1. A graduate’s scholarly thoughts on the subject<br />Scientifically, the success rate for compatibility of genetic donations between siblings is 25%. Although it is not high, it is still better than the success rate for non-related donors. The chances of rejection are also the same for sibling donors as for non-related donors.<br />Yet, conceiving and bearing a child in the hope of having blood, cells, marrow or in extreme cases, even organs, donated to an older sibling presents its own risks and a powerful ethical dilemma. Is it right to “use” a younger sibling this way, even if it is for a noble purpose of saving an elder sibling’s life? After all, if it is just blood or marrow donation, there should be no long-term effect on the child. But what if the harvesting or transplant process goes awry, and the lives of one or both children are threatened?<br />At the same time, there is the emotional effect on the younger sibling. Would he wonder whether his parents really wanted him? Or would she think that her parents love her elder sibling more in order to “sacrifice” her this way?<br />Parents in such situations are caught between a rock and a hard place. In exhausting all the possible options, if they do not take the associated risks, it would mean watching helplessly as their child suffers and possibly dies.<br />-----------------<br />The ethical responsibility and burden of the protector, any “protector” that may be, be it a soldier on a wall protecting the civilians, or a mother protecting children, is to primarily protect the ones that cannot protect themselves, fight for those who cannot fight for themselves. This is an innate sense of morality driven often from emotional distress.<br />This sense of morality however, is an alternate form of emotion. This emotion often clouds one’s judgment, and is interconnected with the concept of responsibility-driven guilt. A protector knows that supreme guilt and burden will overcome her, should she stand by and watch the weak suffer when she is supposed to protect them, especially if they are her kids. This situation will eliminate all reason and logic from her mind.<br />-----------------<br />Let’s imagine this for the sake of arguing: You are caught in a tsunami storm, and you see a river coming towards you that devastates everyone in its path. You know you only have moments before the river sways you away. The river is about to wash you over and drown you and your 2 children with you...one child is 7 years old and stronger...the other is 3 years old and weaker...., you can only swim along holding one child and must decide which one to save, while by doing that (which is your only option) forces you to sacrifice the other child you must leave behind....what do you choose?<br />1. do you sacrifice the strong to protect the weak (a protector's moral-bound spontaneous action)? <br />2 . or let the weaker perish knowing that the strongest has the best chance of surviving (a leader's logical action)?<br />Neither choice would condemn you in a court of law. Choice 1 would give you a plea of temporary insanity and loss of logical and coherent reaction caused by severe and blinding emotional distress...Choice 2 would be the most quot;
statisticallyquot;
logical and justified...but morally would condemn you as cynical and emotionally unaffected (which for a mother is considered a sin in the current society and brands you as a quot;
bad motherquot;
