶν
ὁσιωτάτων Πρεσβυτέρων...»
Ἐὰν εἱς καὶ μόνος Ἐπίσκοπος πράξει τὴν χειροτονίαν χωρὶς
κανονικὸν ψήφισμα ὑπὸ τοῦ ἤδη κανονικῶς ψηφισμένου Προέδρου μιᾶς
Τοπικῆς Συνόδου, καὶ χωρὶς τὰ ψηφίσματα παντῶν τῶν Ἐπισκόπων τῆς
τοιαύτης Συνόδου, ἡ χειροτονία ταύτη δέν εἶναι ἀνύπαρκτος ἀλλὰ

11. γενομένη. Ὅμως ἐντελλῶς ἀνύπαρκτος καὶ μή γενομένη ἐξακολουθεῖ νὰ
εἶναι ὁ κανονικὸς ψήφος καὶ τὸ συλλείτουργον τοῦ λάχιστον ἑνός ἑτέρου
Ἐπισκόπου ὡς «μυστηριακὴν μαρτυρίαν». Διὰ νὰ ἀναγνωρησθῇ τέτοια
ὑφ’ ἑνός χειροτονία, δύναται τα ἐντελλῶς ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ταύτα γεγονότα
(δηλαδή ὁ ψήφος μιᾶς μείζονος Συνόδου καὶ ἡ «μυστηριακὴ μαρτυρία»
δύο ἐτέρων Ἐπισκόπων) νὰ γίνουν ΕΚ ΤΩΝ ΙΣΤΕΡΩΝ.
Ἐντούτοις τὸ ψήφισμα γίνεται ἐκ τῶν ἱστέρων ὑπὸ μιᾶς κανονικῆς
μείζονος Ἱερᾶς Συνόδου ψήφῳ τοῦ Προέδρου καὶ παντῶν τῶν Ἐπισκόπων,
ὡς μίαν ἀπλὴν ἀναγνώρησιν τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος ἀρχιερατικοῦ
ἀξιώματος τοῦ ὑφ’ ἑνός χειροτονηθέντος Ἐπισκόπου. Τοιουτοτρόπως τὸ
μέχρι τότε ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ καὶ ΜΗ ΓΕΝΟΜΕΝΟΝ ΨΗΦΙΣΜΑ λαμβάνει
τὴν ΥΠΑΡΞΙΝ καὶ θεωρείται ΓΕΝΟΜΕΝΟΝ. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀγκίζει τὴν
ἤδη ὑπάρχουσα χειροτονίαν ἡ ὁποῖα ἤδη ἀναγνωρίζεται ὠς γενομένη.
Τίποτα περισσότερον δέν χρειάζεται ἐὰν ἡ ἄνευ ψήφου χειροτονία ἔγινε
παρουσίᾳ δευτέρου ἤ καὶ τρίτου ἐπισκόπου, προσφέροντες τὴν
μυστηριακὴν «μαρτυρίαν» τῆς χειροτονίας παρὰ τοῦ ἑνός καὶ πρώτου.
