Traballo de Daniel Díaz para CCMC. 1º Bach-A

1. XÚPITER Por Daniel Díaz Silva

2. Xúpiter é o quinto planeta do Sistema Solar situado a 5 UA, uns 750 millóns de km do Sol. Era coñecido xa desde a antigüidade, e recibe o seu nome por ser o maior de todos os planetas, xa que, na mitoloxía romana, Xúpiter era o pai dos deuses. 750000000km

4. Tratase do planeta que ofrece un maior brillo ao longo do ano dependendo da súa fase. Ademais, é o maior corpo do sistema solar, despois do Sol, cunha masa case dúas veces e media (2,48 veces) as masas DOS DEMÁIS PLANETAS XUNTOS (cunha masa de 318 veces maior ca da Terra e 3 veces maior ca de Saturno) e un volumes 1000 veces maior ca o da terra.

6. ebido ás altas presións do interior de Xúpiter, o hidróxeno compórtase como un metal, o que lle confire ó planeta una extensa magnetosfera cun campo magnético de gran intensidade(10 veces superior ao terrestre contendo más de 20.000 veces a enerxía asociada ao campo terrestre)‏ D PERO PORQUÉ É XÚPITER TAN MASIVO?

7. campo magnético de Xúpiter podería verse dende a Terra OCUPANDO UN ESPAZO EQUIVALENTE Ó DA LÚA CHEA a pesar de que este está a 679,623,714 km do noso planeta, polo que atrae moitos corpos do espazo. As partículas cargadas son collidas polo campo magnético e conducidas ata as rexións polares dondo se producen impresionantes auroras. Para facernos una idea, o seu campo magnético alcanza entre 3 e 7 millóns de km en dirección ao Sol chegando incluso a cortar coa órbita de Saturno. O

8. úpiter necesitaría ter 75 veces a súa masa para provocar reaccións de fusión de hidróxeno para converterse nunha estrela. Xúpiter irradia máis calor do que recibe da luz solar. A diferenza de calor desencadeada é xerada pola inestabilidade de Kelvin Helmholtz mediante a contracción adiabática (encollemento). A consecuencia deste proceso, Xúpiter encolle dous centímetros cada ano sendo cando se formou, case o dobre de grande ca na actualidade. O proceso de redución do volume co aumento de masa podería continuar ata alcanzar una combustión estelar, como nas ananas marróns cunha masa de 50 veces a de Xúpiter. . Porque é unha Estrela Fallida X

9. Como xa dixemos anterior mente, Xúpiter é un corpo masivo gasoso formado principalmente por hidróxeno (87%) cunha cunha porción menor de helio (13%), e pequenas trazas de Metano, Vapor de Auga, Amoníaco e Sulfuro de Hidr ó xeno. Composición:

10. s nubes superiores de Xúpiter están formadas probablemente de cristais conxelados de amoníaco. O color vermello característico do planeta estimase que se trate de azufre ou fósforo. No interior do planeta o hidróxeno, o helio e o argon comprímense progresivamente de tal maneira que o hidróxeno chega a formar un líquido de carácter metálico. Máis abaixo estimase a existencia dun núcleo rochoso formado principalmente por silicatos de ferro máis densos ca sete masas terrestres. Debido a esto, as presións internas, e polo tanto a temperatura, son moi elevadas 25.000 grados o más A

11. De existir o núcleo interno, probaríase a teoría da formación planetaria a partir dun disco de planetasimais. Xúpiter é tan masivo que aínda non liberou a calor acumulada na súa formación (a calor do sol pouco inflúe) e posee, polo tanto, unha importante fonte interna de enerxía que equivale a 5,4 W/m². As súas temperaturas interiores son moi elevadas e os seus materiais están mezclado de maneira eficaz.

12. Xúpiter tamén posee a velocidade de rotación máis rápida dos planetas do sistema Solar (xira sobre o seu eixo en menos de 10 horas) e dá a volta completa ó sol en 11anos 315días 1,1 horas.

13. ebido a esta rápida rotación, o planeta posúe un lixeiro avultamento no ecuador e a atmosfera atopase dividida en cinturóns escuros paralelos a este chamados bandas. Estas desprázanse a diferentes velocidades e como consecuencia ocasionan turbulencias e tormentas ao longo dos seus límites. Un dos resultados máis notarios e impactantes deste desprazamento é a chamada Gran Mancha Vermella. D Atmósfera:

