1. 46 C H É A P R I L 2 0 1 1
Een kroegentocht is voorwaar een barre
onderneming. Het zit hem al in de naam
zelf. De weledele ziel die aan de wieg
stond van het concept noemde het toch
geen caféwandeling of erger nog, een
baruitje. Nee, het is een kroegentócht, een
haast epische reis van bijbelse proporties,
alsof Hannibal met zijn olifanten van de ene
alpijnse kroeg naar de andere donderde. Dus
scheepte ik in voor een tocht die me langs de
vier windstreken en langs de verschillende
stadia van levercirrose zou voeren. Mijn
missie: het geluk prediken en de naties met
elkaar verenigen.
De waarheid: mezelf te pletter zuipen
op kosten van de redactie. De eerste
bestemming van mijn grensoverschrijdende
slempbedevaart is Oslo, de parel aan het
Noorse Oslofjord. Het concept kroegentocht is niet vreemd aan de
Noren. Sterker nog, in Noorwegen lijken ze van kroegentochten een
internationaal handelsmerk te hebben gemaakt. Zo kwamen enkele
balorige Noren enkele jaren geleden op het lumineuze idee de Tom Waits
Løpet te organiseren. De gelijknamige crooner met de rasperige stem
heeft weinig uitstaans met de Noorse hoofdstad, maar zijn naam rijmt
toevallig op die van Grete Waitz, een Noorse atlete die medailles won op
WK’s en Olympische Spelen, en 9 keer de Marathon van New York. Ze
is in haar land een levende sportlegende, de Noorse Tia Hellebaut zeg
maar. In Oslo draagt een jaarlijkse loopkoers haar naam. De Tom Waits
Løpet daarentegen gidst de ‘lopers’ langs een handvol bruine kroegen
waar ze overal een pot pils aan de lippen moeten drukken. Maar de Noren
hebben ook een jaarlijkse Santa Claus
Pubcrawl, een kroegentocht waarbij de
gegadigden zich moeten uitdossen als de
goedmoedige papzak uit het nóg hogere
Noorden en ho-ho-hoënd van café tot
café hoppen.
Woekernoren met
vikingcarrure
Ik ben te laat voor het jaarlijkse
kerstmanbachanaal en te vroeg voor
de Tom Waits-tocht, maar laat dat de
pret niet drukken. Een bont allegaartje
van Noorse residenten, een florissante
Duitse en een Indiër die spreekt op
zijn apunahasapeemapetilons (voor de
slechte verstaander: de uitbater van de
Kwik-e-Mart in The Simpsons) nemen
mij op in hun gelid. Ze verklaren zich bereid om me langs Oslo’s meest
groezeligedrankholentegidsen.Mijnepischekroegentochtgaatvanstart
in Dr. Jekyll’s Pub. De eigenaar Henrik, een Australische Zweed – of was
het een Zweedse Australiër? – gaat er prat op dat zijn kroeg het grootste
whisky-aanbod van het hoge Noorden heeft. Ik wissel mijn sceptische
loens af met een granieten pokerface en die truc lijkt te werken. Nog voor
ik de heilige woorden Springbank single malt kan uitkramen, schotelt de
goedlachse barman me al drie van zijn beste whisky’s voor. Ik durf mezelf
geen doorgewinterde connaisseur te noemen, maar zodra het levenswater
zich een weg naar mijn lever begint te branden, geef ik de eigenaar toch
een minzame knik. Mijn entourage doet zich ondertussen te goed aan
grote pullen Frydenlund. Ik schud meewarig het hoofd. Het vaalgele
Ché tilt het begrip‘kroegentocht’
naar een hoger niveau
Een kroegentocht is vandaag niet veel meer dan een gezapige wandeling met
een stadsgids, drie streekbiertjes en een blokje kaas. Wij vonden het hoog tijd om
een nieuwe standaard te stellen. Onze Hijskraan boekte een vluchtenpakket voor
70 euro en ging internationaal caféhoppen. Garçon, pintje alsjeblieft!?
