2. Vliegensvlug en met mijn hart in mijn
keel spring ik op en draai ik me om.
“Ho, sorry, ik wilde je niet laten
schrikken,” zegt een blonde jongen, van
ongeveer mijn leeftijd. “Ik – eh – ik zag je
huilen, en ik wilde vragen of het wel gaat.
Dus… Gaat het wel?” vraagt hij met een
scheef lachje.
Mijn hartslag begint weer wat te dalen,
en ik haal even diep adem. “Ja, het gaat
wel,” zeg ik zacht. “Al kreeg ik bijna een
hartaanval van jou, maar dat ter zijde.”
3. De jongen lacht. “Sorry, ik had je niet zo
moeten besluipen.” Hij glimlacht
verlegen, en het valt me op dat hij
behoorlijk knap is. “Gaat het echt wel?”
vraagt hij dan.
Ik knik. “Ja, ik heb gewoon niet een erg
leuke middag achter de rug.”
“Als je er over wilt praten…” zegt de
jongen, en hij gaat op het bankje zitten.
Fronsend zeg ik: “Met een jongen die ik
nog geen tien minuten ken en wiens
naam ik niet eens weet?”
4. De jongen glimlacht weer, en dat lachje
begint me wel aan te staan. “Danny,”
zegt hij dan. “Ik heet Danny.”
Ik ga naast hem zitten. “Oké. Ik ben
Lynn.”
“Mooie naam,” zegt Danny terwijl hij me
recht in mijn ogen kijkt.
Ik bloos en kijk weg. “Dank je.”
5. “Dus… Wil je me nu vertellen waarom je
helemaal alleen in het park zit te huilen?”
vraagt hij dan.
Ik glimlach. “Je bent wel nieuwsgierig,
hè?”
“O nee, zo bedoelde ik het niet!” zegt hij
geschrokken. “Ik wil je alleen maar
helpen, dat is alles.”
“Oké. Maar het feit blijft wel dat we
elkaar nog maar tien minuten kennen. Ik
ga niet gelijk al mijn ellende aan jou
vertellen.”
6. Danny knikt. “Dat is ook wel begrijpelijk,”
zegt hij. “Wat dacht je dan van wat
afleiding, in plaats van je hart
uitstorten?”
Ik frons mijn wenkbrauwen. “Wat had je
in gedachten?”
“Nou, op het moment eigenlijk niet
zoveel… Maar misschien heb je zin om
morgen iets samen te doen?”
Lachend zeg ik: “Vraag je me mee uit?”
7. Hij bloost. “Misschien.”
“Ach, waarom ook niet. Het is niet alsof
ik morgen wat beters heb te doen,” zeg
ik terwijl ik mijn schouders ophaal.
“Goh, wat ben je enthousiast,” lacht
Danny.
“Ik ben er gewoon niet aan gewend om
zomaar mee uit gevraagd te worden,”
geef ik schouderophalend toe. “Ben je
altijd zo recht voor z’n raap?” vraag ik
dan nieuwsgierig.
8. “Eigenlijk niet,” zegt Danny.
“Waarom nu dan wel?” wil ik weten.
“Geen idee. Misschien omdat ik je toch
nooit meer tegen zou komen als je me af
zou wijzen. ’t Is een grote stad.”
Ik knik bedachtzaam. “Daar heb je wel
een punt. Dus, wat wilde je gaan doen
morgen?”
9. Danny denkt even na. “Ik weet het niet.
Het is veel te warm om iets actiefs te
gaan doen… Het zwembad dan maar?”
“Klinkt goed,” antwoord ik.
“Oké. Zie ik je daar dan om één uur?”
vraagt Danny.
Ik knik. “Is goed. Goh, dit voelt wel raar,
zeg,” voeg ik er dan aan toe.
10. “Zo impulsief met iemand uitgaan,
bedoel je?” vraagt Danny.
Ik lach. “Ha, dus je geeft toe dat het een
date is.”
Danny lacht ook. “Ja, oké, je hebt me
door.”
Glimlachend kijk ik hem even aan. Dan
herinner ik me zijn vraag. “En ja, dat
bedoelde ik, het impulsief met iemand
uitgaan,” zeg ik gauw.
11. “Voelt het goed raar of slecht raar?”
vraagt Danny.
Ik denk even na. “Goed raar, denk ik.”
Even zitten we samen in stilte naar de
rimpelloze vijver te kijken. Het is nog
steeds warm en er staat geen zuchtje
wind. Het valt me op hoe zeer ik me op
mijn gemak voel bij Danny. Ook al zitten
we nu in stilte, het is geen
ongemakkelijke stilte, en ik heb sterk het
gevoel dat Danny daar net zo over denkt.
12. Zo zitten we een poosje stil naar de vijver
te turen, allebei met onze eigen
gedachten. Mijn ogen beginnen bijna
dicht te vallen en ik maak aanstalten om
te vertrekken.
“Ga je weg?” vraagt Danny teleurgesteld.
Ik knik. “Ik ben doodop. En ik moet
natuurlijk genoeg energie hebben voor
onze date van morgen,” voeg ik er
lachend aan toe.
13. Danny lacht ook en staat op om op
gelijke hoogte met mij te komen. “Dat is
waar.”
Ik glimlach, en dan frons ik mijn
wenkbrauwen. “Waarom ben jij eigenlijk
zo laat nog in het park?” vraag ik.
Danny haalt zijn schouders op. “Ik kom
hier vaak, om tot rust te komen en een
beetje na te denken en zo. Het is hier zo
mooi, en het zit vol mysteries en
verhalen.”
Onder de indruk knik ik. “Ja, daar heb je
wel gelijk in.”
14. We kijken elkaar even aan, maar dan voel
ik een gaap opkomen en zeg ik: “Nou, ik
ga maar eens. Ik zie je morgen om één
uur voor het zwembad!”
Danny knikt en glimlacht. “Ja, tot dan.”
Ik glimlach nog één keer, en dan draai ik
me om en loop ik richting de uitgang van
het park.
15. Terwijl ik wegloop voel ik de ogen van
Danny in mijn ogen prikken. Ik durf niet
achterom te kijken, om te zien of hij me
echt nakijkt, maar een grote glimlach
verspreidt zich over mijn gezicht. Ik kan
niet geloven wat er vandaag allemaal wel
niet is gebeurd. Het begon geweldig,
werd toen verschrikkelijk, en eindigde
weer geweldig. Even voel ik vlinders in
mijn buik als ik aan Danny denk. Ik maak
een klein huppelpasje en denk aan
morgen. Ik kan nu al niet wachten…
