2. Gedreven maakt Flora aantekeningen op haar klembord. Ze kan zich niet indenken hoe haar leven zonder haar winkel zou zijn. Saai, dat in ieder geval, denkt ze terwijl ze tevreden de lucht van verse bloemen opsnuift. Ronde Weidebeemd 15

3. Ze zet een punt achter de laatste zin, en legt het klembord dan op de toonbank neer. Zelf gaat ze er achter staan, en wacht tot de eerste klant van die dag zal komen. De tijd lijkt vaak sneller te gaan, als ze maar met haar hobby bezig kan zijn.

4. Dat ze aan die hobby ook haar geld verdient, is alleen maar mooi meegenomen. Ze grinnikt even terwijl ze de klant het wisselgeld geeft, en “tot de volgende keer,” mompelt.

5. Een tijdje is ze nog met klanten bezig, tot het rustiger wordt in de winkel. Vrolijk gaat ze voor haar bloemenwerkbank staan. Voor morgen zal ze een paar nieuwe boeketten nodig hebben, en dus opent ze de deur van de koelcel. Meteen komt een verrukkelijke mengeling van alle bloemen haar tegemoet, en opeens voelt ze zich gelukkiger dan ooit.

6. ‘Habiba?!’ gefrustreerd loopt Samir door de winkel, op zoek naar zijn vrouw. Hij vind haar in het buitengedeelte, waar ze doodleuk op een bankje van het zonnetje zit te genieten. Kiezelweg 146

7. ‘Habiba!’ roept hij verontwaardigt uit als hij haar zo ziet zitten. ‘Huhm?’ verstoord opent ze haar ogen, en kijkt hem aan. ‘Er staan klanten te wachten bij de kassa.’ mompelt hij nors voor hij weer naar binnen loopt.

8. ‘Ik zie er uit zoals ík dat wil.’ zegt Merel kalmpjes tegen haar moeder, die zonet tegen haar uitgevallen is. ‘Dat gaat dus mooi niet door dame.’ Kwaad knijpt haar moeder haar ogen samen, en wijst dan naar het plafond. ‘Ga maar naar je kamer om af te koelen.’ Adelaarslaan 32

9. Daarmee is het gesprek klaar, en mokkend slentert Merel de trap op. Zodra ze haar kamerdeur opent, wil ze alweer toegeven aan haar moeder. De zachtroze kleuren vliegen haar tegemoet, en zorgen dat ze de neiging krijgt om te kotsen.

10. Naar haar kamer gaan was de ergste straf die haar moeder kon bedenken, en hoewel ze niks beters wist, hielp het verdomde goed. Kwaad zakt Merel op de ook al zo roze sprei van haar bed neer. Ow, hoe ze haar kamer haatte. Als ze dát om kon zetten in woorden, zou ze haar ouders nog eens een hartaanval bezorgen.

11. Langzaam en grijnzend komt Menno overeind in zijn bed. Hij rekt zich even uit, en voelt dan opeens twee paar armen om zijn middel. Twee lachende gezichten kijken hem aan, alsof ze nooit hebben liggen slapen, en tevreden laat hij ze overeind komen. Gondeldreef 74

12. ‘Gister avond was leuk,’ zegt hij breed lachend terwijl Ellen zoenen in zijn nek drukt en Anja door zijn haren strijkt. Ze knikken beiden instemmend, voor ze zich weer concentreren op het hem plezieren.

13. ‘En?’ vraagt Joppe zenuwachtig, maar nieuwsgierig. Jasmine schudt verontschuldigend haar hoofd. ‘We hebben toch zeker tienduizend meer nodig.’ mompelt ze dan terwijl ze met samengeknepen ogen naar het computerscherm staart. Roddellaan 25

14. ‘Tienduizend?!’ Ontmoedigt zakt hij op de bank neer en schopt in de lucht. ‘Dat duurt misschien wel een jaar.’ mokt hij dan, het huilen duidelijk nader dan het lachen.

