2. Στους Πατέρες της Εκκλησίας
υπάρχει η ολοκληρωτική
χαλιναγώγηση της φαντασίας. Γι'
αυτό τίθεται ως βάση η
μετάνοια, η στροφή του νοός
προς τον Θεό, και η νίκη επί των
παθών, η απάθεια, και όχι η
επιδίωξη μυστικών οραμάτων.
Έτσι η πνευματική ζωή έχει
πληρότητα, έχει θεμέλια γερά,
και, κυρίως, απομακρύνεται από
τον φόβο της παραπλάνησης.
Αρκεί κανείς να εμμείνει με
υπομονή στη συγκράτηση των
παθών και στην υποταγή της
φαντασίας.
3. Δεν είναι να αναφερθώ σε ηρωισμούς και
κατορθώματα, να εξάρω μνήμες ηρώων.
Αλλά πως μέσα από τα αίματα και τις
θυσίες να βρω το νόημα εκείνο που θα με
κάνει να πιστέψω στη ζωή. Δεν σκοπεύω
να δημιουργήσω τραγικές μορφές που στο
πρόσωπό τους να αποκτούν νόημα τα
συμβαίνοντα , οδηγώντας σε κάποιο
τέλος, όσον αφορά στη μοίρα των
ανθρώπων. Θέλουμε να επέμβουμε στα
πράγματα, να τα κατευθύνουμε, αλλά τα
πράγματα κινούνται πέρα από μας. Η
ιστορία δεν διδάσκει, το τέλος δεν
ανταποκρίνεται σ' εκείνο που αρχικά
γέμιζε με έκπληξη και θάμβος το νου.
Βλέπουμε και δεν βλέπουμε την
πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
4. Με το να επιβάλλει
κανείς την εξουσία
του, εν ονόματι
κάποιου δικαίου,
της ενότητας ή της
σωτηρίας του λαού
ή του κράτους,
πράττει τα ίδια, είτε
είναι Κρέων,
Καϊάφας ή
νεωτερικός
άνθρωπος.
5. Η καρδιά
συντρίβεται από τον
πόνο του κόσμου,
όταν
συναισθανθούμε
πως δεν είμαστε
αμέτοχοι στη βία και
τη διαστροφή, πως
δεν είμαστε ενάρετα
ξένοι προς το κακό
που κυβερνά τον
κόσμο.
6. Όλα συμβαίνουν εντός
μας, και είναι σαν να
συμβαίνουν για πρώτη
φορά, καθώς το
αποκαλυπτόμενο
συμπίπτει με τον
αποκαλύπτοντα. Είναι
αμάρτημα να μην είσαι
παρών σ' αυτό που
συμβαίνει μέσα σου,
γράφει κάπου ο
Πεντζίκης. Συνήθιζε
ακόμη να λέει: "Ζω όταν
μιλώ". Εγώ ζω όταν
σιωπώ. [...]
7. Αρχίζοντας απ' την άρνηση
προσπαθεί να δώσει ζωή στα
πράγματα· να τα απεικονίσει.
Αυτό δεν σημαίνει να τραβήξει
μια πετυχημένη φωτογραφία.
Το άλγος της αφής και το
Αναβαθμοί και Στάσιμα
συνιστούν μια νέα δοκιμασία
γραφής. Αποτελούν το πέρασμα
από το άλγος, τον βαθύ πόνο τον
οποίο φέρει η ανθρώπινη μοίρα
του άπτειν, στους αναβαθμούς
και τα στάσιμα, ωδές
προσευχητικές. (Ρούλα
Αλαβέρα)
8. Ήταν η πόλη που μάζευε
τους ανεπιθύμητους, τους
αποδιωγμένους, τους υπό
δυσμένεια, «θα πάρεις
φύσημα», έλεγαν,
υπονοώντας την
Αλεξανδρούπολη, εξορία
που δεχόταν μόνο
απελπισμένους. Και το
τραίνο πήγαινε τόσο αργά,
ώστε να μπορεί να
σηκώσει όλες τις μνήμες,
δημιουργώντας την ελπίδα
ότι μπορεί και να μην
έφτανες ποτέ.
9. Είναι σκληρές οι λέξεις που αποσπάς
απ’ την καρδιά σου. Αντιστέκονται και
σε απωθούν. Τα κείμενα έχουν τη δική
τους ζωή, πιο μοναχική από κάθε άλλη,
πρέπει κι αυτά να περάσουν τις δικές
τους περιπέτειες, τις δοκιμασίες και
τους λιθοβολισμούς μέχρι να πάρουν
θέση. Η ανταπόκριση δεν έχει σημασία.
Είναι ένα δώρο μέσα στην πνιγηρότητα
του κόσμου, τη στέγνια του, να
εκφράζεσαι γράφοντας, να
αποκαθαίρεσαι. Κόσμος που δεν έχει
πλέον κανένα τρόπο, να εκφραστεί και
όλα ανακατώνονται μέσα του, όλα
αγωνιούν συγχυσμένα, και προσπαθεί
να εκφράσει τα συναισθήματά του
μέσα από τραγούδια που δεν είναι
τραγούδια. […] Σκέψου τι είναι να
μπορείς να ομιλείς, να αποτυπώνεις μια
χειρονομία.
