Pio z Pietrelciny OFMCap, właśc. Francesco Forgione, znany jako święty ojciec Pio (ur. 25 maja 1887 w Pietrelcinie, zm. 23 września 1968 w San Giovanni Rotondo) – prezbiter i włoski kapucyn (OFMCap), stygmatyk i święty Kościoła katolickiego.
2. O.PIO urodził się 25 maja 1887 r. w
Pietrelcinie, we Włoszech.
Rodzicami byli :
Giuseppa De Nunzio i Grazio Forgione.
Mama zajmowała się domem
a tata aby utrzymać rodzinę dzierżawił
kawałek ziemi.
3. Ojciec Pio został ochrzczony w kościele Matki Bożej
Anielskiej a na chrzcie otrzymał imię Franciszek.
Był piątym żyjącym z ośmiorga dzieci.
Od wczesnych lat pomagał rodzinie w ciężkiej pracy na
roli, a przede wszystkim przy wypasie owiec.
4. 1897r. - jako 10-letni Francesco Forgione przyjmuje w swej
rodzinnej parafii - I Komunię św.
1899 r. – natomiast 2 lata później przystępuje do Sakramentu
Bierzmowania
również od młodych lat Franciszek pragnie życia zakonnego, dlatego Tato Grazio aby zapewnić
utrzymanie rodziny a przede wszystkim aby zarobić potrzebne pieniądze dla edukacji
seminaryjnej syna podróżował zarobkowo 2-razy do Ameryki, podczas gdy mama Giuseppa
pozostawała w domu, aby opiekować się rodziną.
Już od młodych lat Franciszek miał wielkie
nabożeństwo Matki Bożej.
Jeśli chodzi o Maryję, mawiał: "Ona traktuje
mnie tak, jakbym był jej jedynym dzieckiem na
ziemi. Ona przychodzi do mnie, gdy tego
potrzebuję."
5. 22 stycznia 1903 r. -Po ukończeniu piętnastu lat,
Franciszek został przyjęty do nowicjatu w Morcone, gdzie
przywdział habit świętego Franciszka, przyjmując imię brat
Pio.
22 stycznia 1904 r. - Brat Pio, wyróżniający się
zdyscyplinowaniem i posłuszeństwem, po ukończeniu
nowicjatu składa pierwsze śluby zakonne.
25 stycznia 1904 r. – Brat Pio udaje się do zakonnego
seminarium w San Elia a Pianisi, by studiować filozofię, a
potem do Montefusco - teologię.
27 stycznia 1907 r. - Brat Pio składa śluby wieczyste.
6. Słabe zdrowie zmuszało go jednak do przeplatania życia zakonnego z
okresami rekonwalescencji, spędzanymi w rodzinnej wiosce.
Uważano go powszechnie za gruźlika do tego stopnia, iż obawiano się,
że nie dotrwa do kapłaństwa, a jeśli nawet, to nie będzie w stanie żyć w
surowej regule św. Franciszka. Mimo to, w:
19 grudnia 1908 r. - Otrzymuje niższe święcenia
kapłańskie.
18 lipca 1909 r. - Otrzymuje święcenia diakonatu.
10 sierpnia 1910 r. - Zostaje wyświęcony
na kapłana w katedrze w Benevento.
7. W latach 1911 - 1916 - Ojciec Pio ze względu na zły stan
zdrowia przez większą część tych lat przebywał na kuracji
zdrowotnej w rodzinnej Pietrelcinie, gdzie w miarę swoich sił
pomagał w pracy duszpasterskiej tamtejszemu proboszczowi,
Don Salvatore Pannullo.
Przełożeni z ojcowską troską obserwowali jego rozwój,
utrzymując z nim częstą korespondencję, która odsłoniła
przed nimi siłę ducha tego bardzo młodego brata. Jako
miłośnik samotności, podczas swojej długiej choroby, spędzał
wiele czasu na modlitwie w małym mieszkaniu, La Torretta
(mała wieża).
