1. Ardente Amore

2. Hoofdstuk 3

3. Voor deze avond had ik samen met Emilie afgesproken om een filmpje te huren. We hadden gekozen voor ‘Bad Teacher’ van onder andere Justin Timberlake en Cameron Diaz. Met een glaasje wijn maakte we de filmavond helemaal af.

4. “Jessica.” begon Emilie. Ja, ik voelde het al aankomen. Emilie en film kijken, die twee gingen samen niet, “hoe gaat het verder met Nathan?” Ik hield niet wetend mijn schouders op. Voorlopig wou ik liever niets over hem horen. “Gewoon uit mijn hoofd zetten?” verzon ik maar iets.

5. “Hem gewoon uit je hoofd zetten…” herhaalde Emilie, “dat gaat niet in één keer.” Emilie had gelijk. Na één dag waren mijn gevoelens voor Nathan nog steeds niet weg. Jammer genoeg. “Als ik me inspan, lukt het wel.” zei ik. Emilie schudde zelfzeker haar hoofd. “Dan gaan we iets plannen voor morgenavond.” stelde ze voor.

6. “Morgenavond?” keek ik haar verwonderd aan. Emilie knikte. “Dan gaan we samen naar de stad en naar de knappe mannen kijken.” Ik lachte uitbundig. Dat was zoiets wat Emilie altijd deed, misschien in haar eentje of met haar andere vriendinnen. “Alleen naar hen kijken?” probeerde ik het te verduidelijken. “Nee, niet alleen kijken. Ook aanspreken, hè dummie.” verbeterde ze.

7. Mijn mobieltje verstoorde ons gesprek. “Hoe? Heb je je mobieltje niet uitgezet?” brulde Emilie verontwaardigd. Beschaamd staarde ik naar haar. “Ik was het vergeten.” Het bleek dat ik een nieuw bericht had, van een onbekend nummer. Toen ik het bericht opende, stond er daar:‘Wat had je deze middag? X Nathan’

8. Ik kon Jade wel vermoorden. Wel, hoe kwam Nathan dan aan mijn nummer? Juist ja. Mijn lieve zus zou dat aan hem gegeven hebben. “Heb je een bericht gekregen?” vroeg Emilie nieuwsgierig. “Ja. Van Nathan.” antwoordde ik kortaf, Emilie daarentegen grinnikte uitdagend. “Wat schrijft die?”

9. “Geen zin om erover te praten.” mopperde ik bits en stormde op de trap. “Ja. Loop maar weer weg!” schreeuwde Emilie en vormde een boze houding. Begreep ze niet hoe ik me op dit moment voelde?

10. Het was dan eindelijk weer zover: weer een avond om doodmoe van te worden.Ik kende Nathan van deze middag en toch had ik speciale gevoelens voor hem. Ik dacht… Hoe hij aan mijn nummer kwam, hoe hij me in het zwembad gooide. Het leek wel alsof hij met mij was en niet met Jade. En Jade had daar niets op tegen ook.

11. Ik wou geen heibel met Emilie, noch met Jade en Nathan. Ik wou mijn gewone leven terug, waar ik goed overeen kwam met Emilie én Jade en Nathan niet kende. Het leek wel alsof hij mijn leven gevloekt had, dan zei ik gewoon dat het lariekoek was. Alles was anders geworden. Viel daar iets te doen? Niet echt.

12. Het had geen zin meer om hierover te blijven piekeren. Morgen zou Emilie weer afgekoeld zijn en niets meer herinneringen van deze jammerlijke avond. Dat hoopte ik tenminste…

13. De volgende ochtend was het – zoals gewoonlijk – weer stil in huis. Ofwel was Emilie nog steeds weg van de nacht of lag ze haar roes uit te slapen. Vreemd genoeg om acht uur ‘s morgens ging de deurbel. Ik kon niet geloven wie voor de deur stond.

14. Nathan. Ik begon weer over van alles te fantaseren. Gelukkig waren er maar fantasieën, die eigenlijk niet werkelijk mogen worden. “Euh, Jessica.” hakkelde hij, “ik wil je excuseren voor gisteren. Ook namens Jade.”

15. Ik had er nu schoon genoeg van. Voor mij was het duidelijk, hoe Nathan zich gedroeg. Nee, niet omdat hij op zijn ongemak bij mensen – die hij niet goed kende – voelde. Zo was hij niet, of anders had hij ook geen succesvolle baan zoals Jade. Daar moest je wel goed contacten maken, zelfs met vreemden. “Maar wat is dat toch met jou?” schreeuwde ik, “het lijkt wel of Jade je koud laat. Én andersom.”