R e p o r t a g e : S v e n D e H o n d t
BELGIE
FRANKRIJK
Brussel
SPANJE
ITALIE
Girona
DUITSLAND
POLEN
Bremen
NOORWEGEN
LITOUWEN
Riga
ZWEDEN
Stockholm
Oslo
Turijn
3
1
7
5
6
4
2
LETLAND
60 kroegen
dagen,
landen,
goedje dat zij met grote slokken naar binnen kappen heeft weinig of
niets te maken met bier zoals wij het in België kennen. Bovendien zou
ik niet meteen intekenen voor een avondje bier hijsen met een club
Noren. Niet omdat mijn karig gestel het zou moeten afleggen tegen
de vikingcarrure van menig noorderling, maar wel omdat een avondje
stappen in de Noorse hoofdstad peperduur kan uitdraaien. Voor een pul
bier leg je al snel 8 à 9 euro op tafel. Wie een rondje geeft, moet ei zo na
een hypotheek afsluiten. De kans dat ik, armtierige journalist, zelfs ook
maar licht beneveld huiswaarts zal marcheren, is bijna onbestaand.
Mijn gastheer, een uiterst sympathiek heerschap dat luistert naar de
naam Tormod, waagt zich op mijn aanbeveling aan een Rochefort 10.
Aan zijn gelukzalige blik zie ik dat het Belgisch trappistenbier hem
bevalt. Ik voel me de moeder Teresa onder de tooghangers, een
weldoener wiens missie het is om zijn naasten te onderwijzen in
de geneugten van het Belgisch gerstenat. Net zoals die ándere eerste
keer is de eerste keer dat je Belgisch bier drinkt een moment om
mentaal in te lijsten, een herinnering die je dierbaar moet koesteren.
De route
Wie bedachtzaam te werk gaat en zijn reis goed plant kan heel
Europa rond vliegen voor een prikje. Onze kroeghopper boekte
op internet de volgende route voor de waanzinnige totaalprijs van
70 euro.
Daarna is het alleen hopen dat u nergens vast komt te zitten.
Ik zou niet meteen
intekenen voor een
avondje bier hijsen
met een club Noren.
Wie een rondje geeft,
moet ei zo na een
hypotheek afsluiten.
De kans dat een
armtierige journalist
zelfs ook maar licht
beneveld huiswaarts
zal marcheren, is
bijna onbestaand.
1. Maandag, 17.30 u: Brussels South (haha) naar Oslo (Rygge).
Aankomst: 19.25 u.
2. Dinsdag, 10.55 u: Oslo (Rygge) naar Riga.
Aankomst: 13.30 u.
3. Woensdag, 16.25 u: Riga naar Stockholm Skavsta.
Aankomst 16.30 u.
4. Donderdag, 15.50 u: Stockholm Skavsta naar Bremen.
Aankomst: 17.15 u.
5. Vrijdag, 10.20 u: Bremen naar Girona.
Aankomst: 12.40 u.
6. Zaterdag, 15.15 u: Girona naar Turijn.
Aankomst: 16.45 u.
7. Zondag, 08.40 u: Van Turijn naar Brussel.
Aankomst: 10.10 u.
C H É A P R I L 2 0 1 1 47
t

2. 48 C H É A P R I L 2 0 1 1 C H É A P R I L 2 0 1 1 49
t
6 dagen, 6 landen, 60 kroegen
Tormod kan mijn woorden alleen beamen.
De volgende bar op het lijstje is Tilt, een
trendy café waar ze naarstig de weledele
kunst van het shuffleboarden bedrijven.
Shuffleboard is een volkssport die u ergens
tussen onze oervlaamse sjoelbak en het
wat modieuzere doch even ridicule curling
moet situeren. Het spel is me ongetwijfeld
meegegeven in mijn Vlaamse volksgenen
want ik speel al snel mijn teamgenoten van
het bord. De monarch Henry VIII zal me
wellicht goedkeurend aankijken vanuit
het hiernamaals. Volgens de mondelinge
overlevering was good Ol’ Henry even
bekwaam in het shuffleboarden als in het
afbetalen van alimentatie. De goede man
heeft zes eega’s gesleten, dat wil dus heus wat zeggen.
Tilt lijkt een tijdcapsule die je terug katapulteert naar de jaren ‘80:
overal in de bar staan oude flipperkasten en bij de meterslange
toog staan vintage arcadespellen. De flipperkast van een met fedora
getooide Indiana Jones doet mijn weemoedig kinderhart opbloeien van
broeierige nostalgie. Dat het bier peperduur is en verder niet te zuipen
valt, neem ik er voor de gelegenheid maar bij.
Entoch,deabsurdewoekerprijzendiejeinNoorwegenmoetneerleggen
voor een pintje doen me hunkeren naar de volgende bestemming op
mijn traject, de geboortestad van illustere figuren: Sergei Eisenstein
was een filmregisseur en de oervader van de parallelmontage en Jacob
Davis de uitvinder van de jeansbroek. Ja hoor, ik ga naar Riga!