15. ‘Bertje?!’ klinkt een indringende, schrille stem van beneden. Geïrriteerd rolt Wilbert met zijn ogen en roept dan een “Ja”. Hij hoort haar voetstappen echter al op de trap en klikt daarom snel de site die hij aan het bekijken was weg. Madurodam-straat 223

16. ‘Wat wil je eten liefje?’ vraagt ze als ze eindelijk naast hem staat en hij al een andere site heeft kunnen openen. ‘Weer druk met onze prachtzaak Bertje?’ vraagt ze enthousiast als ze het strikte stappenplan op zijn scherm ziet.

17. Hij knikt snel, niet uitnodigend haar meer te laten zeggen. ‘Moet je dat nieuwe recept voor die appel-peertaart nog in je computertje zetten, liefje?’ gaat ze met haar hoge stem, die ze opzet wanneer ze enthousiast is, door.

18. Hij schudt snel zijn hoofd, in de hoop dat ze dan weggaat. Ze lijkt de boodschap echter niet te begrijpen en loopt naar zijn bed, dat ze zorgvuldig begint op te maken.

19. Hij zucht, niet luid genoeg om het haar te laten horen, maar wel om zijn opgekropte irritaties naar buiten te laten. Hij hoort een laatste tevreden klopje op zijn laken en draait daarom zijn bureaustoel maar om. ‘Lasagna is wel goed.’ beantwoord hij haar vraag.

20. Geïntrigeerd kijkt Stefano toe hoe Katherina, zijn huishoudster, zorgvuldig al zijn spullen afstoft. Hij kan zich niet indenken wie dat klusje leuker kan laten lijken, - of wie dat pakje leuker zou staan. Opeens kijkt Katherina op, waardoor ze kan zien dat hij naar haar kijkt. Ze glimlacht, en natuurlijk glimlacht hij terug. Hoofdstraat 150

21. Zorgzaam begint ze zijn TV af te stoffen, en probeert er niet voor te gaan staan, maar echt geconcentreerd kan hij al niet meer zijn op zijn beeldscherm. Katherina kijkt opnieuw op, en ziet dat hij haar nog steeds aan staart.

22. ‘Ow,’ mompelt ze blozend. ‘moet ik, je weet wel, ergens anders verder gaan?’ vraagt ze snel. Hij knikt van nee, en laat zijn onweerstaanbare lach weer zien. ‘Je mag wel even pauze houden.’ Zegt hij dan terwijl hij naast zich op de bank klopt. ‘Ow, nou, ik ben bijna klaar, dus..’

23. Verder kan ze niet komen, want hij heeft haar al bij haar onderarm vast en trekt haar richting de bank, waardoor ze gedwongen is te gaan zitten. ‘Dat pakje staat je leuk.’ Zegt hij dan opnieuw met die glimlach.

24. ‘Ow,’ opnieuw bloost ze, en laat een zenuwachtige giechel uit haar mond ontsnappen. Langzaam buigt hij zich naar haar toe, en al snel vinden zijn lippen die van haar. Even klinkt er nog een klein kreetje, maar dan geeft ze zich helemaal aan hem over.

25. Al snel staan ze midden op de trap stil, hun pogingen om al stommelend boven te komen even stakend. Lachend kijken ze elkaar aan, en nog even kijkt Stefano naar het hoopje kleren dat zich onder aan de trap gevestigd heeft. Dan neemt hij haar mee het laatste stukje trap op, om er nog een gezellige middag van te maken.

26. Met een schuin hoofd staart Nina in de spiegel. In haar hand houdt ze een sigaret geklemd, en na een kort trekje te hebben genomen blaast ze kleine rookwolkjes naar haar spiegelbeeld. Hoofdstraat 170

27. Opeens vliegt de deur open, en meteen begint Dina hysterisch te hoesten. ‘Verdomme!’ roept ze al kuchend en met haar hand wapperend, waardoor Nina met haar ogen rolt. ‘Je zou godverdomme stoppen Nina!’ weet ze er uit te persen voor ze opnieuw begint te kuchen.

