Er was eens heel lang geleden een Waalse hobbit. Hij leefde in een bescheiden, rood holletje, gelegen ter hoogte van de Zuidflank van de Schuldenberg...

1. Tekst: Matthieu van den Bogaert
Illustraties: Kevin Breugelmans

2. Er was eens heel lang geleden een Waalse hobbit. Hij leefde in een bescheiden, rood
holletje, gelegen ter hoogte van de Zuidflank van de Schuldenberg. Het was niet
zomaar een typisch vies, vuil en vettig holletje gemaakt uit aarde en klei, maar een
stulpje opgetrokken uit puur brandhout, een geschenk van de Noorderlijke Vlaamse
Aardmannen als dank voor al zijn gelanceerde beleidsplannen. Elio was dan ook niet
zomaar de eerste de beste hobbit, hij was een gewaardeerde telg van de stoere
Faggings-clan.
Op een lentedag zat Elio buiten in de zon te genieten van zijn sigaartje, gemaakt van
opgerolde visitekaartjes, buitgemaakt op een opstandige Belgacom-trol. Glimlachend
trok hij aan zijn ivoren pijp en maakte rookcirkels in de blauwe lucht. "Formidable,"
neuriede de goedgemutste hobbit bij zichzelf. Het duurde echter niet lang alvorens
rookcirkels en gedachten werden weggeblazen. "Opstandige windmolens van
Electrawinds?" Vroeg Elio zich onmiddellijk af. Toen er een lange schaduw over hem
werd geworpen wist de arme hobbit dat er iets anders in het spel was. Het was
Geldwolf, de rode tovenaar. Hij was zoals gewoonlijk gekleed in een modieuze Janioutfit en hield in zijn rechterhand zijn houten staf stevig vast. "Geldwolf, ben jij dat
mijn beste," vroeg Elio verwonderd. De rode tovenaar gromde en knikte tegelijkertijd.
De ogen van Elio werden al snel naar de gaten in de handen van Geldwolf geleid. Die
gaten waren ontstaan sinds de bankencrisis en sindsdien enkel groter geworden. "Ik
zal maar direct met de deur in huis vallen," zei de grijsaard met een zeer krachtige
stem, "Ik wil je op een avontuur sturen Elio Faggings!"
"Een avontuur?”, klonk Elio verwonderd. De hobbit kreeg lichte pretoogjes bij de
gedachte wat het avontuur zou kunnen inhouden. Naakt rondhuppelen in zijn holletje
met de melkmuilen van One Direction, de gehurkte spreidstand oefenen met Tom
Dailey of een gay-pride organiseren in Rusland op Poetins verjaardag. Ja, Elio werd er
allemaal wel licht opgewonden van! Geldwolf raakte duidelijk gefrustreerd van de
openlijke droompartij en doorprikte met de scherpe achterkant van zijn staf de
droomwolkjes. "Genoeg," riep de tovenaar met luide stem. “Het gaat hier om een
serieuze aangelegenheid, anders had ik het wel gevraagd aan Lesley-Ann Poppe,
Showbizz-Bart of een tuttebel die geen koffie kan zetten. Er ligt een schat verborgen in
het hart van de Eenzame Berg, gelegen op de rand van Tomorrowland. De schat wordt