Ἀλλὰ ἐὰν ἡ χειροτονία ἔγεινε ὑφ’ ἑνός ἐπισκόπου, τότε χρειάζεται
περισσοτέραν πράξιν τῆς ἀποκαταστάσεως παρὰ τῆς ἀπλῆς
ἀναγνωρήσεως, διότι ἡ Συνοδικὴ Ἀναγνώρησις ἀναπληρώνει μόνο τὸ
ἀνύπαρκτον «ψήφον», ἀλλὰ δὲν ἀναπληρώνει τὴν ἀνύπαρκτον
«μυστηριακὴν μαρτυρίαν» τῶν ἐτέρων ἐπισκόπων που ἀπουσίαζαν ἀπὸ
τὸ γεγονός τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας. Ἡ ἴδια ἡ «Τάξις Γινομένη Ἐπὶ
Χειροτονία Ἐπισκόπου» ἐπιζητεῖ τὴν παρουσίαν ἐτέρων ἐπισκόπων εἰς
τὴν μυστηριακὴν χειροτονίαν. Ὁ Ἐπίσκοπος που τελεῖ τὴν χειροτονίαν
διαβάζει τὴν ἀκόλουθον εύχὴν: «Δέσποτα Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ
νομοθετήσας ἡμῖν διὰ τοῦ πανευφήμου σου Ἀποστόλου Παύλου, βαθμῶν καὶ
ταγμάτων τάξιν, εἰς τὸ ἐξυπηρετεῖσθαι, καὶ λειτουργεῖν τοῖς σεπτοῖς, καὶ
ἀχράντοις σου Μυστηρίοις ἐν τῶ ἁγίω σου Θυσιαστηρίω, πρῶτον
Ἀποστόλους, δεύτερον Προφήτας, τρίτον Διδασκάλους. Αὐτός, Δέσποτα τῶν
ἁπάντων, καὶ τοῦτον τὸν ψηφισθέντα, καὶ ἀξιωθέντα ὑπεησελθεῖν τὸν
Εὐαγγελικὸν ζυγόν, καὶ τὴν Ἀρχιερατικὴν ἀξίαν, διὰ τῆς χειρὸς ἐμοῦ τοῦ
ἁμαρτωλοῦ, καὶ τῶν συμπαρόντων Λειτουργῶν καὶ Συνεπισκόπων, τῆ
ἐπιφοιτήσει καὶ δυνάμει, καὶ χάριτι τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, ἐνίσχυσον, ὡς
ἐνίσχυσας τοὺς ἁγῖους σου Ἀποστόλους, καὶ Προφήτας, ὡς ἔχρισας τοὺς
Βασιλεῖς , ὡς ἡγίασας τοὺς Ἀρχιερεῖς, καὶ ἀνεπίληπτον αὐτοῦ τὴν
Ἀρχιερωσύνην ἀπόδειξον, καὶ πάση σεμνότητι κατακοσμῶν, ἅγιον
ἀνάδειξον, εἰς τὸ ἄξιον γενέσθαι, τοῦ αἰτεῖν αὐτὸν τὰ πρὸς σωτηρίαν τοῦ
λαοῦ, καὶ ἐπακούειν σε αὐτοῦ. Ὄτι ἡγίασταί σου τὸ ὄνομα καὶ δεδόξασταί
σου ἡ Βασιλεία, τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ
ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν.» Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ἴδια ἡ εὐχὴ τῆς
χειροτονίας Ἐπισκόπου ἐπικαλεῖ τὴν συνεργείαν «συνεπισκόπων» τότε
ὄταν γίνει ἡ χειροτονία ὑφ’ ἑνός ἐπισκόπου βεβαίως ἡ χειροτονία εἶναι

12. γενομένη καὶ μυστηριακῶς ἔγκυρος ἄλλὰ ἡ «μαρτυρία» τῶν
«συνεπισκόπων» ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ καὶ πρέπει οἱ δύο
άπουσιάζοντες ἐπίσκοποι νὰ τελέσουν ἕνα Μυστήριον ἐπὶ τοῦ ὑφ’ ἑνός
χειροτονημένου διὰ νὰ ἀναπληρωθῇ ἡ τοιαύτη «μυστηριακὴ μαρτυρία».
