1. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ<br />Ορισμός.<br />Εννοούμε το σύνολο των ελευθεριών, που δηλώνουν τη δυνατότητα του ανθρώπου να σκέπτεται, να εκφράζεται, να αποφασίζει και να ενεργεί χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς, παρά μόνο με κανόνες που διασφαλίζουν την αρμονική συμβίωση των μελών της κοινωνίας.<br />Τ’ ανθρώπινα δικαιώματα είναι:<br />Πνευματικά: Ελευθερία στοχασμού και έκφρασης, ελευθεροτυπία, δικαίωμα στη μόρφωση, στην ενημέρωση κ.λπ.<br />Ψυχολογικά: Δικαίωμα στην ψυχαγωγία.<br />Κοινωνικά: Ισονομία-ισοπολιτεία, αξιοκρατία, δικαίωμα στην πρόνοια, στην κοινωνική ασφάλιση (από ασθένεια, ανεργία, γηρατειά…).<br />Πολιτικά: Εκλέγειν-εκλέγεσθαι, δικαίωμα προσφυγής-αναφοράς για παραβίαση, δικαίωμα «συνέρχεσθαι», απαγόρευση αυθαίρετων συλλήψεων, φυλακίσεων, εξορίας, βασανιστηρίων.<br />Οικονομικά: Δικαίωμα ελεύθερης επιλογής και άσκησης επαγγέλματος, δικαίωμα του «συνεταιρίζεσθαι».<br />Πολιτικά: Δικαιώματα «τρίτης γενιάς», όπως η διασφάλιση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών ενός έθνους ή μιας μειονότητας (γλώσσα, θρησκεία κ.λ.π), ελεύθερη επιλογή δόγματος κ.ά.<br />Εθνικά: Δικαίωμα αυτοδιάθεσης λαών, αυτονομία-ανεξαρτησία κ.λπ. <br />Διεθνιστικά: Απαγόρευση δουλείας, φυλετικών διακρίσεων.<br /> Δικαίωμα ζωής, προστασίας ιδιωτικού ασύλου, απορρήτου επιστολών, απαγόρευση παρέμβασης στην ιδιωτική ζωή κ.λπ.<br />Η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποδεικνύει την ποιότητα της κοινωνίας, τη δημοκρατική οργάνωση.<br />Δείγματα παραβίασης<br />Ρατσισμός (φυλετικός και κοινωνικός).<br />Παραβίαση πολιτικών δικαιωμάτων:<br />του εκλέγειν και εκλέγεσθαι<br />ελευθερίας διακίνησης ιδεών, έκφρασης πολιτικών πεποιθήσεων<br />θρησκευτικής συνείδησης.<br />παρακολούθηση επικοινωνιών.<br />λογοκρισία, φίμωση τύπου, έλεγχος ΜΜΕ για διοχέτευση κυρίαρχης ιδεολογίας.<br /> παράνομες, χωρίς ένταλμα, συλλήψεις, κρατήσεις, φυλακίσεις πολιτών<br />βία (σωματική, ψυχολογική), τρομοκρατία έως και πόλεμος.<br />Απουσία: ισοπολιτείας , ισότιμης μόρφωσης, κοινωνικής ασφάλισης, περίθαλψης, κατοικίας, ισονομίας, ίσων ευκαιριών, αξιοκρατίας <br />ανεργία.<br />πείνα, στερήσεις, εξαθλίωση κυρίως στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.<br />παραβίαση δικαιωμάτων των μειονοτικών πληθυσμών (παραβίαση δικαιώματος ανεξιθρησκίας, στέρηση δικαιώματος μόρφωσης).<br />παραπληροφόρηση.<br />Αιτίες παραβίασης<br />Επεκτατική πολιτική ισχυρών κρατών (πόλεμοι, πυρηνική απειλή, παραβίαση δικαιώματος αυτοδιάθεσης λαών).<br />Ρατσιστικά κινήματα και ιδεολογίες που κατευθύνονται από πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους.<br />Αυταρχικές δομές πολιτικών συστημάτων, όπως είναι κυρίως οι δικτατορίες.<br />Οι προκλητικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες.<br />Χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.<br />Άγνοια δικαιωμάτων από τον πολίτη.<br />Το άτομο γίνεται εύκολα θύμα χειραγώγησης.<br />Έλεγχος από οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα.<br />Τρόποι αντιμετώπισης<br />Συνειδητοποίηση της σημασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων για τη διασφάλιση της αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης.<br />Παρέμβαση ατόμου σε περιπτώσεις παραβίασης τους. <br />Συμμετοχή σε συλλογικές δραστηριότητες (κινήματα, οργανώσεις) για έλεγχο αυθαιρεσιών οποιασδήποτε εξουσίας<br />Προστασία δικαιωμάτων (για ειρήνη, πυρηνικό αφοπλισμό, διατήρηση φυσικού περιβάλλοντος, κατοχύρωση πολιτικών κ.α, δικαιωμάτων)<br />Κατάργηση ανισοτήτων, εκμετάλλευσης κλπ.<br />Επικράτηση υψηλών αξιών (ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης).<br />Παιδεία: καλλιέργεια, διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων με ανθρωπιστικές αξίες. <br />Δραστηριοποίηση διεθνών οργανισμών (ΟΗΕ, Διεθνής Αμνηστία).<br />Πνευματικοί άνθρωποι: να επισημαίνουν τα δείγματα παραβίασης και να ευαισθητοποιούν τους πολίτες για την περιφρούρηση τους.<br />Πολιτεία: Συνταγματική κατοχύρωση δικαιωμάτων, εκδημοκρατισμός πολιτικής ζωής, ανθρωποκεντρικός προσανατολισμός θεσμών, επικράτηση πνεύματος ισοπολιτείας, μέριμνα για ασθενέστερες τάξεις, άτομα με ειδικές ανάγκες.<br />ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ<br />Δικαίωμα της κοινωνικής ασφάλειας, να μεγαλώνει και ν’ αναπτύσσεται με υγεία. <br />Δικαίωμα ικανοποιητικής διατροφής, στέγασης, ιατρικής περίθαλψης και ψυχαγωγίας. <br />Ευκαιρίες και δυνατότητες ν’ αναπτυχθεί σωματικά, ψυχικά, ηθικοπνευματικά με τρόπο φυσιολογικό και υγιή σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας.<br />Να προετοιμάζεται σωστά για την ομαλή κοινωνικοποίηση του, με πνεύμα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού. <br />Οι μεγαλύτεροι να γίνονται παράδειγμα τήρησης των νόμων, ώστε και τα παιδιά να μην οδηγούνται σε παραβιάσεις, άνομη συμπεριφορά, επιθετική-αντικοινωνική στάση. <br />Περιβάλλον που λειτουργεί αξιοκρατικά και δίκαια μακριά από τη βία, ώστε αργότερα να δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευρυθμίας χωρίς ατομικισμό και στείρο ανταγωνιστικό πνεύμα.<br />Δημοκρατικό πολίτευμα, όπου προωθείται ο διάλογος, ο σεβασμός στον άνθρωπο και στα δικαιώματά του, όπως το φαινόμενο της παιδική εργασίας. Όταν από νωρίς το άτομο συναισθανθεί τι σημαίνει δημοκρατικό ήθος, είναι σίγουρο πως αργότερα, θα εξελιχθεί σε υπεύθυνο πολίτη.<br />Οι φορείς κοινωνικοποίησης να το προσανατολίσουν εγκαίρως στην αξία της αληθινής παιδείας. <br />Να μάθει από νωρίς να κρίνει και να προβληματίζεται, ώστε αργότερα ν’ αμφισβητεί υπεύθυνα και ν’ αμύνεται στη μαζοποίηση και τη χειραγώγηση.<br />Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, η έλλειψη φανατισμού, δογματισμού, η καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας ώστε το παιδί να μεγαλώνει με υγιή τρόπο μακριά απ’ το φαινόμενο της πλύσης εγκεφάλου και της προπαγάνδας, πνευματικά ελεύθερο.