3. bewaakt door Smaggie, de verschrikkelijke draak. Ik wil dat jij deze schat opeist en de
draak van De Eenzame Berg naar de eeuwige jachtvelden stuurt!" De hobbit luisterde
met gespitste oren naar het verhaal van de tovenaar, maar trok bij momenten de
wenkbrauwen flink omhoog. Het klonk hem allemaal toch gevaarlijker in de oren dan
toen hij als twaalfjarige jongen voor jaren naar India vertrok om er monnik te worden.
De grijze tovenaar zag de twijfels in de ogen van de hobbit en suste onmiddellijk de
gemoederen. "Geen paniek, meester Faggings, je hoeft deze tocht heus niet alleen te
ondernemen.” De woorden van Geldwolf waren nog niet koud of er doken in de verte
acht dwergvrouwtjes tevoorschijn. Al huppelend kwamen ze op de beat van de Harlem
Shake steeds dichter en dichter. Toen ze eenmaal bij het hobbitshol waren, werden ze
één voor één voorgesteld door Geldwolf, die volgens de legende bij alle vrouwtjes
enkele bastaardkindjes had verwekt tijdens zijn vele onstuimige avonturen.
Het eerste dwergvrouwtje was Astrid die een 'pimped out', 'chromed', 'amazing' JBCmuts scheef op haar hoofd had staan. Door zuurstofgebrek bij de geboorte kon het
arme dwergschaap slechts één woord voortbrengen, iets wat ze zelf amazing, maar
tegelijkertijd ook wel een beetje ambetant vond. De twee vrouwtjes na Astrid liepen
hand in hand en leken op het eerste zicht wel een siamese tweeling, elk echter nog in
het bezit van hun eigen lichaam. Mathilde en Maxima hadden niet alleen de eerste en
tweede letter van hun voornaam gemeen, ze waren beiden getrouwd met een
elfenkoning. Nu ja, in het geval van Mathilde was Belfië niet echt een elfenkoninkrijk
maar een verzinsel in het hoofd van haar man. Ze speelde de soap, gebaseerd op
waargebeurde verzinsels, echter graag mee, al was het maar omwille van het feit dat
ze dan geld kreeg om Natan-dwergmutsen te kopen.
Het vierde dwergvrouwtje was Angela. Op het eerste zicht was er aan haar, buiten
haar twee grote hangende dwergenheuvels, niet veel bijzonders op te merken.
Geldwolf maakte Elio er echter attent op dat dit vrouwtje leed aan de Duitse versie van
het La Tourette-syndroom. Wie Angela durfde tegenspreken krijgt een lawine van
Duitse scheldwoorden over zich heen. Angela werd op de voet gevolgd door
dwergvrouwtje Oprah die op de rug van een reuze-epo-konijn zat. Op geregelde
tijdstippen haalde Oprah gele truien vanonder haar geplooide rok tevoorschijn die ze

4. haar konijn Lance te eten gaf. Ze kon nog net aan de oren trekken van haar huisdier
om te vermijden dat deze uit enthousiasme in het hol van Elio zou duiken. Oprah was
heus niet de enige die zich in de bonte dwergenstoet liet dragen. VN-dwergvrouwtje
Verene had haar twee trouwe albino-negers mee om haar draagstoel te dragen. Haar
stoel was gemaakt van opgeblazen mandarijnscheten in een fles afgewerkt met
bladgoud uit Mira. Als dekentje had ze een juten zak over haar benen gelegd waar ze
af en toe een pepernoot uit pakte om naar het hoofd van haar albino-negers te gooien
om ze sneller te doen wandelen. De ogen van Elio en Geldwolf werden echter snel
afgeleid door een dwergvrouwtje dat een ketting over haar schouder sleepte waar een
grote metalen bol aan hing. "Wat een krachtige iron lady," mompelde Elio bij zich. "Dat
is Margaret, het oudste dwergvrouwtje uit het gezelschap, maar nog lang niet
afgeschreven." Op de metalen bol zat Miley, een zingend dwergvrouwtje uit een ver
showbizzland. Ook deze twee vrouwtjes hadden niet alleen de eerste letter van hun
voornaam gemeen, ze hadden beiden een vorm van alzheimer. Bij Miley uitte zich dat
vooral in het vergeten aantrekken van kledij.
Elio telde nog even na op zijn vingers. " Wiet vrouwtjes," stotterde hij. De gekleurde
vlinder die hij rond zijn hals droeg krulde de vleugels bij de gedachte van zoveel
vrouwelijk dwergenvlees. Geldwolf gaf een tik met zijn staf op het hoofd van de
verbouwereerde hobbit. "We hebben geen tijd te verliezen beste vrienden, nog voor het
kraaien van de volgende verkiezingshaan op 25 mei moeten we de Eenzame Berg
hebben bereikt." De tovenaar haalde een grote kaart uit zijn zak en toonde de weg die
afgelegd moest worden. "No way dat ik zo een distance op mijn louboutins ga
afleggen," protesteerde dwergvrouwtje Astrid. Elio rolde met de ogen en klaagde tegen
de tovenaar dat dit nog maar de eerste noot was van de oestrogene klaagzang die
zelfs ieder koningslied zou overtreffen. De tovenaar nam echter zijn hoed af en begon
een deuntje te fluiten op zijn vingers. Uit het nabijgelegen Pairi Daiza-bos kwamen
plotseling 10 panda's gekleed met regenboog-T-shirt aangelopen. "Ziezo, onze taxi's
zijn gearriveerd, we kunnen de reis nu echt starten," zei geldwolf op een licht
opgewonden toon. Iedereen klom op de rug van een panda, die allen uitgerust waren
met een zadel gemaakt van namaak-angora-konijnenpels. Enkel dwergvrouwtje
Verene kon geen afstand doen van haar dragende albino-negers. De anderen hadden
geen zin om een debat aan te gaan met haar. De legende ging immers de ronde dat
deze Jamaicaanse dwergvrouw sinterklaasliedjes achterwaarts zong waardoor