).<br />Both choices would hunt your conscience nonetheless and stain your mind with major guilt regardless. <br />In the end, we as people and observers, often let God decide on such actions. But then again, for those who are religious, we people never condemn God when we feel he sacrifices one of his childs (humans) to save another. We always say quot;
noone can understand the will and purpose of Godquot;
....he is always justified. And that is because we have no way of understanding his emotion, and no way of understanding his logic; well, the case of the sin of the mother is not much different than that.<br />-------------------------------------------<br />Let’s think further behind however. Often a result is the product of causality, and it’s not the result itself we much attempt to evaluate, but the series of choices and the initial cause that lead to that result in the end.<br />And In the end the mistake a mother makes is always the same...it is the emotional bias... the emotional-driven actions or thoughts. <br />It becomes much clearer if you consider what you would do in the same situation, if those kids were not yours....but someone else's....would you then take a gamble with a child life? would you then sacrifice one for the other? would you then wish one dead to save the other? The answer is no. The sanctity and integrity of human life is seen clearer and you move away from the eyes of the mother.<br />The greatest strength of a mother is her emotional-attachments to her kids, but it can also prove to be her greatest weakness at the same time. When emotional distress caused by any situation is too great to bear and overwhelming it becomes a form of illness for a mother. And all mothers would move into a state of quot;
temporary insanityquot;
in the face of life-threatening situation of one of her childs...therefore, any actions, decisions or thoughts derived from such state, cannot be judged as immoral...can only be judged as illogical...<br />When a person is incapable of clarity of thought due to emotional distress, must seek advise, must use help, must bounce thoughts and feelings on another.<br />And that's why, it becomes necessary and vital to have a father around. :) A mother in this case is facing an impossible decision. An unstoppable force against an immovable object. Yet the only way to protect her own sanity, to be fair to both her kids, and to avoid facing moral condemnation by her own mind one way or another, would be to let another person, a father figure serve as a buffer in her thoughts, actions, decisions. In the case of the sin of the mother, finding and providing a substitute father figure was ultimately the primary mistake. <br />We must see her not as a mother, but as a parent irrespective of sex. Because a father in exactly the same situation may have followed the same unfortunate path. It is not a case of a bad mother. It is the case where in this instance; a person has performed poorly as a parent.<br />--------------------<br />The question is not quot;
what to do when faced with such thought or decisionquot;
. The question is not “which decision would be the most moral or ethical when faced with such emotions”. The question is quot;
how to make sure you avoid such a situation, and if you can't, what security measures you take beforehand to make sure you will act both morally and logically sound when it comesquot;