28. ‘Ja, whatever.’ Opnieuw rolt ze met haar ogen, en neemt expres nog een trekje. ‘Nina! Dit is niet jou huis oké? Je deelt het met mij, en ik, als je huisgenoot en zus, eis dat je stopt met roken.’ Kwaad kijkt Dina nog steeds met haar handen wapperend naar haar zusje.

29. ‘Blablabla, you’re boring me, kun je nu mijn kamer uit gaan, ik ben bezig.’ Even trekt Dina’s gezicht kwaad samen, maar dan slaat ze de deur met een klap dicht, en laat ze Nina weer alleen met haar spiegelbeeld.

30. Na zichzelf nog even geïnspecteerd te hebben, opent ze de deur naar het balkon en trapt daar haar sigaret uit. Even kijkt ze een beetje van zich af, tot haar oog op Stefano’s huis valt. Een lachje verschijnt op haar gezicht, en snel loopt ze haar kamer weer in om zich aan te kleden.

31. Slechts een halfuur later tikken haar hakken op de tegels, terwijl ze vastberaden op de voordeur van Stefano af loopt. Slaperig opent hij de deur, en meteen kijkt hij haar lachend aan. Zonder iets te zeggen loopt ze bij hem binnen, om Dina’s gezeik even te vergeten.

32. ‘Misschien moeten we eens uit eten gaan.’ Mompelt Cecile vanachter de krant tegen Herman. ‘Hmm?’ Verstrooid kijkt hij op van de TV. ‘Met Marie, en haar gezin, zou dat niet leuk zijn?’ probeert ze vrolijk. Midlaan 70

33. ‘Zou kunnen,’ is het ongeboeide antwoord. Even kijkt ze haar man kwaad aan, maar hij is alweer te geconcentreerd om het te merken, en dus verdiept ze zich weer in de krant.

34. Verlangend staart Cora vanaf het opstapje bij haar voordeur richting het huis van haar man, of ex-man. Ze had eigenlijk geen idee wat er van hem geworden was sinds haar verdwijning, maar ze wist wel dat hij nu oud moest zijn, en mogelijk hertrouwd. Lommerlaan 35

35. Die gedachte maakt haar verdrietig, zelfs al had ze nooit écht van hem gehouden. Maar alleen het idee dat hij al jaren een ander over de vloer heeft lopen, die voor háar kinderen zorgt, beangstigd haar.

36. Het liefst zou ze naar ze teruggaan, maar zou hun veiligheid dan wel gegarandeerd zijn? Ze had geen flauw idee wat er met haar en haar gezin zou gebeuren als Stefano, of een van zijn vriendjes, te weten kwam dat ze was weggekomen.

37. En daar zouden ze maar al te snel achter komen als ze na die elf jaar opeens terug was – het zou het nieuws van de dag, week en misschien wel maand zijn. Nee, het was beter als ze hier bleef, het ging toch goed zoals het ging? En toch…

38. ‘Fuck, fack, fuck, verdomme, kut,’ met tranen in haar ogen vloekt Wendy van zich af. De hele morgen had ze al niks anders gedaan dan vloeken, dus de middag kon ze er nog best mee verder gaan. Lommerlaan 55

39. Bedroefd legt ze haar hand op haar buik, die aanzienlijk dikker is geworden. Ze had de laatste tijd dan wel gevoeld dat er iets aan de hand was, maar ze had toch echt gehoopt dat het een griepje was.

40. Helaas stond het geluk blijkbaar nog steeds –na al die jaren- niet aan haar kant. Een traan drupt op haar uitstekende buik. ‘Ow,’ bedroefd haalt ze haar neus op. ‘Ik weet dat het niet jou schuld is, kleine.’ Voor een uur laat ze zichzelf opgesloten in haar kamer, alleen maar met haar hand over haar buik wrijvend. Tot Douwe opeens op haar deur klopt.

