2. Cody, Silvana, Liesa & Ruben Op een doodgewone middag gaat de deurbel, wat dus bijna nooit gebeurt. De deurbel blijft maar gaan en Silvana moet haasten naar de voordeur. “Ja, ik kom al!” moppert ze.
3. Wanneer ze de deur opent, kan ze niet geloven wie voor de deur staat. “Wat…” schreeuwt ze het uit, “wat doe jij hier? Ik dacht…”
4. Gwendolyn! Silvana slaat een paar keer zichzelf. Droomt ze of bevindt ze zich in de realiteit? “Doe even normaal, schoonzusje.” grinnikt Gwendolyn, “het is geen droom noch een nachtmerrie.”
5. “Het kan gewoon niet.” blijft Silvana herhalen, “hoe kom jij hier?” Gwendolyn haalt haar schouders op. “Weet ik veel. Ik opende ineens mijn ogen en tja… ik ben na zoveel jaren terug in Colsonville.”
6. “En ik ben nu nog altijd even oud als toen ik gestorven was, dus ik heb achterstand.” zegt Gwendolyn. Silvana kan nog steeds niet geloven wat ze nu doormaakt. Op een dag komt ze haar overleden schoonzus tegen, enfin ja, die hoort overleden te zijn!
7. “Studeer jij nog?” vraagt Silvana. Zelfzeker schudt Gwendolyn haar hoofd. “Nee, ik ben afgestudeerd. Ik heb toch nog één semester te doen en die heb ik snel afgemaakt. Op het universiteit staan ze ook al stom door mijn terugkomst. Maar jij bent de eerste van de familie die ik zie.” is het antwoord.
8. Op een moment horen ze een auto uit de verte, dat Gwendolyn zich schrikt en snel uit de voeten maakt. “Ik denk dat ik beter weg kan gaan, ik heb nog veel dingen te doen.” Silvana heeft geen kans gehad om iets terug te zeggen. Is het echt zo dringend?
9. Wanneer de limousine voor de deur staat, snapt Silvana het al meteen. Ik kom terug thuis van een doodgewone dag op het werk, Liesa heeft een promotie gehaald en is dus super vrolijk. “Mama?” maakt Liesa zich zorgen, “je ziet er zo bleek uit.”
10. Wanneer ik Silvana zo zie, wil ik ook best weten wat er aan de hand is. “Euh…” stottert ze, “ik leg het jullie wel uit. Maar eerst mijn verjaardag!” komt ze weer eruit. “En mijn verjaardag.” voeg ik er aan toe.
11. Echter kan Silvana niet wachten tot deze avond, om kaartjes uit te blazen. Ik daarentegen heb er moeilijk mee, al de herinneringen als volwassene achterlaten, dat is niet zo gemakkelijk.
12.
13. Caitlin, Eric & Rosette Net dat ik mij wil klaarmaken voor school, gaat de deurbel af. “Wie komt hier nog op dit uur?” mopper ik wat en aan de deur zie ik een politieagente staan.
14. “Sorry, ik stoor je toch niet?” excuseert de politieagente zich. Ik glimlach fijntjes. “Eigenlijk wel, ik ben aan het klaarmaken voor school.”
15. “Het spijt me, maar is het niet erg om een beetje laat op school te komen? Ik ben hier over je moeder Chiara.” Ik twijfel, maar omdat het over mijn moeder gaat ben ik toch akkoord gegaan. “Oké, kom maar binnen.” laat ik de vrouw binnen.
16. We nemen elk een plek in de woonkamer. “Heb je nieuws over mijn moeder?” vraag ik. De politieagente kijkt ongemakkelijk naar me toe. Hopelijk is er niets ergs. “Helaas geen nieuws die je gaat opvrolijken. In de buurt hebben we al opgenomen dat je moeder haar verdwijning onrustwekkend is.” vertelt de politieagente.
17. ‘Helaas geen nieuws die je gaat opvrolijken.’ realiseer ik deze zin. Ik heb al zo’n vermoeden. “Wat is dan gebeurd?” “We hebben je moeder deze nacht in de stad gevonden en is betrokken geraakt in een auto-ongeval. Haar toestand was kritiek, we hebben haar geprobeerd te reanimeren maar het is te laat… ze is op slag dood.”
18. Ik kan het niet geloven. Mijn eigen moeder? Mijn moeder bij wie ik voor alles terecht kan, die goed met me meent, die alles voor me zorgt? Dood?
19. Ik heb even rust nodig. Wat ik daarjuist gehoord heb, komt als een donderslag. Ik hoor de schoolbus al toeteren, maar heb geen zin om daar naar toe te lopen. De enige bij wie ik wil zijn, is bij mijn eigen dochter.
20. “Mammie ween?” kraait het kleine meisje Rosette vrolijk. Diep in mij hoop ik dat ze dit niet meemaakt, dat Rosette zonder obstakels vrolijk door het leven kan gaan. “Ach, mammie is gewoon moe, liefje.” sust ik haar en geef een kus op haar voorhoofd.
21. Om tot rust te komen, snuffel ik in de boekenkast naar een goede thriller. Pardoes vind ik een pakje sigaretten. Waarschijnlijk van Eric.
22. Ik denk zo: ‘Waarom niet?’, steek een sigaret op en inhaleert. Ik heb niet geweten dat het kindermeisje achter me staat. “Is dat verstandig, jongedame? En met een jong meisje in huis? En moet je…” Ze stopt wanneer ik in mijn zak grist en een briefje van 100 simdollars vind. Ik duw het in haar handen. “Hier, je fooi. En peer maar lekker op.” snauw ik haar toe.