. <br />Emotional and psychological weakness was not the mother’s mistake. Guilt and despair was not the mother’s mistake. Morally condemning thoughts about her child was not the mother’s mistake. These are all human-nature inevitable attributes for anyone that would be in exactly the same behavioural and psychological state. It would be in fact, a predictable behaviour. <br />Her mistake as a mother, was the lack of proper family structure and values, prudence and foresight for the future needs of her kids and her own, as her needs also affect those of her kids. Her mistake was that she neglected help and companionship on her burdens, her mistake was to neglect being emotionally fit to properly parent her kids in times of great emotional distress. <br />She is simply, a person in need of help, a person feeling ill, that did not go to the doctor and allowed her prior guilt to drift her away to a state of emotional and logical dysfunction. This is really the thing she is guilty for. People that end up becoming depressed even nowadays, still make the same mistake. This situation is similar to try arguing whether a person is correct to attempt suicide when he is greatly emotionally depresses or damaged. The real argument however and the mistake for that matter, is why one does not prevent himself of reaching such an emotional or mind bottleneck of a state? <br />This occurrence remains one of the imperfections of the human race. It is often the outcome of someone’s lesser mental or emotional capacity, it is often the result of someone’s bad upbringing or damaged childhood. And this is why it is easier to judge it from an ethical point of view, and not as a crime, since the responsibility may not be entirely her own solely.<br />Aftermath<br />When we are faced with the task of judging the mother, we must seek the real reason of why something has happened and not judge her based on our personal emotions, and our personal moral beliefs, because if we do, we are not less guilty than she is. Simply because her thoughts and actions, were also the product of personal emotion, the product of her instilled personal beliefs, and impossible and overwhelming psychological distress.<br />This true mistake of the mother, is the absence of a father figure when she knew she was emotionally distressed. The true mistake of the mother was failing to ensure she would be mentally healthy, when she knew that her mental and emotional state would directly influence the upbringing of her childs in the absence of a father. The true mistake was to allow her emotional imperfections to become a burden for her kids,<br />And in failing to “put herself together” she has disregarded the true responsibility of a parent for her kids. Which is to always “lead” by example, and prevent them from becoming the subject of danger at all times, even by herself.<br />For the mothers in Sparta, their mistake was to not leave the city earlier and hide beforehand to protect their kids. And when faced with slavery made the mistake to kill her own kids driven from emotional distress and fear trying to “protect” them. It was the “easy way out”. By doing so they disregarded the true value of a human life, denied the choice and everything they would ever had. A mistake that would send them to jail in our days.<br />The mother in the tsunami, made the mistake of being caught in the river in the first place. She was supposed to be a nest defender and must always be aware of the weather and if a tsunami is coming your way, especially if you live far away and may be difficult to escape. She should have ensured her kids would be safe before the river came. She should have ensured she would not be alone with her two kids facing imminent doom. Neglecting the prudent protection and safety measures, what she does afterwards, is not any different from what we would all do in her shoes. This example is in fact is a true story. It happened in India few years back.