1. Β Α Ρ Β Α Ρ Α Σ Π Υ Ρ Ο Υ Λ Η
V A R V A R A S P I RO U L I
ΧΩΡΟΙ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝ / SPACES OF PLACES
Eπιμέλεια Εμμανουήλ Μαυρομμάτης
Curator Emmanuel Mavrommatis
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016 FEBRUARY 2016
αγκάθι- kartάλοs gallery agathi-kartalos

2. Η αρχική ιδέα της Βαρβάρας Σπυρούλη, την οποία είχα
σχολιάσει σε μια εκτεταμένη ανάλυση το 1996, [1]
ήταν η προσαρμογή ενός επιλεγμένου συστήματος
στις εκάστοτε καταστάσεις με τις οποίες θα μπορούσε
να διασυνδεθεί. Η προσαρμογή ήταν η κύρια ιδέα:
ήταν συρμάτινα πλέγματα μιας επιλεγμένης κάθε
φορά διαφορετικής δομής που είχαν την ιδιότητα
να επωμίζονται και να υποδύονται τις κάθε φορά
νέες καταστάσεις ως προς τις οποίες λειτουργούσαν.
Επρόκειτο για την επιλογή ενός συστήματος ικανού
να προσαρμόζεται σε διαφορετικές μεταξύ τους
συνθήκες και στο οποίο η κύρια αντιπαράθεση
αφορούσε δύο συντεταγμένες: τη γενικότητα του
συστήματος, να είναι ικανό να προσαρμόζεται στις
διαφορετικές καταστάσεις του εκάστοτε χώρου, και
την ειδικότητα των καταστάσεων, την τοπικότητα
των καταστάσεων, να εξειδικεύουν κάθε φορά,
τη γενικότητα των πολλαπλών λειτουργιών του
συστήματος. Αυτή η ιδέα την ακολούθησε στη ζωή
της ως κανόνας συμπεριφοράς ή ως κανονισμός
εργασίας και εννοούσε ότι η λειτουργία του καλλιτέχνη
συνίσταται στη διεκδίκηση της προσαρμογής της ιδέας
σε ένα καθεστώς συγκεκριμένων συνθηκών τόσο ως
προϋπόθεση για να γίνει μορφή η ιδέα, όσο και για να
αναγνωρίζεται η ίδια στην εκάστοτε εφαρμογή της.
Η επιδιωκόμενη διαφάνεια αποδόθηκε με τη μορφή
πλεγμάτων που πρακτικά ήταν άδειες οργανωτικές
δομές και συνιστούσαν την υπόδειξη του άλλου
από τον εαυτό τους στο οποίο παρέπεμπαν, ως το
επιδεχόμενο να τις συμπληρώσει, να τις γεμίσει με μια
έννοια, με μια εικόνα, με τον λόγο της εγκατάστασής
τους. Τα πλέγματα ήταν οι υποδείξεις μεταβάσεων
σ’ αυτό το οποίο δεν ήταν αυτά τα ίδια, αλλά ήταν ο
Barbara Spirouli’s initial idea, which I had comment-
ed on in an extensive analysis in 1996, was the
adjustment of a selected system on the individual
situations to which it could be connected. The adjust-
ment was the principle idea. It was the wire grids of
the selected and every time different structure that
had the quality of assuming and impersonating the
new situations in relation to which they functioned.
In practice, this was the selection of a system capa-
ble of adjusting to different conditions and in which
the main juxtaposition related to two coordinates:
the generality of the system capable of adjusting to
the different, every time, situations of each space
and the specificity of the situations, the locality of
the situations, to specify, every time, the generality
of the multiple functions of the system. This idea fol-
lowed her throughout her life as a rule of behaviour
or as the regulator of her work and meant that the
function of the artist is to claim the adjustment of
the idea in an regime of specific situations as the
precondition for the idea to become form but also
for the idea to be identifiable in its every application.
The transparency Spirouli pursued was represented
in the form of grids which, in essence, were empty
organisational structures and constituted the sug-
gestion of the other than themselves to which they
referred, as being capable of supplementing them
– of filling them in a sense, with an image, with the
reason for their installation. The grids were the sug-
gestions of the transitions to that which they were
not but were also the reason for which they were
made.
Β Α Ρ Β Α Ρ Α Σ Π Υ Ρ Ο Υ Λ Η
V A R V A R A S P I RO U L I
ΧΩΡΟΙ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝ / SPACES OF PLACES

