2. Γεννόθηκε ςτισ 26 Μαρτύου του 1553 ςτην Σραπεζόντα τησ
ητεύασ, γιοσ του Ιϊκωβου Κορνϊρου καύ τησ Ζαμπϋτασ
Ντεμϋτζο. Ήταν γόνοσ εξελληνιςμϋνησ και αρχοντικόσ
βενετςιϊνικησ οικογϋνειασ, πιθανότατα με μεγϊλη περιουςύα.
Ο αδερφόσ του, Ανδρϋασ Κορνϊροσ, εύχε γρϊψει μια Ιςτορύα
τησ Κρότησ που δεν εκδόθηκε ποτϋ. Έζηςε ςτη ητεύα
περύπου μϋχρι το 1580 ενώ αργότερα εγκαταςτϊθηκε ςτον
Χϊνδακα (ςημερινό Ηρϊκλειο).
Ήταν Κρητικόσ ποιητόσ. Θεωρεύται ϋνασ από τουσ
κυριότερουσ εκπροςώπουσ τησ κρητικόσ λογοτεχνύασ,
ςυγγραφϋασ του αφηγηματικού πούηματοσ Ερωτόκριτοσ και
πιθανώσ του θρηςκευτικού δρϊματοσ Η Θυςύα του Αβραϊμ.
3.
4. Ο Ερωτόκριτοσ εύναι μύα ϋμμετρη μυθιςτορύα που ςυντϋθηκε
από τον Βιτςϋντζο Κορνϊρο ςτην Κρότη τον 17ο αιώνα.
Αποτελεύται από 10.012 ςτύχουσ(ιαμβικόσ δεκαπενταςύλλαβοσ
ομοιοκατϊληκτοσ ςτύχοσ ςτην Κρητικό διϊλεκτο). Κεντρικό
θϋμα του εύναι ο ϋρωτασ ανϊμεςα ςε δύο νϋουσ, τον
Ερωτόκριτο και την Αρετούςα. Όμωσ τον μεγϊλο ϋρωτϊ τουσ,
εμποδύζει ο βαςιλιϊσ και πατϋρασ τησ Αρετούςασ και ϋτςι οι
δύο νϋοι αρραβωνιϊζονται κρυφϊ. Μαζύ με την Ερωφύλη του
Γεώργιου Χορτϊτςη εύναι τα ςημαντικότερα ϋργα τησ κρητικόσ
λογοτεχνύασ. Επύςησ, ο Ερωτόκριτοσ πϋραςε ςτην λαώκό
παρϊδοςη και παραμϋνει δημοφιλϋσ κλαςικό ϋργο.
5. Σο κεύμενο που μασ
δόθηκε,εύναι απόςπαςμα
από τον Ερωτόκριτο του
Βιτςϋνζου Κορνϊρου και
πρόκειται για ϋνα
πολύςτιχο αφηγηματικό
πούημα, με
δεκαπενταςύλλαβο ςτύχο.
6. Οι όρκοι που δύνει η Αρετό, ςτον Ερωτόκριτο εύναι δύο.
Πρώτα απ’ όλα, ςτον πϋμπτο και ϋκτο ςτύχο, η Αρετό
χρηςιμοποιώντασ τα ςτοιχεύα τησ φύςησ (τον ουρανό
τον όλιο και το φεγγϊρι) όπωσ ακριβώσ και η Ερωφύλη,
δύνει όρκο παντοτινόσ αγϊπησ ςτον Ερωτόκριτο.
Επύςησ, ςτουσ ςτύχουσ 27-28 η Αρετούςα ορκύζεται πωσ
θα τον αγαπϊει ζωντανό ό νεκρό εκφρϊζοντασ τουσ
φόβουσ τησ. Με τα ύδια λόγια εύχε ορκιςτεύ και η
Ερωφύλη πωσ για τον Πανϊρετο κατεβαύνει μϋχρι και
ςτον Άδη.
7. Σα κύρια ςυναιςθόματα τησ Αρετόσ,εύναι ο βαθύσ ϋρωτασ που
νιώθει για τον Ερωτόκριτο. ε όλη την ϋκταςη του
αποςπϊςματοσ μασ λϋει πωσ θα τον αγαπϊει για πϊντα,
δύνοντασ όρκουσ.Ακόμη, μασ πληροφορεύ ότι δεν θϋλει να τον
αποχωριςτεύ και προτιμϊ να μπούνε μαζύ ςτο μνόμα, ϊρα
ςυμπεραύνουμε ότι φοβϊται μην χωριςτούν. Έτςι μη θϋλοντασ
να ςπϊςει ο δεςμόσ τουσ, του δύνει το δαχτυλύδι τησ με το
οπούο επιςφραγύζεται ο ϋρωτασ-γϊμοσ (όπωσ και ςε ϊλλα
ποόματα και δημοτικϊ τραγούδια). Επύςησ για ϊλλη μια φορϊ
γύνεται αιςθητόσ ο φόβοσ τησ ςτο ςημεύο που εξομολογεύται
ςτον Ερωτόκριτο πωσ φοβϊται μην χωριςτούν.
8. Οι πληροφορύεσ που μπορούμαι να αντλόςουμε για τα
ςυναιςθόματα του Ερωτόκριτου υπϊρχουν ςτην τελευταύα
ςτροφό του ποιόματοσ. Εκεύ, πριν απ’ όλα ο Ερωτόκριτοσ
αναφϋρει πωσ εύναι γεμϊτοσ ελπύδεσ από την ςτιγμό που η
Αρετό ορκύςτηκε πωσ θϋλει να εύναι παντοτινό του ταύρι.
Όπωσ αναφϋρει ο ύδιοσ αυτό εύναι το μόνο που του δύνει
κουρϊγιο. Άρα, εύναι ελπιδοφόροσ, θαρραλϋοσ και
ατρόμητοσ.
Παρϊλληλα, νιώθει και φόβο μπροςτϊ ςτην ιδϋα να χϊςει την
Αρετό, αλλϊ όπωσ καταλαβαύνουμε από τα λόγια του ςτο
τϋλοσ του αποςπϊςματοσ ϋρχεται η ψυχικό του ηρεμύα.
9. Σα ςυναιςθόματα που μασ προξενεύ ο διϊλογοσ των δύο
νϋων, εύναι ευςπλαχνικϊ προσ αυτούσ. Βλϋπουμε τουσ
φόβουσ, τισ ανηςυχύεσ και την αγϊπη που τρϋφουν ο ϋνασ
για τον ϊλλο. Έτςι μϋςα από τον ευθύ διαλόγο, μπαύνουμε
ςτην ψυχοςύνθεςη των ηρώων, τουσ λυπόμαςτε για τα
δεινϊ που τουσ ϋχουν ςυμβεύ και τουσ ςυμπονούμε. Σϋλοσ
ςυναιςθανόμαςτε, τον φόβο, την αγϊπη και την ηρεμύα και
των δύο ςτο τϋλοσ του αποςπϊςματοσ.
