1. Δίστομο
Το Δίστομο, λοιπόν. Κοντά 70 χρόνια από τη σφαγή με το ελληνικό κράτος των
Πλαστήρων, των Παπάγων, των Μητσοτάκηδων, των Καραμανλήδων και
των Παπανδρέου να φτύνει πάνω στη μνήμη. Με τον τελευταίο των
Παπανδρέου, τον σημερινό πρωθυπουργό, να φτύνει πάνω και στην έννοια της
πατριωτικής τιμής.
Γιατί αν υπήρχε τέτοια, τότε αυτοί που κυβερνάνε σήμερα δε θα είχαν το θράσος
να καμώνονται τους «μαχητές» μιας υπόθεσης που την έχουν ξεπουλήσει όσο
κανένας άλλος.
Γιατί αν ήταν «λεβέντες» θα μας το είχαν αποδείξει αρνούμενοι να αναφωνήσουν
εκείνα τα απίθανα «συγγνώμην - συγγνώμην - συγγνώμην» προς τη Γερμανία
διά στόματος Πάγκαλου, το 1994. Αν ήταν «λεβέντες» θα μας είχαν εξηγήσει
κάπως πιο πειστικά τι έγιναν εκείνα τα «περίστροφα» του πρωθυπουργού κατά
της Μέρκελ, εν έτει 2010.
Και εν πάση περιπτώσει:
Αν ήταν «λεβέντες», θα το είχαν θέσει το θέμα μια φορά (έστω μία!) σε επίπεδο
διακρατικών σχέσεων με τη Γερμανία. Δε θα χρειαζόταν να διοργανώνουν
επισκέψεις εσωτερικής κατανάλωσης στη Χάγη για να μας αποδείξουν τη
«λεβεντιά» τους. Εδώ δίπλα είναι το υπουργείο Δικαιοσύνης. Το ελληνικό
υπουργείο Δικαιοσύνης. Επομένως:
1) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει την εντολή στον υπουργό του να
επιτρέψει την εφαρμογή της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997),
το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό
δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά την
κρατάει «παγωμένη»;
2) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει εντολή στον υπουργό του να
εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία
απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη,
σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς,
σύμφωνα με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού
δημοσίου στην Ελλάδα, αλλά την κρατάει «παγωμένη» από την εποχή που ήταν
πρωθυπουργός ο Σημίτης και ο ίδιος ήταν υπουργός Εξωτερικών;
3) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε διαμορφώνει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο
και δεν αναπέμπει την υπόθεση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο ώστε να
ακυρωθεί η ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα ετεροδικίας στους
σφαγείς του ελληνικού λαού;
Συμπέρασμα:
Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά.
Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η κάλπικη ανδρειοσύνη.
Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να
μετρούν σαν μπόι τον ψοφοδεή ίσκιο τους.
Και πραγματικά: Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς
τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες να επιδαψιλεύουν ύμνους και να
απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών
βασιλέων» που υπηρετούν.