<br />All these mothers are not guilty for being human beings. Are not guilty for their actions once caught up in the net of great emotional distress. And ultimately they are not so guilty for what they did. They are guilty for what they didn’t do. This may sound unfair in a way, but remember that the position of a mother is a position of great power over her kids, and with great power comes great responsibility.<br />These mistakes may have been the outcome of lack of education, and lack of understanding of their importance at that time. May have been the outcome of “not thinking far ahead”, or not being “wise enough”. However neither ignorance nor fear, are excuses for failure. Not when the imminent future of someone is both the receiver and the judge.<br />Yet ironically, even those incidents become necessary in the pass of time and history, as we learn from past mistakes of predecessors, and learn the ways to prevent them in the future. But do we really? …. <br />Having said that, two relevant quotes come in mind.<br />All that is necessary for the triumph of immorality and evil, is that good people do nothing to prevent it from happening.<br />Or as Confucius has said and every parent should know: “do not worry for the things you cannot change, and do not worry for the things you can”.<br />K.L.<br />ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ<br />##Ιατρική και επιστημονική ματιά## <br />Επιστημονικά, το ποσοστό επιτυχίας για το συμβιβάσιμο της γενετικής δωρεών μεταξύ αδελφών είναι 25%. Αν και δεν είναι υψηλό, εξακολουθεί να είναι καλύτερο από το ποσοστό επιτυχίας για τους μη συγγενείς δότες. Οι πιθανότητες απόρριψης είναι ίδιες και για συγγενείς δότες, όπως για μη-συγγενείς δότες.<br />Ωστόσο, η σύλληψη ενός παιδιού με την ελπίδα να παρέχει το αίμα, τα κύτταρα, το μυελό των οστών ή σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και τα όργανα, για την θεραπεία ενός μεγαλύτερου αδελφού του παρουσιάζει κινδύνους και ένα ισχυρό ηθικό δίλημμα. Είναι σωστή η quot;
χρήσηquot;
ενός μικρότερου αδερφού με τον τρόπο αυτό, ακόμη και αν πρόκειται για έναν ευγενή σκοπό και τη διάσωση της ζωής ενός μεγαλύτερου αδελφού του; <br />Εάν πρόκειται μόνο για αίμα ή δωρεά μυελού των οστών, δεν πρέπει να υπάρχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες για το παιδί. Αλλά τι γίνεται όμως όταν ή διαδικασία μεταμόσχευσης πηγαίνει στραβά, και απειλείται η ζωή και των δύο παιδιών;<br />Ταυτόχρονα, υπάρχει η συναισθηματική επίδραση στη νεότερο αδελφό. Μήπως σε κάποια στιγμή θα αρχήσε να αναρωτιέται αν οι γονείς του τον ήθελαν πραγματικά; Ή μήπως νομίζει ότι οι γονείς του αγαπούν τον μεγαλύτερο αδελφό περισσότερο για να τον quot;
θυσιάσουνquot;
με τον τρόπο αυτό;<br />Οι γονείς σε τέτοιες καταστάσεις βρίσκονται σε quot;
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμαquot;
. Μετά από εξάντληση όλων των άλλων πιθανών λύσεων, εάν δεν λάβουν μία τέτοια απόφαση και τους σχετικούς κινδύνους, αυτό θα σήμαινε ότι θα πρέπει παρακολουθούν ανήμποροι καθώς το παιδί τους υποφέρει και, ενδεχομένως, αργοπεθαίνει.<br />##Εκτίμηση της ηθικής ευθύνης##<br />Η κύρια ηθική ευθύνη και το άχθος του προστάτη, οποιοδήποτε quot;
προστάτηςquot;