3. In practice, Barbara Spirouli constructed a system
which follows her in every one of her works and ac-
cording to which the vacant is represented as the
structure and as the form of space and signals
space. This is the absence she herself intended in
her works and about which she later spoke to me in
2006, [...] the passage is to depart from the ma-
terial and move towards something immaterial. […]
[...] The interest is in the materiality that isn’t, […].
These observations, in Barbara’s work, relate to the
concept that the artist made the juxtaposition be-
tween colour which she characterised as the mate-
rial of the work and the planning of the organisation
of the colour from the drawing which she used as a
web, - literally, as the web of the material. The web
organised the material and allocated it in the space:
[…] Colour referred me to materiality and is not the
same as the drawing – the drawing referred me to
the space […]. The interesting thing about this work
is that the use of the drawing as allocation of the
material in space ultimately replaced the material
and incorporated it minimally so that the drawings
in space became a material web, - structures of fine
wires: […] They were wall-mounted, wire construc-
tions that functioned flatly but it was obvious that
as they opened they simultaneously functioned in
space. I had the intuition that one cannot conceive
flatness, work with flatness without space. It is not
exactly a two-dimensional frame. […]. This was the
first outcome of her work; that she brought the vari-
able drawing with its own qualities to space i.e. con-
taining interruptions, raptures. The juxtaposition of
drawings with the drawings in its interior, connect-
ing, in a complex way, its various parts.
The questions however that occurred in 2006, in
the next stage after the 1996 exhibition, were that
even when the drawings had already been altered
into grid structures that functioned without refer-
ences to an initial painted surface of origin and only
λόγος για τον οποίο έγιναν.
Στην πράξη, η Βαρβάρα Σπυρούλη είχε κατασκευάσει
ένα σύστημα, παρόν έκτοτε στην εργασία της, όπου
το άδειο αποδίδεται ως η δομή και ως η μορφή του
χώρου και επισημαίνει τον χώρο. Αυτήν την απουσία
εννοούσε όταν μου έλεγε σε μια συνομιλία μας,
αργότερα, το 2006, [2] ότι […] πέρασμα είναι να
φεύγω από την ύλη και να πηγαίνω σε κάτι άυλο.
[…]. […] Το ενδιαφέρον είναι η υλικότητα που δεν
είναι, […]. Η καλλιτέχνης έκανε την αντιδιαστολή
ανάμεσα στο χρώμα το οποίο και χαρακτήριζε ως
την ύλη της εργασίας και στον προγραμματισμό της
οργάνωσης του χρώματος από το σχέδιο, το οποίο
χρησιμοποίησε ως έναν ιστό, στην κυριολεξία, ως
τον ιστό της ύλης. [3] Ο ιστός τακτοποιούσε την
ύλη και την κατένειμε στον χώρο: […] Το χρώμα με
παρέπεμπε στην υλικότητα και δεν είναι το ίδιο με
το σχέδιο -το σχέδιο με παρέπεμπε στο χώρο. […].
[4] Το ενδιαφέρον αυτής της εργασίας είναι ότι η
χρήση του σχεδίου ως κατανομής της ύλης μέσα
στο χώρο, υποκατέστησε εν τέλει την ύλη και την
ενσωμάτωσε στο ελάχιστο, ώστε τα σχέδια στο χώρο
έγιναν υλικός ιστός, -δομές από λεπτά σύρματα:
[…] Ήταν επίτοιχες, συρμάτινες κατασκευές που
λειτουργούσαν στο επίπεδο, αλλά είναι αυτονόητο
ότι καθώς άνοιγαν, λειτουργούσαν ταυτόχρονα και
στο χώρο. Είχα την αίσθηση ότι δεν μπορείς να
αντιληφθείς το επίπεδο, να δουλέψεις το επίπεδο
χωρίς το χώρο. Δεν είναι ακριβώς ένα δισδιάστατο
τελάρο. […].5 Αυτό ήταν το πρώτο αποτέλεσμα της
εργασίας της, ότι μετέφερε στο χώρο το ευμετάβλητο
σχέδιο με τις δικές του ιδιότητες, δηλαδή να έχει
διακοπές, ρήξεις, αλληλοπαρεμβολές σχεδίων
στα σχέδια στο εσωτερικό του, διασυνδέοντας, με
πολύπλοκο τρόπο, τα μέρη του.
Το ερώτημα όμως που προέκυψε στη συνέχεια, στην
εργασία της το 2006, στο επόμενο στάδιο, ήταν
πώς και όταν ακόμα το σχέδιο είχε ήδη μεταποιηθεί
σε δομές πλεγμάτων που λειτουργούσαν χωρίς
παραπομπές σε μια αρχική ζωγραφική επιφάνεια
προέλευσης (και μόνο πλέον ως προς τις εσωτερικές
