transcripcion del audio akuo athenaze 4

1. 4. ΠΡΟΣ ΤΗΙ ΚΡΗΝΗΙ
Palabras nuevas
πῶς γὰρ οὔ = ¿cómo no?, ¡por supuesto!
Estructuras gramaticales
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
ἡ κρήνη /τὴν κρήνην, τῆς κρήνης, τῇ κρήνῃ
ἡ οἱκία/ τὴν οἰκίαν, τῆς οίκίας, τῇ οἰκίᾳ
ἡ θύρα/τὴν θύραν, τῆς θύρας, τῇ θύρᾳ
ἡ θάλαττα/τὴν θάλατταν, τῆς θαλλάττης, τῇ θαλάττῃ
ἡ ὁδός/ τὴν ὁδόν, τῆς ὁδοῦ, τῇ ὁδῷ.
ὁ δεσπότης/τὸν δεσπότην, τοῦ δεσπότου, τῷ δεσπότῃ
ἐθέλειν +infinitivo.
ὡς + adjetivo, adverbio.
ὅσος, ὅση, ὅσον (τὸ πλῆθος)
ἡ ἐν τῇ ἀγορᾷ οἰκία = οἱ οἱκία ἡ ἐν τῇ ἀγορᾷ
τα παιδία παίζει.
πρὸς τὴν κρήνην / πρὸς τῇ κρήνῃ
μετὰ τὴν κόρην / μετὰ τῆς κόρης
οὕτω...ὥστε
NOTAS:
•
En esta primera parte (la lección es tan larga como las tres anteriores juntas) practicamos el
singular de los sustantivos femeninos, que forman la llamada primera declinación. Estos se
clasifican en tres grupos, que sólo se diferencian en el singular (1. los terminados en -η. 2. los
terminados en -ρα y en -ία 3.el resto). Oído al baile del acento en los del tercer tipo. Aparecen
también un femenino en -ος (ὁδός) y un masculino de la primera declinación (δεσπότης).
•
Aunque los adjetivos femeninos se declinan igual que los sustantivos, hay que tener cuidado con
algunos que tienen una forma común para los dos géneros. Muchos de ellos empiezan con α
privativa, como los que nos aparecen en esta lección: ἄοκνος (α +ὄκνος, sin cansancio>
incansable), ἀργός (α+ἔργον, sin trabajo> vago). Consulta los ejemplos 13-15. De nuevo,
atención a los saltos del acento entre géneros (ἄθλιος /ἀθλία, αἴτιος/ αἰτία, etc)
•
El verbo ἐθέλειν, que suele traducirse por querer, tiene un sentido más cercano a la expresión ἐν
νῷ ἔχειν (tener en mente) y ya en griego clásico forma una perífrasis con valor de futuro volitivo.
Es bien sabido que esta forma ha dado el futuro del griego moderno (θέλει γράψειν > θα γράψει)
similar a otros idiomas (he will go, donde will = voluntad) y exactamente igual a la perífrasis de
nuestros clásicos querer + infinitivo; sólo hay que pensar en aquel famoso En un lugar de la
Mancha de cuyo nombre no quiero acordarme (=cuyo nombre no voy a mencionar, no tengo
intención de mencionar).
14

2. •
ὅσον τὸ πλῆθος ¡Qué multitud!
ὡς καλός. ¡Qué guapo!
La primera estructura responde a πόσος, va con sustantivos e indica cantidad (¡Qué cantidad de
gente hay!). La segunda reponde a ποῖος, va con adjetivos o adverbios e indica intensidad
(¡Cómo es de guapo!). Recuerda colocar el artículo en la primera. Ya hemos visto que en griego
no hay signo de exclamación.
•
ἡ ἐν τῇ ἀγορᾷ οἰκία = οἱ οἱκία ἡ ἐν τῇ ἀγορᾷ. Hemos visto sintagmas del estilo ὁ καλὸς ἄνθρωπος
= ὁ ἄνθρωπος ὁ καλός. Esto es lo mismo, sólo que con un sintagma preposicional: todo adjetivo o
elemento cumpliendo la función de un adjetivo -como en este caso- con artículo cumple una
función atributiva (lo califica).