Βεβαίως μόνο ἕνας ἐπίσκοπος ποιεῖ τὴν χειροτονίαν, καὶ ἡ χειροτονία
ταύτη ἤδη ἔγεινε πρό ἐτῶν. Ἀλλὰ οἱ ἄλλοι ἐπίσκοποι ποιοῦν τὴν
«μαρτυρίαν». Ἡ μαρτυρία ταύτη εἶναι μυστηριακὴ καὶ ἀφοῦ εἶναι
ἀνύπαρκτος εἰς τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονία πρέπει νὰ λάβῃ ὑπάρξιν δι’ ἑνός
Μυστηρίου. Ἀλλὰ ποῖον Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας δύναται νὰ
μεταχειρησθῇ ὡς τρόπων τῆς «μυστηριακῆς μαρτυρίας»; Τὸ Μυστήριον
τοῦ βαπτίσματος δέν δύναται να χρησιμοποιηθῇ διότι τὸ βάπτισμα ποτέ
δέν παραλαμβάνεται. Οὔτε τὸ μυστήριον τοῦ χρίσματος δύναται νὰ
μεταχειρησθῇ καθὸς ὁ χειροτονούμενος ἔχει τοῦτον ἀκέραιον. Τὸ
Μυστήριον τῆς χειροτονίας δέν δύναται νὰ διαβασθῇ διότι ὁ ὑφ’ ἑνός
χειροτονημένος ἔχει ἤδη τὴν χειροτονίαν καὶ ἀπαγορεύεται ἡ
ἀναχειροτόνησις ἑνός ἤδη παρ’ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου χειροτονημένου.
Ἀλλὰ τὸ Μυστήριον τῆς Μετανοίας δύναται νὰ χρησιμοποιηθῇ διότι:
1. τοῦτο τὸ Μυστήριον τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς παραλαμβάνεται
καθημερινῶς χωρὶς καμμίαν ἀμφιβολίαν ἤ φόβον βλασφημίας∙
2. ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ Ἑπτὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Μυστήριον τῆς
συγχωρητικῆς εὐχῆς ἔχει τὴν ἐξουσίαν νὰ πάρῃ τὴν θέσιν τῆς
«μυστηριακῆς μαρτυρίας» τῶν ἑτέρων ἐπισκόπων που δὲν
ἐπαρευρέθηκαν εἰς τὴν ἤδη γενομένην ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν∙
3. τὸ Μυστήριον τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς διαβάζεται ἐνῷ γίνεται ἡ
ἐπίθεσις τῶν χειρῶν ἐπὶ τοῦ μετανοῦντος, καὶ ἡ ἐπίθεσις ταύτη τῶν
χειρῶν ὁμοιάζει μὲ τὴν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν που πράττουν οἱ
συνεπίσκοποι εἰς ἐπισκοπικὴν χειροτονίαν, χωρὶς ὅμως νὰ ποιοῦν
οἱ ἴδιοι τὴν χειροτονίαν ἀφοῦ μόνο ἕνας Ἐπίσκοπος χειροτονεῖ ἐνῷ
οἱ συνεπίσκοποι ἀπλῶς «μαρτυροῦν» διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν
αὐτῶν, διό καὶ λέγεται «χειροθεσία» ἀλλ’ οὔ «χειροτονία».
Λοιπὸν, διὰ να λάβῃ μέρος ἡ συγχωρητικὴ εὐχὴ ὡς ἀποκατάστασιν
τῆς «μυστηριακῆς μαρτυρίας», πρέπει μία κανονικὴ Σύνοδος Ἐπισκόπων
νὰ ἀναγνωρήσῃ πρώτα τὴν ἤδη γενομένην καὶ ὑπάρχουσαν χειροτονίαν,
καὶ τοιουτοτρόπως νὰ δώσῃ τὸν «ψήφον», φέρουσα τοῦτον τὸ ἀνύπαρκτον
εἰς τὴν ὕπαρξιν. Ἵστερα πρέπει ἡ ἴδια ἡ Σύνοδος νὰ ὁρίσῃ τοῦ λάχιστον
δύο ἐπισκόπους νὰ παρευρεθοῦν διὰ νὰ συλλειτουργήσουν καὶ πρὶν
ἄρχήσει ἡ Θεία Λειτουργία νὰ διαβάσουν συγχωρητικὴν εὐχὴν ἐπὶ τὴν
κεφαλὴν τοῦ ὑφ’ ἑνός χειροτονημένου, καὶ τοιουτοτρόπως νὰ γίνουν
μυστηριακῶς «μάρτυρες» τῆς ἤδη γενομένης χειροτονίας. Καὶ τοῦτο

13. γίνεται οὐχὶ ὡς ἀναχειροτόνησιν (διότι οἱ ἱεροὶ κανόνες ἀπαγορεύουν τὴν
άναχειροτόνησιν τῶν ἤδη χειροτονημένων) ἀλλὰ ὡς ἀπλὴ εὐλογία διὰ νὰ
συμπληρωθῇ τὸ γεγονός τῆς «μυστηριακῆς μαρτυρίας» τῶν ἐτέρων
Ἐπισκόπων, τῶν μή παρευρεθέντων εἰς τὴν ἤδη γενομένην καὶ
μυστηριακῶς ἀναγνωρισμένην ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν.