14. chamada Gran Mancha Vermella é un enorme ciclón tropical situada nas latitudes tropicais do hemisferio sur que ocasiona ventos de velocidades de máis de 500 km/h. Varía moito tanto de cor como de intensidade. Ás veces, é dunha cor vermella forte, e realmente moi notábel, mentres que noutras ocasións palidece ata se facer insignificante. Este enorme anticiclón cun diámetro de dúas veces e media o da Terra foi observado por primeira vez no século XVII polo científico inglés Robert Hooke, e estimase que leve activo polo menos 300 anos. Inicialmente pensouse que a gran mancha vermella era a cima dunha montaña xigantesca ou unha meseta que saía por riba das nubes, pero desde que se lle veu describir case un terzo da volta a Xúpiter abandonouse esta idea . “ Mancha Vermella” A

15. Patrón de nubes en Júpiter . Leyenda: 1 = Región Polar Norte; 2 = Banda Templada Norte Norte; 3 = Banda Templada Norte; 4 = Banda Ecuatorial Norte; 5 = Zona Ecuatorial; 6 = Banda Ecuatorial Sur; 7 = Banda Templada Sur; 8 = Banda Templada Sur Sur; 9 = Región Polar Sur; 10 = Gran Mancha Roja

16. F ai case 400 anos, o 7 de xaneiro de 1610 Galileo Galilei apuntou co primeiro telesco- pio hacia ós ceos e descubriu catro puntos en línea recta co planeta Xúpiter que nun principio creu que eran estrelas. Estes tratábanse de corpos planetarios que orbitaban arredor de Xúpiter. Foi o primeiro descubrimento dun movemento celeste non centrado no Sol, e constituíu unha gran achega a favor da teoría heliocéntrica de Copérnico. As Lúas e Aneis de Xúpiter

17. Estas catro “estrelas” son coñecidas polo nome de Satélites Galileanos ou máis comunmente denominadas as lúas de Galileo, os primeiros satélites naturais descubertos fora da Terra. A única similitude que gardan é que todas foron formadas por acreción, e todas son completamente diferentes:

18. É o mais interior, é un mundo volcánico coa superficie en constante renovación e quentado polos efectos de marea provocados por Xúpiter e Europa Ío

19. O seguinte, é un mundo xeado baixo o que se postula a posibilidade da presencia de océanos de auga líquida e mesmo vida. Europa

21. Cun diámetro de 5268km, é o satélite máis grande de todo o sistema solar. Está composto por un núcleo de ferro e cuberto por un manto rochoso e xeo. Gamíneas

22. Caracterizase polos numerosos cráteres producidos por impactos do sistema solar Calisto

23. Ademais destas lúas, a sonda espacial Voyager durante a súa travesía polo sistema joviano descubriu doce lúas relativamente máis pequenas que seguramente foron capturadas polo seu campo magnético en vez de se formar na súa órbita (Actualmente especulase a posibilidade de que Xúpiter posúa 63 lúas)

24. Na súa exploración, a sonda Voyager en marzo de 1979 descubriu ademais un tenue sistema de aneis de 6400km de anchura que orbita arredor de Xúpiter. Este non pode ser observado a simple vista dende a terra. O anel principal está composto probablemente por fragmentos dos satélites Adrastea e Metis, que progresivamente vai sendo arrastrado hacia Xúpiter debido á súa forte gravidade.

26. Tanto os aneis como as lúas de Xúpiter móvense dentro do seu enorme globo de radiación atrapado na magnetosfera, o campo magnético do planeta.

30. Obtivo imaxes de moi boa calidade do planeta mentres se dirixía a Saturno Cassini/Huygens (2000 )‏

32. Na actualidade están en estudio misions dedicadas á observación de Xúpiter e o seu satélite Europa por parte das axencias espaciais NASA e ESA.

34. El pasado 3 de Junio y ante el estupor de los científicos de la Agencia Espacia Europea (ESA) el planeta Júpiter ofreció un desconcertante espectáculo de flashes misteriosos que nadie pudo explicar. Las primeras especulaciones giraron en torno a un nuevo impacto de algún meteorito sobre su superficie, motivo por el cual el día 7 de Junio los telescopios de Estados Unidos y Europa, giraron sus espejos hacia el gigante en busca de alguna mancha oscura característica tras un impacto sobre la superficie del gigante gaseoso. Los resultados fueron negativos La Agencia en un comunicado aclaro que “esto demuestra que el objeto no atravesó la capa de “nubes” para explotar bajo ellas. De ser así habrían quedado rastros de una nube por la explosión. Nuestra impresión es que el objeto era una gran roca que se dirigió hacia Júpiter pero que se incendió en su atmósfera superior, por encima de sus “nubes”. Por lo tanto, podemos intuir que el objeto no era lo suficientemente grande como para atravesar la atmósfera y se quemó antes de penetrarla

36. Impacto Smoker Levi

42. As Cachas de Júpiter

44. FIN