τους διασυνδέσεις και ως προς την οπτική αναγνώριση
των κενών ανάμεσά τους), ωστόσο εξακολουθούσε
να λειτουργεί, ως προς αυτά τα ίδια πλέγματα, ο
κοινός σε όλα εξωτερικός τους χώρος: είναι ο χώρος
που περιβάλλει πρακτικά τον εσωτερικό χώρο των
πλεγμάτων,επειδήταπλέγματαδενείναιστοπουθενά,
είναι πάντοτε εκεί, κάπου, σε μια συγκεκριμένη
γεωγραφία,σεένανυπαίθριοχώρο,σεέναδωμάτιο,σε
ένα δημόσιο αρχιτεκτονικό περιβάλλον. Λειτουργούν
σε έναν χώρο. Επιπλέον, η απομάκρυνση από την
κάθετη επιφάνεια (η προέλευση, στην Βαρβάρα
Σπυρούλη, από το ζωγραφικό έργο, από τον τοίχο),
δεν απελευθερώνει από την καταγωγή, επειδή η
οποιαδήποτε γεωγραφία προϋποθέτει εξίσου με την
κάθετη επιφάνεια την οριζόντια επιφάνεια, -την
υποστήριξη του εδάφους. Η λύση της Βαρβάρας ήταν
η αιώρηση: ήταν η λογική αντιμετώπιση της ιδέας
των πλεγμάτων χωρίς τοίχο και χωρίς έδαφος -χωρίς
να ανήκουν σε έναν τοίχο και χωρίς να στηρίζονται
σε ένα έδαφος- ως δομών που ορίζουν το πριν και
το μετά του δικού τους χώρου, μπροστά και πίσω
από το πλέγμα, χάρη στις μετακινήσεις διαφορετικών
προσλήψεων και αντίστροφων κατευθύνσεων που
θα επιχειρούσαν, ανάμεσα σε δύο προσεγγίσεις του
άδειου πλέγματος από μπροστά και από πίσω από το
πλέγμα, να προσδιορίσουν έναν διαχωριστικό κενό
χώρο του χώρου: ο διαχωριστικός κενός χώρος του
χώρου και η αιώρηση προσδιορίζουν και εντοπίζουν
-και μας παραπέμπει η Σπυρούλη στον εντοπισμό του
Heidegger- έναν τόπο. Δηλαδή το κενό πλέγμα, ως
διαχωριστικός κενός χώρος του χώρου, εντοπίζει έναν
τόπο, προς τον οποίο τείνουν όλες οι κατευθύνσεις,
όλες οι προσλήψεις, τα βλέμματα, οι μετακινήσεις,
ως μια συγκεκριμένη αναφορά και ως τη συνάρτηση
της γενικότητας, του εν γένει άδειου χώρου και του
ειδικού εντοπισμένου χώρου.
Το ερώτημα που την απασχόλησε ήταν κατά πόσο
η γενικότητα του εν γένει άδειου χώρου μπορούσε
να εννοηθεί χωρίς τη συγκεκριμένη αναφορά της σε
in relation to their inner connections and the visual
recognition of the voids between them – it was their
shared interior space that continued to function
in relation to the grids themselves: it is the space
that essentially surrounds the interior space of the
grids because the grids are not nowhere, but are
always there, somewhere, in a specific geography,
outdoors, in a room, in a public architectural envi-
ronment. They function in a space. Also, the move
away from the vertical surface (the origin, in Bar-
bara Spirouli from the painted work, from the wall),
does not release from the source because any ge-
ography presupposes the horizontal surface – the
support of the ground, equally to the vertical sur-
face. Barbara’s solution was suspension: this was
the logical conclusion of the reasoning of the grids
without wall and without ground –without belonging
to a wall and without being supported on a ground
– as structures that define the before and the after
of their own space, in front of and behind the grids,
thanks to the movements of different engagements
and reverse directions that would attempt, between
two approaches of the empty grid from in front of
and behind the grid to define a dividing empty space
of the space: the dividing empty space of the space
and suspension define and – according to Spirouli’s
own definition, locate – a locus and here the artist
refers to an expression used by Heidegger in relation
to locality. She means that the empty grid as the di-
viding empty space of the space, locates a locus to-
wards which incline all directions, all engagements,
gazes, movements as a specific reference and as the
function of generality, of the general empty space
and the specific localised space.
The thoughts and questions that concerned her were
to what extent the generality of the general empty
space could be implied without its specific reference
to an also specific locus which, in practice, was the
empty suspended grids that defined it. The return to
the location of the specific toward which the gazes