Als het goed genoeg is voor een tsarin...
Ik heb mijn crosscountry kroegentocht laten dicteren door het lot. Ik
dacht: ‘Wat als ik iemand anders laat beslissen over het parcours?’
En laat die ‘iemand anders’ nu die ene luchtvaartmaatschappij zijn
die van spotgoedkope vliegtickets haar handelsmerk maakte; die ene
luchtvaartmaatschappij die haar blauw en gele kleuren draagt als een
wapenschild. Ryanair is zo’n beetje de stoephoer van het luchtverkeer:
de service trekt op geen kloten, maar zoek eens een goedkopere manier
om van de grond te gaan.
Vluchten boeken met Ryanair voelt overigens aan als een rondje
pokeren: met de juiste tactiek en de gepaste timing kun je de juiste
slag slaan. Kniesoren zullen de dubieuze beleidslijnen van de
luchtvaartmaatschappij aankaarten, maar zij dwalen. Toegegeven, het
is ten zeerste aan te raden om de kleine lettertjes over de toegelaten
bagage goed te lezen en de bedrieglijke benamingen van hun
luchthavens – Charleroi wordt in hun woorden het net iets minder
mistroostig klinkende Brussels South – moet je er ook maar bij nemen.
Of wat te denken over de robuuste stewards die met hun stugge tronie
lottoticketjes proberen te verkopen? Op een dag vind je de job van je
leven, zeker? Tja, Ryanair, love it or loathe it, maar ik heb zeven (7!)
tickets kunnen boeken voor de verzamelde prijs van 70 euro, taksen
inclusief. Hoort u mij klagen? Ik dacht het niet.
De goedkoopste vlucht vanuit Oslo bleek die naar Riga te zijn, de
hoofdstad van Letland. Dus sta ik in de oogappel der Baltische staten,
een destijds door de USSR overspoeld windgat tussen Noord en Oost. De
uitvalbasis voor mijn benevelde cavalerietocht is een jeugdherberg op
de spreekwoordelijke steenworp van de oude
binnenstad van Riga. ‘Naughty Squirrel’
staat op het uithangbord. Volgens een van
de zovele backpackersbijbels is de ‘Stoute
Eekhoorn’ een van de beste jeugdherbergen
ter wereld. De ravissante receptioniste voegt
meteen de daad bij het woord en schenkt
me, bij wijze van verwelkoming, een glaasje
Balsam uit. Riga Black Balsam is een likeur
die typisch is voor de Baltische staten, een
pikzwarte melange van 24 verschillende
ingrediënten die een beetje naar de
overbekende Jägermeister smaakt. Tsarina
Catharina de Grote van Rusland zou tijdens
een kortstondig verblijf in Riga ongeneeslijk
ziek zijn geweest, maar dankzij de Letse
Balsam zou ze er terug bovenop gekomen
zijn. Ongetwijfeld is het verhaaltje je reinste
quatsch maar de Letten spelden de gebeurtenis met chauvinistische trots
op hun revers.
De lokroep van het Letse nachtleven gonst door de gangen van de
jeugdherberg. En laat die lokroep nu toevallig klinken als de Marseillaise
op zijn Yves Letermes: de Brabançonne dus. Op een steenworp van de
Naughty Squirrel ligt namelijk de Bon Vivant, een bar met meer Belgische
bieren op de kaart dan Michel Daerden en Hans Otten sámen al soldaat
hebben gemaakt. Als ik één keer mijn nationaliteit mag uitspelen, is het
hier wel en dus werp ik me in alle bescheidenheid op als een bierkenner.
Ik heb weinig kaas gegeten van vrouwelijk schoon en men zal mij tot
in den treure de buitenspelregel moeten uitleggen, dus ten einde mijn
laatstde greintje mannelijkheid te verdedigen heb ik me sinds een aantal
jaren verdiept in de geneugtes van Belgische brouwsels. En hier ben ik
op het juiste adres om deze geneugtes bot te vieren. In het café hangen
opzichtige portretten van ons vorstenpaar en Nederlandstalige en
Franstalige leuzen staan broederlijk naast elkaar op de muur geklad,
alsof Riga plots een faciliteitengemeente is geworden.