μπορεί να είναι αυτός, είτε ένας στρατιώτης σκοπιά στον τοίχο προστασίας του άμαχου πληθυσμού, ή μια μητέρα στην προστασία των παιδιών της, **είναι να προστατεύει αυτούς που δεν μπορούν να προστατευθούν μόνοι τους, να αγωνίζονται για όσους δεν μπορούν να αγωνιστούν για τον εαυτό τους.** Αυτή είναι μια έμφυτη αίσθηση της ηθικής σε όλους, και προκαλείται συχνά συχνά από ισχυρή συναισθηματική αγωνία και το άγχος που προκαλεί ή άισθηση ευθύνης.<br />Αυτή η αίσθηση ηθικής, είναι μια μορφή συναισθηματικά-φορτισμένης κατάστασης. Η συναισθηματική φόρτιση συχνά quot;
συννεφιάζειquot;
τη αμερόληπτη κρίση των ανθρώπων, και συχνά συνδέεται άμεσα με τις ενοχές και τύψεις που προκαλούνται από την αίσθηση ευθύνης. <br />Ο προστάτης ξέρει ότι υπέρτατη ενοχή και μεγάλη συναισθηματική επιβάρυνση θα τον κυριεύσει αν παρακολουθήσει τον quot;
αδύναμο προστατευόμενοquot;
να υποφέρει όταν υποτίθεται ότι είναι υπέυθυνος για την προστασία τους, ειδικά εάν πρόκειται για μια μητέρα και τα παιδιά της. Σε μία τέτοια ψυχολογική κατάσταση, η προστάτιδα μητέρα εξαλείφει την λογική από το νου της και η σκέψη της είναι απόλυτα και ολοκληρωτικά ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη από την συναισθηματική της φόρτιση.<br />##Οι επιλογές του προστάτη και οι κοινωνική κρίση##<br />Ας φανταστούμε το ακολουθών παράδειγμα για χάρη της συζήτησης: <br />Είστε μητέρα και έχετε αποκλειστεί στην καρδιά μιας καταιγίδας-θύελλα Tsunami που, και ξαφνικά βλέπεται ένα ορμητικό ποτάμι να έρχεται προς το μέρος σας που σαρώνει και πνίγει τα πάντα στο πέρας του. Συνειδοποιείτε ότι έχετε μόνο στιγμές πριν το ποτάμι σαν παρασύρει μακριά. Το ποτάμι είναι έτοιμος να πνίξει εσάς και τα 2 παιδιά σας που έχετε μαζί σας ... το ένα σας παιδί είναι 7 ετών και πιο δυνατό ... το άλλο είναι 3 ετών και ασθενέστερο ...., και εσείς μπορείτε να κολυμπήσετε μόνο μαζί ένα παιδί και πρέπει να αποφασίσεται ποιο θα σώσετε, ενώ κάνωντας (που έιναι η μόνη σας επιλογή), θυσιάζεται την προστασία του άλλου σας παιδού που αναγκαστικά πρέπει να αφήσετε πίσω .... τι θα κάνατε; ποια θα ήταν η δική σας επιλογή;<br />1. αφήνετε το δυνατό παιδί μόνο του για να προστατεύσετε το ασθενέστερο (η αυθόρμητη επιλογή του προστάτης με την επιρροή ηθικής δέσμευσης);<br />2. ή αφήνετε το ασθενέστερο να χαθεί γνωρίζοντας ότι το δυνατότερο έχει τις καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης και πρέπει να τις ενισχήσετε (συχνά η λογική επιλογή ενός ηγέτη);<br />Καμία από αυτές τις 2 επιλογές δεν πρόκειται να σας καταδικάσουμε σε ένα δικαστήριο του νόμου για αμέλεια. Η επιλογή 1 θα σας δώσει μια ένσταση προσωρινής-παραφροσύνης και απώλειας καθαρής λογικής και συνεκτικής αντίδρασης που προκλήθηκε από ισχυρή και εκτυφλωτικά συναισθηματική απόγνωση. Η επιλογή 2 θα είναι η πιο quot;
στατιστικάquot;
λογική, quot;
ασφαλέστερηquot;
και πιο δικαιολογημένη με το επιχείρημα πιθανοτήτων... αλλά ηθικά και κοινωνικά θα σας στιγματίσει ως κυνικό και συναισθηματικά ανεπηρέαστο (στίγμα για το οποίο μια μητέρα θεωρείται quot;
κακή μητέραquot;
στη σημερινή κοινωνία).<br />Και οι δύο επιλογές θα κυνηγήσουν τη συνείδησή σας, ωστόσο, και θα προσδώσουν αίσθημα μεγάλης ενοχής, ανεξάρτητα με το τι έχετε επιλέξει.<br />Στο τέλος, εμείς οι άνθρωποι και οι παρατηρητές συχνά αφήνουμε το Θεό να αποφασίσει επί των προσφυγών αυτών. Αλλά και πάλι, για όσους είναι θρησκευόμενοι, εμείς οι άνθρωποι ποτέ δεν καταδικάζουμε τον Θεό όταν αισθανόμαστε ότι quot;
θυσιάζειquot;
ένα από τα παιδιά του (ανθρώπους) προκειμένου να διασώσει ένα άλλο. Πάντα λέμε σε αυτές τις περιπτώσεις πως quot;
κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη θέληση και το σκοπό του Θεούquot;
.... και πάντα η θέληση του Θεού είναι δικαιολογημένη. Και το λέμε αυτό είναι επειδή δεν έχουμε τρόπο αντίληψης των συναισθημάτων του, και δεν υπάρχει τρόπος να κατανοήσουμε τη λογική του. Λοιπόν παραδόξως, δεν μπορούμε καθαρά να καταλάβουμε ούτε τα συναισθήματα και λογική της μητέρας και της quot;
