2. Matthew laat zijn drumstokjes hard neerkomen op zijn drumstel, terwijl Gavin zijn laatste akkoorden aanslaat en Brad zijn laatste woorden zingt. Ze lachen opgewekt. ‘Ik zeg dat we er helemaal klaar voor zijn!’ roept Matthew tevreden uit. Brad glimlacht. ‘Ik zeg dat ik het helemaal met je eens ben.’ Gavin knikt. ‘En laten we dan nu gaan, want we hebben al een stuk langer geoefend dan nodig was.’ Matthew knikt. ‘Het zit er wel goed in zo. Tot op prom!’

3. Ze pakken hun spullen in, en maken aanstalten om weg te gaan, maar Matthew houd Brad even tegen. Vragend kijkt Brad hem aan. Ongemakkelijk kijkt Matthew weg. ‘Kijk jongen, ik weet dat we niet echt de beste vrienden zijn, en ik wil ook niet je liefdesleven verkloten ofzo, echt niet, maar ik vind toch dat je het moet weten.’ Brad knikt hem aanmoedigend toe. ‘Wat?’ ‘Het is Beth. Ze heeft letterlijk tegen me gezegd dat ze alleen maar wat met je heeft zodat ze promqueen kan worden.’

4. Even is het stil. ‘Maar- nee- je bent gewoon jaloers op wat we hebben.’ Stamelt Brad. Zouden zijn vermoedens dan toch waar zijn? Matthew schud zijn hoofd. ‘Je bent al net zo blind als Beth. Als ik op iemand een oogje zou hebben, dan zou het niet Beth zijn, ik zie haar gewoon als, ik weet niet, een zusje ofzo, misschien- Samantha? Maar wat ik bedoel te zeggen, ik meen het, ze heeft het echt gezegd.’ ‘Weet je het heel zeker?’ Matthew legt een troostende hand op zijn schouder. ‘Het spijt me.’ ~

5. Beth loopt de straat van Brad’s huis in. In de Nederlands les had ze een smsje van Brad gekregen. Het had haar kort medegedeeld dat ze na school even bij hem langs moest komen. Zonder lieve woordjes als afscheid. Niets geen “ik heb je gemist”. Als ze er weer aan denkt merkt ze dat ze zich er een beetje voor schaamt dat ze daar zo teleurgesteld om is. Misschien moest hij gewoon snel zijn?

6. Ze kijkt omhoog naar zijn huis. Het is iets wat minder chique dan haar huis, maar het kan ermee door. Ze belt aan. Het duurt even voor de deur open gaat. Het is Brad’s moeder, gokt ze. ‘Jij bent vast Beth. Brad zit op zijn kamer, loop maar door.’ Ligt het aan haar, of klinkt de stem ietwat koeler dan je zou verwachten? Beth blijft stilstaan op de gang en sluit haar ogen. Ze moet stoppen met die gedachten. Als ze zich dat soort dingen denkt dan gaat ze alleen maar met de verkeerde instelling naar Brad toe. ‘Je mag wel binnenkomen hoor.’

7. Beth glimlacht als ze Brad in de deuropening ziet staan. ‘En je jas, die mag ook wel uit. Of niet. Wat je wilt,’ vervolgt hij. Beth grinnikt, trekt haar jas uit, en loopt onder gebukt Brad’s arm door naar binnen. Daar moet ze moeite doen om niet op een hoop rotzooi te stappen. Ze lacht. ‘Wat is hier gebeurd, is er een bom ontploft ofzo?’ Brad bloost en zet zijn bureau stoel recht. Hij gebaart naar zijn bed. ‘Ga maar even zitten ofzo.’ Beth veegt zijn spijkerbroek van het bed af en gaat zitten. Brad ploft naast haar.

8. Er valt een ongemakkelijke stilte. ‘Beth, ik heb gehoord waar je mee bezig bent,’ mompelt Brad. Beth kijkt hem vragend aan. ‘Het promqueen gebeuren.’ Beth bijt op haar lip. ‘Kijk Brad, je moet weten-’ ‘Ik zou het leuk vinden als je voor deze ene keer naar me luistert.’ Zijn stem klinkt zo gekwetst dat Beth stilvalt. ‘Ik snap dat ik een makkelijk doelwit ben voor zoiets, maar ik geloofde echt dat je van me hield. Dit was gewoon puur gemeen, weet je wel hoeveel pijn je me hiermee doet?’

9. Tranen wellen op in Beth’s ogen. ‘Dat weet ik, en als ik nagedacht had, dan had ik het misschien niet gedaan.’ ‘Dan had je misschien maar na moeten denken,’ mompelt Brad. ‘Het is wel genoeg zo. Ik ga het echt niet doen, en nu zeker niet. Ik wil je liever niet meer zien. Ik ga je niet uitschelden of iets dergelijks, maar ik wel dat je weet hoe erg je me nu gekwetst hebt.’

10. Hij staart op en gebaart naar de deur. Beth staat ook op, en begint nu werkelijk te huilen. ‘Ik deed het er eerst om, maar nu houd ik echt van je.’ Brad zucht. ‘Hoe weet ik dat je niet weer liegt? Hoe weet ik dat ik je nog kan vertrouwen? Ik wil dat je gaat.’ Beth ademt in grote schokken. ‘Maar Brad, ik meen het echt, ik wil je niet meer kwijt.’ Brad schud zijn hoofd en doet de deur dicht. ‘Ik trap er niet meer in, Beth.’

11. ~