16. Nathan keek me geschrokken aan. “Hè?” wachtte ik op zijn antwoord. Ineens nam hij me passioneel vast. Ik kon het toch niet maken om hem één meter ver te duwen. “Ik was betoverd door je zus. Maar toen ik jou zag, begon ik te twijfelen. Ik dacht daar eens over na en ik denk dat jij hét bent.”

17. Ik probeerde hem tegen te houden, maar het mocht niet meer baten. Nathan drukte zijn lippen uiteindelijk op de mijne. Het gaf me een heel goed geval, tegelijkertijd voelde ik me ook schuldig tegenover Jade. Was dit wel een goed idee?

18. Verstand op nul en alleen maar genieten van de dingen die er waren. Zelfs Nathan zijn handen zakten omgaan en belandden op mijn kont. Normaal zou ik ziedend worden en op zijn handen slaan, dit keer liet ik het toe.

19. “Jessica. Dit is ons geheimpje, oké?” stelde Nathan het voor. Ik knikte zelfzeker. “Akkoord.” Hij drukte snel een kus op mijn lippen. “En als we vanavond gingen eten?” vroeg hij. Weer een geschokt gevoel die ik voelde. “Wat zal Jade zeggen?” Nathan schudde zijn hoofd: “Laat dat maar aan mij over.”

20. Na het afscheid nemen van Nathan, had ik echter niet verwacht dat het ontbijt op tafel stond. Deze keer geen geliefde pannenkoeken, wel boterhammen met hesp. Gemaakt door Emilie. Wanneer ik een plekje aan tafel nam en een hapje wou nemen, begon ze. “Jess, ik weet waarmee je bezig bent.” klonk ze wanhopig, “maar je bent niet te laat om te stoppen.”

21. “Hoezo?” keek ik haar vreemd aan. “Hou je niet van de domme, Jess. Ik heb je samen met Nathan bezig gezien. Hij is met je zus, verdomme!” vloekte ze, “je kunt best verliefd op hem zijn maar je kunt niemand van iemand anders afpakken, zeker niet van je bloedeigen zus.”

22. Nu realiseerde het me dat ik met Nathan had ‘gepraat’, aan de voordeur. Via de raam van de eetkamer kon Emilie alles perfect zien. Ik voelde me al zo enorm schuldig. Nathan was al dolgelukkig met Jade, of ja… dolgelukkig. Hij genoot van de momenten met mij, alsof hij verliefd op mij was en niet op mijn zus.

23. “Kijk maar zo. Vanavond ga ik lekker een verrassing voor je zorgen.” meende Emilie. Ik vreesde al voor vanavond, bang dat Emilie van alles wat zou wijsmaken.

24. Vanavond was het nog steeds de saaie avond dat er niets gebeurde. Ik dacht dat Emilie me iets wijsmaakte, tot ik voetstappen buiten hoorde en vervolgens de deurbel ging.

25. Wanneer ik de deur openmaakte, stond er niemand voor me. Maar als ik een beetje naar rechts keek, wist ik genoeg niet wie dat was. Met een geschrokken gezicht keek ik de persoon aan. “Maar… het is niet waar.” fluisterde ik angstig.

26. Simon, wie ik veel jaren verliefd op was. “Jessica.” klonk hij verlangend, “ik heb je zo gemist.” Romantisch nam hij me in zijn armen. Enerzijds viel het goed aan, anderzijds voelde ik me beledigd. Eerst zeggen dat ik gewoon een goede vriendin was, nu was ik precies de wereld voor hem.

27. “Kom je voor Emilie?” dwaalde ik af. Simon sprak me zo aan, dat hij niet voor Emilie kwam maar voor mij. Ik was de tijd van op de middelbare school niet vergeten. “Emilie? Ze betekent niets voor mij, helemaal niets.” siste hij kwaad.

28. “Oh nee? En vroeger dan?” hielp ik Simon aan vroeger denken. Angstig keek hij voor zich uit. “Vroeger, vroeger.” herhaalde hij, “ik kon echt niet weten dat ik je had gekwetst. Ik vond het heel erg.”

