ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΑΘΗΤΗ ΤΗΣ Α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

1. Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα
του Μενέλαου Λουντέμη
Μία εργασία του Γιάννη Κελέση στο μάθημα των Νεοελληνικών Κειμένων
14ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης – Α2

2. Περίληψη βιβλίου
Το βιβλίο εξιστορεί την περιπέτεια του Μέλιου Καδρά - ενός φτωχού και ορφανού αγοριού, από την
Κωνσταντινούπολη, που καταφθάνει μοναχό στην Κεντρική Μακεδονία με το κύμα της προσφυγιάς, κι
εδώ προσπαθεί να επιβιώσει και να βρει το δρόμο του, που τελικά αποδεικνύεται μακρύς, τραχύς και
μοναχικός. Στο χωριό του Μέλιου, το αφεντικό του, δεν τον αφήνει να μορφωθεί, διότι υποστηρίζει,
πως θα του αποσπά την προσοχή από τη δουλειά. Ένας καλός δάσκαλος του χωριού, θα καταλάβει τη
δίψα του παιδιού για μάθηση, και θα του δώσει, αρχικά, κάποια βιβλία. Ο Μέλιος, μοιάζει να
συγκλονίζεται από τα βιβλία, όσες φορές κι αν τα διαβάσει. Η όρεξή του για μάθηση, τελικά, θα τον
προδώσει στο αφεντικό, που μόλις μαθαίνει ότι ο Μέλιος ασχολείται με τα βιβλία θυμώνει πολύ. Και
του απαγόρευσε να ξανασυναντήσει τον δάσκαλο. Ωστόσο, οι δρόμοι του παιδιού και του δάσκαλου
χωρίζουν, ο Μέλιος πήγε στην πόλη, ολομόναχος ώστε να πάει σε σχολείο. Εκεί, θα ζήσει την αδικία
και το δίκιο, την αγάπη και το μίσος, την καλοσύνη και την κακία, τη φιλία και την έχθρα, αλλά ο
μόνιμος συνοδοιπόρος του, σε αυτό το κακοτράχαλο ταξίδι, θα είναι πάντα το βιβλίο και η δίψα του, η
αστείρευτη, για μάθηση.
Ο Μέλιος έχει ένα πεισματάρικο και περήφανο χαρακτήρα που τον φέρνει αντιμέτωπο με ισχυρούς
εχθρούς μα και του εξασφαλίζει ακριβές φιλίες. Είναι ένας πραγματικός ήρωας καθώς δρα με γνώμονα
το σωστό και συχνά χτυπάει τη γροθιά του πάνω στο τραπέζι. Παρότι υπάρχουν και πολλές κακουχίες
και αδικίες στο διάβα του, ο Μέλιος έχει και πολλές νίκες που δίνουν ικανοποίηση στον αναγνώστη.
Στα δύσκολα βήματά του συναντά καλούς φίλους αλλά και σκληρούς ανθρώπους και παλεύει να
φτάσει ψηλά στα άστρα. Το ταξίδι αυτό προς την ενηλικίωση που κυλά όπως το μεγάλο ποτάμι της
πολιτείας, κι άλλοτε με ορμή και άλλοτε γαλήνια, άλλοτε με πίκρες και άλλοτε με χαρές, θα το
σημαδέψει για πάντα, και σημαδεύει μαζί και εμάς γιατί ο κόσμος του Μέλιου που φαντάζει μακρινός
δεν διαφέρει πολύ από τον δικό μας.

