4. «Բարև, մարդ:
Եթե դու չես մոռացել, որ մենք տասնհինգ
տարի առաջ նույն դպրոցն ենք ավարտել,
եկող շաբաթ, կիրակի օրը արի մեր
դպրոցի մոտ…»
5. Իզուր է թվում, թե հեշտ է հիշել
մանկությունը: Տարիներ հետո մարդիկ
ոչ այնքան հիշում են մանկությունը,
որքան հորինում են, մոտավորապես
նման, մոտավորապես իրենցը :
6. իրականը, ինչ մտածում են: Առհասարակ, եթե
մարդկանց հոգիները մերկացնես, իրար շատ նման
կլինեն. նրանք մոտավորապես նույն բանն են սիրում,
նույն հաճույքներն են ուզում: Ուրիշների առաջ
մարդիկ այդ ամենը թաքցնում են, ձևացնում,
դիվանագիտություն խաղում:
Առհասարակ, եթե հնարավոր լիներ
կինոապարատով նկարահանել
մարդու մտքերը ինչ հետաքրքիր
բան կստացվեր` կողք կողքի, իրար
հետևից, ինչ տարբեր բաներ
կլինեին: Ըստ այդ կինոնկարների`
մարդիկ իրար շատ նման կլինեին,
որովհետև դա կլիներ
9. «Հասմիկ ջան, ներող եղիր, որ
երկու օր ավել ապրեցի: Նրա
համար ապրեցի, որ իմանան,
որ դու անմեղ էիր»:
10. Ի՞նչ տարբերություն ապրած և
չապրած տարիների մեջ, ի՞նչ
տարբերություն այս օդի, ծաղիկների,
ջրերի, փողոցի ու աշխարհի համար`
դո՞ւ ես, թե՞ մեկ ուրիշը:
11. Խմել և քնել- երկուսն էլ փախուստ
են կյանքից: Երկրորդն ավելի
էժան է նստում. դա է
տարբերությունը:
12. Մարդկանց պիտի սիրել կենդանի
ժամանակ, նրանց հետ կենդանի
ժամանակ պիտի զգույշ լինել: Երբեք չես
կարող ասել` այն մարդուն, որին այսօր
տեսար կհանդիպես նորից: Զգույշ
պիտի լինել, թե չէ` ում են պետք
ծաղիկներն ու արցունքները:
13. Ամեն մոտիկ մարդու մահով մեռնում է նաև մեր
մի մասը: Բայց ամեն մոտիկ մարդու մահ մեզ
նաև պարտավորեցնում է ապրել նրա չապրած
տարիները, խմել այն գինին, որ նա չհասցրեց
խմել, երևի նաև սիրել ում նա չկարողացավ…
14. «Շատ ծանր ապրեցի ես անցած կյանքս, և մնացածը թեթև
անցնելու ոչ մի հույս չունեմ: Եթե մարդիկ ապրում են ինչպես
ես ...»
«... Քանզի թմրել եմ ծանր մտքերի թունավորումից: Եվ սա է
կյանքս»:
«Լռությունն եմ ես մտերիմ ընտրել, թեկուզև մարդկանց
ներկայության մեջ»:
« Եվ այսպես, կյանքը ինձ դատապարտեց կենդանի մահվան»:
18. -Բաբելն ասում էր, թե
մարդ ամբողջ կյանքում
հիգ-վեց գիրք պիտի
կարդա: Լավ գրող է
Բաբելը:
-Հինգ-վեցը քիչ է:
-Չվերջացրի,-ասաց
Լևոնը,-….բայց այդ հինգ-
վեցը ընտրելու համար
պիտի առնվազն քսան-
քսանհինգ հազար կտոր
կարդա…
19. Դեմքերը...
Դեմքը ե՞րբ է
եղել բաց
այբբենարան,
որ նայես ու
կարդաս
հոգին....
Դեմքը միշտ էլ
պատահաբար
ստացած նվեր
է...