αμαρτίαςquot;
της.<br />##Κοιτώντας την πρωταρχική αιτιότητα πίσω από τις κουρτίνες##<br />Ας σκεφτούμε λίγο πιο πίσω. Συχνά ένα αποτέλεσμα είναι το προϊόν της αιτιότητας, και δεν είναι το ίδιο το αποτέλεσμα που πρέπει να αξιολογήσουμε, αλλά η σειρά των επιλογών και η αρχική αιτία που οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα στο τέλος. Πολές φορές ένα αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο για όλους, αν κάνουμε την λάθος επιλογή από την αρχή, και η κρίση πρέπει να δίνεται στην αρχική αιτία και αρχική επιλογή και όχι στο αποτέλεσμα αυτών που είναι φυσικό επακόλουθο.<br />Στο τέλος το λάθος που κάνει μια μητέρα είναι πάντα το ίδιο ... είναι η συναισθηματική φόρτιση ...η αγωνία και το άγχος που τυφλώνει από την καθαρή, ανεπηρέαστη λογική δράση και σκέψη. <br />Η έννοια αυτή γίνεται πιο σαφής, αν σκεφτεί κανείς τι θα έκανε στην ίδια κατάσταση, αν τα παιδιά δεν ήταν δικά του .... αλλά κάποιου άλλου .... θα λάμβανε την απόφαση πάρει ρίσκα με τη ζωή ενός άλλου παιδιού; Θα μπορούσε να θυσιάσει το ένα για το άλλο χωρίς την ίδια συναισθιηματική δέσμευση; θα ήθελε το ένα παιδί να πεθάνει για να σώσει τον άλλο; Η απάντηση είναι όχι. Η ιερότητα και η ακεραιότητα της ανθρώπινης ζωής γίνεται σαφέστερη και πιο καθαρή όταν απομακρυνθούμε από τα μάτια της μητέρας.<br />Έτσι ενώ η μεγαλύτερη δύναμη της μητέρας είναι η συναισθηματική-σύνδεσή της με τα παιδιά της, ταυτόχρονα μπορεί να αποδειχθεί η μεγαλύτερη αδυναμία της την ίδια στιγμή. Η ψυχολογική ένταση που προκαλείται από μία ισχυρά συναιθηματικά φορτισμένη κατάσταση της μητέρας, είναι συχνά πάρα πολύ μεγάλη σε σημείο ψηχολογικής συντριβής, και μετατρέπεται σε μορφή ψυχολογικής ασθένειας για μια μητέρα. Και υπό αυτές τις συνθήκες, όλες οι μητέρες θα προχωρήσουν σε μια κατάσταση «προσωρινής παραφροσύνης» εν όψει της απειλής για τη ζωή ενός από τα παιδιά της ... ** ως εκ τούτου, οποιεσδήποτε ενέργειες, αποφάσεις ή σκέψεις που προέρχονται από τέτοια κατάσταση, δεν μπορούν να κριθούν ως ανήθικες ... μπορεί να κριθούν μόνο ως παράλογες ...**<br />Όταν ένα άτομο είναι ανίκανο να έχει σαφήνεια σκέψης που οφείλεται στην συναισθηματική δυσφορία, πρέπει να επιδιώξει να συμβουλευτεί, πρέπει να ζητήσει βοήθεια, πρέπει να επικοινωνήσει και να φιλτράει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του σε ένα άλλο. Και γι 'αυτό, καθίσταται αναγκαίο και απαραίτητο να υπάρχει ένας πατέρας τριγύρω σε τέτοιες περιπτώσεις. :) <br />Μια μητέρα στην περίπτωση αυτή αντιμετωπίζει μια αδύνατη απόφαση. Μια ασταμάτητη δύναμη ενάντια σε ένα μη-μετακινούμενο αντικείμενο. Ωστόσο, ο μόνος τρόπος για να προστατεύσει τη δική της λογική και να είναι δίκαιη στα παιδιά της, ό μόνος τρόπος να αποφύγει να αντιμετωπίσει τέτιου είδους ηθική καταδίκη στο μυαλό της, θα ήταν να αφήσει ένα άλλο πρόσωπο, μια πατρική φιγούρα να χρησιμεύσει ως ρυθμιστικό διάλυμα στις σκέψεις της , στις ενέργειες και αποφάσεις της. <br />**Στην περίπτωση της αμαρτίας της μητέρας, το πραγματικό της λάθος ήταν η εύρεση και η παροχή μιας πατρικής φιγούρα ή ενός υποκατάστατου αυτού.**<br />Πρέπει να δούμε την μητέρα όχι σαν μητέρα, αλλά ως γονέα ανεξαρτήτως φύλου. Επειδή ένας πατέρας στην ίδια ακριβώς κατάσταση μπορεί να ακολουθήσει την ίδια ατυχή πορεία με αυτή της μητέρας. Το αμάρτημα της μητέρας δεν είναι μια περίπτωση μιας κακής μητέρας. Είναι η περίπτωση κατά την οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα πρόσωπο έχει κακή απόδοση ως γονέας.<br />##Η φιλοσοφική εντιμετώπιση##<br />Το ερώτημα δεν είναι «τι να κάνουμε όταν αντιμετωπίζουμε τέτοια σκέψη ή απόφασηquot;