5. iedereen die het hoorde voortaan door het leven moest als een zuurpruim. Toen het
gezelschap eindelijk kon vertrekken, bedekte een wolkendek de hemel, maar dat kon
de sfeer op het eerste zicht niet bederven. Toch zou het niet lang duren alvorens
donkere wolken de queeste zouden bedreigen.
Na 7 uur rijden en 20 plaspauzes bereikten de hobbit, Geldwolf en de dwergvrouwtjes
het Fukushima-meer. Het water zag er allesbehalve gezond uit. Uit het meer stegen
immers reuzachtige bellen op en een geur van zwavel kroop in de neuzen van
iedereen. " Scheiße, hoe gaan we hier nu oversteken," vloekte dwergvrouwtje Angela.
Ze wees naar het veerpont Costa Concordia dat gekapseisd in het water lag. De
tovenaar had gehoopt dat het schip reeds hersteld zou zijn geweest maar niets was
minder waar. Elio begon te ijsberen met zijn panda maar kon niet tot een oplossing
komen. Geheel onverwacht stapte dwergvrouwtje Miley naar voor. "Als ik mijn
wrecking ball rond een stevige tak kan binden, dan slingert deze ons zo naar de
overkant van het meer," zei Miley. Geldwolf vond het een briljant plan en beval Elio om
de ijzeren ketting, die aan de bal hing, vast te maken aan een stevige tak die over het
water hing. Het duurde niet lang alvorens de eerste vrouwtjes over het water werden
geslingerd. Na amper 10 minuten was bijna het hele gezelschap met bijhorende
panda's over het meer gekatapulteerd. De laatste in rij was Miley zelf, die zich eerst
volledig uitkleedde uit angst dat de tak het zou begeven onder het gewicht van haar
ego. "I came in like a wrecking ball," zong het dwergvrouwtje uit volle borst terwijl de
zware bal naar de andere kant van het meer zwierde. Op dat moment stond vrouwtje
Astrid aan de overkant gebukt om te zien of de veters van haar Louboutinnaaldhakken nog strak genoeg zaten. Ze veerde recht bij het horen van het gezang dat
op haar afkwam. Toen ze zich omdraaide zag ze het gevaarte op haar afkomen en
begon te rennen voor haar leven. Alle hulp kwam te laat. Het arme schaap werd
volledig platgewalst. " Scheiße!" riep Angela die een stukje Astrid van haar muts
veegde. Na enkele minuten stilte stelde Elio voor om speeches te houden om het
overleden dwergvrouwtje te eren, maar niemand kon zich één enkele heldendaad
herinneren. Er werd dan ook besloten om de reis gewoon verder te zetten en het
stoffelijk overschot op de rug van een panda richting Amazingland te sturen.