<br />Κλίμα υπευθυνότητας, ειλικρίνειας και έντιμης συμπεριφοράς. Τα στοιχεία αυτά δημιουργούν συγκροτημένες προσωπικότητες, που θα αγωνιστούν με σθένος για την εξαφάνιση του αμοραλισμού και για μια κοινωνία στηριγμένη στον ανθρωπισμό και την αρετή.<br />Σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός, μέσω του οποίου θα επιλέγει το επάγγελμα που αρμόζει στις κλίσεις και τις ικανότητες του και όχι με γνώμονα τις οικονομικές απολαβές και μόνο. Μ’ αυτό τον τρόπο, αγαπά την εργασία του ασκώντας την υπεύθυνα, με σκοπό και την προσωπική του καταξίωση αλλά, σαφώς, και τη συμβολή του στην αναβάθμιση του κοινωνικού συνόλου. Αντιλαμβανόμενο το παιδί την κοινωνική αξία της εργασίας, στο μέλλον γίνεται ένας ώριμος πολίτης-εργαζόμένος, που καταδικάζει την κερδοσκοπία, τον παρασιτισμό και την παραοικονομία. <br /> Να μην εργάζεται πριν φτάσει σε μια και καθορισμένη από το κράτος κατώτερη ηλικία. Αντίθετα, το παιδί έχει δικαίωμα στο παιχνίδι, την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά.<br /> Επαφή με τη φύση, που αποτελεί πηγή έμπνευσης, γνησιότητας και αυθεντικότητας. Σεβόμενο το παιδί από νωρίς το περιβάλλον και αγαπώντας το, θα έχει την ωριμότητα ως αυριανός πολίτης, ν’ αγωνιστεί κατά της αλόγιστης επέμβασης στη φύση, θα συμμετάσχει σε οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος.<br />Οι φορείς κοινωνικοποίησης οφείλουν να προσφέρουν ανθρωπιστική παιδεία, τα ΜΜΕ να σέβονται την προσωπικότητα των παιδιών, να προσέχουν την ποιότητα των παιδικών προγραμμάτων και να ελέγχουν τα προβαλλόμενα πρότυπα, αλλά και το κράτος, το οποίο με σύγχρονη νομοθεσία, ποινές στους υπεύθυνους και κοινωνική πρόνοια, θα συντελέσει στη δημιουργία μιας κοινωνίας πιο ανθρώπινης για τα παιδιά, ώστε και κείνα αργότερα να γίνουν καλύτεροι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.<br />Δείγματα παραβίασης<br />Σήμερα, παρά τη συνταγματική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων του παιδιού σε πολλές χώρες, εξακολουθούν να εμφανίζονται κρούσματα κατάφωρης παραβίασης των δικαιωμάτων του παιδιού:<br /> παιδική πορνεία<br />πώληση παιδιών<br />εκμετάλλευση παιδικής εργασίας παιδιά στην επαιτεία<br />παιδιά στη διακίνηση ναρκωτικών, σε οικιακές υπηρεσίες<br />παιδιά άστεγα<br />παιδιά που λιμοκτονούν<br />παιδιά στρατιώτες.<br />Αλλά ας μην παραβλέπουμε και την παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού στις αναπτυγμένες χώρες λόγω :<br />έλλειψης χώρων εκτόνωσης<br />διάλυσης του θεσμού της οικογένειας<br />της αστικοποίησης, του περιορισμού των χώρων πρασίνου, του εγκλεισμού σε διαμερίσματα<br />της κυριαρχίας της τεχνολογίας , του διαδικτύου, της τηλεόρασης<br />του ατομισμού και της κοινωνικής απομόνωσης<br />του ανταγωνισμού , της επικέντρωσης των ενδιαφερόντων στη σχολική επιτυχία και την επαγγελματική αποκατάσταση<br />της ανέχειας<br />της κακομεταχείρισης των προσφύγων<br />ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ<br />ΟΡΙΣΜΟΣ: <br />Ανθρωπισμός είναι η αντίληψη εκείνη που θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι ή πρέπει να είναι το κέντρο κάθε δραστηριότητας του ίδιου του ανθρώπου και της κοινωνίας. Αντικείμενό του είναι ο σεβασμός και η ανύψωση της ανθρώπινης υπόστασης και αξιοπρέπειας. <br />Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ: <br />1. Κλασικός ανθρωπισμός: αναπτύχθηκε στην αρχαία Ελλάδα από τον 5ο και μετά π.Χ. αιώνα. Απέβλεπε στην ολόπλευρη καλλιέργεια κι ανάπτυξη των σωματικών και πνευματικών δυνατοτήτων του ανθρώπου και στην καλλιέργεια της πολιτικής του συνείδησης. Πρότυπό του στάθηκε ο «καλός καγαθός» πολίτης. <br />2. Αναγέννηση: ο ανθρωπισμός ως πνευματικό κίνημα πια, με την ονομασία ουμανισμός (humanismus), παρουσιάζεται το 16ο αιώνα στην Ιταλία και εξαπλώνεται και στις υπόλοιπές ευρωπαϊκές χώρες. Προήλθε από την επαφή του ευρωπαϊκού πνεύματος με τα κλασικά γράμματα. Στόχος του η αποδέσμευση του ανθρώπου από το μεσαιωνικό σκοταδισμό και η ανάπτυξη των ικανοτήτων του, σωματικών και πνευματικών, μέσω της κλασικής παιδείας. <br />3. Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός: το 18ο αιώνα στα πλαίσια του πολύμορφου αυτού κινήματος που αγκαλιάζει όλη την Ευρώπη παρουσιάζεται μια στροφή προς τον ορθολογισμό. Ο άνθρωπος αποτελεί το κέντρο όλων των επιστημονικών θεωριών και της τέχνης. <br />ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ: <br />Σήμερα ο όρος ανθρωπισμός χρησιμοποιεί για να τονίσει την αντίληψη εκείνη, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος αποτελεί «αξία καθ’ εαυτή» κι επομένως πρέπει να αντιμετωπίζεται όχι ως «μέσο» αλλά ως «σκοπός». <br />ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ: <br />1. Κοινωνικός ή ηθικός ανθρωπισμός: είναι η πίστη στην αξία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ως ανώτερο πνευματικά ον έχει δικαίωμα να ζήσει, να μορφωθεί και να δημιουργήσει, ζώντας μέσασε μια κοινωνία που στηρίζεται στις αρχές τις δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Με τον ίδιο όρο δηλώνεται η αγάπη και ο σεβασμός προς την ανθρώπινη αξία, αυτό που ονομάζουμε ανθρωπιά. <br />2. Εκπαιδευτικός ανθρωπισμός: τονίζει την αξία της κλασικής παιδείας και της ηθικοπλαστικής της δύναμης. Αποβλέπει στην προαγωγή και βελτίωση του ανθρώπου και στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. <br />3. Επιστημονικός ανθρωπισμός: θεωρεί πως η επιστήμη πρέπει να έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο. Ο επιστήμονας κρίνεται αναγκαίο να διαπνέεται από ανθρωπιστικές αρχές. <br />ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ: <br />Ως ανθρωπιστικά ιδεώδη νοούνται οι ανώτερες επιδιώξεις του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια της ηθικής: <br />- Πίστη στον άνθρωπο. <br />- Αγάπη. <br />- Δικαιοσύνη. <br />- Ελευθερία. (εσωτερική και εξωτερική). <br />- Ισότητα. <br />- Αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, αυτοθυσία για το συνάνθρωπο. <br />- Σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. <br />- Αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. <br />- Φιλία. <br />Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ: <br />Ο σημερινός άνθρωπος παραβιάζει τις ανθρωπιστικές αξίες τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Στη σημερινή πραγματικότητα επικρατούν: <br />- Ανταγωνισμός στις ανθρώπινες σχέσεις, υπολογιστική φρόνηση, χρησιμοθηρία. <br />- Ατομισμός που οδηγεί στη μοναξιά. <br />- Επικράτηση του υλικού πολιτισμού σε βάρος του πνευματικού. <br />- Έλλειψη εμπιστοσύνης στο συνάνθρωπο που οδηγεί σε φόβο και ανασφάλεια. <br />- Έλλειψη ποιοτικής ζωής: απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση, τους συνανθρώπους, έλλειψη πνευματικότητας κ.