Nerea e Sarai presentannos un poema de María Mariño. A obra escrita desta muller non obedece ás normas; a súa é unha poética crebada que tensa e racha a lingua na procura da voz que exprese ese raro e valioso mundo escuro que caracteriza á súa poesía

1. María Mariño Verba que comeza 1990

2. Está caendo a folla i en min nace a primaveira

3. ¿Quen entenderá este mar vello? ¿Como digo onte sendo hoxe?

4. ¡Como farto a miña verba do nacer que xa pasou!

5. ¡Como reino nas migallas onde medrei un bon día!

6. ¿Como piso forte sendo branda? ¿Como digo si, si non está escoitando?

7. ¿ Quen entenderá este mar vello?

8. Medro, medro e non sei onde parar .

9. Presa xa e ceguiña no cume lévame, lévame ó chan a verba.

10. Queda hoxe o chan soio muxindo a pegada do tempo

11. Mesturadas terras penetran, peneiran fariña, fariña que non fai masa.

12. . Rebélanse as ondas ós mares, os ríos afogan a pradeira seca,

13. Os camiños non se atopan

14. ¿Quen entenderá este mar vello?

15. É outono i en min nace primaveira. ¿Quen o entenderá?

16. http://www.blogoteca.com/oclubdasideas