Τούτον ἀκριβῶς ἐγνώριζαν οἱ Ματθαιϊκοὶ καὶ τὸ παραδέχονται ἀπὸ
τὴν πρώτην στιγμὴν τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας, διό καὶ περιέχουν τὰς
θέσεις ταύτας εἰς τὸ πρώτον ἔγγραφον περὶ τοῦ θέματος που
ἐδημωσίευσαν τὴν 1ην Νοεμβρίου 1948 εἰς τὸν «Κήρυκα Γνησίων
Ὀρθοδόξων», τὸν ἐπίσημον περιοδικόν τῆς Ματθαιϊκῆς Συνόδου. Δηλαδή
ἀπὸ τὸ 1948 μέχρι τὸ 1971 εἴχαν ὑπ’ ὄψιν των ὅτι τὴν ἀρχιερατικὴν
χειροτονίαν τὴν ἐχουσι πλήρης χάριτος ἀλλὰ ἀπουσιάζει ὁ κανονικὸς
«ψήφος» καὶ ἡ μυστηριακὴ «μαρτυρία». Τὸ 1971, ἀφοῦ ἡ Σύνοδος τῶν
Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη τὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ που ἔθεσε ἡ
Ματθαιϊκὴ ἐξαρχεία, καὶ ἐξεσφάλησε ἡ ἐξαρχεία ὅτι ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία
τῆς Διασπορᾶς ποτέ δέν ἐδέχθη τὸ νέον ἡμερολόγιον καὶ ὄτι ἐξ ἀρχῆς τὸ
θεωρούσε σχίσμα καὶ νεωτερισμόν, τότε ἡ Ματθαιϊκὴ Ἐξαρχεία
ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΕΝ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ὡς
ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ, ΕΓΚΥΡΟΝ καὶ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ, καὶ ἐζήτησεν
παρ’ αὐτῆς νὰ λάβῃ τὴν ΣΥΝΟΔΙΚΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΝ ὡς ἀναπλήρωσιν
τοῦ μέχρι τότε ἀνυπάρκτου «ψήφου», καὶ διὰ νὰ λάβη τὴν ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ
(ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν μετὰ συγχωρητικῆς εὐχῆς) ὡς ἀναπλήρωσιν τῆς
μέχρι τότε ἀνυπάρκτου «μαρτυρίας» δύο ἑτέρων Ἐπισκόπων εἰς τὴν ἤδη
γενομένην καὶ ἤδη ὑπάρχουσαν ὑφ’ ἑνός Ἐπισκόπου χειροτονίαν.