. Το ερώτημα δεν είναι quot;
ποία απόφαση θα είναι ο πιο ηθική όταν βρίσκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια συναισθήματαquot;
. Το ερώτημα είναι «πώς να βεβαιωθούμε ότι μπορούμε να αποφύγουμε μια τέτοια κατάσταση, και εάν δεν μπορούμε, τι μέτρα ασφαλείας έχουμε λάβει εκ των προτέρων για να σιγουρευτούμε ότι θα λειτουργήσουμε τόσο ηθικά αλλά και λογικά σωστά όταν αυτή η στιγμή έρθειquot;
.<br />Η συναισθηματική και ψυχολογική αδυναμία δεν ήταν λάθος της μητέρας. Η ενοχή και η απελπισία δεν ήταν λάθος της μητέρας. Η ηθικά καταδικάστικές σκέψεις για το παιδί της δεν ήταν λάθος της μητέρας. Αυτές είναι αναπόφευκτα χαρακτηριστικά ανθρώπινης-φύσης και θα ήταν ακριβώς η ίδια συμπεριφορά και ψυχολογική κατάσταση για πολλούς ανθρώπους. Θα ήταν πράγματι, μια προβλέψιμη συμπεριφορά.<br />Λάθος της ως μητέρα, ήταν η έλλειψη κατάλληλης δομής της οικογένειας και των αξιών, σύνεση και διορατικότητα για τις μελλοντικές ανάγκες των παιδιών της και των δικών της αναγκών, γιατί η δικές τις ανάγκες και ψυχολογική της κατάσταση επηρεάζει εκείνες των παιδιών της. Λάθος της ήταν ότι παραμελησε να λάβει βοήθεια και ότι δεν πρόβλεψε τη σημασία πατρικής-συζηγικής συντροφιά στις επιβαρύνσεις της. Το λάθος της ήταν η παραμέληση της να είναι σε συναισθηματικά υγειή θέση σε στιγμές μεγάλης συναισθηματικής πίεσης.<br />**Είναι απλά, ένα άτομο που χρειάζεται βοήθεια, ένα άτομο άρρωστο, που δεν πήγε στο γιατρό και επέτρεψε την ενοχή της για κάποια συμβάντα του παρελθόντος να την παρασύρουν σε μια κατάσταση συναισθηματικής και λογικής δυσλειτουργίας. Αυτό είναι πραγματικά το πράγμα για το οποίο είναι ένοχη.** Οι άνθρωποι που καταλήγουν καταθλιπτικοί, ακόμη και στις μέρες μας, κάνουν ακόμα το ίδιο λάθος. Η κατάσταση αυτή είναι παρόμοια με το να προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε εάν ένα πρόσωπο είναι σωστό να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας όταν είναι πολύ συναισθηματικά απεγνωσμένος. Το πραγματικό επιχείρημα, είναι να ρωτήσουμε πως ένας άνθρωπος μπορεί να εμποδίσει τον εαυτό του να έρθει σε τέτοια συναισθηματική ή λογική στένωση που καταλήγει σε απόγνωση, και γιατί δεν το κάνει;<br />Αυτό παραμένει μια από τις ατέλειες της ανθρώπινης φυλής. Είναι συχνά το αποτέλεσμα των λιγότερο διανοητικά ή συναισθηματικά ικανών, είναι συχνά το αποτέλεσμα της κακής ανατροφής ενός ατόμου ή της ψυχολογικής φθοράς του σε νεαρή ηλικία. Γι αυτό και για τετιου είδους διλήματα είναι ευκολότερο να τα κρίνουμε από ηθική άποψη, και όχι ως έγκληματα, γιατί η ευθύνη πιθανώς να μήν εξ ολοκλήρου δική της αποκλειστικά.<br />##Επακόλουθο - πόρισμα##<br />Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το καθήκον να κρίνουμε τη μητέρα, πρέπει να αναζητήσουμε τον πραγματικό λόγο γιατί κάτι συνέβη και όχι να κρίνουμε με βάση τα προσωπικά συναισθήματα μας, και τις προσωπικές ηθικές πεποιθήσεις μας, γιατί αν το κάνουμε, δεν είμαστε λιγότερο ένοχοι από αυτή. Απλά επειδή οι σκέψεις και οι δράσεις της, ήταν επίσης το προϊόν της προσωπικών συναισθημάτων, προσωπικών πεποιθήσεων της, και το αποτέλεσμα μιας συντριπτικής ψυχολογικής καταπόνησης.<br />Το πραγματικό λάθος της μητέρας, είναι η απουσία της πατρικής φιγούρας, όταν ήξερε και εκείνη ότι ήταν συναισθηματικά quot;
διαταραγμένηquot;
. Το αληθινό λάθος της μητέρας ήταν η παραλειψή της να εξασφαλίσει ότι θα ήταν διανοητικά υγιής, όταν ήξερε ότι η πνευματική και συναισθηματική κατάσταση της θα επηρέαζε άμεσα την ανατροφή του παιδιού της στην απουσία ενός πατέρα. Το αληθινό λάθος ήταν να επιτρέψει τη συναισθηματική ατέλεια της να γίνει ένα βάρος για τα παιδιά της.<br />Και παραλείποντας να «θεραπεύσει και να προστατέψει τον εαυτό τηςquot;