Maar in het buitenland heb ik graag het gevoel dat ik ook daadwerkelijk
in het buitenland zit en dus ga ik naar de volgende kroeg op mijn
check-list. De B-Bar is één van Riga’s bekendste bars. De uitbater
drukt me op het hart dat zijn afspanning vroeger het eigendom was
van de uitvinders van de Riga Black Balsam. Ik twijfel wederom aan de
accuraatheid van zijn woorden, maar ik laat hem in zijn waan. Alvorens
ik mijn kont op de barkruk hijs, spuug ik de drie toverwoorden uit.
‘I’m a journalist’. Die drie woorden zijn het ‘Sesam open u’ van het
barhoppen. De barman schotelt me meteen een gratis night & day voor,
een shooter van koffielikeur en cacaolikeur. Proost! Of zoals de Letten
het zeggen: Uz veselibu!
Tirolerdwazen
Ik sta bekend als een onverdraagzame mens. Maar mijn misantropie is
gewoon een natuurlijk selectiemechanisme waardoor ik de complexe
werkelijkheid kan fileren tot iets simpels en verstaanbaars. En er zijn
wel degelijk dingen waaraan ik een bloedhekel heb. Senioren met
paarse permanents die me steevast in eindeloze bewoordingen over
het welzijn van hun kleinkinderen willen
vertellen; of mensen die kankeren over de
absentie van een regering, gewoon omdat
het bon ton is. Maar het grootste mikpunt
van mijn misantropische klaagzangen zijn
de zogenaamde stag nights. U weet wel, die
toekomstige echtgenoten die verkleed als
roze konijnen of Tiroolse boerinnetjes samen
met hun vrienden kroegen afschuimen en
zich dan te goed doen aan puberale ongein:
een condoom opblazen (lachen!), een
vrouwenpanty signeren (gieren!) of een dildo
in een glas bier soppen (brullen!). Ik richt me bij deze rechtstreeks tot
mijn vrienden: als ik ooit in de echt treed en één van jullie heeft het
lumineuze idee om mij op een zotte vrijgezellenavond te trakteren... ik
wens je nu al een acute teelbalontsteking toe.
Vanwaar dit intermezzo? Omdat het in de sterren geschreven stond
dat ik op deze internationale kroegentocht zootjes vrijgezellenkuddes
zou tegenkomen. Een vliegtuig nemen om ver buiten de landsgrenzen
het beest te gaan uithangen kan sinds de spotgoedkope vluchten van
Ryanair soms voordeliger zijn dan in eigen land cocktails te gaan
hijsen. Ook Riga is het slachtoffer van boertige bendes die nog éénmaal
van jetje willen geven voor ze zich vastketenen aan de ball and chain,
genaamd het huwelijk.
Om te ontsnappen aan de vrijgezellenvettigheden duik ik onder in
het Mojo Café, een vaste waarde in het Letse nachtleven. Een groep
buitenlandse studenten, onder wie een horde Vlaamse meiden,
verwelkomt me met open armen. Voor ik het weet zit ik spotgoedkope
cocktails te drinken en onderneem ik weinig vruchtbare pogingen om
de Belgische politieke hetze uit te leggen. Ik ontbolster mijn innerlijke
Big Lebowski, bestel twee White Russians – het is happy hour – en
word getrakteerd op een Hot Balsam, de glühweinvariant van de lokale
kruidenlikeur.
Mijn verstandelijk vermogen staat afgesteld op de Pink Floydmodus
comfortably numb en het begint me nu pas te dagen dat mijn missie
vermoeiender is dan ik aanvankelijk gepland had. Ik doe voor de
elvendertigste keer mijn plan uit de doeken aan een snoezelige
Australische. Zij wijst me meteen op het enige kritieke puntje van het
hele bar- en vliegtuighoppen: “Heb je de ecologische voetafdruk van je
project al eens berekend?”
Het is alsof ze de onderste kaart wegtrekt uit mijn kaartenhuis dat
met een rotvaart in elkaar stort. Ik weet ook wel dat ik met zeven
vluchten in zeven dagen niet zo heel milieuvriendelijk bezig ben. Als
ik mijn ecologisch blazoen terug wil oppoetsen, mag ik de komende
driehonderdentwaalf jaar wellicht geen enkel vliegtuig meer
instappen. Het plotse besef overvalt me als een loodzware domper op
de feestvreugde.