29. Ik wist dat Simon nooit zou liegen, dus ik dacht dat hij het meende. “Euh… misschien kan ik een goed woordje voor jou doen.” hakkelde ik, wat dus niet de bedoeling was. Tevreden glimlachte Simon. “Bedankt dat je me wil vergeven.” Ik voelde al terug de gevoelens van vroeger en tegelijkertijd dacht ik aan Nathan. Oké, Nathan was bezet en misschien kon ik toch scoren bij iemand die tenminste vrijgezel is.

30. ~ Jade ~Door de zonnestralen die straalden door het raam, waren mijn ogen geopend. Ik was nog steeds kapot tegenover Jessica, ik wou niet zo egoïstisch zijn. Voor mij was het doodnormaal dat je je eigen vriendje graag ziet maar ik dacht ineens aan dat Jessica vrijgezel was, ongelukkig vrijgezel welteverstaan.

31. Wanneer ik me klaar had gemaakt, probeerde ik Jessica te bereiken op haar huistelefoon en haar mobiele telefoon. Op haar mobiel kreeg ik voicemail en op haar huistelefoon nam alleen Emilie op. Ik dacht er niet aan om haar te vragen naar Jessica.

32. In de eetkamer pakte ik mijn laptop en checkte mijn mails, om te kijken of er geen één van Jessica tussen zat. Tot mijn grootste verbazing zat er één van familie Beckers, op aanvraag voor een nieuwe huis in Bosbeslaan. Ze vroegen om het huis na te kijken en dat was deze middag. Verdomme, ik was dat glad vergeten…

33. De familie woonde gelukkig niet zo ver, dus ik kon met te voet naar hun nieuw huis gaan. Aan de deur stonden er al twee mensen te wachten.

34. “Welkom, mevrouw Vreven.” ontving de hoogzwangere vrouw me met open armen, “mijn naam is Annelies en dit is Louis, mijn man.” Ik glimlachte breed. “Aangenaam. Ik ben Jade, noem me maar gerust zo.”

35. Nadat haar man Louis moest vertrekken naar zijn werk, verliep ik samen met Annelies de papieren. “Moet er iets veranderd worden aan de buitenkant?” vroeg ik. Annelies knikte zeer hevig. “Zeker. De deur en de ramen staan me niet aan dus daar moet veranderd aan worden.”

36. “Goed.” Ik noteerde op een blad wat er aan dit huis veranderd moest worden. “En hier.” Annelies wankelde naar een klein hoekje met open haard, “moet de woonkamer worden.” Ook dit noteerde ik. “Welke stijl?” vroeg ik. “Het liefst modern. Dat geldt niet alleen voor de woonkamer, ook voor de rest van dit huis.”

37. Ook dit noteerde ik, terwijl Annelies steeds wankelde naar een grotere gedeelte. “Hier moet de keuken en eetkamer worden. Dit lijkt me heel moeilijk om hieraan te veranderen.” Ik keek dat gedeelte na. Het was niet zo simpel… “Mij ook maar ik kan ermee wonderen doen, daarvoor ben ik een architect.”

38. “En dit klein kamertje?” Ik spurtte naar dat klein kamertje, dat me wel ideaal leek voor een badkamer, “ik neem aan dat dit de badkamer moet worden?” Annelies knikte. “Dat klopt.”

39. De rest van de kamers moesten de slaapkamers worden. De grootste was voor de ouders, de tweede was voor hun tienerzoon Thomas en de laatste voor de baby, dat vertelde Annelies. “Weet je al het geslacht van de baby? Zo kan ik weten welke kleuren ik moet gebruiken.” Annelies schudde haar hoofd. “Dat weten we niet en moeten we ook niet weten. We houden van verrassingen.” “Dan zijn groen of geel de ideale kleuren.”

40. “Voor onze slaapkamer, die van mij en Louis, mag je warme kleuren gebruiken. Bruin, oranje bijvoorbeeld…” Ik knikte en noteerde dit ook op. “En voor de slaapkamer van je zoon?” vroeg ik. Annelies lachte breed. “Oh, je kent die jongens. Voor hem mag zijn kamer wat rommelig zijn. En er moeten vooral posters of schilderijen van de vrouwelijke wereldsterren hangen.”

41. “Alles is dan genoteerd.” mompelde ik terwijl ik mijn nota doornam, “voor de deuren en ramen zal één van de andere medewerkers regelen. Ik zorg voor het binnenhuis.” Annelies schudde tevreden mijn hand. “Je bent erg bedankt, Jade.”

42. Ardente Amore