ΥΛΙΚΟ

1. ΤΑ ΡΗΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΣΕ -ΤΟΣ
[Τα ρηματικά επίθετα σε -τος, -τεος παράγονται από ρηματικά θέματα με την προσθήκη των
παραγωγικών καταλήξεων -τος και -τεος. Κλίνονται κατά τη β' κλίση των επιθέτων.]
Ένα ρηματικό επίθετο σε –τος είναι δυνατόν να δηλώνει:
α) Ό,τι και η μετοχή του παθητικού παρακειμένου ή του ενεργητικού ή του μέσου (σπανιότερα
παθητικού) ενεστώτα και αορίστου του ρήματος από το οποίο παράγεται το ρηματικό επίθετο:
ἀθάνατος: ὁ μὴ θνῄσκων
ἀνόητος: ὁ μὴ νοῶν
ἄπρακτος: ὁ μὴ πράξας / ὁ μὴ πραχθεὶς
ἀφύλακτος: ὁ μὴ φυλαττόμενος
γραπτός: ὁ γεγραμμένος
δυνατός : ὁ δυνάμενος
θνητός: ὁ θνῄσκων
λυτός: ὁ λελυμένος
μενετός: ὁ μένων
ποιητός: ὁ πεποιημένος
ῥητός: ὁ ὡρισμένος
συναπτός: ὁ συνημμένος
π.χ. Πάντες γὰρ καὶ οἱ κληρωτοὶ καὶ οἱ χειροτονητοὶ δοκιμασθέντες ἄρχουσιν. (μτφρ. Διότι όλοι,
και εκείνοι που έχουν εκλεγεί με κλήρο και εκείνοι που έχουν εκλεγεί με άρση των χεριών,
αναλαμβάνουν την εξουσία αφού δοκιμαστούν οι ικανότητές τους.)
π.χ. Οὕτω μὲν δὴ ἀπέπλευσαν ἄπρακτοι ἐκ Μιλήτου οἱ Πέρσαι. (μτφρ. Και έτσι οι Πέρσες έφυγαν
άπραγοι από την Μίλητο.)
β) Εκείνον που μπορεί να πάθει ό,τι σημαίνει το ρήμα από το οποίο παράγεται το ρηματικό
επίθετο (τρωτός: ὁ δυνάμενος τιτρώσκεσθαι). Τέτοια ρηματικά επίθετα είναι τα ακόλουθα:
ἄβατος
ἀκουστὸς
ἀνεκτὸς
ἀπρόσιτος
ἁπτὸς
ἄρρητος
ἄτρωτος
(δια)βατὸς
διδακτὸς
μαθητὸς
νοητός
ὁρατὸς
προσβατὸς / προσιτὸς
ῥητὸς
τρωτὸς
ὠνητός
π.χ. Ἆρα διδακτὸν ἡ ἀρετή; (μτφρ. Ἀραγε η αρετή μπορεί να διδαχθεί;).
π.χ. Δόξα δὲ χρημάτων οὐκ ὠνητή. (μτφρ. Η καλή φήμη δεν μπορεί όμως να εξαγοραστεί με τα
χρήματα).
γ) Εκείνον που αξίζει να πάθει ό,τι σημαίνει το ρήμα από το οποίο παράγεται το ρηματικό
επίθετο (θαυμαστός: ὁ ἄξιος θαυμάζεσθαι). Mερικά από αυτά τα ρηματικά επίθετα είναι τα
παρακάτω:
ἀγαστὸς (αξιοθαύμαστος)
ἀβίωτος
βιωτὸς
καταγέλαστος
μεμπτὸς (αξιόμεμπτος)
μνημονευτὸς (αξιομνημόνευτος)

2. ἐπαινετὸς (αξιέπαινος)
ζηλωτὸς (αξιοζήλευτος)
θαυμαστὸς (αξιοθαύμαστος)
περίβλεπτος (αξιοθαύμαστος)
πιστὸς (αξιόπιστος)
σεπτὸς (αξιοσέβαστος) κ.α.