τ.λ. <br />- Αύξηση των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας. <br />- Κρίση των θεσμών, των ηθικών αξιών, έλλειψη ανώτερων ιδανικών. <br />- Απειλή της παγκόσμιας ειρήνης, πολεμικοί εξοπλισμοί, καταστροφικά όπλα. <br />- Οικονομικοί ανταγωνισμοί, χάσμα μεταξύ προηγμένων λαών και μη. <br />- Καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πείνα και αθλιότητα των φτωχών χωρών. <br />- Επιστημονικά επιτεύγματα που έχουν στραφεί εναντίον του ανθρώπου. <br />- Εξειδίκευση, τυποποίηση της εργασίας που οδηγούν σε πνευματική μονομέρεια. <br />ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ: <br />- Καλλιεργεί, μορφώνει και εξημερώνει τον άνθρωπο. <br />- Εφοδιάζει το άτομο με αρετές, όπως η ανθρωπιά, δικαιοσύνη, η αγάπη και οδηγεί στην ατομική και κοινωνική πρόοδο. <br />- Καλλιεργούνται οι ανθρωπιστικές αξίες: ελευθερία, αγάπη, δικαιοσύνη, αλήθεια, ειρήνη, μόρφωση, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, ακεραιότητα, υπευθυνότητα. <br />- Επικρατεί αξιοκρατία. <br />- Δημιουργεί συνθήκες ατομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και οδηγεί σ ε ευημερία. <br />ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΙΔΕΩΔΩΝ: <br />1. ΑΤΟΜΟ: <br />- Τοποθέτηση των ανθρωπιστικών αξιών υπεράνω των υλικών. <br />- Προσπάθεια απαλλαγής από τα πάθη και τα ένστικτα. <br />- Ψυχική και πνευματική καλλιέργεια, μελέτη κλασικών συγγραφέων. <br />- Βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα στα πλαίσια της οικογένειας, του φιλικού και κοινωνικού περιβάλλοντος. <br />- Καλλιέργεια δικαιοσύνης, αγάπης, αλληλεγγύης, συντροφικότητας στις σχέσεις με τους συνανθρώπους του. <br />2. ΚΟΙΝΩΝΙΑ: <br />- Παροχή ανθρωπιστικής παιδείας. <br />- Περιφρούρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με νόμους. <br />- Καλλιέργεια πνευματικών αρχών μέσα από τα πνευματικά κέντρα. <br />- Ενημέρωση του κόσμου για τα διάφορα διεθνή προβλήματα. <br />- Πίστη στην αξία της δημοκρατίας και υποστήριξη των θεσμών της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αξιοκρατίας. <br />- Επιστημονική συνεργασία, καθώς η επιστήμη θα τεθεί στην υπηρεσία του ανθρώπινου παράγοντα. <br />- Προστασία και συντήρηση της φύσης που αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. <br />- Πολιτική και οικονομική συνεργασία σε διεθνές επίπεδο. - Διεθνής συνεργασία για την επικράτηση των ανθρωπιστικών αξιών: διαφύλαξη της ειρήνης, συμπαράσταση στους λαούς που καταπιέζονται, σεβασμός στην πολιτιστική παράδοση κάθε έθνους μέσω διεθνών οργανισμών (Ο.Η.Ε., UNESCO, Δικαστήριο της Χάγης, Διεθνές Δίκαιο<br />ΔΙΚΑΙΟ- ΝΟΜΟΙ<br />Δίκαιο : α) σύνολο υποχρεωτικών κανόνων που θεσπίστηκαν από την πολιτεία και ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των μελών μια κοινωνία<br /> Β) σύνολο κανόνων που απορρέουν από τις ηθικές σχέσεις των μελών μιας κοινωνίας ( φυσικό, ηθικό, άγραφο, ή εθιμικό δίκαιο)<br />Δικαιοσύνη: η σταθερή και διαρκής θέληση του ατόμου να αποδίδει στον καθένα εκείνο που του ανήκει <br />Νόμοι : συγκεκριμένοι και υποχρεωτικοί κανόνες που θέτει η πολιτεία για να ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ πολιτών καθώς και τις σχέσεις μεταξύ πολιτών και πολιτείας<br />ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ<br />α) ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΓΡΑΠΤΩΝ ΝΟΜΩΝ<br />Έχουν υποχρεωτική ισχύ για όλους.<br />Η έννομη τάξη επιβάλλει κυρώσεις σε περίπτωση παράβασής τους.<br />Χαρακτηρίζονται από κινητικότητα , επιβάλλεται η προσαρμογή τους και η τροποποίηση τους σύμφωνα με τις κοινωνικές και πολιτικές αντιλήψεις κάθε εποχής.<br />Ποικίλλουν ανάλογα με το πνεύμα κάθε λαού και την ιδιοσυγκρασία του.<br />Δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ αυστηροί ούτε πολύ επιεικείς. <br />Β) ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ ΝΟΜΩΝ<br />Διαμορφώνουν το ιδιαίτερο πολιτιστικό κλίμα κάθε κοινωνικής ομάδας και στηρίζονται στο έθιμο. Στη διατήρηση του εθίμου συντελεί η παράδοση.<br />Δεν επιβάλλονται από την πολιτεία. Η τήρησή τους εξαρτάται απ΄ το συνειδητό βαθμό ανάπτυξης και σεβασμού αυτού του καθήκοντος ,που ποικίλλει από άτομο σε άτομο. Βάση τους είναι η ηθική συνείδηση.<br />Η ποινή για την παράβαση τους έχει μόνο ηθικό χαρακτήρα ( τύψεις, κοινωνική κατακραυγή, περιθωριοποίηση)<br />ΑΙΤΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ<br />Η ανάγκη αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης και η εδραίωση κλίματος ασφάλειας και ομαλότητας ανάμεσα στα άτομα ενορχήστρωσε τις επιθυμίες για σφυρηλάτηση νόμων, που θα κατεύθυναν ορθά τις συμπεριφορές και τις ενέργειες.<br />Το έμφυτο αίσθημα δικαιοσύνης που αποποιείται τις εγωκεντρικές αυθαιρεσίες θεωρώντας τες προϊόντα πάθους και ανελευθερίας.<br />Το γενικότερο συμφέρον του ανθρώπου , αφού αυτός εύκολα μπορεί να εκπέσει στην αδικία και την εκμετάλλευση.<br />Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ<br />Προστατεύουν τα δικαιώματα του πολίτη , κατοχυρώνουν την ελευθερία του, αναπτύσσουν την πολιτική και κοινωνική του ευθύνη.<br />Περιορίζουν τις αυθαιρεσίες του ισχυρού απέναντι στον αδύνατο, αποθαρρύνουν την αναρχία και την ασυδοσία.<br />Αναστέλλουν τη χρήση αυτοδικίας , προλαβαίνουν την αδικία εξασφαλίζουν την τάξη και την κοινωνική σταθερότητα.