4. Χαρακτηρισμοί ηρώων
 Μέλιος Καδράς: Ο Μέλιος είναι ο βασικός ήρωας του μυθιστορήματος. Το κύριο μέλημα του είναι η μάθηση και
η επιβίωση. Και τα καταφέρνει με μεγάλη δυσκολία. Όπου συναντά το άδικο φωνάζει. Είναι, με λίγα λόγια, ένας
αγωνιστής της ζωής.
 Μπαρμπα-Ανέστης: Ο μπαρμπα-Ανέστης είναι ένας γέρος, που συγκινείται από την προσπάθεια του Μέλιου και
τον περιθάλπει από την πρώτη στιγμή που θα ιδωθούν. Είναι φιλότιμος και εργατικός, και τον Μέλιο τον έχει σαν
παιδί του, μιας και δεν έκανε ποτέ δικά του.
 Μπίθρος: Ο Μπίθρος είναι ένας γύφτος, που στηρίζει τον Μέλιο σε δύσκολες στιγμές του. Ο Μπίθρος μιλά
άτσαλα και περίεργα, αλλά η αγάπη του και η καλοσύνη του είναι ασύγκριτες.
 Μπαρμπα-Θόδος: Ο μπαρμπα-Θόδος είναι ο επιστάτης του σχολείου. Είναι δίκαιος και καλός, αλλά προσπαθεί
να φαίνεται αυστηρός, ώστε να μην τον κάνουν ότι θέλουν τα παιδιά. Συνηθίζει, να λέει, τα παιδιά:
«Εωσφοράκια».
 Σωτήριος Σκαμβούρας: Ο Σκαβμούρας είναι ένας καθηγητής του σχολείου που πηγαίνει ο Μέλιος. Έχει έλλειψη
θάρρους, αλλά στις δύσκολες στιγμές, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, υψώνει, αυτό το λιγοστό, ανάστημά του.
 Παπάς: Ο Παπάς είναι ένας αυστηρός καθηγητής που κάνει θρησκευτικά στο σχολείο. Συνεχώς υποδεικνύει
στους άλλους τι να κάνουν. Και μιλά πάντα στην καθαρεύουσα.
 Βελίκω Πρινολά: Η Βελίκω είναι μια συμμαθήτρια του Μέλιου, η οποία έχει ερωτευθεί παράφορα, τον
Σκαμβούρα, κι είναι έτοιμη να κάνει μεγάλες θυσίες για εκείνον. Αυτός, όμως, καθώς είναι ήσυχος και
εσωστρεφής, την απομακρύνει συνεχώς.
 Αγράμπελη: Ο έρωτας του Μέλιου. Ένα μελαχρινό σεμνό κοριτσάκι, το οποίο μόλις το έβλεπε ο Μέλιος έχανε τα
λογικά του.
 Δακρυτζίκος: Ο αλήτης συμμαθητής του Μέλιου με την τεράστια ψυχή. Ένας πραγματικός φίλος, που όλοι θα
θέλαμε να έχουμε.
 Ομάδα Περσών: Η ομάδα Περσών, είναι μια ομάδα της τάξης, με αρχηγό τον Δακρυτζίκο, που κάνουν όλο
φασαρίες και αταξίες.

6. Βιογραφία Συγγραφέα
Γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και το πραγματικό του όνομα ήταν
Δημήτριος Μπαλάσογλου. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του περιπλανήθηκε
αρκετά, μέχρι να εγκατασταθεί το 1923 στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας. Η οικογένειά του ήταν
εύπορη, αλλά έχασε τα πάντα στον Μεγάλο Ξεριζωμό.
Έτσι, ο νεαρός Δημήτρης αναγκάστηκε από τα νεανικά του χρόνια να εργαστεί σκληρά ως λαντζέρης,
λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και επιστάτης στα έργα του Γαλλικού Ποταμού (Λουδίας). Από τον
ποταμό Λουδία εμπνεύστηκε το φιλολογικό του ψευδώνυμο Λουντέμης. Η πολιτική του δράση μέσα
από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας.
Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και εντάχθηκε στο ΕΑΜ, όπου διετέλεσε και γραμματέας της
οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τον Άη
Στράτη και το 1958 πέρασε από δίκη για το βιβλίο του Βουρκωμένες μέρες. Από το 1958 ως τη
μεταπολίτευση του 1974 έζησε αυτοεξόριστος στη Ρουμανία, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας
του Παπαδόπουλου του είχε αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια. Πέθανε στην Αθήνα, ενώ οδηγούσε, από
καρδιακή προσβολή.
Στα γράμματα ο Λουντέμης εμφανίστηκε μετά το 1930 με ποιήματα και διηγήματα τα οποία
δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Νέα Εστία”. Το πρώτο βιβλίο του, η συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Τα
πλοία δεν άραξαν” (1938), τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας. Ως συγγραφέας ο Λουντέμης
υπήρξε πολύ παραγωγικός. `Έγραψε πάνω από σαράντα έργα, καλύπτοντας ποικίλες περιοχές του
λόγου. Η ρεαλιστική αντιμετώπιση της κοινωνικής πραγματικότητας είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό
του έργου του.
Ο Λουντέμης έγραψε πολλά έργα, κυρίως διηγήματα και μυθιστορήματα. Κάποια από αυτά είναι: “Τα
πλοία δεν άραξαν” (1938), “`Έκσταση” (1944), “Γλυκοχάραμα” (1944), “Συννεφιάζει” (1948), “`Ένα
παιδί μετράει τ’ άστρα” (1956), “Θυμωμένα στάχυα” (1965), “Βουρκωμένες μέρες” (1953), “Καληνύχτα
ζωή” (1946), “Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος” (1956), “Της γης οι αντρειωμένοι” (1976) κ.α.

8. Χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος της
εποχής εκείνης
Το μυθιστόρημα μιλά για τον αγώνα ενός νέου παιδιού να μάθει γράμματα σε ένα σχολείο
μετεμφυλιακό, όπου δέσποζε η πειθαρχία, η απαίτηση για συμμόρφωση με τους κανόνες της
εξουσίας, όπου περιφρονούνταν η δημοτική, η γλώσσα δηλαδή του λαού, τα συναισθήματα των
μαθητών, ακόμη και των καθηγητών.
Μας παρουσιάζει δασκάλους δημοκρατικούς και αυταρχικούς, αδιάφορους και αδύναμους.
Μαθητές πλούσιους και φτωχούς, μελετηρούς και τεμπέληδες.
Στην εκπαίδευση της εποχής, που διαδραματίζεται η ιστορία μας, φαίνεται ότι υπήρχε άγνοια
των σύγχρονων παιδαγωγικών αντιλήψεων και διδακτικών μεθόδων, και ο αυταρχικός δάσκαλος
του 19ου αιώνα, που μπορεί να μην είχε καν πραγματοποιήσει παιδαγωγικές σπουδές, πίστευε
ειλικρινά πως με σκληρά παιδονομικά μέσα θα κατάφερνε να μορφώσει τους μαθητές που του
είχε εμπιστευτεί για τον σκοπό αυτό η κοινωνία.
Οι αρνητικές σκληρές εμπειρίες των μαθητών από το σχολείο (υπερβολική αυστηρότητα,
άσκηση σωματικής ή ψυχικής βίας εκ μέρους των δασκάλων) τις περισσότερες φορές είχαν
δυσμενείς επιπτώσεις στην ψυχή τους και οπωσδήποτε τους προκαλούσαν οδυνηρά τραύματα.
Η καρικατούρα του καθηγητή παπά - θεολόγου που μας περιγράφει ο συγγραφέας ταύτισε σε
μεγάλη μερίδα ανθρώπων την Εκκλησία με ανθρώπους απάνθρωπους και εντελώς ηθικιστές,
που δεν είχαν ουσιαστικά καμία δυνατότητα προσέγγισης των νέων ανθρώπων. Ολόκληρο το
σύστημα προσπαθούσε να επιβάλλει ένα είδος νοοτροπίας «πνεύμα και ηθική», όπως έλεγε ο
μεγάλος μας ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης

9. Αξίζει να αναφερθώ στο μονόλογο του Μέλιου, όταν δεν άντεξε άλλο τις προσβολές του
σκληρού γυμνασιάρχη.
«Κι άλλοτε, κύριε γυμνασιάρχα, μου κλείσατε το δρόμο και λυπάμαι που δε μ’ αφήνετε να
το ξεχάσω. Ξέρω ότι μισείτε τη φτώχεια. Ότι περιφρονείται την κακοτυχιά των άλλων, ότι
αποστρέφεστε την ορφάνια. Ξέρω ότι τα γράμματα τα πουλάτε μόνο σε κείνους, που τα
πληρώνουν ακριβά. Μα - σας ρωτώ - ξέρετε κανέναν, που να τα ’χει πληρώσει ακριβότερα
από μένα; Ορίστε τα βιβλία μου, κύριε γυμνασιάρχα. Τα καταθέτω στην έδρα. Είναι όλα κι
όλα αυτό το τετράδιο. Σας το αφιερώνω. Για να σας θυμίζει ένα άρρωστο, άστεγο και
καταδιωγμένο παιδί, και την απάνθρωπη στάση που του δείξατε.»