π.χ. Οὐκοῦν οὐ μεμπτὸς ὁ μισθός ἐστι τῆς ἐπιστήμης τοῖς ἀνθρώποις. (μτφρ. Συνεπώς δεν είναι
άξια μομφής η ανταμοιβή της επιστήμης για τους ανθρώπους.)
π.χ. Ὅσα μὲν ἂν νοῦς τε καὶ διάνοια ἐργάσηται, ταῦτά ἐστι τὰ ἐπαινετά, ἃ δὲ μή, ψεκτά. (μτφρ.
Όσα παράγουν ο νους και η διάνοια είναι εκείνα που αξίζουν έπαινο, όσα πάλι δεν παράγονται από
αυτά τα δύο είναι τα άξια ψόγου.)
Τα ρηματικά επίθετα σε –τος σχηματίζουν σύνταξη:
α) Προσωπική∙ λειτουργούν ως απλά επίθετα:
π.χ. Πάντων δεινότατόν ἐστι διαβολή. (κατηγορούμενο)
π.χ. Οὐδ' ἀναμείναντες τὸν αὐτόματον θάνατον. (επιθετικός προσδιορισμός)
β) Aπρόσωπη∙ παράγονται κυρίως από αμετάβατα ρήματα, απαντούν στο ουδέτερο γένος ενικού
κυρίως αριθμού και συνοδεύονται από το ρήμα «ἐστὶ» και από δοτική προσωπική του ενεργούντος
προσώπου (ποιητικό αίτιο), όταν δηλώνεται το πρόσωπο που ενεργεί. Λαμβάνονται ως απρόσωπες
εκφράσεις:
Στην περίπτωση που δεν έχουν υποκείμενο τα ρηματικά επίθετα σε –τος ισοδυναμούν με το
δυνατόν ἐστι, ἄξιόν ἐστι + απαρέμφατο:
π.χ. Ἆρ’ οὖν βιωτὸν ἡμῖν ἐστιν μετὰ διεφθαρμένου σώματος; [ἄξιόν ἐστι βιοῦν∙ ἡμῖν δοτική
προσωπική του ενεργούντος προσώπου].
Σπάνια έχουν ως υποκείμενο απαρέμφατο ή δευτερεύουσα πρόταση:
π.χ. Θαυμαστὸν πῶς λανθάνομεν ἔχοντες τὴν κρατίστην τῶν ἐπιστημῶν. (μτφρ. Προκαλεί έκπληξη
πως κάνουμε λάθος αν και έχουμε τη σπουδαιότερη από τις επιστήμες.)
ΤΑ ΡΗΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΣΕ –ΤΕΟΣ
Τα ρηματικά επίθετα σε –τέος δηλώνουν ότι πρέπει ή είναι ανάγκη να γίνει αυτό που σημαίνει το
ρήμα από το οποίο παράγονται.
π.χ. Πάντα ἐστὶ ποιητέα ἡμῖν. (πρέπει να γίνουν)
π.χ. Οἱ γονεῖς εὐεργετέοι τοῖς παισίν εἰσιν. (πρέπει να ευεργετηθούν)
Τα ρηματικά επίθετα σε –τέος σχηματίζουν σύνταξη:
α) Προσωπική∙ έτσι συντάσσονται όσα ρηματικά επίθετα σε –τέος παράγονται από
μεταβατικά ρήματα που δέχονται αντικείμενο σε αιτιατική. Στη σύνταξη αυτή εξαίρεται το
υποκείμενο που πρέπει να πάθει ό,τι δηλώνει το οικείο ρήμα, γι’ αυτό και το ρηματικό επίθετο
έχει παθητική σημασία:
π.χ. Ἐθιστέον τὸ σῶμα καὶ γυμναστέον (σοι) σὺν πόνοις καὶ ἱδρῶτι. [Δεῖ ἐθίζεσθαι καὶ

3. γυμνάζεσθαι τὸ σῶμα ὑπὸ σοῦ]. (μτφρ. Πρέπει να συνηθίζει και το σώμα να γυμνάζεται από
εσένα με κόπους και ιδρώτα.)