7. Weken verstreken en de eerste sneeuwvlokjes dwarrelden neer op het gezelschap.
"Laten we schuilen voor de sneeuw en de koude in deze grot," stelde Elio voor. De
panda's en albino-negers waren blij dat hun voeten even konden rusten. De vrouwtjes
waren dan weer blij dat ze hun maag konden vullen met één van de paardenlasagna's
die ze als bij toeval in de grot aantroffen. Elio had echter geen honger en besloot de
grot verder te verkennen. Om zijn weg terug te vinden in het donkere gangenstelsel
besloot hij om - als een soort van kruimelpad – iedere tien meter een dwergentampon
te droppen. Bij iedere meter werd het steeds kouder. Angstdruppeltjes begonnen zich
meester te maken van het voorhoofd van de hobbit. Plotseling zag hij echter iets
schitteren op de grond. Zijn hart begon sneller te slaan. "Een gouden string," zei de
hobbit licht opgewonden. Zijn woorden waren nog niet koud of hij voelde de
aanwezigheid van een ander wezen. Elio begon met zijn toorts, gemaakt van
opgerolde Sanoma-tijdschriften, om zich heen te slaan. "Toon jezelf lafaard," zei Elio
met een kordate stem. "It's my, my own, my precious," antwoordde het wezen. De
hobbit fronste de wenkbrauwen. Hij zag een schriel mannetje in het licht stappen dat
schaars gekleed was. Om zijn middel had hij enkel een geel lint gebonden met daarop
een Vlaamse leeuw en rond zijn nek droeg hij een gouden ketting waar een grote letter
A aan was vastgemaakt. "Geef mijn string terug," beviel het magere wezen . Elio was
echter niet onder de indruk en was helemaal niet van plan om het gevonden voorwerp
terug te geven of eerlijk in tweeën te splitsen. Het wezen werd met de seconde
zenuwachtiger. Hij had zich jaren geleden als moddervet wezen teruggetrokken in de
grot en uitgehongerd met als enige doel om in de gouden string te passen. Hij zag
echter de vastberadenheid in de ogen van Elio. Plotseling wist hij hoe hij de hobbit kon
verslaan. Het wezen stelde hem voor een raadseltje op te lossen.

8. Indien Elio het antwoord wist mocht hij de gouden string behouden. In het andere
geval was hij verplicht om het terug te geven aan de rechtmatige eigenaar. De hobbit
zag er geen graten in en aanvaardde de uitdaging.
Na enkele minuten denkwerk stak het wezen zijn vinger in de lucht alsof hij
verwachtte door een goddelijke bliksemschicht te worden geraakt. "Wij weten een
raadseltje," zei het wezen enthousiast: "Eerst doet hij goed zijn best, waarna zijn loon
wordt gehalveerd en hij wordt buitengepest". Elio zijn mond viel open alsof de gleuf
van een brievenbus openwaaide en hij voelde zich alsof er een bpost-vrachtwagen
over hem heen reed. "Alle Johnny’s en Marina’s er nog aan toe, ik zou het begot niet
weten," stotterde Elio. Het wezen begon op en neer te springen van enthousiasme en
beviel de hobbit om de gouden string terug te geven. De hobbit was echter niet van
plan om zich zomaar gewonnen te geven. "Hier n'een euro," antwoordde hij het wezen.
Zo snel als hij kon trok Elio de string aan en rende hij terug naar zijn reisgezellen. Het
wezen kookte zo hard van woede door de verbroken belofte dat Jeroen Meus met
gemak alle recepten uit zijn vijfde boek op zijn hoofd kon koken. Met ontblote tanden
zette hij de achtervolging in. Hij had de hobbit bijna ingehaald toen plotseling uit het
niets Geldwolf opdook. "You shall not passeren," riep de tovenaar. Hij boorde zijn staf
met een ongeziene kracht in de grond waardoor de slapende panda's werden gewekt.
De tovenaar wees vervolgens met zijn staf in de richting van het wezen waarop drie
panda's recht veerden en met een bloeddorstige blik het wezen wouden aanvielen. In
plaats van te verstijven van angst begon het wezen te lachen met de regenboog Tshirts die de panda's droegen. Dit maakte de panda's nog woester en er weergalmde
een schriel geschreeuw door de grot. Het wezen werd volledig opgepeuzeld door de
panda's, die verheugd waren iets anders te kunnen eten dan de paardenlasagna's.
Aangezien iedereen wakker was door het tumult, werd de reis verder gezet met als
volgende halte het betoverde Maya-bos.
Het gezelschap had nog maar enkele stappen in het betoverd bos gezet toen er
geritsel door de bomen te horen was. "Zijn het spinnen?" Vroegen dwergvrouwtjes
Mathilde en Maxima simultaan. Ze waren duidelijk doodsbang dat er in hun
bombastische dwerghoeden een kolonie spinnen zouden vestigen. Hun vermoeden
bleek onterecht toen de eerste sneeuwvlokjes op de grond vielen. "Joepie!
poedersneeuw," juichte Miley," likken, likken, likken." Ze haalde haar tong deskundig uit