<br />Συμβιβάζουν τα συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών τάξεων. <br />Αποτελούν μέσο διαπαιδαγώγησης του πολίτη, εφόσον δημιουργούν άτομα που σέβονται συνειδητά τα δικαιώματα των άλλων.<br />Κοινωνικά ελεύθερος είναι ο άνθρωπος , όταν οργανώνει την κοινωνική του συμβίωση , έτσι ώστε να μην εκμεταλλεύεται την ελευθερία του άλλου , όταν δηλαδή ζει υπακούοντας σε νόμους θεσπισμένους από το σύνολο που περιορίζουν με δικαιοσύνη την ελεύθερη δράση του καθένα.<br />ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ<br />Η έλλειψη νόμων οδηγεί στην αναρχία , στην ασυδοσία, στη μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα, στην ενδυνάμωση του δικαίου του ισχυρότερου.<br />Η πολυνομία δημιουργεί δυσχέρειες στην απονομή δικαιοσύνης και επιτρέπει τις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες.<br />ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ<br />Τήρηση των νόμων από τους πολίτες αλλά και από τους άρχοντες<br />Υπακοή στους νόμους ακόμα κι όταν βλάπτονται τα ατομικά μας συμφέροντα<br /> Δε δικαιολογείται σε κανέναν άγνοια νόμου<br />ΑΙΤΙΑ ΜΗ ΤΗΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ ΝΟΜΩΝ<br />Αμφισβήτηση παραδοσιακού τρόπου ζωής, αξιών , και κανόνων<br />Πολυάνθρωπο των πόλεων, αδιαφορία, μοναξιά.<br />Η παράβασή τους δεν επιφέρει κυρώσεις.<br />Ηθική αναλγησία των ημερών μας.<br />Η ζωή εξελίσσεται με ρυθμούς πιο γρήγορους από αυτούς που εξελίσσονται οι άγραφοι νόμοι.<br />ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΤΟΥΣ<br />Α) ΘΕΤΙΚΕΣ ( όταν αυτοί είναι συντηρητικοί και αναχρονιστικοί)<br />Η προσωπικότητα απελευθερώνεται , η ζωή οργανώνεται σε ορθολογική βάση.<br />Υποχωρούν συντηρητικές ιδέες και προκαταλήψεις.<br />Παλιές συνήθειες αντικαθίστανται με νέες.<br />Επέρχεται κοινωνική εξέλιξη με θετική επίδραση και στο γραπτό δίκαιο.<br />Β) ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ<br />Προετοιμάζεται το έδαφος και για την καταπάτηση των γραπτών νόμων<br />Ο φόβος των κυρώσεων από την παράβασή τους αναπτύσσει φόβο και καχυποψία στις σχέσεις<br />Απώλεια κριτηρίου για τις πράξεις μας. Αβεβαιότητα για τις πράξεις μας και διακυμάνσεις στη συμπεριφορά μας. <br />Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ<br />Η θανατική ποινή δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αντίθετα, εμφανίζεται ήδη από την προ-χριστιανική εποχή, σε διάφορες εποχές και περιοχές. Πιο συγκεκριμένα, τον 18ο αιώνα π.Χ. στη Βαβυλώνα επικρατούσε ο νόμος του βασιλιά Χαμουραμπί (Hammaurabi) σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή λειτουργούσε ως τιμωρία για 25 εγκλήματα. Τον 14ο αιώνα π.Χ. υπήρχε ο νόμος της Χιττίτης, ενώ τον 7ο αιώνα εμφανίστηκε ο γνωστός Δρακόντειος νόμος στην Αθήνα, ο οποίος επέβαλλε τη θανατική ποινή σε όλα τα εγκλήματα. Τέλος, και στη Ρώμη υπήρξε ο νόμος των Δώδεκα Πινάκων.Η πιο δημοφιλής μέθοδος θανατικής ποινής από τους πρώτους αιώνες μ.Χ. ήταν η κρεμάλα, όπως φυσικά και η πυρά, η οποία είχε συνδυαστεί με τον πνευματικό σκοταδισμό και το κάψιμο των μαγισσών. Ο αριθμός των ατόμων που εκτελούνταν εκείνα τα χρόνια ήταν τεράστιος αφού δεν υπήρχε σύστημα δικαιοσύνης, ενώ επικρατούσε μεγάλη αυθαιρεσία από τη μεριά των τοπικών αρχών. Όσο για την κοινωνική κατακραυγή...το πλήθος μάλλον επευφημούσε τους δήμιους, αφού θεωρούσε τη δημόσια εκτέλεση ως μέσο απόδοσης δικαιοσύνης και ικανοποίησης του κοινού αισθήματος.Παρ'όλα αυτά, με το πέρασμα των χρόνων, οι ποινές άρχισαν να γίνονται πιο λογικές, και ταυτόχρονα, απαγορεύτηκε η θανατική ποινή για μικρά εγκλήματα.Η χώρα με τις περισσότερες εκτελέσεις είναι η Αμερική η οποία εξακολουθεί να υιοθετεί αυτή τη μέθοδο τιμωρίας μέχρι και σήμερα. Πώς έφτασε όμως αυτή η τεχνική στη νέα γη;Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρνει η Βρετανία η οποία μαζί με τους εξερευνητές της, έφερε και τη θανατική ποινή στα νέα εδάφη. Η πρώτη καταγεγραμμένη εκτέλεση στην Αμερική ήταν αυτή του καπετάνιου George Kendall το 1608 στην Virginia, ο οποίος θεωρήθηκε κατάσκοπος της Ισπανίας. Ακολούθησαν και άλλες εκτελέσεις με διαφορετικό βαθμό και ένταση σε κάθε πολιτεία. Πάντως, χρησιμοποιούνταν ευρέως για μια πληθώρα εγκλημάτων, σοβαρών και μη, υιοθετώντας το ευρωπαϊκό παράδειγμα.Την ίδια περίοδο, μεγάλοι διανοητές της Ευρώπης, όπως ο Beccaria, δημιούργησαν το λεγόμενο quot;
Abolitionist Movementquot;
, ένα κίνημα υπερ της κατάργησης της θανατικής ποινής. Η δράση τους ήταν τόσο ισχυρή ώστε κατάφεραν να καταργήσουν την ποινή αυτή στην Αυστρία και την Τοσκάνη. Μάλιστα, η δράση τους έφτασε μέχρι και την Αμερική όπου ο Thomas Jefferson πρότεινε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή θα υιοθετούνταν στην πολιτεία της Virginia μόνο για περιπτώσεις δολοφονίας και εσχάτης προδοσίας. Το 1794 ακολούθησε και η Pennsylvania.Σταδιακά, όλο και περισσότερες πολιτείες άρχισαν να υιοθετούν πιο συγκεκριμένους τρόπους εφαρμογής της θανατικής ποινής, ενώ για κάποια περίοδο τέθηκε και το ζήτημα των σκλάβων, οι οποίοι τιμωρούνταν συχνότερα από τους ελεύθερους πολίτες.Μια ακόμα νίκη του κινήματος του 1700 ήταν η κατάργηση της υποχρεωτικής θανατικής ποινής. Με άλλα λόγια, οι αρχές δεν υιοθετούσαν πλέον την ποινή κάθε φορά που τελούσε κάποιος ένα έγκλημα όπως η δολοφονία. Αντίθετα, άρχισαν να εξετάζουν κάθε έγκλημα διαφορετικά για να κρίνουν κατά πόσο έπρεπε να ασκηθεί ή όχι αυτή η ποινή. Είναι προφανές ότι αυτό το στοιχείο διαμόρφωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό το σύγχρονο σύστημα δικαιοσύνης όπου κάθε κατηγορούμενος δικαιούται εκπροσώπηση και δίκη, όποιο έγκλημα και αν έχει τελέσει.Η περίοδος από το 1920-1950 ήταν ιδιαίτερα τεταμένη όσον αφορά το ζήτημα της θανατικής ποινής. Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην υιοθέτηση αυτής της τεχνικής, αφού επικρατούσε πανικός και οι εγκληματολόγοι θεωρούσαν πως μόνο η θανατική ποινή θα καθησύχαζε τη δημόσια συνείδηση.