•
Se sigue insistiendo en los usos de μέν, δέ, μὲν...δὲ (que, recordemos, no es la suma de μὲν más
δὲ ) γάρ, οὖν, así como en el uso adverbial de καί (=también), casí más común que su uso
copulativo (y).
1
Α. ὁ μὲν κλῆρος μεγάς, ἡ δ᾿ ἀγορὰ μικρά εστιν.
Β. μικρὰ μὲν ἡ άγορά, καλὴ δέ.
2
Α. βλέπεις τὴν μικρὰν ἀγοράν, ὦ δοῦλε;
Β. βλέπω αὐτήν, οὐ μακρὰν τῆς οἰκίας ἐστίν.
3
Α. ἆρα καὶ τὴν μεγάλην οἰκίαν βλέπεις, ὦ δέσποτα;
Β. αὐτήν βλέπω, πῶς γὰρ οὔ;
4
Α. βλέπεις καὶ σὺ ὑδρίαν;
Β. ἆρα τὴν πρὸς τῇ θύρᾳ ὑδρίαν λέγεις; Βλέπω καὶ ἀυτήν.
5
Α. λάμβανε οὖν τὴν ὑδρίαν καὶ καὶ σπεῦδε πρὸς τὴν κρήνην.
Β. ποῦ ἐστιν ἡ κρήνη;
A. οὐ μακρὰν τῆς κώμης.
Β. ποία δ᾿ ἐστὶν ἡ κρήνη;
Α. μικρὰ μέν, ἱκανὴ δὲ τοῖς ἀγροίκοις.
6
Α. ἐγὼ μὲν οὖν προσχωρῶ πρὸς τὴν κρήνην, σὺ δὲ τί ποιεῖς;
Β. μένω ἐν τῇ κώμῃ, μάλα γάρ κάμνω.
7
Α. τίς προσχωρεῖ τῇ κρήνῃ;
Β. γυνή τις ὀνόμαντι Μυρρίνη προσχωρεῖ τῇ κρήνῃ.
8
Α. τίς δ᾿ ἀκολουθεῖ τῇ γυναικί;
Β. κόρη τις τῇ Μυρρίνῃ ἀκολουθεῖ.
9
Α. τίς ἐστιν ἡ κόρη;
Β. Μέλιττά ἐστιν ἡ κόρη. ἡ Μέλιττα θυγάτηρ ἐστι τῆς Μυρρίνης.
10
Α. ἰδού, ἄλλη γυνὴ μετὰ τὴν Μυρρίνην καὶ τὴν Μέλιτταν βαδίζει.
Β. Φαίδρα ἐστιν ὄνομα αὐτῇ. καὶ ἡ Φαίδρα πρὸς τὴν κρήνην προσχωρεῖ.
11
Α. Βλέπεις τῆν μικρὰν κόρην; ἡ δὲ 1τῇ Φαίδρᾳ βραδεώς ἀκολουθεῖ.
Β. βλέπω αὐτήν. ὄνομα αὐτῇ Ἐλένη.
15

3. Α. βραδέως βαδίζει ἡ Ἑλένη, φέρει γὰρ μεγάλην ὑδρίαν.
12
Α. ἆρα ἡ Ἑλένη θυγάτηρ ἐστὶ τῆς Φαίδρας;
Β. οὐ θυγάτηρ ἀλλὰ δούλη ἐστὶ τῆς Φαίδρας. ἡ οῦν Φαίδρα δέσποινά ἐστι τῆς Ἑλένης.
13
Α. καλὴ κόρη ἡ δούλη.
Β. καλὴ μέν, ἀργὸς δέ.
14
Α. μικρὰ γυνὴ ἡ δέσποινα.
Β. μικρὰ μέν, ἄοκνος δέ.
15
Α. ἡ μὲν οὖν δέσποινα ἄοκνος, ἡ δὲ δούλη ἀργός ἐστιν.
Β. οὕτως ἔχει ἀεί· ἡ μὲν ἀργὸς δούλη ἀεὶ φλυαρεῖ οὔδ᾿ ακούει τῆς δεσποίνης, ἡ δὲ δέσποινα τὸν
ἀργὸν δούλην κολάζει.