11. Μήνυμα του συγγραφέα
Με το χαρακτήρα του Μέλιου, ο συγγραφέας θίγει, μία φυσιογνωμία αγωνιστή για
τη ζωή, ενάντια στην αδικία, που τη βίωσε µε τον πιο σκληρό τρόπο και την πάλεψε
µε παιδικό πείσμα μέχρι τέλους.
Το μήνυμα του
“να παλεύεις γι’ αυτό που λέει η καρδιά σου και να µην το
βάζεις κάτω”
είναι το πιο επίκαιρο μήνυμα στις μέρες µας. Ένα μήνυμα τόσο για τους μεγάλους,
αλλά κυρίως για εμάς τα παιδιά. Που καλούμαστε να ξαναχτίσουμε τον πολύχρωμο
κόσμο μας, μέσα από τα συντρίμμια που μας άφησε το διεφθαρμένο σύστημα εδώ
και πολλές δεκαετίες».
Ο Μέλιος θα μάθει όσα γράμματα μπορεί, θα ερωτευτεί και θα αρρωστήσει από
αγάπη, θα αντέξει τα πάντα και δεν θα αφήσει στιγμή την ψυχή του να λερωθεί από
το μίσος.

12. Ο Λουντέμης θίγει την απομονωμένη ελληνική επαρχία της εποχής του.
Με την οικονομική δυσπραγία, τις πολιτικές διώξεις, τον αναλφαβητισμό,
τα φτωχά σχολεία, τους ανενημέρωτους γονείς,
την αυταρχική εκπαίδευση, τους φοβισμένους εκπροσώπους της.
Όσα χρόνια και εάν περάσουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι,
οι προκαταλήψεις, οι φόβοι, οι συμπεριφορές και οι ιδέες είναι ίδιες,
μόνο οι εποχές αλλάζουν.
Ένα είναι το σίγουρο, πως ότι και να συμβεί
δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε το κουράγιο να μετράμε τα άστρα.
Φόβοι & προκαταλήψεις της εποχής

13. Η φιλιά και πως παρουσιάζεται στο βιβλίο
Η φιλία είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στη ζωή κάθε ανθρώπου. Άλλοι κάνουμε
περισσότερους φίλους άλλοι λιγότερους, άλλες φιλίες είναι διαχρονικές άλλες σύντομες,
άλλες φιλίες έχουν εντάσεις άλλες κυλούν ήρεμα μέσα στο χρόνο. Όπως και να έχει η φιλία
είναι μία κοινωνική σχέση που από τη νηπιακή κιόλας ηλικία επιδιώκουμε να έχουμε και κάθε
φίλος που έχουμε είναι διαφορετικός και παίζει διαφορετικό ρόλο στη ζωή μας.
Όμως οι φίλοι μας δεν ταυτίζονται πάντα με τις αξίες μας και δεν ανήκουν στην ίδια κοινωνική
ομάδα με εμάς. Μετά το πέρασμα της εφηβείας αποκτούμε τη δυνατότητα να ανεχόμαστε
περισσότερο τους φίλους που δεν μας μοιάζουν.
Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να της αλλάζεις βρακί, λέει ο
συγγραφέας, και όντως έτσι είναι πρέπει να δώσεις για να πάρεις, να την ποτίζεις για να
ανθοφορεί.
Διωγμένος και απελπισμένος o ήρωας θα αναγνωρίσει στο πρόσωπο ενός
περιθωριοποιημένου συμμαθητή του, ενός αλητάκου, έναν πραγματικό φίλο, τον Δακρυτζίκο.
Τα λόγια είναι περιττά μπροστά στο διάλογο που κάνουν τα δύο παιδιά, και εξομολογούνται
τα συναισθήματα που τρέφει ο ένας για τον άλλον.
Είναι μαγική η υποχώρηση του κατά τα άλλα σκληρού Δακρυτζίκου, ενώ αγαπούσε το ίδιο
κορίτσι με τον Μέλιο. Η μεγαλοπρέπεια του ήθους και το μεγαλείο της πραγματικής φιλίας
από ένα άπλυτο φτωχόπαιδο.

14. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε …………………
Το διαχρονικό βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη ανήκει στα κλασικά έργα της ελληνικής
λογοτεχνίας και ξεχωρίζει για δύο κυρίως λόγους:
 για τη δύναμη της γλώσσας που όσο κι αν μοιάζει μακρινή σήμερα, σε κλείνει μέσα στη
μαγεία της μέχρι την τελευταία σελίδα και
 για τη δύναμη στο χτίσιμο των χαρακτήρων που εντυπώνονται στο μυαλό σου και τους
αναγνωρίζεις και στη σύγχρονη εποχή, κι ας έχουν περάσει εξήντα σχεδόν χρόνια από την
πρώτη έκδοση του βιβλίου.
Είναι τρομερό πως ένας αγράμματος άνθρωπος κατάφερε να μείνει αναλλοίωτος με τα
γραπτά του στο χρόνο, και να μεγαλώσει γενιές και γενιές. Ένα σπουδαίο λογοτεχνικό βιβλίο
που με σημάδεψε………... Ίσως γιατί η ιστορία του Μέλιου , έχει πολλά κοινά με τη δική μου, τη
δική σου, κι ας ζούμε σε άλλη δεκαετία, είναι σαν να ζούμε και να μεγαλώνουμε με τον Μέλιο.
Θα ονειρευτούμε, θα σπουδάσουμε, θα διαμαρτυρηθούμε, θα παλέψουμε θα
απογοητευτούμε, θα ερωτευτούμε και όμως δεν θα έχει αλλάξει τίποτα.
Πάντα θα περιμένουμε το επόμενο όνειρο …………………..
Αρκεί να συνεχίζουμε να μετράμε τ’ άστρα…………….…….

15. Άμα πεινάς το ξέρεις.
Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου.
Άμα κρυώνεις, το ίδιο.
Άμα αγαπάς, πώς να το
καταλάβεις;
Γιατί: τι είναι η αγάπη;
Κάποιος πήγε να πει κάτι και
δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι
κάτι σαν φωτιά. Μα είναι;
Άλλος είπε πάλι, πως είναι
δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά.
Τι είναι τέλος πάντων…
Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι
που το λένε «αγάπη», είναι
αυτό η αγάπη;

16. Αν θα μπορούσα κάτι
να άλλαζα ……
…………. Θα ήταν η απόφαση του Συλλόγου
των καθηγητών, να αποβάλλουν οριστικά τον
Μέλιο από όλα τα γυμνάσια της χώρας.
Στάθηκαν πολύ σκληροί μαζί του. Τον
ταπείνωσαν για ακόμη μία φορά. Και μαζί με
αυτόν ταπείνωσαν και τον έρωτα που ένιωθε
για την συμμαθήτρια του την Αγράμπελη, που
ήταν η ανιψιά του Νομάρχη.
Την προσβάλανε, λένε, τα ερωτικά γράμματα
που της έστελνε ο Μέλιος.
Έτσι το παιδί αναγκάστηκε να φύγει μακριά
για μία ακόμη φορά στη ζωή του.
Ξανά στο μηδέν
Και εάν όμως άλλαζα αυτή την απόφαση τότε
ο ήρωας δεν θα χρειαζόταν να παλέψει
σκληρά για να φτάσει στα άστρα.
Και θα τα καταφέρει, θα τα μετρήσει όλα,
σιγά – σιγά, ένα – ένα ….. ΟΛΑ.
Μόνος του συνοδοιπόρος τα βιβλία και η
αστείρευτη θέληση για μάθηση.