4. του, δηλαδή η εργασία να περιγράψει, με υλικές
εικόνες, τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται. Σε μια
διαδοχή της ανάπτυξης της λογικής αυτού του έργου,
που λειτουργεί και ως κίνητρο και ως αποτέλεσμα
-ως η εξωτερική παραπομπή και ως η εσωτερική της
αντικατάσταση-, η Βαρβάρα έχει διαμορφώσει τις
προϋποθέσεις μιας αναλυτικής εργασίας της οποίας
η αυστηρότητα της σκέψης τείνει να γίνεται, όλο και
περισσότερο, ο λόγος, η αναγκαιότητα του τρτρόπου
της λειτουργίας της.
Εμμανουήλ Μαυρομμάτης
Ομότιμος Καθηγητής του Αριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Σημειώσεις:
1. Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, “Γλυπτικές ιδέες
χώρου από νέους καλλιτέχνες”, Το Κέρδος, 14
Φεβρουαρίου 1996, σ.35.
2. Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, “Βαρβάρα Σπυρούλη:
εικονικές πλοηγήσεις,” Τα Νέα της Τέχνης, αριθ.
150, Οκτώβριος 2006, σ.22.
3. Ibid.
4. Ibid.
5. Ibid.
έναν επίσης συγκεκριμένο τόπο ο οποίος ήταν τα
άδεια αιωρούμενα πλέγματα που τον προσδιόριζαν;
Η επιστροφή στον εντοπισμό του ειδικού, στο οποίο
στρέφονται και επικεντρώνονται τα βλέμματα ως το
σημείο αναφοράς του εν γένει χώρου, ήταν για την
ίδια την καλλιτέχνιδα η ανακάλυψη της ανάγκης
να αναθεωρήσει την αρχική της διαίσθηση: ότι οι
άδειοι χώροι των πλεγμάτων θα μπορούσαν να
συνιστούν παραπομπή σε μια απουσία ή να εννοούν
μια απουσία. Η απουσία αντίθετα ήταν ήδη εκεί,
παρούσα, εντοπισμένη και συγκεκριμένη απουσία
στο εσωτερικό του εν γένει χώρου, με μόνη διαφορά
ότι, μολονότι αποτελούσε το σταθερό σημείο της
αναφοράς του, η ίδια δεν είχε αναφορά -ήταν η
αιωρούμενη γέφυρα των παραπομπών των άλλων
και της εξασφάλισης, ως διάτρητης της ίδιας, της
μετάβασης από το πριν στο μετά και αντίστροφα,
χωρίς το αιωρούμενο σταθερό σημείο διέλευσης να
έχει τις δικές του αναφορές, έχοντας αποκλείσει την
κάθετη επιφάνεια και το έδαφος. Η Βαρβάρα έκανε
εκεί την ανάποδη επανεκκίνηση, δηλαδή επέστρεψε
στον εντοπισμένο διάτρητο χώρο.
Η ιδέα της ήταν να του αποδώσει την αναφορά
του και εκείνα από τα οποία τον είχε αποστερήσει,
τον τοίχο και το έδαφος, όχι πια ως παραπομπές
σε κάτι έξω από τα πλέγματα αλλά ως να είναι
εσωτερικές στον ίδιο το χώρο των πλεγμάτων: η
εργασία συμπεριέλαβε την αντιπαραβολή της με το
κίνητρο, τον λόγο της σύστασής της, την αιώρηση
ως πλέον σταθερή προέλευση. Οι ξύλινες συμπαγείς
επιφάνειες που παρεμβλήθηκαν και διατρέχουν
τα πλέγματα, οι εντάσεις που προκαλούν με τις
διαγώνιες εγκαταστάσεις τους, ήταν ο συμψηφισμός
του στερεού των προελεύσεων - του τοίχου και του
εδάφους, της σταθερότητας που έλειψαν- με τα νέα
εσωτερικά του στηρίγματα ως τις εξασφαλίσεις της
αυτοτέλειας του έργου και ως ο λόγος της έννοιας