9. de mond en begon als een bezetene de vlokjes op te likken. Het gezelschap stond er
geschokt naar te kijken, alsof ze net voor het eerst ontdekt hadden dat Walter Capiau
niet alleen een kindervriend was in hart en nieren, maar ook in lagere lichaamsdelen.
Miley bleef maar slikken en likken als een Chinese snelheidstrein en het duurde niet
lang alvorens ze omver viel. Er leek geen redden meer aan. Het eens zo controversiële
dwergvrouwtje had zich blijkbaar verslikt. Toen de hobbit dichterbij kwam, zag hij dat
het helemaal geen sneeuw was, maar fijn gesneden GAS-boetes. Dwergvrouwtje
Oprah stelde voor om één van haar nummers te zingen en dansen als eerbetoon,
maar Margaret zag het met haar ijzeren kunstheup niet zitten om te twerken en
bovendien waren de ingewikkelde filosofische teksten voor iedereen te moeilijk om te
onthouden. " Scheiße," riep Angela, die zin had om nog eens goed te vloeken. "Kom,
laten we de tenten opslaan en rustig gaan slapen," stelde Geldwolf voor.
De volgende ochtend werden de hobbit, de tovenaar en de dwergwijfjes wakker met
het Maya-uitlachlied van Dragostei Din Tei “Maya Hi, Mayo Ho, Maya hahaha…” De
Maya’s hadden immers eind vorig jaar het einde van de wereld voorspeld. Toen de
voorspelling onterecht bleek werden ze door de voormalige elfenkoning Albert
doorheen Midden-België opgehangen aan bomen. Het was tevens zijn
afscheidscadeau aan de bevolking bij zijn troonsafstand aan koning Fliperius, diens
vrouwtje mee was op de queeste. Elke ochtend werden ze verplicht om het Mayauitlachlied te zingen wanneer de eerste zonnestralen de aarde omarmden.
“Kutmaya’s! Nog erger dan milking of selfies,” gromde Elio. Nadat hij de anderen had
gewekt maakte hij als ontbijt cornflakes met gin-tonic, gene kattepis. Met gevulde
maag en volledig opgeladen kon het avontuur worden verdergezet. Er was immers
geen tijd voor getreuzel, want de Fyra wachtte op hen.
Na een flinke tocht op hun panda’s kwam de clan aan bij de Fyra-stopplaats. Het
enthousiasme maakte helaas al snel plaats voor ontgoocheling want de plaats was
volledig uitgestorven. “Scheiße,” vloekte dwergvrouwtje Angela. Het enige wat het
gezelschap aantrof, waren enkele verroeste en uit elkaar vallende treinstellen. De rode
tovenaar kalmeerde de menigte en begon enkele oude Italiaanse elfenspreuken uit die
hij van collega- tovenaar Fransiscus had geleerd om melaatsen te genezen: “Ferrero
Ferrari Fyra Forca Maria”. Het mocht niet baten. Uit de stalen ros kwam totaal geen
beweging. Hij probeerde de spreuk meermaals uit, maar telkens was het enkel zijn