Από το 1950 όμως, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Το 1940 έγιναν 1.289 εκτελέσεις, το 1950 έγιναν 715, ενώ από το 1960-1976 ο αριθμός μειώθηκε σε μόλις 191. Ο λόγος που άλλαξε τόσο πολύ το τοπίο ήταν η εμφάνιση ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως και η υπογραφή συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί αυτές να μην απαγόρευαν την θανατική ποινή, αλλά η χρήση της περιορίστηκε ή εξαλείφθηκε σε πολλές χώρες.Άλλα ζητήματα που τέθηκαν σχετικά με την εφαρμογή της θανατικής ποινής ήταν η ψυχική διαταραχή (όπου απαγορεύεται η εφαρμογή της), το θέμα της φυλής (ρατσισμός), και οι ανήλικοι εγκληματίες (οι οποίοι δεν τιμωρούνται με θανατική ποινή στις περισσότερες περιπτώσεις). <br />Οι απόψεις του κοινού ποικίλουν, αν και όλο και περισσότεροι άνθρωποι τάσσονται σταδιακά ενάντια της θανατικής ποινής. Φυσικά, πολύ σημαντική επιρροή ασκεί και η άποψη της εκκλησίας, η οποία τάσσεται ενάντια στην θανατική ποινή.Σήμερα, η θανατική ποινή εφαρμόζεται σε αρκετές χώρες για εγκλήματα που σχετίζονται με φόνο, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις όπου τιμωρήθηκαν εγκληματίες για πράξεις μη δολοφονικές αλλά άμεσα συσχετιζόμενες με την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, όπως η διακίνηση ναρκωτικών σε μεγάλες ποσότητες.<br />Πηγή πληροφοριών: Death Penalty Information Center <br />ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ<br />Αν και στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες η θανατική ποινή θεωρείται από πολλούς παρωχημένος τρόπος απονομής δικαιοσύνης , η διόγκωση της εγκληματικότητας στην εποχή μας επαναφέρει στο προσκήνιο προβληματισμούς και συζητήσεις , σχετικές με την ανάγκη επιβολής ή κατάργησής της.<br />ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ<br />Επιτυγχάνει τον παραδειγματισμό και αποτρέπει αποτελεσματικά τη διάπραξη ειδεχθών εγκλημάτων.<br />Ιδιαίτερα για τους επαγγελματίες εγκληματίες η απειλή της θανατικής ποινής έχει αναμφίβολα ανασταλτικό αποτέλεσμα.<br />Αποκαθιστά το κοινό περί δικαίου αίσθημα.<br />Αποτελεί πράξη δικαίωσης, κυρίως, για τους συγγενείς του θύματος .<br />Αναβαθμίζει το κύρος της πολιτείας, αφού προστατεύει με δραστικά μέσα τους πολίτες. Διαμορφώνει αίσθημα ασφάλειας , αφού υπερασπίζεται με τον πιο δυναμικό το δικαίωμα της ζωής.<br />Συνιστά, μερικές φορές , τη μόνη επιλογή , αφού υπάρχουν εγκληματίες που η φύση του χαρακτήρα τους δεν επιδέχεται σωφρονισμό.<br />Το ανεπανόρθωτο της θανατικής ποινής είναι παραπλανητικό επιχείρημα. Κάθε ποινή, όταν εκτελείται, δεν είναι επανορθώσιμη εκτός από τη χρηματική)<br />ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ<br />Η επιβολή της θανατικής ποινής δεν αποτελεί πράξη σωφρονισμού αλλά εκδίκησης. Όμως με τη θανατική ποινή δε δίνεται η ευκαιρία στον εγκληματία η ευκαιρία ούτε να μετανιώσει για τις πράξεις του ούτε να βελτιώσει τη συμπεριφορά του. Ο Αλμπέρ Καμύ τον ονομάζει «προμελετημένο» φόνο. Με την εφαρμογή της τα κράτη μετατρέπονται σε κολάσεις του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».<br />Σε περίπτωση δικαστικής πλάνης η ποινή δεν είναι επανορθώσιμη.<br />Η εκτέλεση της θανατικής ποινής αποκτηνώνει αυτούς που εμπλέκονται στη διαδικασία της, εξοικειώνει με την ιδέα της απώλειας της ανθρώπινης ζωής και σχετικοποιεί την ηθική αξία της.<br />Η επιβολή της θανατικής ποινής, ενώ δεν αποτελεί λύση , προκαλεί την εσφαλμένη εντύπωση ότι λαμβάνονται σθεναρά μέτρα που είναι πράγματι αναγκαία. Ουσιαστικά, η κοινωνία μοιάζει να αποποιείται των ευθυνών της ξεχνώντας προκλητικά ότι αυτή ευθύνεται ότι για την εκδήλωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς μέσω της υπολειτουργίας των θεσμών της.<br />Η θεσμοθέτηση της θανατικής ποινής από την πολιτεία προσβολή του πολιτισμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της δημοκρατικής υφής της κοινωνίας.<br />Στηρίζει την αυθεντία της κρατικής εξουσίας. Τα δικτατορικά καθεστώτα προφασιζόμενα τη δημόσια ασφάλεια , την αξιοποιούν για την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων.<br />Η αποτελεσματικότητα της δεν έχει αποδειχθεί. Τα ειδεχθή εγκλήματα διαπράττονται συνήθως :<br />σε καταστάσεις έντονης συναισθηματικής διέγερσης<br />από ψυχασθενείς<br />από επαγγελματίες δολοφόνους <br />Όπως φαίνεται , στις περιπτώσεις αυτές η θανατική ποινή δεν λειτουργεί αποτρεπτικά.<br />Δεν αποθαρρύνεται ο επίδοξος εγκληματίας από την απειλή της θανατικής απειλής. Κάθε εγκληματίας σταθμίζει τις πιθανότητες σύλληψης του. Σύμφωνα με τις έρευνες μόνο το 20% των εγκλημάτων που διαπράττονται φτάνει στις αίθουσες των δικαστηρίων. Άρα το 80% των εγκλημάτων ξεφεύγει από τον έλεγχο του νόμου. Σύμφωνα λοιπόν με τα δεδομένα αυτά εγκληματίας ελπίζει ότι θα μείνει άγνωστος και ατιμώρητος.<br />ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ<br />Η επιβολή της θανατικής ποινής είναι αντίθετη με το χαρακτήρα της δημοκρατικής πολιτείας. Βέβαια , είναι αναγκαίο να προσδιοριστούν οι προϋποθέσεις που πρέπει να ισχύουν για την κατάργησή της. Η ισόβια κάθειρξη πράγματι να είναι ισόβια , γεγονός που προϋποθέτει την ορθή λειτουργία του διωκτικού μηχανισμού.<br />ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ<br />Με τον όρο ευθανασία εννοούμε τον ανώδυνο θάνατο. Έχει όμως και την έννοια του ένδοξου, καλού θανάτου. Ο όρος ευθανασία δημιουργήθηκε απ' τον Άγγλο φιλόσοφο Φράνσις Μπέικον (Francis Bacon), ο οποίος έγραψε ότι «το έργο της ιατρικής είναι η αποκατάσταση της υγείας και η καταπράυνση των πόνων, όχι μόνο όταν η καταπράυνση αυτή μπορεί να οδηγήσει στη θεραπεία, αλλά και όταν μπορεί να εξασφαλίσει έναν εύκολο και γαλήνιο θάνατο». <br />Η θέση αυτή έφερε στο προσκήνιο πολλές διαμάχες που έγιναν οξύτερες τα τελευταίαχρόνια. Αρχικά η θέση αυτή στάθηκε αντιμέτωπη στη χριστιανική διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία μόνον ο Θεός μπορεί να διαθέσει τη ζωή και τον θάνατο, και αφού ο πόνος έχει κάποια αξία για τη σωτηρία της ψυχής, σε κανένα δεν επιτρέπεται να συντομεύσει τους πόνους. Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια έγιναν προσπάθειες για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας με δικαιολογητικά τον οίκτο προς τον άνθρωπο που υποφέρει, την θυσία για χάρη του κοινωνικού συνόλου και την απαξία της ζωής. Και πάλι όμως στους ισχυρισμούς αυτούς προκύπτει το ερώτημα αν ο άνθρωπος, ειδικός ή όχι, έχει δικαίωμα να επιβουλεύεται τη ζωή του συνανθρώπου του και να του δώσει ένα τέλος εύκολο και γαλήνιο;<br />Ηθικό πρόβλημα προκύπτει, επίσης, όταν κάποιος πάσχων από ανίατη νόσο ζητήσει ο ίδιος να του επιβληθεί ευθανασία: Ο θεράπων ιατρός επιτρέπεται (με την ηθική και όχι με την αυστηρά νομική) έννοια να πράξει ανάλογα, συναινώντας στην κατ' απαίτηση του πάσχοντος ευθανασία; Το ζήτημα παραμένει τόσο ηθικά όσο και νομικά, ανοικτό.<br />Στην κτηνιατρική, ευθανασία είναι η γρήγορη κι ανώδυνη εκτέλεση των οικιακών ζώων που πρόκειται να πεθάνουν και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να γλιτώσουν. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για την πραγματοποίηση της ευθανασίας είναι οι ενδοφλέβιες ενέσεις χλωροφορμίου, χλωράλης σε πυκνό διάλυμα βαρβιτουρικών ή κορεσμένου διαλύματος θειικού μαγνησίου.<br />Νομοθεσία<br />• Αλβανία: η ευθανασία νομιμοποιήθηκε το 1999. <br />• Αυστραλία: Το 1995 η ευθανασία νομιμοποιήθηκε στο Βόρειο Διαμέρισμα.<br />• Βέλγιο: Το Κοινοβούλιο νομιμοποίησε την πρακτική της ευθανασίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2002.<br />• Ελβετία: Παραμένουν απαγορευμένες όλες οι μορφές ευθανασίας μεταξύ των οποίων και η θανατηφόρα ένεση. Η ελβετική νομοθεσία ορίζει μόνο την προμήθεια μέσων για να διαπράξει κανείς αυτοκτονία.<br />• Ηνωμένο Βασίλειο: Η ευθανασία είναι παράνομη.<br />• ΗΠΑ: Σε περισσότερες από τις πολιτείες η ευθανασία απαγορεύεται.<br />• Ιαπωνία: Δε διαθέτει επίσημους νόμους για την ευθανασία.<br />• Ιρλανδική Δημοκρατία: Η ευθανασία είναι παράνομη.<br />• Λουξεμβούργο: Η ευθανασία νομιμοποιήθηκε με νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο στις 20 Φεβρουαρίου του 2008 και η επίσημη έγκρισή του έγινε στις 16 Μαρτίου του 2009.<br />• Ολλανδία: Το 2002 η χώρα νομιμοποίησε την ευθανασία, ανάμεσα στα άλλα και με τη μορφή της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας από γιατρό.<br />• Ταϊλάνδη: Στις 20 Μαρτίου του 2007 τέθηκε σε ισχύ Πράξη για την Εθνική Υγεία, στην οποία περιγράφονται οι όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται η ευθανασία.<br />Πρόγραμμα Ευθανασίας T- 4<br />Το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 (Aktion T-4) πήρε το όνομά του από την οδό Tiergartenstrase (Tiergartenstrasse) αριθ. 4. του Βερολίνου όπου ήταν η έδρα της υπεύθυνης για την εφαρμογή του Υπηρεσίας. Ήταν το επίσημο όνομα του προγράμματος ευγονικής της Ναζιστικής Γερμανίας, το οποίο εκτελούσε δυναμικά μαζικές στειρώσεις και ευθανασία σε quot;
ανεπιθύμηταquot;
στοιχεία του πληθυσμού στη Γερμανία και στις κατεχόμενες από τους Ναζιστές περιοχές. Υπολογίζεται ότι συνολικά 200.000 άνθρωποι θανατώθηκαν ως αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος.<br />Εφαρμογή και σκοπός<br />Το πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή από τον Αδόλφο Χίτλερ, λειτούργησε υπό τον έλεγχο του επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ (Philip Bouhler) και του Δόκτορα Καρλ Μπραντ (Karl Brandt), με επικεφαλής τους Βέρνερ Χάιντε (Werner Heyde) και Πάουλ Νίτσε (Paul Nitsche). Σε αυτό συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες του ιατρικού κόσμου της Ναζιστικής Γερμανίας.<br /> Σκοπός του προγράμματος ήταν να διατηρήσει την λεγόμενη quot;
γενετική καθαρότηταquot;
του γερμανικού πληθυσμού και να εξοντώσει ορισμένα στοιχεία του πληθυσμού των κατεχόμενων περιοχών μέσω συστηματικής θανάτωσης εκείνων που θεωρούνταν παραμορφωμένοι, πηρομελείς, ανάπηροι ή άτομα που έπασχαν από διανοητικές ασθένειες. Ανάπηρα παιδιά απομακρύνονταν από τις οικογένειές τους και τοποθετούνταν σε ειδικά νοσοκομεία. Το πρόγραμμα στη συνέχεια επεκτάθηκε, ώστε να περιλάβει και ενηλίκους, αν και οι περισσότεροι ανάπηροι ενήλικες είχαν ήδη υποστεί υποχρεωτική στείρωση ως αποτέλεσμα του γερμανικού quot;
Νόμου για την Πρόληψη Απογόνων των Κληρονομικώς Ασθενώνquot;
.<br /> Οι Ναζιστές χαρακτήριζαν τους φόνους αυτών που θεωρούσαν quot;
χαραμοφάηδεςquot;
ως quot;
φόνους από οίκτοquot;
, αν και, λόγω των διαστάσεων που πήραν, της έλλειψης συγκατάθεσης από τα ίδια τα θύματα ή τους συγγενείς τους και του πραγματικού κινήτρου, που ήταν η ευγονική, κάποιοι από τους συγχρόνους τους και αργότερα παρατηρητές ομολόγησαν ότι οι θάνατοι ήταν απλά μια μορφή μαζικής δολοφονίας με πρόσχημα την Ιατρική.<br />Μέχρι το τέλος του 1941, ο ένας στους τρεις ασθενείς των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της Γερμανίας είχε θανατωθεί, σε εφαρμογή αυτού του Προγράμματος, είτε μέσω άμεσων μεθόδων είτε μέσω ασιτίας, με αποτέλεσμα 93.000 επιπλέον θανάτους. Το πρόγραμμα ανεστάλη, ύστερα από εντολή του Χίτλερ, επειδή τα αίτια θανάτου των υπό quot;
θεραπείαquot;
αναπήρων ανήμπορων και ψυχικά ασθενών, που αναγράφονταν στα πιστοποιητικά θανάτου που αποδίδονταν στις οικογένειές τους, ήταν σχεδόν όμοια μεταξύ τους και ήδη είχαν εγερθεί σοβαρές υποψίες. Επιπλέον, ο τρόπος απόδοσης της στάχτης των αποτεφρωμένων νεκρών ήταν αρκετά περίεργος: Η οικογένεια ελάμβανε μια λήκυθο με τις στάχτες του συγγενούς προσώπου, η οποία δεν έφερε ούτε καν μια διακριτική ετικέτα.<br />Φυσικά, η αναστολή αυτή ήταν προσωρινή. Τον Αύγουστο του 1942 το πρόγραμμα είχε αρχίσει και πάλι να quot;
λειτουργείquot;