που είχε, να είναι η συγκεκριμένη και η επαρκής
για την ίδια, απλή παράσταση του συλλογισμού. Η
Βαρβάρα οδήγησε τον συλλογισμό στη συνέπειά
turn and focus as the reference point of the gen-
eral space was the revelation, for the artist herself,
of the need to rethink her initial intuition that the
empty spaces of the grids could form the refer-
ence to an absence or could mean an absence. On
the contrary, absence was already there, present,
located as the specific absence in the interior of
the general space, with the only difference that al-
though it was its own stable reference point, it did
not have a reference – it was the suspended, bridge
of the references of the others and of the secure-
ment, of the perforation of the transition from the
before to the after, and vice versa, without the sus-
pended fixed crossing point having its own refer-
ences, having excluded the vertical surface and the
ground. Here, Barbara made her reverse restart,
i.e. she returned to the located, perforated space.
The idea was to ascribe it its reference and that
which it had been deprived of, the wall and the
ground, no longer as references to something out-
side the grids but so that the references were inter-
nal, within the space of the grids: the work embod-
ied in itself its juxtaposition with suspension, the
motive, the reason of its creation, but, this time,
suspension as stable origin. The wooden, solid sur-
faces that intervened and run through the grids,
the intensities they provoked with their diagonal
installations, was the counterbalance of the solidity
of the origins, of the wall and the ground, of the
stability they were missing, with its new internal
supports as the guarantors of the autonomy of the
work and as the reason of the concept it had, to be
the specific and adequate in itself simple represen-
tation of its reasoning. Barbara led her reasoning
to its consequence, the work to describe with ma-
terial images the way she thinks. In a succession
of the development of the logic of this work which
functions both as motive and as result – as the
external reference and as the internal replacement
– Barbara has formulated the preconditions for an
analytical work whose strictness of thought has the
tendency to increasingly become the reason, the
requisite of the way it functions.
Emmanuel Mavrommatis
Professor Emeritus of the Aristotle University of
Thessaloniki.
Emmanuel Mavrommatis, , “Γλυπτικές ιδέες
χώρου από νέους καλλιτέχνες”, Kerdos newspaper,
14 February 1996, p.35
Emmanuel Mavrommatis, “Βαρβάρα Σπυρούλη:
εικονικές πλοηγήσεις,” Ta Nea tis Technis journal,
numb. 150, October 2006, p.22.
Ibid.
Ibid.
Ibid.

