Π' εποίκες τα ομνέματα σ', π' εδέκες την καρδία σ’, έρθες 'κι επέμ’νες έφυες, κι’ εέντον ερημίαν...

1. Π
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
Αρνί μ’ εσ'νε το φώταγμα μ',
ελίβωσεν ο ουρανόν
Π' εποίκες τα ομνέματα
έρθες 'κι επέμ’νες
ατα τ' ομμάτâ
το _öπο σ' π
'ς σο πρώτον το
ασ' σ' αραμάδας είδα σεν, κι'
άλλον καμίαν 'κι γελώ,
εμάρανες 'μεν
Απόδοση στην Νεοελληνική
Αγαπημένη μου ήσουν το φώς μου,
σκοτείνιασε ο
πού έκανες τους όρκους σου, πού έδωσες την καρδιά σου,
ήρθες δεν έμεινες έφυγες
Αυτά τα μάτια σου ποιοι τα κοιτούν, ποιοι χορταίνουν από το φιλί σου
εγώ την ψυχούλα σου πώ
Με το που το έμαθα
από τις χαραμάδες σε
Δεν μπορώ να γελάσω άλλο, αλίμονο στην υγεία μου,
μου μάρανες το γιατρικό, που δίνει ζωή στην ψυχή μου
Προστατεύεται από
περί
12 Αυγούστου 2014
Π’ εποίκες τα ομνέματα σ’
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
εσ'νε το φώταγμα μ', ο φέγγον και ο ήλ
ελίβωσεν ο ουρανόν , εσάπα αμόν το μήλον,
./.
Π' εποίκες τα ομνέματα σ', π' εδέκες την καρδία σ’
'κι επέμ’νες έφυες, κι’ εέντον ερημίαν
./.
â σ' πη τερούν, φίλεμα σ' πη χορτάζ'νε,
πο σ' πώς εγάπεσα, και άλλοι εγκαλäζ'νε,
./.
'ς σο πρώτον το εμάθα το, έρθα κρυφά 'ς σ' αυλία σ',
ασ' σ' αραμάδας είδα σεν, κι' εχάθα 'ς σα σερίας
./.
άλλον καμίαν 'κι γελώ, ναϊλλοί τ’ εμον την ύαν,
ν το βοτάν, ντο δίει ζωήν 'ς σα _ήα
Απόδοση στην Νεοελληνική
ήσουν το φώς μου, το φεγγάρι και
σκοτείνιασε ο ουρανός, σάπισα σαν το μήλο,
./.
πού έκανες τους όρκους σου, πού έδωσες την καρδιά σου,
ήρθες δεν έμεινες έφυγες, και έγινε ερημιά
./.
Αυτά τα μάτια σου ποιοι τα κοιτούν, ποιοι χορταίνουν από το φιλί σου
ώς την αγάπησα, και τώρα άλλοι την
./.
Με το που το έμαθα, ήρθα κρυφά στην αυλή σου,
από τις χαραμάδες σε είδα, και χάθηκα μέσα στις σκιές
./.
Δεν μπορώ να γελάσω άλλο, αλίμονο στην υγεία μου,
μου μάρανες το γιατρικό, που δίνει ζωή στην ψυχή μου
Προστατεύεται από τον N.2121-1993
περί Πνευματικών Δικαιωμάτων
ο ήλôν,
, εσάπα αμόν το μήλον,
σ', π' εδέκες την καρδία σ’,
κι’ εέντον ερημίαν,
σ' πη τερούν, φίλεμα σ' πη χορτάζ'νε,
ζ'νε,
το, έρθα κρυφά 'ς σ' αυλία σ',
σα σερίας,
ναϊλλοί τ’ εμον την ύαν,
_ήα μ'.
το φεγγάρι και ο ήλιος,
, σάπισα σαν το μήλο,
πού έκανες τους όρκους σου, πού έδωσες την καρδιά σου,
και έγινε ερημιά,
Αυτά τα μάτια σου ποιοι τα κοιτούν, ποιοι χορταίνουν από το φιλί σου,
την αγκαλιάζουν,
, ήρθα κρυφά στην αυλή σου,
χάθηκα μέσα στις σκιές,
Δεν μπορώ να γελάσω άλλο, αλίμονο στην υγεία μου,
μου μάρανες το γιατρικό, που δίνει ζωή στην ψυχή μου.