41. ‘Mam, ik ben thuis..’ Ze hoort meer dan zijn voetstappen, en weet dat Angela met hem mee uit school is gekomen. Het blijft even stil, maar dan gaat zijn kamerdeur open, en sterven de twee stemmen weg.

42. ‘Ik ben blij dat je er bent.’ Glimlachend kijkt Douwe Angela aan. ‘Oh mijn god, ik ook. Ik word helemaal gek thuis.’ Zucht ze geërgerd.

43. ‘Thuis is het alleen maar Lotte, Lotte, Lotte! Ík ben de goede dochter, ík zou geliefd moeten zijn, maar Lotte is zo irritant aanwezig dat ze mij gewoon vergeten. Gelukkig ben ik nu hier.’ Voegt ze er zachtjes aan toe voor ze bij hem op schoot klimt en aan zijn shirt begint te trekken.

44. ‘Angela,’ mompelt hij met dichtgeknepen ogen. ‘Huhm?’ verstoord kijkt ze op. ‘Kunnen we niet gewoon even, praten? Ik heb je zoveel te vertellen. Mam is alleen bezig met Bastiaan en-’ Als hij haar gezicht ziet, stopt hij.

45. ‘Wat?’ ‘Ik ben hier verdomme voor mijn lol Douwe!’ schreeuwt ze kwaad. ‘Ik zit je net te vertellen hoe verdomd kut het thuis is, ga jij een beetje over je eigen problemen tegen me aan lopen zeiken!

46. Denk je dat ik daar op zit te wachten ofzo?’ Ze is vlug overeind gekomen en staat nu kwaad naast zijn bed. Na hem nog een vernietigende blik te hebben toegeworpen, grist ze haar ballerina’s van de grond en stormt de deur uit.

47. Met samengeknepen ogen staart Daan naar zijn doek. ‘Perfect,’ mompelt hij terwijl hij langzaam zijn palet laat zakken. Hij loopt achteruit, tot hij de bank tegen zijn schenen voelt, en zakt neer. Tevreden staart hij naar het schilderij. ‘Perfect,’ fluistert hij opnieuw, terwijl Alexandra’s gezicht hem vanaf het doek glimlachend aan kijkt. Hoofdstraat 195

48. ‘Is mama boos?’ Angstig kijkt Loesje haar vader aan, terwijl hij haar deken nog iets dichter om haar heen stopt. ‘Nee joh,’ antwoord hij bemoedigend, voor hij een kus op haar voorhoofd plant. ‘Ga je daar nou maar geen zorgen om maken, en lekker slapen.’ Fluistert hij terwijl hij naar de deur loopt, en het licht uit doet. Lommerlaan 95

49. Echter, wanneer hij richting de woonkamer loopt, wordt hij onrustig. Jennifer deed de laatste tijd wel degelijk afstandelijk, en leek sneller boos dan normaal. Hij wist niet of het aan hun recente verhuizing van de stad naar hier lag, of erger, aan hem. Oh God, hoe hij hoopte op dat eerste. Hij gunde haar alle tijd om te bedaren, en hoopte dat ze het niet al te snel zat zou worden.

50. Want wanneer ze het zat zou zijn, wist hij, zou ze hém zat zijn. Het was immers zijn idee geweest hier naar toe te verhuizen, met als doel een betere opgroeiomgeving voor Loesje. Het lood zakt hem in de schoenen terwijl hij naast haar op de bank gaat zitten, en ze niks zegt.

51. ‘What the..’ geïrriteerd probeert Lotte haar t-shirt goed te trekken, maar het lijkt gekrompen. ‘Mam?!’ kwaad trekt ze haar shirt weer over haar hoofd, en bekijkt het met half samengeknepen ogen. Simlaan 215

52. ‘MAM?!’ roept ze nog eens geërgerd. Wanneer ze geen reactie krijgt, loopt ze in haar ondergoed de gang op, met haar t-shirt in haar hand geklemd. Ze stormt de trap af, en vind haar moeder in de keuken.

