2. Estudou matemáticas na Universidade de Wisconsin-Milwaukee co apoio
dunha bolsa para a práctica de béisbol. Achegouse aos movementos civís
de finais dos 60 e implicouse na “Guerra contra a Pobreza”, primeiro
aprendéndolles a ler e escribir aos fillos dos traballadores emigrantes en
Colorado e logo no desenvolvemento dun programa de alimentos para as
persoas con necesidades de Missouri Ozarks.
Aos 33 anos rematou estudos de Belas Artes na Universidade de
Wisconsin; un dos seus profesores foi David Bordwell. Empezou a dar aulas
de cinema (Wisconsin, Oklahoma, California) e fixo as súas primeiras
longametraxes (11x14, One Way Boogie Woogie). En 1980 trasladouse a
Nova York e seguiu facendo filmes (American Dreams, Landscape Suicide)
e ao cabo de oito anos trasladouse de novo ao Oeste para ser profesor no
California Institute of the Arts.
3. James Benning é un artista-cineasta
profundamente americano, o último elo
dunha longa cadea de intelectuais libres e
libertarios amantes da natureza e do ser
humano, de Henry David Thoreau (influencia
confesa) a Walt Whitman. Nos seus filmes,
verdadeiros estudos sobre a paisaxe,
Benning interésase tamén pola pegada da
historia, a memoria colectiva, as
transformacións industriais e urbanas. A
paisaxe é unha “función do tempo”, no
sentido matemático do termo.
Até 2009 traballou con cámaras de cinema,
en 16mm, ás veces someténdose a unha
estrutura ríxida, coa duración dos planos
definida de antemán -os planos fixos de 2,5
minutos da “triloxía de California”, El Valley
Centro, Los e Sogobi; os planos de dez
minutos de 13 Lakes ou Ten Skies-, outras
veces “agardando” o que a paisaxe lle
ofrecía, coma no paso dos trens de RR.
4. Con Ruhr deixou a cámara de 16mm e empezou a traballar en vídeo dixital.
Desapareceu a limitación da lonxitude das bobinas: en vídeo pode estender
o plano tanto como sexa preciso. Tamén é máis fácil retocar dixitalmente a
imaxe, acelerar ou frear obxectos, mudar a iluminación do plano, incluso
introducir elementos que non estaban... O seu ritmo de traballo
multiplicouse sen perder os seus sinais de identidade. O seu espírito de
experimentación ensaia novas estratexias, coma o uso de material alleo (en
particular, vídeos tomados de Youtube) e os diálogos/revisións de filmes
clásicos norteamericanos, de Easy Rider a Faces, e radicaliza o tratamento
do tempo cara ás tres horas de BNSF ou os 77 minutos dunha nube en
Farocki. É o mesmo, mais é diferente. E o seu gusto polas matemáticas non
desapareceu: volve con ganas en natural history, onde a duración dos
planos vén definida polos primeiros 27 díxitos do número π.
5.
6. “Cada pouco imparto un curso no Instituto Californiano das Artes
titulado "Ollar e Escoitar". Cada semana dez ou doce estudantes
imos a algures para practicar o feito de prestar atención. Botamos un
día enteiro cruzando un campo petrolífero, xuntámonos unha mañá
cedo para ollar como o ceo se vai enchendo de luz, pasamos dez
horas nos autobuses locais ou unha noite percorrendo a 5th Street
na sección dos sen teito no centro de Los Angeles. Descubrimos que
mirar e escoitar é un acto político, e que as diferenzas na maneira en
que percibimos reflicten os nosos prexuízos coma individuos...”
James Benning
James Benning é unha presentación de Martin Pawley para Filmoteca Fórum e O ano
que o cinema nos cativou, obradoiros de cinema do Fórum Metropolitano e Centro
Ágora. Fonte das imaxes: Wikipedia, capturas de pantalla do filme citado.