In café Bon Vivant
hangen opzichtige
portretten van ons
vorstenpaar en
Nederlandstalige en
Franstalige leuzen
staan broederlijk
naast elkaar op de
muur geklad, alsof
Riga plots een
faciliteitengemeente
is geworden.
Ik weet ook wel dat ik met zeven
vluchten in zeven dagen niet zo heel
milieuvriendelijk bezig ben. Als ik mijn
ecologisch blazoen terug
wil oppoetsen, mag ik de
komende 300 jaar wellicht
geen enkel vliegtuig meer
instappen.

3. 50 C H É A P R I L 2 0 1 1 C H É A P R I L 2 0 1 1 51
6 dagen, 6 landen, 60 kroegen
Zwichten voor Zweden
Ik reis op een manier die ik doorgaans
verafschuw; een kort verblijf in
een land en de volgende dag terug
het vliegtuig op. Ik voel me dezer
dagen heel Japans. Het enige dat
ontbreekt is een fout bloemenhemd
en een ridicule zonneklep, zowat de
basisuitrusting van elke reizende Jap.
Ik scheep in voor de volgende vlucht:
Riga-Stockholm. Maar de dekselse
kapoenen van Ryanair hebben zich
weer vergist met hun naamplaatjes.
We landen op welgeteld 106 kilometer
van de Zweedse hoofdstad. In België
zouden we dan al in het buitenland
zitten. Even overweeg ik om op
kroegentocht te gaan in Nyköping,
een stadje op 5 kilometer van de
luchthaven, maar ik vrees dat daar
bitter weinig te beleven valt. De
laatste keer dat ik op schok ging in
Zichen-Zussen-Bolder was ook geen
succes.
Ik ben dus genoodzaakt om een
bus te nemen naar het centrum van
Stockholm. Daar wacht Martijn me
op, een Waalse student die vorig
jaar zijn geliefde volgde naar de
Zweedse hoofdstad. Ik dacht dat
een Waal in Stockholm iets zou zijn
als een vrouw in een autogarage,
maar Martijn heeft een mentaal
stratenplan in zijn hoofd. Hij
loodst me feilloos naar de eerste
bar: Belgobaren. Opnieuw een
Belgische bierbar dus en net als in
Oslo swingen ook hier de prijzen
de pan uit. Voor een Duvel moet
je 10 euro ophoesten en mijn favoriete bier, de heilige graal van het
Belgisch gerstenat, de Pannepot, staat op de kaart voor 20 euro. Voor
die prijs kan ik me in een half delirium zuipen in het lokale jeugdhuis
onder mijn kerktoren. Ik laat die bierkelk dus maar wijselijk aan
mij voorbijgaan. De Struise Brouwers uit Woesten die de wereld de
Pannepot geschonken hebben, brouwen trouwens een bier exclusief
voor dit café. Black Jack heet het donker bier dat naar een typische
stout neigt. Het prijskaartje is wederom navenant.
Het is woensdag en dat komt goed uit want de Zweden hebben die dag
een lieftallige koosnaam gegeven: lille-lördag , dat betekent zoveel
als ‘kleine zaterdag’. Op woensdag zijn de Zweedse kroegen langer
open, organiseren ze optredens of bieden ze
happy hour-specials aan. Martijn troont me
mee naar Sjätte Tunnan, een middeleeuwse
bar in Gamla Stan, het oude centrum van
Stockholm. De barmannen zijn er permanent
gehuld in middeleeuwse pijen en ze schenken
de drank in lemen kruiken. We bestellen een
kruik mede, de honingwijn die volgens de
legende kennis en wijsheid doet opborrelen.
Laat de immer weifelende en twijfelende
twintigers de wereld maar doorkruisen op
zoek naar hun innerlijke zelve. Ik ben er
zeker van dat ik mezelf aan het einde van
deze trip eindelijk zal gevonden hebben.
Waarschijnlijk ergens onderin een glas,
in elkaar gestuikt aan de
tapkast. Skål!
De morgenstond heeft een
kater in de mond. Ik ontwaak
in Sjöberg, een buitenwijk
ten noorden van Stockholm.
Mijn uitzicht is er wel een
van een onwaarschijnlijke
schoonheid. Edsviken, een
van de zovele inhammen van
de Baltische Zee reikt zover ik
kan kijken. In de verte zie ik
schaatsers meedeinen met de
wind.