, με περισσότερη όμως προσοχή, καθώς τα θύματα δεν δηλητηριάζονταν με μονοξείδιο του άνθρακα, αλλά θανατώνονταν με υπερβολικές δόσεις φαρμάκων ή με τη βοήθεια ενέσεων με δηλητήριο. Η εφαρμογή του Προγράμματος δεν γινόταν πλέον μόνο σε πέντε κλινικές αλλά σε περισσότερες, διεσπαρμένες σε όλη τη Γερμανία και την Αυστρία. Το Πρόγραμμα σταμάτησε να εκτελείται μόνον όταν έληξε ο Πόλεμος.<br />Υπολείμματα<br /> Η πρακτική της ευθανασίας που εφαρμόστηκε τότε στη Γερμανία δεν έληξε, όπως προαναφέρθηκε, το 1941. Γιατροί και νοσοκομειακό προσωπικό συνέχισαν τη δράση τους σε διάφορα νοσοκομεία της Γερμανίας και της Αυστρίας. Οι δολοφονίες και η εσκεμμένη παραμέληση των ασθενών γίνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να αποσοβήσουν τις υποψίες του γερμανικού πληθυσμού. Όμως, δεν λήφθηκαν τέτοιες προφυλάξεις κατά την εξόντωση ανθρώπων στις κατεχόμενες περιοχές. Οι βαναυσότητες και η βία αναφέρονταν και καταγράφονταν. Υπολογίζεται ότι συνολικά και μέχρι τη λήξη του Προγράμματος θανατώθηκαν περίπου 200.000 άτομα. Ορισμένοι από τους ιατρούς και τους νοσηλευτές που έλαβαν μέρος στο Πρόγραμμα προσήχθησαν σε δίκες. Όμως, δεν προσήχθησαν όλοι ενώπιον της δικαιοσύνης. Αρκετό καιρό μετά τη σύσταση των Γερμανικών κρατιδίων, το 1949, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, που είχαν συμμετάσχει στην ευθανασία, διέφευγαν τη δίωξη και παρέμεναν μέσα στο Γερμανικό σύστημα Υγείας, ασκώντας κανονικά το ιατρικό ή νοσηλευτικό επάγγελμα.<br />ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ<br />ΟΡΙΣΜΟΙ: <br />Περιβάλλον είναι το σύνολο των γεωγραφικών, φυσικών, κοινωνικών και οικογενειακών μαζί συνθηκών μέσα τις οποίες ζει και αναπτύσσεται ο άνθρωπος. <br />Χωρίζεται σε φυσικό και κοινωνικό. <br />Η λέξη φύση είναι πολυσήμαντη: αρχικά νοείται το σύμπαν του υλικού κόσμου, δηλαδή το σύνολο των όντων που υπάρχουν ανεξάρτητα από τον άνθρωπο και υπακούουν σε μια παγκόσμια τάξη. Ακόμα φύση θεωρείται καθετί το έμφυτο και αυθόρμητο και αντιδιαστέλλεται προς κάθε τεχνητό ή επίκτητο στοιχείο. <br />Χρησιμοποιούμε τον όρο φυσικό περιβάλλον για να δηλώσουμε τον οργανικό και ανόργανο κόσμο που περιβάλλει τον άνθρωπο, τη βιόσφαιρα που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να επιζήσει. <br />Στην έννοια του φυσικού περιβάλλοντος εντάσσουμε: <br />- το χώρο με την εδαφική του μορφολογία. <br />- τη γεωγραφική θέση που κατέχει ο χώρος. <br />- το κλίμα <br />- την υδατογραφία <br />- την πανίδα και τη χλωρίδα <br />ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ: <br />Η σχέση ανθρώπου – φύσης αποτελείται από φάσεις αρμονίας – δυσαρμονίας. Αρχικά ο πρωτόγονος άνθρωπος βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση από τις φυσικές συνθήκες. Είναι δούλος της φύσης. Μετά το συλλεκτικό στάδιο με την καλλιέργεια της γης, τη μόνιμη εγκατάσταση σιγά σιγά χειραφετείται και ανεξαρτητοποιείται ως ένα βαθμό ιδιαίτερα μετά τις πρώτες ανακαλύψεις στο χώρο των επιστημών. Με την πολιτισμική ανάπτυξη ο άνθρωπος κατανοεί και εκμεταλλεύεται τα φυσικά στοιχεία και πετυχαίνει τον έλεγχο της φύσης. Στη νεότερη περίοδο με τη βιομηχανική επανάσταση και την τεχνολογική εξέλιξη η παρουσία του ανθρώπου μέσα στο φυσικό περιβάλλον είναι κυριαρχική. <br />ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ <br />Βιολογικές: επιδρά στη σωματική διάπλαση του ανθρώπου, του παρέχει τα φυσικά αγαθά, όπως είναι ο ατμοσφαιρικός αέρας, το νερό, η ακτινοβολία του ήλιου, που επηρεάζουν τις οργανικές του λειτουργίες. <br />Πρακτικές: τροφοδοτεί το άτομο με υλικά αγαθά, καλύπτει τις βασικές ανάγκες του σε πρώτες ύλες, τροφή, ενδυμασία, κατοικία. Παρέχει δυνατότητες για ανάπτυξη της οικονομίας, αποτελεί την υποδομή και κάθε οικονομική δραστηριότητα (αγροτική, βιομηχανική). <br />Κοινωνικές: ο εκτοπισμός της νομοτέλειας που διέπει τη φύση οδηγεί και σε ανάλογα συμπεράσματα για τη συγκρότηση ορθά δομημένων κοινωνιών. Με την κοινωνική οργάνωση ο άνθρωπος καθιερώνει την ευταξία την ευταξία και την ισορροπία που κυριαρχούν στη φύση. Η ανάγκη για ομαλή συμβίωση με το συνάνθρωπο ξεκινά από τη θεώρηση την αρμονίας που επικρατεί στο περιβάλλον. <br />Πνευματικές: τα φυσικά φαινόμενα ερεθίζουν την ορμή του ανθρώπου για έρευνα, αποτελούν πηγή γνώσεων, χώρο μελέτης, πηγή έμπνευσης και προβληματισμού. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται δημιουργός των φυσικών επιστημών, της αστρονομίας, της γεωλογίας, της γεωγραφίας. <br />Ηθικές: η ενατένιση των φαινομένων της φύσης, η ομορφιά της, η αρμονία, η τάξη οδηγούν στην πίστη προς το θεό. Το άτομο συνειδητοποιώντας την ασημαντότητά του μέσα στο <br />μεγαλείo της φύσης διαμορφώνει υψηλή ηθική συμπεριφορά. Καλλιεργεί την ανθρωπιά και καταγίνεται με την αυτοκριτική με σκοπό να ανακαλύψει τον εαυτό του. <br />Ψυχικές: συμβάλλει στην ψυχική ισορροπία του ατόμου. Η επαφή μαζί της απαλλάσσει από το άγχος, γαληνεύει την ψυχή, ηρεμεί. Η φύση δεν προσποιείται και παρουσιάζεται στον καθένα όπως πραγματικά είναι, αποτελώντας λαμπρό παράδειγμα για μίμηση. <br />Καλλιτεχνικές: καλλιεργεί την αίσθηση του ωραίου. Απ’ αυτήν ξεκινούν όλες οι τέχνες οι οποίες όμως δεν την ξεπερνούν σύμφωνα με το Μάρκο Αυρήλιο. Εκλεπτύνει την ψυχή του ανθρώπου. Με τη φυσική ομορφιά, την τάξη της, την αρμονία της, τη νομοτέλειά της και δίνει έναυσμα για καλλιτεχνική δημιουργία. <br />Οδηγεί τον άνθρωπο στη δημιουργία, αφού τον εμπνέει με τη δημιουργικότητά της. Συντελεί στην απόκτηση ποιότητας ζωής και της συνακόλουθης ευτυχίας. <br />ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ<br />Μόλυνση περιβάλλοντος και οικολογική ανισορροπία, με αποτέλεσμα την ανατροπή της βιοψυχολογικής ισορροπίας του ανθρώπου.<br />Εξάντληση φυσικών πόρων και ενεργειακών πηγών.<br />Απώλεια της καλαισθησίας του ανθρώπου εξαιτίας της παραμόρφωσης του περιβάλλοντος.<br />Αποψίλωση περιοχών , καταστροφή χλωρίδας, μείωση οξυγόνου και εξαφάνιση φυτών και ζώων.<br />Εμφάνιση του φαινομένου της όξινης βροχής , καθώς και του φαινομένου του θερμοκηπίου., κλιματικές αλλαγές.