5. Κέλυφος,2015, προσχέδιο με μολύβι
Shell, drawing with pencil

6. Κέλυφος
Σύρμα αλπακά,ξύλο balsa, 115Χ46Χ25εκ.
Το Κέλυφος αντιπροσωπεύει την αντίληψη ενός γλυπτού του οποίου
η γεωμετρικότητα είναι ρευστή και τείνει να μεταβάλλεται σύμφωνα
με τις κάθε φορά εσωτερικές του εντάσεις και δυνάμεις. Αυτές οι
εντάσεις δεν προβλέπονται, αλλά είναι δυνατόν να καταγραφούν
από τον καλλιτέχνη εκ των υστέρων αναδρομικά, σχηματίζοντας την
ενδεχόμενη βιογραφία του. Η βιογραφία είναι το έργο. Σε μια σειρά
από ενδεχόμενες κινήσεις χώρου προς τα επάνω, προς τα κάτω και
χρονικά προς το παρελθόν, ο καλλιτέχνης είναι σε θέση να αναμείξει
τις συνεχείς επεκτάσεις στο χώρο, μέσα και έξω, του εκάστοτε υλικού
έργου, με τις αντίστοιχες παραπομπές στους νοητούς χρόνους που
το συνόδευσαν, ως την απώτερη επιδίωξη ενός τρίτου πάντοτε
έργου – όμως τότε, μόνο ενδεχόμενου, αναγγελλόμενου.
Shell 2015
Alpaca wire,balsa wood,115X46X25cm
Shell (or Husk) represents the concept of a sculpture whose ge-
ometricity is fluid and tends to alter, every time, according to its
inner tensions and forces. These tensions are not predicted but can
be recorded by the artist in hindsight retrospectively, forming its
potential biography. The biography is the work. In a series of pos-
sible movements of space upwards, downwards and chronologically
towards the past, the artist is in a position to mix the continuous
expansions in space, inward and outward, to each material work,
with the corresponding references to the conceivable times that
accompanied it, as the ultimate pursuit of a third, always, work -
but then, only contingent, heralded.

7. Κέλυφος,2015, λεπτομέρειες
Shell, 2015,details

8. Levels in orchestration! I, 2014
Διαστάσεις μεταβλητές.
Σύρμα από αλπακά σε διάφορα πάχη –ριζόχαρτο
ξύλο Balsa.
Συνθέσεις επιπέδων που δημιουργούνται
από γραμμές και σημεία συστατικό τους
στοιχείο είναι το διάκενο. Το κενό ορίζει τη σχέση
των επιπέδων στο χώρο και διαμορφώνει το
χαρακτήρα του έργου.
Levels in orchestration!, I, 2014
Dimensions variable.
Alpaca wire in various thicknesses –rice paper
Balsa wood-.
Compositions of levels created by lines and points
- the component element is the gap. The gap de-
fines the relationship of the levels in space and
shapes the character of the work. Levels in orchestration! I, 2014,λεπτομέρεια, detail

9. Levels in orchestration! I, 2014,λεπτομέρεια, detail

10. Γέφυρα-διαδρομή, 2015, ξύλο balsa, σχοινί, 300x130x20εκ.
Bridge-path, 2015, balsa wood, rope, 300x130x20εκ.