16
Α. ἀεὶ οὖν χαλεπή ἐστιν ἡ Φαίδρα πρὸς τὴν δούλην. ἡ δὲ2 τί λέγει;
Β. ἀεὶ στενάζει ἡ ἀθλία καὶ λέγει ὅτι οὐκ αὐτὴ αἰτία3 ἐστιν, ἀλλ᾿ ἡ ὐδρία· μεγάλη γάρ ἐστιν.
Α. φεῦ τῆς ἀργοῦ δούλης.
Β. φεῦ τῆς ἀόκνου δεσποίνης.
17
Α. τί ἐν νῷ ἔχει ὁ νεανίας;
Β. ὁ νεανίας ἐθέλει τὰ πρόβατα θεραπεύειν.
Α. ὡς καλά ἐστι τὰ πρόβατα τὰ τοῦ Φιλίππου.
18
Α. τί ἐν νῷ ἔχουσιν ἡ Μυρρίνη καὶ ἡ Μέλιττα;
Β. ἡ Μυρρίνη καὶ ἡ Μέλιττα ἐθέλουσιν οἴκαδε ἐπανιέναι καὶ τῷ δεσπότῃ τὸ δεῖπνον
παρασκεύαζειν.
Α. ὡς χαλεπός ἐστιν ὁ δεσπότης, εἰ μὴ δειπνεῖ.
19
Α. τί ἐν νῷ ἔχετε, ὦ φίλοι;
Β. ἐθέλομεν τῇ θαλάττῃ προσχωρεῖν.
Α. ὡς καλὴ ἡ θάλαττα ἡ παρὰ τὰς Ἀθήνας.
20
Α. τίς ἐστιν ὁ ἀνὴρ ὁ ἐν τῷ μεγάλῳ ἐργαστηρίῳ;
Β. ἀγνοῶ τὸν ἄνδρα.
A. καὶ ἐγὼ τὸ ὄνομα τοῦ ἀνδρὸς ἀγνοῶ, ἀλλ᾿ ὡς ἰσχυρὸς καὶ καλός ἐστιν.
21
Α. τίς ἐστιν ἡ γυνὴ ἡ πρὸς τῷ καπηλείῳ;
Β. ἀγνοῶ τὴν γυναῖκα.
A. καὶ ἐγὼ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς ἀγνοῶ, ὡς δ᾿ ἰσχυρὰ καὶ καλή ἐστιν.
22
Α. τίς ἐστιν τὸ παιδίον τὸ ἐν τῇ ὁδῷ;
Β. ἀγνοῶ τὸ παιδίον.
A. καὶ ἐγὼ τὸ ὄνομα τοῦ παιδίου ἀγνοῶ, ὡς δ᾿ ἰσχυρὸν καὶ καλόν ἐστιν.
23
Α. τίς ἐστιν ἡ ∆ικαιοπόλιδος θυγάτηρ;
Β. ἀγνοῶ τὴν ∆ικαιοπόλιδος θυγατέρα.
Α. καὶ ἐγὼ τὸ ὄνομα τῆς θυγατρὸς ἀγνοῶ. ὡς σπανίως εἰς ἄστυ βαδίζει.
24
Α. ποῖ εἰσέρχῃ, ὦ Φίλιππε;
Β. εἰς τὴν οἰκίαν εἰσέρχομαι.
1ἡ δὲ... ella (la chica) Al principio de frase se puede utilizar el articulo como pronombre, siempre que el
nombre al que sustituye haya aparecido en la frase anterior en un caso oblicuo (= todos menos el nominativo)
2 ver nota 1
3 αἰτία femenino de αἴτιος. No confundir con ἡ αἰτία
16

4. 25
Α. τί βλέπεις ἐν τῇ οἰκίᾳ;
Β. τράπεζαν βλέπω μικρὰν μέν, καλὴν δέ.
26
Α. ἐπὶ δὲ τῇ τραπέζῃ τί βλέπεις;
Β. ἐπὶ τῇ τραπέζῃ ὑδρίαν βλέπω.
27
Α. ἐν δὲ τῇ ὑδρίᾳ τί ἔνεστι;
Β. ὕδωρ ἔνεστιν ἐν τῇ ὑδρίᾳ.