W roku 1911, ojciec Pio w liście do ojca Benedetto, swego
doradcy duchowego napisał czego od roku doświadcza:
"Ostatniej nocy stało się coś, czego nie potrafię ani wyjaśnić, ani
zrozumieć. W połowie mych dłoni pojawiły się czerwone znaki o
wielkości grosza. Towarzyszył mi przy tym ostry ból w środku
czerwonych znaków. Ból był bardziej odczuwalny w środku lewej
dłoni. Był tak wielki, że jeszcze go czuję. Pod stopami również
czuję ból„.
Później uznano ten czas za okres przygotowań do widocznych
stygmatów, które trwały 50 lat (1918/68).
W miejscu, gdzie O.Pio otrzymał niewidoczne stygmaty została
wybudowana kaplica przez mieszkańców Pietrelciny.
8. W latach 1915 - 1918 - Kilkakrotnie, w czasie
pierwszej wojny światowej o.Pio był powoływany do
służby wojskowej i zwalniany z uwagi na zły stan
zdrowia.
28 VII 1916 – Podczas kolejnego urlopu przybywa
do San Giovanni Rotondo, gdzie pełni obowiązki
kierownika duchowego chłopców przygotowujących się
do stanu zakonnego.
Po ciągłych urlopach zdrowotnych, krótkich pobytach w
rodzinnej wiosce i dłuższych w rozmaitych klasztorach,
między innymi w San Giovanni Rotondo w marcu 1918 r.
zwolniono go definitywnie z wojska z powodu zapalenia
płuc.
9. Latem tego samego roku o.Pio wrócił
do San Giovanni Rotondo,
by nigdy już stamtąd nie wyjechać.
10. 20 IX 1918 – Klęcząc przed wizerunkiem Ukrzyżowanego w
kościele Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo O.Pio
otrzymuje stygmaty – pięć ran Chrystusowych.
Pojawiły się one już wcześniej, w roku 1910, jednak dzięki
modlitwom O. Pio pozostały niewidoczne.
Teraz ukazały się znowu, tym razem już na stałe, wywołując
rozgłos.
Ojciec Pio powiedział: "Ja cierpię, to prawda ale
jestem bardzo zadowolony, bo nawet w środku tego
cierpienia Pan nigdy nie przestaje mnie doświadczać
niewypowiedzianą radością."
11. Ta wyjątkowa fotografia Ojca
Pio i jego odkrytych ran
została zrobiona w ogrodzie
klasztoru w San Giovanni
Rotondo 19 sierpnia 1919r.
Jest to pierwszy dokument,
który można by określić jako
oficjalne potwierdzenie
stygmatów i powstał na
prośbę swoich przełożonych,
w rok po trwałej
stygmatyzacji.
Padre Pio miał wówczas
trzydzieści dwa lata.
12. Wieść o świętości zakonnika
rozeszła się po całym świecie.
Przybywali do niego tłumnie
ludzie z wielu krajów,
a Kościół i nauka stanęły
wobec trudnego problemu.
Pomimo tłumów, które go
otaczały, ciekawości, polemik i
sporów, Ojciec Pio z pokorą,
wytrwałością i posłuszeństwem
spełniał swe obowiązki
duszpasterskie, zwłaszcza
sprawowania Mszy św. oraz
spowiadania wiernych.
Spowiedzi stały się tak liczne,
że zmuszały Ojca Pio do
prowadzenia wyjątkowo
męczącego trybu życia.
13. 17 VI 1923 - Kongregacja Świętego Oficjum, zajmująca
się czystością wiary i obyczajów postanowiła nałożyć
pewne ograniczenie na kontakty O. Pio "ze światem", by
uniknąć niezdrowego rozgłosu wokół jego osoby i
czynów. Nakazano mu, między innymi, by Mszę Św.
odprawiał "prywatnie" o różnych porach; by nie udzielał
błogosławieństw wiernym; by nie godził się na
pokazywanie stygmatów ani ich całowanie, by nie
odpisywał na żadne listy ani sam, ani przez inne osoby.
26 VI 1923 - wskutek żądań wzburzonej ludności Foggii i
okolic władze zakonne przychyliły się do próśb i
postanowiły, że O. Pio będzie nadal jak dotychczas
odprawiać Mszę św. w kościele.
Natomiast 9 VI 1931 – pismo wydane przez Św. Oficjum
pozbawia O. Pio prawa do sprawowania wszystkich
funkcji kapłańskich z wyjątkiem odprawiania Mszy św.
ale bez uczestnictwa innych osób.