<br />Καταστροφή βιότοποπων. <br />ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ<br />Με τον όρο «φύση» εννοούμε τον οργανικό και ανόργανο κόσμο που περιβάλλει τον άνθρωπο, τη βιόσφαιρα που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να επιζήσει. <br />Στη φύση τίποτα δεν είναι τυχαίο, τα πάντα βρίσκονται σε σχέση άμεσης ή έμμεσης αναγκαιότητας. Η φύση λειτουργεί καθοριστικά και αποφασιστικά για κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής. Ο άνθρωπος είναι αναπόσπαστα δεμένος μαζί της, απ’ αυτήν αντλεί τις πρώτες ύλες για την τροφή, την ενδυμασία, την κατοικία και την υγεία του. Πέρα απ’ αυτό η φύση στήριξε τη ζωή του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ν’ αποτελέσει και αφετηρία στοχασμού. <br />Λέγοντας καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος εννοούμε την εξάντληση των φυσικών πόρων, καθώς και τη ρύπανση της φύσης από τον άνθρωπο. Υπεύθυνος γι’ αυτή την καταστροφή είναι αποκλειστικά ο άνθρωπος, ο οποίος με τη στάση του και τις ενέργειές του προκάλεσε τη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας. <br />ΑΙΤΙΕΣ: <br />1. Η βιομηχανική ανάπτυξη και η τεχνολογική πρόοδος αποτελούν τις βασικότερες αιτίες της καταστροφής. Η κατάσταση επιδεινώθηκε σε επικίνδυνο βαθμό μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η επέμβαση του ανθρώπου έπαψε πλέον να γίνεται περιστασιακά και μετατράπηκε σε αλόγιστη χρήση , δίχως πρόνοια και προγραμματισμό.<br />2. Ο καταναλωτικός χαρακτήρας της σύγχρονης ζωής και η τάση για υλικό ευδαιμονισμό επιτάσσουν την αλόγιστη εκμετάλλευση και «αφαίμαξη» της φύσης. <br />3. Η άρνηση λήψης ουσιαστικών προστατευτικών μέτρων (φίλτρα στις βιομηχανικές μονάδες). Η εγκληματική αυτή ενέργεια στηρίζεται στην αισχροκέρδεια, επειδή τα προστατευτικά φίλτρα κοστίζουν ιδιαίτερα ακριβά και μειώνουν των παραγωγή. <br />4. Τα διάφορα χημικά παρασκευάσματα, οι συνθετικές ύλες και τα γεωργικά φάρμακα αποτελούν σοβαρές αιτίες ρύπανσης, αφού δεν αποικοδομούνται στη φύση.<br />5. Τα βιομηχανικά απόβλητα και τα λύματα των εργοστασίων διοχετεύονται αυτούσια στη φύση, χωρίς προηγουμένως να έχουν υποστεί βιολογικό καθαρισμό. <br />6. Η υπερβολική και απρογραμμάτιστη συγκέντρωση πληθυσμού στα αστικά κέντρα. Πολλά στρέμματα πράσινου οικοπεδοποιούνται , προκειμένου να επιλυθεί το στεγαστικό πρόβλημα. Χιλιάδες είδη ζώων και πουλιών εξαφανίζονται μην μπορώντας να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Η καταστροφή των δασών, για να επεκταθούν οι πόλεις και να γίνει προμήθεια ξυλείας έφερε και κλιματικές αλλαγές.<br />7. Η έκλυση ραδιενέργειας από πυρηνικά ατυχήματα (Τσερνομπίλ) και οι πυρηνικές δοκιμές. <br />8. Οι πετρελαιοκηλίδες που καταλήγουν στη θάλασσα από ατυχήματα ή ναυάγια. <br />9. Οι πυρκαγιές και οι εμπρησμοί με σκοπό την οικοπεδοποίηση. <br />10. Γενικότερα, η απουσία κρατικής μέριμνας και η αδιαφορία των πολιτών. <br />ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ: <br />Οι συνέπειες της καταστροφικής επέμβασης του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον αφορούν τόσο τη φύση όσο και τον ίδιο. <br />1. Πρώτα απ’ όλα καταστρέφονται στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη ζωή (οξυγόνο, υδρογόνο, άζωτο…). <br />2. Η συνεχής «αφαίμαξη» της φύσης οδήγησε στην εξάντληση των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, μέταλλο, δάση). <br />3. Ο αέρας, το νερό, το έδαφος μολύνονται με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τα ζώα και τον άνθρωπο. <br />4. Όλα τα παραπάνω ευθύνονται για τη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας, καθώς σπάνια είδη ζώων εξαφανίζονται, επειδή δεν μπορούν να επιζήσουν στις νέες συνθήκες. <br />5. Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η αλλαγή στις κλιματολογικές συνθήκες ορισμένων περιοχών (ιδιαίτερα των αστικών) είναι απόρροια της επέμβασης του ανθρώπου στη φύση. <br />6. Επίσης, αναφέρουμε την καταστροφή του ενάλιου πλούτου (ψάρια, θαλάσσια φυτά…). <br />7. Σημαντική φθορά υφίστανται και τα αρχαιολογικά μνημεία. Απειλείται έτσι η πολιτιστική μας κληρονομιά, που διατηρήθηκε για αιώνες. <br />8. Το φυσικό τοπίο έχει υποστεί ανεπανόρθωτη παραμόρφωση (κτίρια – μεγαθήρια, απρογραμμάτιστη δόμηση, αφισοκολλήσεις, λατομεία…). <br />9. Τα καυσαέρια, η ηχορύπανση, το νέφος αποτελούν πια χαρακτηριστικά των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. <br />Η διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας πλήττει ιδιαίτερα τον άνθρωπο, αφού κι αυτός αποτελεί μέρος της φύσης. Η ψυχοπνευματική του υπόσταση συνδέεται άρρηκτα με αυτή, γιατί η φύση αποτελεί πηγή μάθησης και έμπνευσης. Εκτός όμως από τον κλονισμό του ψυχοπνευματικού κόσμου του ανθρώπου, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος προκάλεσε μια σειρά από προβλήματα υγείας όπως: αύξηση των καρδιοπαθειών και των θανάτων από καρκίνο, διάφορες ασθένειες που προέρχονται από νευροπάθειες, εκνευρισμός και συστηματική φθορά της ψυχικής υγείας. <br />ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ: <br />Θα ήταν ουτοπία η πραγμάτωση του ισχυρισμού ότι μπορούμε να επαναφέρουμε τη φύση στην αρχική της κατάσταση. Δυστυχώς, η φθορά είναι ανεπανόρθωτη. Τα παρακάτω μέτρα έχουν σκοπό την αναχαίτιση της καταστροφής:<br />1. Η περιβαλλοντική αγωγή απαραίτητη και αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος θα πρέπει να διακρίνεται για την ευαισθησία του και την υπεύθυνη συμπεριφορά του προς το προς το φυσικό περιβάλλον. <br />2. Προγραμματισμένη βιομηχανική ανάπτυξη, χρήση προστατευτικών φίλτρων από τις βιομηχανίες και θέσπιση αυστηρών ποινών για τους παραβάτες. <br />3. Ειδική προστασία των φυσικών πηγών. <br />4. Αξιοποίηση ενέργειας που προέρχεται από τη φύση (αιολική, ηλιακή). <br />5. Βιολογικός καθαρισμός των αποβλήτων, ανακύκλωση. <br />6. Πρέπει να ενδιαφερθεί και η πολιτεία και τα μεμονωμένα άτομα. <br />Συμπερασματικά, αναφέρουμε πως ο σύγχρονος άνθρωπος θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την ανάγκη επιστροφής στη φύση. Πρέπει να αλλάξει η αντίληψη για τη ζωή. Κάτι τέτοιο δε σημαίνει ότι θα απορρίψουμε το σύγχρονο πολιτισμό, αλλά ότι θα <br />εκλογικεύσουμε τις απαιτήσεις μας, ώστε να δώσουμε τη δυνατότητα στη φύση να έχει πάντα αποθέματα και να διατηρεί την ισορροπία της. <br /> <br />