28
Α. ποῖ ἄγει ἡ μικρὰ ὁδός;
Β. ἡ μικρὰ ὁδός πρὸς τὴν κώμην ἄγει.
29
Α. ἰδοὺ τὰ πρόβατα τὴν ὁδὸν διαπερᾷ.
Β. τὰ μὲν πρόβατα τὴν ὁδὸν διαπερᾷ, τὰ δὲ παιδία πρὸς αὐτῇ μένει.
30
Α. ὅσον τὸ τῶν ἀνθρώπων πλῆθος.
Β. ναί, πολλοὶ ἄνθρωποι ἐν τοῖς ὁδοῖς βαδίζουσιν.
31
Α. ὅσοι οἱ ἄγγελοί.
Β. ναί, πολλοὶ ἄγγελοι ἥκουσιν ἀπὸ τοῦ ἄστεως.
32
Α. ὅσα τὰ παιδία.
Β. ναί, πολλὰ παιδία ἐν τῇ κώμῃ μένει.
33
Α. οἱ αυτουργοὶ πρὸς τῷ ἀγρῷ δειπνοῦσιν.
Β. νῦν μὲν δειπνοῦσιν, μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον αὖθις πονοῦσιν.
34
Α. οἱ γεωργοὶ ἐν τῷ κλήρῳ πονοῦσιν.
Β. νῦν μὲν πονοῦσιν, μετὰ δὲ τὸν πόνον οἴκαδε βαδίζουσιν.
35
Α. οἱ Ἀθηναῖοι ἑορτὴν ἄγουσιν.
Β. νῦν μὲν ἑορτὴν ἄγουσιν, μετὰ δὲ τὴν ἑορτὴν πονοῦσιν.
36
Α. ἡ Μυρρίνη εἰς τὸ καπηλεῖον εἰσέρχεται.
Β. ἰδού, μετὰ τὴν Μυρίνην καὶ ἡ Μέλιττα εἰσέρχεται.
37
Α. οἱ δοῦλοι πρὸς τὸ ἄστυ προσχωροῦσιν.
Β. ἰδού, μετὰ τοὺς δούλους καὶ ὁ Φίλιππος προσχωρεῖ.
38
Α. μετὰ τίνος σπεῦδει ὁ Φίλιππος πρὸς τὸν κλῆρον;
Β. μετὰ τοῦ πατρὸς σπεῦδει ὁ Φίλιππος πρὸς τὸν κλῆρον.
39
Α. μετὰ τίνος σπείρει τὸ σπέρμα ὁ ∆ικαιόπολις;
Β. μετὰ τοὺ Ξανθίου σπείρει τὸ σπέρμα ὁ ∆ικαιόπολις.
40
Α. μετὰ τίνων παίζει ἡ κόρη ἐν τῇ ὁδῷ;
Β. μετὰ τῶν παιδίων παίζει ἐν τῇ ὁδῷ ἡ κόρη.
41
Α. μετὰ τίνων χόρτον παρέχει τοῖς προβάτοις ὁ νεανίας;
Β. μετὰ τῶν γεωργῶν τοῖς προβάτοις χόρτον παρέχει ὁ νεανίας.
42
Α. ἆρα βλέπεις τὴν ἐν τῇ ἀγορᾷ κρήνην;
Β. βλέπω ἔγωγε τὴν κρήνην τὴν ἐν τῇ ἀγορᾷ, μεστὴ γάρ ἐστι γυναικῶν καὶ ἀνδρῶν.
43
Α. ὁ Φίλιππος ἐν τῷ αὐλίῳ ἔωθεν πονεῖ. ἐξαίφνης δὲ τοῦ πατρὸς ἀκούει καὶ «ἰδού» φησὶν
«καλεῖ με ὁ πατήρ.» αὖθις δ᾿ ἀκούει τοῦ ἀνδρὸς καὶ «οὐκ ἐμέ» φησὶν «ἀλλὰ τὸν Ξανθίαν καλεῖ,
οὐ γὰρ πρὸς ἐμὲ αλλὰ προς τὸν δοῦλον προσχωρεῖ.»
44
Α. τίς θεραπεύει τὰ δένδρα τὰ ἐν τῷ κλήρῳ;
17

5. Β. οἱ ἄγροικοι θεραπεύουσιν αὐτά.