Voor eenieder die wel eens
een dans van de drankduivel
aanneemt, is the day after een
moment van beschouwing, een
moment waarop alles plots,
euh, helderder lijkt, alsof de
waarheid zich openbaart in zijn
meest pure vorm. ‘Wie is die
blonde deerne naast me?’ ‘Hoe
komen die dwerg, kandelaar en
watermeloen in mijn kamer?’.
Het is maar een greep uit de minder pertinente levensvragen die ik
mezelf al heb moeten stellen de dag na een stevig bacchanaal. Nu
is de vraag echter: hoe ben ik hier terechtgekomen? Ik weet hoe dat
praktisch in zijn werk ging – een metrorit en een eindje wandelen –
maar hoe ben ik híer geraakt? Was het mijn lotsbestemming dat ik
vanochtend een kater zou uitzweten aan de oevers van een Baltische
inham, terwijl een eindje verderop een Waal ligt te snurken. Deze
kroegentocht begint almaar vreemdere wendingen te vertonen. Maar
het beste moet nog komen. Ik neem afscheid van Martijn en kuier nog
even door Gamla Stan, vanwaar me weer een busrit naar Stockholm
Skavsta wacht. Daar zal ik inschepen voor mijn volgende vlucht: naar
Bremen.
Zusammenhörigkeit alom
Enkele jaren geleden voelde de Ierse boekhouder Paul Kilduff zich
gedupeerd toen hij een Ryanairvlucht boekte naar Spanje. De prijs
van zijn ticket liep op tot 300 euro en Kilduff bleef niet bij de pakken
zitten. ‘Wraak wordt het best koud opgediend’, moet de brave man
gedacht hebben. Hij reisde Europa af met de
de zelfverklaarde lagekostenmaatschappij
en schreef zijn wedervaren neer in een boek.
Ruinair : How to be Treated like Shit in 15
different Countries... and still quite Like it is
hetbijwijlenhilarischeverslagvanellenlange
busritten, vreemde bestemmingen en close
encounters met derderangsstewardessen.
Vooral Michael O’Leary, de stinkend rijke
baas van Ryanair kwam niet ongeschonden
uit Kilduffs proza. O’Leary staat erom
bekend dat hij zelden een blad voor de
mond neemt, zeker niet wanneer het over
concurrerende luchtvaartmaatschappijen
gaat. Neem de affiche waarmee Ryanair
zijn eerste Belgische vluchten aankondigde.
Het is een beeld van Manneke Pis die
staat te zeiken met daarnaast het opschrift:
‘Pissed off with Sabena’s High Fares?’.
Fijnbesnaard is anders. Maar het kan nog
erger. In een persconferentie over Ryanairs
intercontinentale vluchten beloofde O’Leary
‘free beds and blowjobs’.
Maar gratis bedden en dito pijpbeurten zijn
op dit moment nergens te bespeuren. Een
woeste sneeuwstorm houdt mijn vliegtuig
aan de grond. Misnoegde passagiers lopen
puffend en zuchtend door de terminal, wanneer een stem door de
intercom het begin aankondigt van wat een zware beproeving zal
worden. De vlucht moet omgeleid worden via Stockholm Arlanda, de
grootste Zweedse luchthaven. Een wolk van verontwaardiging stijgt
op vanuit de terminal, maar iets later meldt elke passagier zich braaf
aan voor een busrit naar Stockholm Arlanda, een rit van 150 helse
kilometers.
De vlucht heeft tot dusver een vertraging van 5,5 uur. Voorlopig ziet
het ernaar uit dat ik toch nog op tijd in Bremen zal zijn om mij een
avond te verdiepen in de geneugten van Weissbier en ander Germaans
gerstenat. Ondertussen beginnen enkele gefrustreerde met elkaar
te babbelen. Als er één voordeel is aan megavertragingen is het de
Zusammengehörigkeit die langzaam ontstaat. Als we samen gekloot
worden, zoeken we troost in elkaars armen, want gedeelde smart is
halve smart.
Devertragingstellerstaatop7,5uur,wanneerzeonseindelijkaanboord
van het vliegtuig laten. Maar iets later komt een azijnzuurkijkende
steward ons minder heuglijk nieuws brengen: de vlucht naar Bremen
is helemaal afgelast.
