1. Εργαςία ςτα Κείμενα
Νεοελλθνικισ Λογοτεχνίασ
Κ.Π. Καβάφθσ, Στα 200 π.Χ.

2. Ομάδα Βϋ: Φιλόλογοι – μελετθτζσ τθσ
ποίθςθσ του Καβάφθ
Τθν ομάδα αποτελοφν οι μακθτζσ:
Κων/νοσ Α.
Σελζςτε Κ.
Μαρία Κ.
Βαςιλικι Π.
Βάςω Μ.

4. Στο κείμενο που μελετιςαμε,
διαπιςτϊςαμε πωσ δεν υπάρχουν αρκετά
ςχιματα λόγου. Εξαιτίασ τθσ ζλλειψισ τουσ
το φφοσ είναι λιτό, απλό και πεηολογικό. Ο
ποιθτισ προτιμά τθν ειρωνεία, για να δείξει
το αντίκετο από αυτό που εννοεί. Η
γλϊςςα είναι δθμοτικι με τφπουσ
κακαρεφουςασ και ςτοιχεία από το πολίτικο
ιδίωμα. Πιο ςυγκεκριμζνα…

5. Γλώσσα
Η γλϊςςα του καβαφικοφ ζργου είναι ιδιότυπθ με μείγμα
κακαρεφουςασ και δθμοτικισ και με ιδιωματικά ςτοιχεία από
τθν Κωνςταντινοφπολθ. Είναι ουδζτερθ, ςχεδόν πεηολογικι,
μακριά από τισ ποιθτικζσ ςυμβάςεισ τθσ εποχισ.
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσιτων στοχαστικών
προσαρμογών.

6. Ύφος
Είναι εξαιρετικά λιτό, με ελάχιςτα επίκετα. Όςα
υπάρχουν ζχουν πάντα ιδιαίτερθ ςθμαςία και δεν είναι
ποτζ ςυμβατικά!
κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
Είναι πεηολογικό. Σπάνια είναι θ παρουςία
ομοιοκαταλθξίασ. Επίςθσ, θ λιτότθτα του φφουσ
αποδεικνφεται και από τθ ςχεδόν παντελι απουςία
ςχθμάτων λόγου.

7. Σχήματα Λόγου
Στο ποίθμα «Στα 200 π.Χ.» υπάρχουν μεταξφ
άλλων και τα εξισ:
• Η ειρωνεία: Ο ποιθτισ εκφράηεται ζτςι, για
να δθλϊςει το αντίκετο από αυτό που λζει.
(«είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται»)
• Στθ δεφτερθ ςτροφι βρίςκουμε το αςφνδετο
ςχιμα ςτα επίκετα θαυμάσια, δοξασμένη,
περιλάλητη ή ξακουστή, περίλαμπρη, ξακουστή,
νικηφόρα, σπουδαία

8. «Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων»
Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
A βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».
Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

9. Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·
και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική
την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
που στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ’ εσαρώθη.
Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.
Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,
κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.
Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!