45
Α. ὁ δὲ δοῦλος τί ποεῖ, ἐν ᾦ οἱ ἄγροικοι πονοῦσιν;
Β. ὕπο μεγάλῳ δένδρῳ καθεύδει.
Α. ὥς ἀργός ἐστιν ὁ ἀνήρ.
46
Α. ὁ δεσπότης τῷ δούλῳ προσχωρεῖ καὶ κελεύει αὐτὸν ἑαυτὸν αἴρειν καὶ μετὰ τῶν ἀγροίκων
πονεῖν. ὁ δὲ4 οὐκ ἀκούει τοῦ δεσπότου οὐδὲ αἴρει ἑαυτόν.
Β. λέγω σοι αὖθις, ὥς ἀργὸς ὁ δοῦλος.
47
Α. ἡ κόρη τὴν ἀγορᾶν διαπερᾷ, ἀποχωρεῖ γὰρ ἀπὸ τῆς κώμης πρὸς τὴν κρήνην.
Β. τὶ δ᾿ ἐθέλει ποιεῖν ἐν τῇ κρήνῃ;
Α. καιρόν ἐστιν τὴν ὑδρίαν γεμίζειν.
48
Β. μετὰ δὲ τὰ ἔργα τί μέλλει ποιεῖν ἡ κόρη;
Α. οἴκαδε ἐπανέρχεται, ἐθέλει γὰρ μετὰ τῶν ἄλλων ἡλίκων παίζειν.
49
Α. ἆρα βαδίζει καὶ ἡ μήτηρ μετὰ τῆς κόρης;
Β. οὐδαμῶς, οὐδὲ ἐκ τῆς οἰκίας ἐκβαίνει, νῦν γὰρ τὰ κατ᾿ οἶκον ποιεῖ.
50
Α. ἀλλ᾿ ἤδη ἥκει ἡ κόρη πρὸς τὴν κρήνην.
Β. πῶς γὰρ οὔ; οὐ μακρὰν τῆς κώμης ἡ κρήνη.
51
Α. ἄλλαι γυναῖκες πρὸς τῇ κρήνῃ λαλοῦσιν.
Β. μὴ φλυαρεῖτε, ὦ γυναικες, καιρὸν γάρ ἐστι πονεῖν.
Α. μὴ χαλεπὸς ἴσθι, ὦ φίλε. ἐν ᾦ γὰρ λαλοῦσιν, τὴν ὑδρίαν γεμίζουσιν.
Β. καὶ ἡ κόρη μέλλει γεμίζειν τὴν ὑδρίαν.
52
Α. ὡς καλὴ ἡ ἑορτὴ ἡ ἐν ταῖς Ἀθήναις.
Β. οὕτω καλή ἐστιν ἡ ἑορτή, ὥστε πάντες προς τὸ ἄστυ βαδίζειν ἐθέλουσιν.
Α. καὶ ἐγὼ ἐθέλω τὴν ἑορτὴν θεωρεῖν.
53
Α. ὡς χαλεπή ἐστίν ἡ δέσποινα.
Β. οὕτω χαλεπή ἐστιν, ὥστε οἱ δοῦλοι οὐ τολμοῦσιν οὐδὲ ὀλίγον χρόνον ἡσυχάζειν.
54
Α. ὦ ἀθλία δούλη, μὴ φλυάρει ἀλλὰ σπεῦδε.
--- ἀλλ᾿ οὐδὲν ἧττον ἡ δούλη ἐπὶ μεγάλῳ λίθῳ καθίζει.
55
Α. ὦ δέσποινα, μὴ χαλεπὴ ἴσθι.
--- ἀλλ᾿ οὐδὲν ἧττον ἡ δέσποινα τῇ κόρῃ ἀγανακτεῖ.
56
Α. ὦ κατάρατε δοῦλε, μὴ κάθευδε.
--- ὅμως δὲ ὁ δοῦλος ἐν τῳ οἴκῳ μένει.
57
Α. μὴ φλυαρεῖτε, ὦ γυναικες.
--- ὅμως δὲ αἱ γυναῖκες ἀλλήλαις διαλέγονται.
4 ver nota 1.
18