, ξέχασε τη πραγματική ευθύνη ενός γονέα για τα παιδιά του η οποία είναι πάντα να τα quot;
καθοοδηγείquot;
με το παράδειγμα του, και να τα προστατέυσει να γίνουν τα θύματα κινδύνου ανά πάσα στιγμή, ακόμα και από τον εαυτό της.<br />Για τις μητέρες στη Σπάρτη, το λάθος τους ήταν ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν την πόλη νωρίτερα και απόκρυψουν τα παιδιά τους πριν είναι αργά. Αντίθετα όταν βρέθηκαν αντιμέτωπες με τη σκλαβιά έκαναν το λάθος να σκοτώσουν τα παιδιά τους παρακεινούμενες από φόβο και συναισθηματική δυσφορία πως δεν θα μπορέσουν να προστατεύσουν μελλοντικά τα παιδια τους. Ήταν η «εύκολη λύση». Με αυτόν τον τρόπο αγνόησαν την πραγματική αξία μιας ανθρώπινης ζωής, αρνήθηκαν την επιλογή και το δικαιώμα ζωής των παιδιών του και ό, τι θα είχανε ποτέ. Ένα λάθος που θα τις έστελνε στη φυλακή και στις μέρες μας.<br />Η μητέρα του τσουνάμι, έκανε το λάθος να πιαστεί στον ποταμό από την πρώτη στιγμή. Υποτίθεται ότι η μητέρα προστατεύει τα παιδιά από πιθανού κινδύνους και έπρέπεε πάντα να γνωρίζει τον καιρό και αν ένα τσουνάμι έρχεται προς το μέρος της, ειδικά εάν ζουσε μακριά από την πόλη και θα ήταν δύσκολο να ξεφύγει. Θα έπρεπε να έχει εξασφαλίσει ότι τα παιδιά της θα είναι ασφαλής πριν φτάσει ο ποταμός σε αυτήν. Θα έπρεπε να έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα είναι μόνη της με δύο παιδιά της, και δεν θα αντιμετώπιζε μόνη της το επικείμενο χαμού τους. Από την στιγμή που έκανε την παραμέληση της συνετής εξασφάλισης μέτρων προστασίας και ασφάλειας, αυτό που κάνει στη συνέχεια, δεν διαφέρει καθόλου από αυτό που θα κάναμε αν είμασταν στη θέση της. Και αυτό το παράδειγμα είναι στην πραγματικότητα αληθινή ιστορία. Συνέβη στην Ινδία πριν από μερικά χρόνια.<br />Όλες αυτές οι μητέρες δεν είναι ένοχες στην συναισθηματική τους αντίδραση. Δεν είναι ένοχες για τις πράξεις τους όταν μία φορά υπέπεσαν σε πρωτοφανές συναισθηματική απόγνωση. **Και τελικά δεν είναι τόσο ένοχες για αυτό που έκαναν. Είναι όμως ένοχες για αυτό που δεν έκαναν.** Αυτό μπορεί να ακούγεται άδικο κατά κάποιο τρόπο, αλλά να θυμάστε ότι η θέση της μητέρας είναι μια θέση μεγάλης εξουσίας πάνω στα παιδιά της, και με μεγάλη εξουσία έρχεται μεγάλη ευθύνη. <br />Αυτά τα λάθη μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα της έλλειψης εκπαίδευσης, καθώς και έλλειψη κατανόησης της σημασίας τους την εποχή εκείνη. Μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα έλλειψης σοφίας, σύνεσης και γνώσης. Ωστόσο σε τελική ανάλυση, ούτε η άγνοια ούτε ο φόβος, οι δικαιολογίες για την αποτυχία. Δεν είναι, όταν το άμεσο μέλλον ενός ανθρώπου είναι είναι τόσο το θύμα όσο και ο δικαστής.<br />Ειρωνικά, ακόμη και αυτά τα περιστατικά είναι αναγκαία στο πέρασμα του χρόνου και της ιστορίας, έτσι ώστε να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος των προκατόχων, και να μαθαίνουμε τους τρόπους για την αποφυγή τους στο μέλλον. Όμως, το κάνουμε πραγματικά; .... Τούτου λεχθέντος, δύο σχετικά αποφθέγματα έρχονται στο μυαλό.<br />*Το μόνο που είναι απαραίτητο για τον θρίαμβο της ανηθικότητας, είναι ότι οι quot;
καλοίquot;
άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα για να το αποτρέψουν από το να συμβεί.*<br />Ή όπως ο Κομφούκιος έχει πει και ο κάθε γονιός θα πρέπει να γνωρίζει: *μην ανησυχείς για τα πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, και μην ανησυχείς για τα πράγματα που μπορείςquot;
.<br />