2. Είναι η εξάρτηση από μια συνήθεια.
Προκαλείται
από κάπνισμα, ναρκωτικά, αλκοόλ, τζόγος, διαδί
κτυο και χαρτοπαιξία κλπ. Υπάρχουν πολλά
στάδια εθισμού. Ο εθισμός καθώς εξελίσσεται
γίνεται τρόπος ζωής. Δισεκατομμύρια άνθρωποι
ζουν παγιδευμένοι σε κάποιον από τους
πολλούς εθισμούς.
3. Α. Δύο επεισόδια παιγνίου σε μια περίοδο
τουλάχιστον ενός έτους.
Β. Αυτά τα επεισόδια δεν είχαν κάποιο κέρδος για
το άτομο, αλλά συνέχισαν, παρά την προσωπική
ψυχοπίεση και εμπλοκή με τη λειτουργικότητα του
ατόμου.
Γ. Το άτομο περιγράφει μια έντονη τάση να παίζει,
που ελέγχεται δύσκολα και που αναφέρει ότι είναι
αδύνατο να σταματήσει να παίζει, παρά τη θέλησή
του γι’ αυτό.
Δ. Το άτομο ενασχολείται με σκέψεις ή
φαντασιώσεις για τη διαδικασία του παιγνίου ή τις
συνθήκες γύρω από αυτό.
4. Ο εθισμός στην χαρτοπαιξία καλύπτει βαθιές ψυχολογικές ανάγκες
του ατόμου. Μπορεί να είναι η ανάγκη διαφυγής από δυσάρεστα
συναισθήματα, όπως το κενό, η δυσαρέσκεια, η μοναξιά, η αίσθηση
προσωπικής ανεπάρκειας. Κάποιες φορές καλύπτει την ανάγκη για
δράση, για έντονα συναισθήματα που θα ανακουφίσουν την πλήξη
που νιώθει το άτομο στη καθημερινότητά του, θα δώσουν νόημα
στην ζωή του. Η έντονη έκκριση αδρεναλίνης λίγο πριν λάβει το
αποτέλεσμα του πονταρίσματος ή μετά από μια νίκη στο παιχνίδι
είναι εξαιρετικά ευχάριστη για τον εξαρτημένο, τον κάνουν να
αισθάνεται σημαντικός. Ειδικά συνήθειες, όπως η χαρτοπαιξία, που
απαρτίζονται από σχεδόν τελετουργικές διαδικασίες μεταφέρουν το
άτομο σε έναν άλλον κόσμο όπου για λίγο, όσο διαρκεί το παιχνίδι,
έχει την ψευδαίσθηση εξουσίας και πληρότητας.
5. Α . Το άτομο δαπανάει μεγάλα χρηματικά ποσά
για να παίξει ή για να ποντάρει
Β . Το άτομο δείχνει αδυναμία συγκέντρωσης
στην εργασία του και στις οικογενειακές
υποχρεώσεις
Γ. Το άτομο απομονώνεται από το κοινωνικό
σύνολο
Δ . Το άτομο έχει αρνητική διάθεση σε
περιπτώσεις ήττας και θετική διάθεση σε
περιπτώσεις κέρδους
6. Γενικότερα το κάθε άτομο αν υποψιαστεί, ότι
μπορεί να έχει πρόβλημα, αυτός ή κάποιος
γνωστός του, με παθολογικό εθισμό στην
χαρτοπαιξία και το τζόγο, θα πρέπει να
προσπαθήσει να πάρει την ανάλογη βοήθεια
από ειδικούς (ψυχολόγους, ψυχίατρους,
κοινωνικούς λειτουργούς και οικογενειακούς
θεραπευτές) που απαρτίζουν ομάδες
υποστήριξης και θεραπείας σε διάφορα
προγράμματα.