10. adem die bewoog. “If you want something said, ask a man, if you want something
done, ask a woman,” gromde dwergvrouwtje Margaret en ze duwde de tovenaar aan
de kant. Met haar ijzeren tanden probeerde ze de Fyra vooruit te trekken maar ook
deze inspanning bleef onbeloond. In de verte klonk plotseling het geluid van kleine
propellers.
“We zijn gered,” juichte Oprah. Uit de lucht kwamen Amazon-drones die het
gezelschap één voor één van de grond lichtte. Elio genoot met volle teugen van het
prachtige uitzicht dat hij kreeg, hoog in de lucht. Geschreeuw achter hem maakte een
einde aan het idyllische genot. De drone van Oprah was geraakt door een meteoriet,
die op weg was naar het Russische oeralgebied. Ze probeerde alles om de machine
terug aan de praat te krijgen, maar niets leek te lukken. In een laatste poging haar
leven te redden probeerde ze nog Jean-Claude van Damme-gewijs een spreidstand
uit tussen twee drones, maar ze verloor het evenwicht en viel gillend naar beneden.
Ook de andere dwergvrouwtjes kwamen in de probleem doordat stukjes meteoriet
hun toestel raakten. De tovenaar beviel iedereen om de drones aan de grond te zetten,
daar het te gevaarlijk werd in de lucht. “Oh nee,” gilde Elio, “We zijn in het Fientje
Moermans-moeras” terecht gekomen. De hobbit wist als geen ander hoe gevaarlijk dit
aanstellerig moeras was. Er zat echter niets anders op dan de tocht door het moeras
verder te zetten. De tovenaar raadde iedereen aan overal af te blijven, want het
moeras zou hallucinaties en seuterige stuiptrekkingen kunnen veroorzaken. Mathilde
en Maxima waren, zoals steeds, te druk bezig met het inspecteren van de vlekken op
hun mantelpakjes, en lapten de raad van Geldwolf aan hun Natan-laarzen. “Wat een
mooie bloem daar ,” zei Maxima, “is dat een Iris Reticulata?”. “Let op! Dat is een
straatmadelief, een hoer volgens mijn schoonmoeder. Die Iris heeft al vele kerkhoven
gevuld met goede zeden”, antwoordde Mathilde. De geur van de bloem trok de twee
vrouwtjes echter aan, zoals de nectar van een bloem een bij tracht te verleiden. Hun
pupillen werden steeds groter en toen hun neus slechts enkele centimeters van de
bloem was verwijderd, verscheen plots een opengesperde joekel van een mond, die de
twee royals met huid en haar opslokte. “Scheiße,” riep Angela.
Elio en Geldwolf begonnen het op hun heupen te krijgen van het getreuzel van de
vrouwelijke reisgezellen, die bovendien als sneeuw voor de zon leken te sneuvelen. Er
waren nog amper drie dwergvrouwtjes over waarmee Elio Smaggie moest zien te

11. verslaan. De arme hobbit had geluk dat het reisgezelschap op een zucht van de
Eenzame Berg was verwijderd. Om de sfeer wat op te krikken begon Elio te zingen.
“lacht nor mij en ik lag terug nor A. Paradijs oep aarde, besefte na.” De andere hobbitvrouwtjes kregen de smaak te pakken en begonnen vrolijk mee te zingen. Voor ze het
wisten bereikten ze al zingend en huppelend de ingang van de Eenzame Berg, die
volledig was ingestort toen Smaggie haar intrede deed. “Scheiße,” vloekte Angela
weer. De wijze tovenaar leed het gezelschap echter naar een deurtje aan de zijkant
van de berg, waarvan het bestaan enkel was opgetekend in afgeluisterde gesprekken
tussen God de Vader en Mozes. “Kunnen we deze deur kraken?” vroeg Elio licht
opgewonden. De tovenaar zei geen woord en haalde zijn iPhone 5 uit zijn zak waar hij
al zijn spreuken en paswoorden had opgeslagen. Hij begon alle spreuken uit op de
Dovy-keukendeur die hen van Maggie scheidde . “Oerdegelijk,” alsof ik hem voor
mezelf zelf zou hebben gemaakt, vloekte Geldwolf. Margaret kon het geklungel niet
langer aanzien. “What this mountain needs is an iron lady,” zei ze met gesloten ogen.
Haar woorden hadden haar lippen nog maar net verlaten, of een bliksemschicht sloeg
in op haar. Iedereen werd achteruit gekatapulteerd. “Waar is Margaret,” vroeg VNdwergvrouwtje Verene. Geldwolf bukte zich op de plaats waar de bliksem insloeg op
Margaret. Het enige wat van haar over bleef was een grote ijzeren sleutel die nog
roodgloeiend stond alsof hij net de ijzergieterij had verlaten. Hij scheurde een stukje
stof van zijn mantel om de gloeiende sleutel op te rapen. Als een wonder paste de
sleutel op de deur die in een handomdraai open ging.
De deur ging met een dergelijk luid piepend geluid open dat het gezelschap bang was
dat Maggie uit haar diepe winterslaap zou worden gehaald. Toen ze allen door de deur
waren, konden ze het enorme gesnurk van Smaggie niet enkel horen, ook de
rotsmuren voelden ze mee daveren op hun grondvesten door haar bulderende
keelgeluid. Na enkele passen waren ze tot bij Smaggie genaderd. Elio deed twee
stappen achteruit toen hij voor de imposante draak stond. Ze zag er helemaal niet uit
als een typische draak, maar een elegante gevleugelde verschijning. Toen de twee
albino-pieten met Verene dichter kwamen om Smaggie in al haar glorie te
bewonderen, bewogen de neusvleugels van de draak. Ze had de geur van de
surrogaat-negers geroken. “Wie durft er mij wakker maken!,” riep ze met luide stem.
Het gezelschap wist niet goed wat te antwoorden. Elio sprokkelde al zijn moed bijeen,
wat eigenlijk snel was gebeurd. Hij trok bovendien de gouden string aan die hij