Po dwóch latach tj.: 15 VII 1933 - po licznych wizytacjach
dostojników kościelnych, którzy wyjeżdżali z klasztoru
San Giovanni Rotondo pod wrażeniem przepojonego
modlitwą, cierpieniem i posłuszeństwem życia zakonnika
- 0. Pio otrzymał zezwolenie na odprawianie Mszy św. w
kościele i spowiadanie wiernych.
14. „ Trudno jest stać się świętym. Trudno, owszem, ale nie jest to niemożliwe”- O.Pio
W ciągu kolejnych
pięćdziesięciu lat w
życiu Ojca Pio nie
nastąpiły właściwie
żadne zmiany:
Msza św., spowiedź,
spotkania z wiernymi
potrzebującymi jego
kierownictwa
duchowego…
15. Przybywały do niego tysiące różnych ludzi; wszystkim udzielał zdecydowanych
wskazań dotyczących życia duchowego, ucząc napomnieniem i przykładem, że
podstawą życia musi być modlitwa.
16. W swoich listach napisał m.in.:
„ Trzymaj się zawsze mocno Kościoła świętego,
ponieważ tylko on może dać ci prawdziwy pokój ,
posiadając Pana Jezusa ukrytego w Najświętszym
Sakramencie, który jest prawdziwym Księciem Pokoju„
„Nigdy nie uskarżaj się na doznawane obelgi,
niezależnie od tego , z którejkolwiek strony cię
spotykają. Natomiast przypominaj sobie, że Pan Jezus
został nasycony zelżywościami ludzi , których On sam
obdarzył dobrocią”
„Czas wykorzystany dla chwały Boga i zbawienia
duszy, nie jest nigdy czasem źle wykorzystanym „
„Czyń dobro gdziekolwiek jesteś, aby każdy mógł
powiedzieć „ to jest dziecko Chrystusa „. Znoś
utrapienia, choroby, cierpienia z miłości do Boga i dla
nawrócenia biednych grzeszników. Podtrzymuj
słabego, pocieszaj tego co płacze „
17. Padre Pio odprawiał Mszę św. z ogromną godnością. Można było zauważyć, że podczas
sprawowania Eucharystii jego twarz stawała się płomienna, przemieniona. Czasem dało się
zauważyć cichy szloch, wycieranie łez chusteczką. Wszystko, świadczyło o tym jak
intensywnie żył męką Chrystusa. Sam o sobie mówił:
"Mogę tylko powiedzieć, że kiedy jestem blisko Jezusa w Najświętszym Sakramencie moje
serce pulsuje tak gwałtownie, że wydaje mi się czasami, że musi wybuchnąć z mojej piersi.
Czasami przy ołtarzu cały mój organizm spala się w nieopisany sposób. Moja twarz w
szczególności wydaje się iść w ogniu."
18. Duchowa pomoc była jedną z najważniejszych posług Ojca Pio, który przez wiele godzin
dziennie spowiadał, zyskując przydomek "apostoła konfesjonału". Do jego niezwykłych
właściwości (stygmaty, ślady cierniowej korony itp.) doszła też umiejętność czytania w
duszach ludzkich. Zdarzało się, że nie udzielał rozgrzeszenia, gdy widział, że penitent nie
był szczery w rozmowie z nim i nie wyznał wszystkich grzechów.
19. 9 stycznia 1940 r. - O. Pio inicjuje budowę szpitala.
Wieczorem w małej celi franciszkańskiej Ojca Pio zrodziła się idea
Domu Ulgi w Cierpieniu. Było z nim trzech przyjaciół, trzech
rozbitków, którzy przybyli z różnych stron do spokojnego brzegu
wiary. Ojciec Pio długo mówił o nieszczęściach gnębiących
ludzkość:
"Nieszczęścia są dziećmi winy, zdrady, którą człowiek popełnił
wobec Boga... ale miłosierdzie Boże jest wielkie... pojedynczy akt
miłości człowieka do Boga ma tak wielką wartość w Jego oczach...