53. ‘Wat heb je met mijn shirt gedaan?’ tiert ze woedend als haar moeder zich verbaasd omdraait. Even is het stil, terwijl haar moeder het shirt bekijkt. ‘Daar lijkt toch zeker niks mis mee Lot?’ zucht Marie-Louise.

54. ‘Jawel, hij past niet meer! Je hebt hem te warm gewassen, hij is gekrompen!’ ratelt ze kwaad. ‘Ik weet heus wel hoe ik een shirt moet wassen,’ antwoord haar moeder geïrriteerd.

55. ‘Waarschijnlijk was het Katherina.’ wuift ze het dan weg. De woede borrelt in Lotte op, haar moeder mocht de schuld dan wel naar hun huishoudster verschuiven, ze had nú iemand nodig die dit op ging lossen. Opnieuw kijkt haar moeder naar het shirt.

56. ‘Er lijkt serieus niks mis mee Lotte,’ zegt ze nog eens, alsof dat de zaak er beter op maakt. ‘Misschien moet je zus het is eens passen? Angela!’ Meteen klinken er haastige voetstappen op de trap, en haar zus komt de keuken in getrippeld.

57. ‘Wat is er mam?’ zoetjes staart Angela haar moeder aan, en werpt even een vernietigende blik op Lotte, die nog altijd in haar ondergoed staat. ‘Pas jij dat shirt van Lotte is, ze beweert dat het is gekrompen.’

58. Ontzet staart Lotte haar moeder aan, en drukt haar t-shirt tegen zich aan. ‘Ik wíl helemaal niet dat Angela het past, het is mijn líevelings shirt.’ Roept ze kwaad. ‘Zij mag het niet aan,’ voegt ze er nog eens aan toe, met een kwade blik op Angela.

59. ‘Och, Lotte, jullie hebben dezelfde maat, als Angela het ook niet past, dán zal ik je geld geven om een nieuwe te kopen.’ ‘Maar ik wíl geen nieuwe, en ik wil al helemaal niet dat Angela het aantrekt.’ Kwaad draait ze zich om, en stormt de trap weer op. Niemand hier begreep ook een zak van haar.

60. ‘Stefano,’ Alexandra knipt in haar vingers om zijn aandacht te trekken. ‘We moeten écht die datum bespreken, we kunnen het niet voor eeuwig uitstellen.’ Met opgetrokken wenkbrauw kijkt ze hem aan, als hij afwezig knikt. ‘Weetje,’ grijnzend trekt hij haar iets naar zich toe. Simlaan 165

61. Als we die datum nou is een andere keer bespreken, en vandaag wat lol gaan hebben?’ Zijn handen glijden naar haar kont, terwijl hij zoenen in haar nek drukt. Geïrriteerd duwt ze hem van zich af.

62. ‘Je weet dat ik daar nog niet klaar voor ben,’ bloost ze dan. ‘En zonder trouwdatum kunnen we ook niet verder met deze relatie.’ Voegt ze er kwaad aan toe, terwijl ze de agenda dichterbij schuift.

63. Stefano zucht, en staart naar de agenda. Lukraak wijst hij op een datum. ‘Dan?’ mompelt hij ongeïnteresseerd. ‘Wat?! Nee, Stefano,’ ongelovig kijkt ze hem aan.

64. ‘Dan is mijn oom jarig.’ Ze wijst hem op de naam, met daarom heen een ballonnetje. ‘Ah, tuurlijk,’ vermoeid legt Stefano zijn hoofd in zijn handen. ‘Het probleem met jou is alleen, dat er op élke dag wel iets aan de hand is.’ Hij staat op, en grist zijn jas van het bed. ‘We bespreken het wel een andere keer.’