12. voordien in de grot had gevonden, in de hoop dat deze hem krachtiger zou doen lijken.
“Oh Smaggie, machtige draak van een vrouw, ik bedoel vrouwendraak. Wij zijn op zoek
naar de schat die jij in je bezit zou hebben. Het enige wat we hier zien is enkel wat
zakken goud. Dat is hooguit voldoende om het loon van onze ministers een tweetal
dagen te betalen.” Smaggie begon te bulderlachen bij de woorden van de angstige
hobbit in de gouden string. Door met haar staart op de grond te slaan maakte ze
duidelijk dat het gezelschap maar beter kon opkrassen.
“Wacht,” antwoordde Elio, “Zeg ons wat je wil in ruil voor de schat die je bewaakt. ”
“Elio Faggins, ik weet dat jij wanhopig op zoek bent naar de schat om je
verkiezingszege te verzekeren. Ik heb hier inderdaad iets dat je zal leiden naar de
overwinning. Maar je weet: alleen voor niets gaat de zon op.” Ze wees met haar
puntige staart in de richting van de twee albino pieten. VN-dwergvrouwtje Verene was
echter niet van plan om haar twee slaafjes zomaar af te staan en klampte zich stevig
aan hen vast. Geldwolf knikte dat het goed was waarop Smaggie de twee albino’s
naar binnen begon te werken. Verene liet niet los en begon wild om zich heen te
schoppen alsof ze een protestmeisje van Femen was. De draak wou er niet teveel
woorden aan vuil maken en slokte daarop het VN-dwergvrouwtje naar binnen, gevolgd
door een luide boer. De hobbit, Elio en Angela stonden erbij en keken ernaar. “Woord is
woord,” zei Smaggie en ze haalde een opgerold document van tussen haar diepe
decolleté, “hier heb je mijn grote schat, een schat aan informatie om een succesvolle
politicus te zijn.” Elio nam het document aan met een grote merci. Het was hem
eindelijk gelukt.

13. Daarop besloot het gezelschap de berg te verlaten en huiswaarts te keren om het
document grondig te bestuderen. De hobbit was opgetogen dat hij eindelijk de
geheime formule in handen had om een goede en deugdelijke politicus te zijn. Niks
zou hem in de weg kunnen leggen om terug de Elio Faggings van weleer te worden.
De Hobbit zag zichzelf gekroond worden als de nieuwe keizer. Hij had echter nog maar
net de berg verlaten, of de hobbit werd verrast door een uitloper van de storm Haiyan.
Met een ongekende angst in de ogen greep Elio het document stevig vast, maar de
arme stakkerd was niet bestand tegen dergelijke sterke rukwinden. Het papier glipte
uit zijn handen en werd de lucht in gekatapulteerd. “Noooooooon…” schreeuwde Elio.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij het document in de verte verdwijnen tot het zo groot
werd als een Higgs-deeltje. Alle moeite was voor niks geweest. Hij zakte door zijn
knieën en begon te wenen als een schoolmeisje. Dwergvrouwtje Angela kreeg
medelijden met de hobbit. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek hem met twee
troostende ogen aan en zei: “Ach Elio es ist keine Katastrophe”. Haar troostende
woorden konden zijn teleurstelling echter niet verzachten. Het enige wat de arme
hobbit in de gouden string nog kon uitbrengen was “Scheiße”.

14. Matthieu van den Bogaert
[E] Matthieu.vandenbogaert@gmail.com
[T] @marketingyudai
Kevin Breugelmans
[E] kevinbreugelmans@gmail.com
[T] @karthuizer