1. ประเภทของนาฏศิลป์ไทย

2. ระบำ
• ศิลปะการราที่มีผแสดงพร้อมกันเป็ นหมู่ ไม่ดาเนินเรื่ องราว เน้นการ
ู้
แปรแถวในลักษณะต่างๆ อย่างเป็ นระเบียบงดงาม เน้นความพร้อม
เพรี ยงเป็ นหลัก เช่น

3. รา
• การแสดงท่าทางเคลื่อนไหวร่ างกายประกอบจังหวะเพลงร้อง
หรื อเพลงดนตรี จะเป็ นศิลปะการราเดี่ยว ราคู่ ราประกอบเพลง รา
อาวุธ ราทาบทหรื อใช้บท โดยเน้นท่วงท่าลีลาที่งดงามในการร่ าย
รา เช่น

4. ฟ้ อน
• ระบาที่มีผแสดงพร้อมกันเป็ นหมู่ เป็ นศิลปะการร่ ายราที่มีลีลาเฉพาะใน
ู้
ท้องถิ่นล้านนา ที่เป็ นการเคลื่อนไหวแขนขา ยืดยุบเข่าตามจังหวะเพื่อ
ความอ่อนช้อยงดงาม เช่น

5. เซิ้ง
• การร้องราทาเพลงแบบพื้นเมืองอีสาน ลีลาและจังหวะการร่ ายราจะ
รวดเร็ ว กระฉับกระเฉง เน้นความสนุกสนาน การแต่งกาย แต่งตามแบบ
พื้นเมืองของชาวอีสาน เช่น

6. ละคร
• มหรสพอย่างหนึ่งที่แสดงเป็ นเรื่ องราว โดยนาภาพจากประสบการณ์และ
จินตนาการของมนุษย์มาผูกเป็ นเรื่ อง มีจุดมุ่งหมายเพื่อแสดงอารมณ์ความรู ้สึก
ก่อให้เกิดความบันเทิงและความสนุกสนานเพลิดเพลิน โดยมีนกแสดงเป็ นผูสื่อ
ั ้
ความหมายและเรื่ องราวต่อผูชม แบ่งเป็ น ๗ ประเภท
้
๑. ละครชาตรี ๒. ละครใน ๓. ละครนอก
๔. ละครดึกดาบรรพ์ ๕. ละครพันทาง ๖. ละครร้อง
๗. ละครพูด

7. โขน
• เป็ นศิลปะการแสดงอย่างหนึ่งของไทย มีประวัติที่เก่าแก่
ยาวนานมาก เชื่อว่ามีความเก่าแก่อย่างน้อยย้อนไปถึง
สมัยอยุธยามีการสันนิษฐานว่าเป็ นการแสดงที่พฒนามา ั
จากการแสดงชักนาคดึกดาบรรพ์ กระบี่กระบอง และ
การแสดงหนังใหญ่ ดังนั้นการแสดงโขนจึงเป็ นการรวม
ศิลปะการแสดงหลายชนิดเข้าด้วยกัน เป็ นการแสดงที่
อาศัยท่าเต้นเป็ นการแสดงออกทางอารมณ์เป็ นสาคัญ
ตัวละครมีท้งแบบสวมมงกุฎบนศีรษะ และสวม
ั
หน้ากาก โดยการแสดงเป็ นเรื่ องราว มีท้งบทเจรจา และ
ั
บทร้อง สาหรับเนื้อเรื่ องที่นามาแสดงโขนนั้นเดิมมีท้ง ั
เรื่ องอุณรุท และรามเกียรติ์ แต่ในปั จจุบนนิ ยมเล่นแต่
ั
เรื่ องรามเกียรติ์เท่านั้น