18. Απόσπασμα
Η φωτιά ανέβαινε πάνω... ψηλά... γιόμιζε τον ουρανό σπίθες... γινόταν άστρα... πούλιες...
Μέλιος: Όχι, Μπίθρο... δε θα τ' αφήσω τα γράμματα. Άφησα τους δασκάλους... Αλλά τα
γράμματα, όχι, δε θα τ' αφήσω. Θα τα ξετρυπώσω μόνος μου... απ' τα βιβλία... απ' τα
στόματα... απ' τις καρδιές... και θα τα κάνω πάλι γράμματα... Θα τα ξαναδώσω πίσω στους
ανθρώπους πάλι γράμματα!...
Μπίθρος: -Δε νογάω, γιαβρούμ Μελό... δε νογάω... Αυτά είναι τζαναμπετικες κουβέντες.
Εσύ ξέρεις... Εγώ καρδιά έχω...πάρ' την. Να... πάρε κουσκούς... πάρε ρακί... πάρε, να,
τσόλια να πλάιάσεις... φωτιά να ζεστάνεις το κόκαλο σου... Πάρε, να, ουρανό γεμάτο
μεταλλίκια, να τα μετράς... Φτωχός είμαι... τσουρούκης... γδυμένος... Δεν έχω τίποτα.
Μέλιος: -Είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου, Μπίθρο. Πολύ πλούσιος... Τόσο
πολύ, που δεν αντέχω σε τόσα πλούτια και θα φύγω. Θα κοιτάξω να... Θα κοιτάξω να γίνω
κι εγώ πλούσιος... σαν και σένα!
Ο γύφτος σαστίζει και γουρλώνει τα μάτια του.
Μπίθρος: -Ολάν... λέει και σφουγγάει τα δάκρυα του. Γιατί...γιατί με παίρνεις, εμένα στο
μάιτάπι;... Τι “πλούσιος” λες, και σασιρντίζεις τον αδελφό σου τον Μπίθρο...; Εγώ δεν έχω
μπιλέ... ένα βρακί... ένα παπούτσι...
Μέλιος: -Μόνο αυτά σου λείπουνε, Μπίθρο... μόνο αυτά...
Μπίθρος: -Ταμάμ... Τώρα μου γιόμισες την καρδιά μου μέλι...
Μέλιος: -Ναι...μόνο αυτά σου λείπουνε. Γιατί, αν είχες κι αυτά, Μπίθρο... τότε θα 'πρεπε
να πάρουμε μια τριχιά ... να την αμολήσουμε κατά τον ουρανό και να γκρεμίσουμε το θεό
κάτω.

19. Ο Μπίθρος γούρλωσε τώρα πιο πολύ τα μάτια του, κι ύστερα πέφτει ανάσκελα... και
βαστάει την κοιλιά του... και δίνει κλοτσιές στον ουρανό με τ' άπλυτα πόδια του... και
φωνάζει τη γυναίκα του να πάρει κι αυτή μέρος στο πανηγύρι του γέλιου... και λέει
“ευχαριστώ...” και λέει... και λέει... και κλαίει..
Ευχαριστώ κι εγώ, Μπίθρο... Ευχαριστώ πολύ, βαθιά, κι εγώ... ο Μέλιος... ο άντρας...
το παιδί... ο άνθρωπος... Ευχαριστώ, που μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά απ' όλους
τους σοφούς... να γελάς πιο πλούσια απ' όλους τους ευτυχισμένους... Να κλαις πιο
αληθινά απ' όλους τους λυπημένους.
Και ν' αγαπάς, Μπίθρο...
Ν' αγαπάς, όπως πρέπει ν' αγαπηθούν μια μέρα... όλοι οι άνθρωποι.
Αμήν!

20. Ανέβα …..
Έστω κι αν στην κορυφή αντίς για
τριαντάφυλλα, σε περιμένει ένα
μπουκέτο μαχαίρια.
Εσύ Ανέβα …..
Και πες ευχαριστώ στη δύναμη
που σ’ έκανε να ανέβεις.
Σε όλους εσάς τους φίλους μου ……..
Ευχαριστώ
Γιάννης Κελέσης
Την μουσική υπόκρουση την υπογράφει ο Μάνος Χατζιδάκις
«Το βαλς των χαμένων ονείρων»