Człowiek, który - przezwyciężając samego siebie - pochyla się nad
ranami swego nieszczęśliwego brata, zanosi do Boga najpiękniejszą
i najszlachetniejszą modlitwę, złożoną z ofiary, z przeżywanej i
spełnionej miłości, z poświęcenia ciała i duszy... W każdym chorym
jest Jezus, który cierpi. W każdym ubogim jest Jezus, który kona.
W każdym ubogim, chorym jest Jezus, który cierpi
i kona podwójnie..."
Takie były argumenty w przeprowadzonej rozmowie. Z nich
narodziła się idea kliniki. Ojciec Pio długo przetrząsał kieszenie
swojego habitu, aż wreszcie wyciągnął złotą monetę, ofiarowaną mu
na rzecz dzieł miłosierdzia. Dał ją zebranym, mówiąc: "Chciałbym
złożyć pierwszą ofiarę". Przy realizacji tego projektu korzystał z
pomocy swoich duchowych synów. Zbudowany ze skromnych,
szczerych i spontanicznych darów, ofiarowanych przez wiernych ze
wszystkich kontynentów.
20. 1950 r. - Powstają utworzone przez O. Pio
pierwsze "Grupy Modlitwy", czyli pobożne
zrzeszenia wiernych, modlących się wraz ze
Stygmatykiem z San Giovanni Rotondo w
intencjach Kościoła.
5 maja l956 r. - Uroczyste otwarcie
nowoczesnego szpitala.
"Powstało nowe dzieło, powiedział O. Pio,
które stworzyła Boża Opatrzność posługując
się ludźmi. Powstało nowe dzieło, owoc ofiar i
wyrzeczeń, które przyczyni się do pomnożenia
chwały Bożej i przyniesie ulgę cierpiącym".
21. 1966 r. - Coraz bardziej pogarszający się stan zdrowia sprawia, że O. Pio otrzymuje
zezwolenie na odprawianie Mszy św. "na siedząco".
W tym też roku przybywają licznie goście, by uczcić 50 rocznicę pobytu O. Pio w
San Giovanni Rotondo.
22. 1967 r. - Ani podeszły wiek (O. Pio ukończył 80 lat), ani cierpienia związane z ciągle otwartymi
ranami na dłoniach, stopach i w boku nie przerywają jego posługiwania w konfesjonale.
Obliczono, że tylko w ciągu jednego roku wyspowiadał ok. 10 tys. mężczyzn i ok. 15 tys. kobiet.
23. 20 września 1968 r. - 50 rocznica stygmatyzacji.
W tym dniu O. Pio, jak zwykle odprawił cichą Mszę św. o godz. 5 rano.
22 września 1968 r. – Dwa dni później O. Pio odprawia ostatnią w życiu Mszę św. dla
przedstawicieli "Grup Modlitwy" zebranych w San Giovanni Rotondo z okazji 50-lecia
stygmatyzacji ich Założyciela.
23 września 1968 r. - O godz.2.30 rano O. Pio umiera.
Wielki duchem i sercem, a przy tym szczególnie doświadczany przez Boga zakonnik zmarł
w dniu, który sam przepowiedział - w swym klasztorze, z różańcem w dłoniach, krzyżem na
piersi, stułą kapłańską i słowami na ustach:
Jezu, Maryjo i Józefie Święty, Wam oddaję duszę i ciało moje, bądźcie ze mną w chwili
konania!"
Przed śmiercią z jego ciała zniknęły wszystkie krwawiące stygmaty, a zdjęcia zrobione tuż po
skonaniu ukazują gładką skórę w miejscach, z których przez pół wieku sączyła się krew.
24. Od 1973 r. gromadzone były dokumenty przygotowujące proces beatyfikacyjny.
20 marca 1983 r.- rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego
2 maja 1999 roku –Uroczystość Beatyfikacji O. Pio. przez Ojca Świętego Jana Pawła II.
16 czerwca 2002 roku - Kanonizacja św. O. Pio przez Ojca Świętego Jana Pawła II.
25. A co pozostało po tym Darze Bożym dla nas?
Myśli, listy, modlitwy, świadectwo życia, małe rzeczy materialne, których dotykał, z których
korzystał, …
26. i …ciało cudownie częściowo
zachowane.
Pamięć o nim
i jego nauka
pozostaje stale żywa
dla wszystkich,
a przede wszystkim
w „Grupach Modlitwy o.Pio”.