Τοῦτον ἐδέχθησαν ἄπαντες οἱ Ματθαιϊκοὶ τὸ 1971 διότι ἤτον
ἐντελλῶς σύμφωνον πρός τὴν ἐπίσημον θέσιν τῶν Ματθαιϊκῶν καθὸς
βρίσκεται στὸ κείμενον τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων» τῆς 1ης
Νοεμβρίου 1948. Δηλαδή ἡ ἀποδοχὴ τῆς χειροθεσίας δέν ἤτο βλασφημία
οὔτε κατὰ τὴν Ὁμολογία τῆς Πίστεως, οὔτε κατᾶ τῆς Ἀποστολικῆς
Διαδοχῆς! Τουναντίον ἤτο συμπλήρωσις τῆς ἰδίας τῆς θέσεως τῶν
πρωτινῶν ἡγετῶν τῆς Ματθαιϊκῆς παρατάξεως, θέσις ἡ ὁποῖα ἐτυπώθη
μόλις ἕνα μήνα μετὰ τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονία, ἐν καιρῷ που ἐποίμανε τὴν
Ἐκκλησία ἀκόμα ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἔπίσκοπος Βρεσθένης κ. Ματθαῖος ὁ Α΄.
Πρῶτος νὰ Παρερμηνεύσῃ τὴν Χειροθεσίαν ἤτο ὁ Τότε Λαϊκὸς
«Θεολόγος» κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης, Δεύτερος ὁ Συν Αὐτῷ Πορευόμενος
Λαϊκὸς «Θεολόγος» κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης
Ὁ πρῶτος «Ματθαιϊκὸς» νὰ παρερμηνεύσῃ τὴν χειρθοεσίαν ὡς
δήθεν «ἀναχειροτονίαν» καὶ «προδοσίαν» καὶ νὰ φέρῃ ἀντίστασιν καὶ
διαμαρτυρίαν είς τὸ κανονικόν τούτον γεγονός ἤτο ὁ τότε λαϊκὸς

14. «θεολόγος» κ. Μηνᾶς Κοντογίαννης, διὰ τῆς βλασφήμου καὶ κακοδόξου
ἐπιστολῆς αὐτοῦ κατὰ τὸ 1972. Οὕτος ἐσυνέχησεν τὴν κακόδοξον ταύτην
πορείαν, μεταδόντας τὴν πλάνην του καὶ εἰς πολλούς κληρικοὺς καὶ
λαϊκοὺς τῆς παρατάξεως τῶν Ματθαιϊκῶν. Τὸ 1977 μαζί μὲ τὸν λαϊκόν
«θεολόγον» κ. Ἐλευθέριον Γκουτζίδην, ἐκατάγγειλε τὴν Ἱερὰν Σύνοδον
διὰ τὴν δήθεν «βλάσφημον χειροθεσίαν ὡς ἀποκατάστασιν τῆς
κανονικότητος» τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων. Ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης
ἐπίσης ἐχάλασε τὴν προσπάθειαν τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κιτίου
Ἐπιφανείου νὰ καλέσῃ Πανορθόδοξον Σύνοδων κατὰ τὸ 1979. Τότε καὶ ὁ
κ. Γκουτζίδης «ἐσυστηματοποίησεν τὴν ἐκκλησιολογίαν» καὶ ὁδύγησε
τοὺς Ματθαιϊκοὺς εἰς τὴν παράλογον Γκουτζιδικὴν «κοσμοθεωρίαν». Ὁ κ.
Μηνᾶς Κοντογιάννης, παρόλο που δέν ἔζησε ποτέ εἰς καμμίαν Ἱερὰν
Μονὴν, ἐκάρη μεγαλόσχημος λαβών τὸ ὅνομα «Κήρυκος», ἐχειροτονήθη
διάκονος καὶ πρεσβύτερος, ἐχειροθετήθη ἀρχιμανδρίτης, καὶ μετὰ τὴν
δημιουργίαν τοῦ σχίσματος τοῦ 1995 (εἰς τὸ ὁποῖον εὐθύνεται διότι
ἄλλαξεν τὴν ὑπόθεσιν εἰς θέμα «χειροθεσίας») ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος.
