1. Piękno i proporcje człowieka
w sztuce Starożytnej Grecji
Narysuj postać męską lub kobiecą
na podstawie rzeźby greckiej
2. Najważniejszym świadectwem sztuki Grecji Starożytnej jest rzeźba.
Dla Greków starożytnych podstawą egzystencji świata i człowieka
było zachowanie harmonii, która z kolei polegała na doskonałym
połączeniu trzech podstawowych wartości: Prawdy, Dobra i Piękna.
Dopiero gdy otaczający nas świat posiadał w sobie wszystkie
te trzy „jakości” mógł być uznany za doskonały.
Rzeźba piękna i doskonała miała przekazywać innym prawdę o człowieku,
jaki on jest, podstawowe cechy jego charakteru i sposobu życia.
Innym zadaniem rzeźby było przekazywanie odbiorcy wartości budujących,
które uczyniłyby go lepszym.
Chodziło tu przede wszystkim o cnoty i pozytywne postawy.
Posąg miał posiadać cechy piękna estetycznego, po prostu miał podobać się
odbiorcy.
3. Kuros (młodzieniec)
to typ greckiego posągu
przedstawiającego młodego
nagiego mężczyznę bardzo
popularny w VII-V w. p.n.e.
Ustawiony na grobie przedstawiał
zmarłego człowieka, a ustawiony
w świątyni uosabiał boga.
Mógł też być darem wotywnym dla
bóstwa.
4. Dyskobol to rzeźba autorstwa Myrona
przedstawiająca atletę,
przygotowującego się do rzutu
dyskiem.
W rzeźbie uwzględniony został
grecki kanon piękna, postać jest
wyidealizowana, wyraźnie zaznaczone
jest większa partia mięśni.
Twarz sportowca nie przedstawia
żadnych emocji.
Postać jest w pełni proporcjonalna
i realistyczna.
5. Grupa Laokoona jest to rzeźba
przedstawiające walkę Laokoona
oraz jego synów walczących z
dwoma wężami morskimi nasłanymi
przez bogów.
Laokoon namawiał Trojan by
nie wciągali drewnianego konia
za mury miasta.
Wykonana jest z marmuru.
Wyrzeźbione postacie sprawiają
wrażenie ruchu, dynamizmu oraz
grozy. Ciała mają uwidocznioną
muskulaturę.
Obecnie rzeźba znajduje się w
Muzeach Watykańskich.
6. Wenus z Milo jest to prawdopodobnie
najpopularniejsza starożytna rzeźba.
Niestety do naszych czasów nie dotrwała w całości.
Podczas transportu zostały uszkodzone obie ręce
posagu bogini.
Wykonana jest z marmuru.
Jej ciało od pasa w górę jest odkryte, od pasa w dół
osłania ją szata.
Jej twarz nie ujawnia żadnych emocji.
Jej autorem jest prawdopodobnie Aleksander
z Antiochii. Znaleziona w XIX w na wyspie Milos.
Obecnie można ją podziwiać w paryskim Luwrze.