π.χ. Ἑορταί τινες νομοθετητέαι καὶ ὕμνοι ποιητέοι τοῖς ὑμετέροις ποιηταῖς. [Δεῖ ἑορτάς τινας
νομοθετεῖσθαι καὶ ὕμνους ποιεῖσθαι ὑπὸ τῶν ὑμετέρων ποιητῶν]. (μτφρ. Πρέπει να
νομοθετηθούν κάποιες γιορτές και να δημιουργηθούν ύμνοι από τους δικούς σας ποιητές.)
Η προσωπική σύνταξη έχει την εξής μορφή: ονομαστική ρηματικού επιθέτου (συνήθως σε
θέση κατηγορουμένου) + τύπος του ρήματος εἰμὶ + Υποκείμενο σε ονομαστική + δοτική
προσωπική του ενεργούντος προσώπου∙ το ἐστὶ και η δοτική προσωπική μπορεί να
παραλείπονται. Σε ονομαστική τίθεται το ρηματικό επίθετο όταν έχουμε ταυτοπροσωπία, ενώ
στην ετεροπροσωπία τίθεται κανονικά σε αιτιατική. Στη μετάφραση αποδίδουμε:
i. τo υποκείμενο κανονικά σε ονομαστική
ii. το ρηματικό επίθετο + ἐστὶ με το «πρέπει να» + το οικείο ρήμα
iii. τη δοτική προσωπική με ποιητικό αίτιο
π.χ. Θεραπευτέοι εἰσὶν οἱ θεοί. [Δεῖ θεραπεύεσθαι τοὺς θεούς]. (μτφρ. Πρέπει να
λατρεύονται οι θεοί.)
β) Απρόσωπη∙ έτσι συντάσσονται τα ρηματικά επίθετα που προέρχονται είτε από μεταβατικά
είτε από αμετάβατα ρήματα. Στην απρόσωπη σύνταξη το ρηματικό επίθετο τίθεται σε ουδέτερο
γένος ενικού (σπανίως πληθυντικού) αριθμού και έχει ενεργητική σημασία. Στη σύνταξη αυτή
εξαίρεται η πράξη που πρέπει να γίνει:
π.χ. Φημὶ δὴ διχῇ βοηθητέον εἶναι τοῖς πράγμασιν ὑμῖν. [Δεῖ διχῇ βοηθεῖν ὑμᾶς τοῖς
πράγμασιν] (μτφρ. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να βοηθήσετε την κατάσταση με δύο τρόπους.)
π.χ. Ἐπιμελητέον (ἐστι) ὑμῖν τῶν σωμάτων. [Δεῖ ἐπιμελεῖσθαι ὑμᾶς τῶν σωμάτων]. (μτφρ.
Πρέπει να φροντίζετε τα σώματά σας.)
Η απρόσωπη σύνταξη έχει την εξής μορφή: ουδέτερο ρηματικού επιθέτου + ρ. ἐστὶ + δοτική
προσωπική του ενεργούντος προσώπου + αντικείμενο (κατά τη σύνταξη του οικείου ρήματος,
εφόσον αυτό είναι μεταβατικό)∙ το ἐστὶ και η δοτική προσωπική μπορεί να παραλείπονται.
Στην απρόσωπη σύνταξη των ρηματικών επιθέτων σε –τέος δεν υπάρχει υποκείμενο.
Στη μετάφραση αποδίδουμε:
i. τη δοτική προσωπική με υποκείμενο
ii. το ρηματικό επίθετο + ἐστὶ με το «πρέπει να» + οικείο ρήμα
iii. το αντικείμενο σύμφωνα με τη σύνταξη του ρήματος
π.χ. Διαβατέον ἐστὶν ὑμῖν τὸν ποταμόν. [Δεῖ διαβαίνειν ὑμᾶς τὸν ποταμόν]. (μτφρ.
Πρέπει να διασχίσετε το ποτάμι).