Τὸ 1998 καὶ πλέον πάλιν ἐχρησιμοποίησεν τὸ θέμα τῆς «χειροθεσίας» διὰ
νὰ «δικάσῃ» τοὐς συνεπισκόπους του διὰ νὰ λάβἡ τὴν ἐξουσίαν τῆς
Συνόδου. Ἀλλὰ δὲν τὰ ἐκατάφερε, καὶ χρησιμοποιών τὸ θέμα τῆς
«χειροθεσίας» ἐχώρησε ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα καὶ ἐδημιούργησεν
ἰδικήν τοῦ παράταξιν.
Τὸ 2007 ἡ Σύνοδος τοῦ Νικολάου ἐκαθαίρεσιν τὸν ἐπ. Κήρυκον,
ὑποβιβάζουσα αὐτόν εἰς τὴν τάξιν τῶν μοναχῶν, ἀλλὰ ἀφοῦ δέν ἔζησε
ποτέ ὡς μοναχός καὶ ἀκόμα δέν ζεῖ μοναχικὴν ζωὴν ὑποβίβασεν τὸν
μοναχόν Κήρυκον εἰς τὴν τάξιν τῶν λαϊκῶν, ὁνομάζουσα αὐτὸν «Μηνὰν
Κοντογιάννην». Ἀλλὰ δυστυχῶς διὰ νὰ τὸν «σιωπήσῃ» ἡ Σύνοδος τοῦ
Νικολάου ἔπεσε εἰς τὴν πρώτην πλάνην τοῦ κ. Κοντογιάννη περί τῆς
χειροθεσίας, δεξαμένη τὰς βλασφημίας τῆς ἐπιστολῆς τοῦ 1972 τοῦ ἰδίου
τοῦ κ. Κοντογίαννη εἰς τὸν ὁποῖαν γράφει ὅτι ἡ Σύνοδος τάχα
«ἐβλασφήμησεν τὴν ἀρχιερωσύνην» καὶ «ἐσφαλεν» καὶ πρέπει να
«καταδικάσῃ τὴν χειροθεσίαν». Δυστυχῶς ἡ Σύνοδος τοῦ Νικολάου
ἐπεσεν εἰς τὴν ταύτην Κοντογιαννικὴν πλάνην καὶ ΕΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΤΗΝ
ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ἐνῷ ὁ σημερινὸς «Ἐπίσκοπος Κήρυκος» διὰ νὰ σκεπάσῃ
τὴν πρώτην πλάνη του καὶ διὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν συνέχισιν τοῦ
χωρισμοῦ του, λέγει ὅτι «Δέν ἔγεινε ποτέ καμμία χειροθεσία»!!!
Καὶ τώρα παρόλο που οἱ σημερινοὶ ὁπαδοὶ τοὺ Κηρύκου ἀποτελοῦν
μόνο ἕνα ἐκ τῶν τεσσάρων Ματθαιϊκῶν ὁμάδων, οἱ ἀσθένεια τῆς
Γκουτζιδοκοντογιαννικῆς κοσμοθεωρίας ὑπάρχει καὶ εἰς τὰς τέσσερις
παρατάξεις διότι εφύτροσεν νορείς, ἀπὸ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1971‐1981.
Ὅμως τὸ κάτωθι κείμενο τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων» τῆς 1ης
Νοεμβρίου 1948 παρουσιάζει τὴν σωστὴν καὶ κανονικὴν θέσιν περὶ τῆς

15. ὑφ’ ἑνός χειροτονίας καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως αὐτῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ
ἀληθινὴ θέσις τῶν ἀληθινῶν Ματθαιϊκῶν περί του θέματος.
Τοιουτοτρόπως διακρίνονται οἱ ἀληθινοί Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ
ἀπὸ τοὺς Γκουτζιδοκοντογιαννικοὺς ψευδορθοδόξους.
Φωτοτυπία τῆς δημοσιεύσεως τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων»
τῆς 1ης Νοεμβρίου 1948 βρίσκεται εἰς τὸ ἐπόμενο κείμενο.