Heersende chaos
De Engelsman William Golding schreef in 1954 de klassieker Lord of
the Flies (vertaald als Heer der Vliegen), een verhaal over kinderen die
een vliegtuigcrash op een onbewoond eiland overleven en langzaam
maar zeker elk greintje van beschaving verliezen. Arlanda begint nu
ook stilaan trekjes van Goldings literaire klassieker te krijgen. De
chaos grijpt om zich heen. Een groep Duitse scholieren berooft een
verlaten luchthavenrestaurant . Hun buit: 6 flesjes water en een dorre
sandwich. Te midden van het tumult werpt een koene borst zich op als
vertegenwoordiger van het onderdrukte volk. De brave man draagt
dezelfde naam als ik – gooi in Zweden een steen en de kans is één
op twee dat je een Sven raakt – en gaat als
een razende tekeer tegen het personeel van
de blauwgele luchtvaartmaatschappij. Zoals
het cliché wil, krijgt onze heiland al snel
steun van een sidekick (een jonge Duitse) en
een zotskap die de gestranden probeert te
entertainen.
Een nacht op een luchthaven slapen is geen
pretje. Zelfs een tandeloze zombie zou het nu
van me halen in een schoonheidswedstrijd.
Intussen hebben we te horen gekregen
dat het vliegtuig om half 4 in de namiddag
zal opstijgen. En half 4 wordt uiteindelijk
half 7. Meer dan 27 uur na het geplande
vertrek vliegen we uiteindelijk naar Bremen.
Een etmaal geleden keek ik nog uit naar
Weissbier en Bratwurst mit Sauerkraut. Nu
doet die gedachte alleen al mijn maag keren.
Ik besef ook dat ik een streep kan trekken
over het vervolg van mijn paneuropese
kroegentocht. Had ik de wet van Murphy
niet mogen tarten? Het mag alleszins niet
verbazen dat er vroeg of laat een kink in
de kabel zou komen. De zuiderse poot van
mijn reis kan ik helaas vergeten. Mijn twee
laatste bestemmingen, het Spaanse Girona en
het Italiaanse Turijn moet ik door overmacht
van mijn lijst schrappen. Maar eerst wacht me toch nog minstens één
avond hijsen. In naam van de journalistiek, dat spreekt.
Deutsche gemütlichkeit
Gelukkig ligt van alle luchthavens die van Bremen wellicht het
dichtste bij het centrum. Na de vertraging van 27 uur heb ik maar een
vlucht van 80 minuten én een tramrit van 10 minuten nodig voor ik in
het hart sta van de stad die onsterfelijk werd dankzij het sprookje van
haar stadsmuzikanten. In Bremen zijn dat zoals u weet een ezel, een
hond, een kat en een haan.
Locus delicti voor Bremense drinkebroers en ander schorremorrie is
dan weer das Viertel, het cafédistrict. En middenin die wijk ligt wat
ze de Bermudadreieck noemen, het hartje van de uitgaansbuurt en de
place m’as tu vu voor de lokale tooghanger. Het is een bonte kakafonie
van cafés, bars en discotheken.
De barman van de Bermuda gniffelt wanneer hij me een Carlsberg
voorzet. ”Je zult straks misschien wel zien waarom ze het hier de
Bermudadriehoek van Bremen noemen. De mensen hebben hier de
neiging om spoorloos te verdwijnen. Zeker na een pint of tien.”
De kans dat ik vannacht verloren loop, schat ik gering. Ik krijg namelijk
professionele kroegbegeleiding van Lara, een vrolijke spring-in-‘t-
veld met een tomeloze energie. Ik heb amper geslapen, maar haar
enthousiasme werkt aanstekelijk. Samen kammen we het volledige
Viertel uit voor ze me meesleurt naar een duister kelderfeestje in de
buurt. Ze klinken er ter ere van Gambrinus, de patroonheilige van het
bier. Het is een symbolische en wonderbaarlijke apotheose voor mijn
kroegenavontuur.
Ik heb mijn lever bezoedeld. Ik heb mijn ecologische voetafdruk voor
eeuwen naar de kloten geholpen. Ik heb ze in vier landen Belgisch bier
leren drinken. Maar bovenal, ik heb de drankduivel mores geleerd.
Garçon, doe ze nog eens vol.
”Je zult straks wel zien waarom ze het
hier de Bermudadriehoek van Bremen
noemen. De mensen hebben hier de
neiging om spoorloos te verdwijnen.
Zeker na een pint of tien.”
Een nacht op een
luchthaven slapen is
geen pretje. Zelfs een
tandeloze zombie zou het
nu van me halen in een
schoonheidswedstrijd. Pas
27 uur na het geplande
vertrek vliegen we naar
Bremen.