11. Γέφυρα -διαδρομή, 2015, λεπτομέρεια
Bridge-path, 2015, detail
Γέφυρα -διαδρομή, 2015, λεπτομέρεια
Bridge-path, 2015, detail

12. Ρίζομα, 2015, σχέδιο με μολύβι
Rhizome, 2015, drawing with pencil

13. Ρίζομα, 2015, ξύλο balsa,σύρμα αλπακά, 170Χ78Χ8εκ.
Rhizome, 2015, balsa wood,alpaca wire,170Χ78Χ8 cm.

14. Ρίζομα, 2015, λεπτομέρεια
Rhizome, 2015, detail

15. Ρίζομα, 2015, λεπτομέρεια
Rhizome,2015, detail

16. Ρίζομα,2015, λεπτομέρεια
Rhizome, 2015, detail

17. Ανθέμιον, 2015, animation 3’ 18’’
Anthemion,2015,animation, 3.18’’
Ανθέμιον, 2015, προσχέδιο με μολύβι
Anthemion, 2015,drawing with pencil

18. Ανθέμιον, 2015. σύρμα αλπακα, 240χ160 εκ
Anthemion, 2005,alpaca wire,240x160 cm

19. Ανθέμιον, 2015,λεπτομέρες
Anthemion, 2015,details

20. Levels in orchestration!, II, 2014
Διαστάσεις μεταβλητές.
Σύρμα από αλπακά σε διάφορα πάχη –ριζόχαρτο, βάση απο
σίδερο.
Levels in orchestration! II, 2014
Dimensions variable.
Alpaca wire in various thicknesses –rice paper, iron base.

21. Τετράγωνο,2015, σύρμα αλπακά,ριζόχαρτο 145x145εκ.
Tetragon,2015, alpaca wire,rice paper,145x145 cm

22. Το δέντρο, 2015, σύρμα από αλπακά, ριζόχαρτο , ξύλο
balsa, plexiglass,100x180x30εκ.
The tree,2015, wire of alpaca, rice paper, wood balsa,
plexiglass, 100χ180χ30 cm.

23. αντι-τόπος, 2015,
σύρμα αλπακά, ριζόχαρτο,79Χ42εκ.
Στον τόπο του κατακερματισμού και της εξάρθρωσης κάθε κοινωνική
αξίας, από τις τρόικες , από το ΔΝΤ, κλπ , ο αντι-τόπος νοείται σαν
ένας παγκόσμιος ιστός ανασύστασης των αξιών της αλληλεγγύης, της
συμπαράστασης, της αγωνιστικότητας , της κοινωνικής γνώσης και
ανταγωνιστικής εμπειρίας.
antitopos,2015,
alpaca wire, rice paper, 79Χ42cm
In the land of fragmentation and dislocation of every social value by the
troikas, the IMF, etc., the anti-land is understood as a global web for the
rebuilding of the values of solidarity, support, competitiveness, social
knowledge and competitive experience.
αντι-τόπος, 2015, λεπτομέρεια
antitopos,2015,detail

24. CURRICULUM VITAE
Barbara Spirouli was born in Athens. From 1986 to
1991 she studied painting at the Athens School of
Fine Arts with N. Kessanlis and T. Patraskidis. She
also attended the sculpture and lithography classes
of G. Nikolaidis and Th. Exarchopoulos respectively.
From 2001 to 2003 she undertook post-graduate
studies at the Architectural Department of the
National Technical University of Athens in the direc-
tion Research in Architecture: Planning - Space -
Culture entitled “Virtual Reality and art” under the
supervision of D. Papalexopoulos, C. Moraitis and
D. Charitos.
SOLO EXHIBITIONS
2016: « Spaces of Places», Agathi-Kartalos Art
Gallery, curation- texts by Emmanuel Mavrommatis
2011: « Localizations», Kaplanon 5 Gallery, Ath-
ens. Texts by Emmanuel Mavrommatis.
2008: «Broadband Cities 2008», within the frame-
work of the international conference of digital cit-
ies, presentation of VR art project, Trikala.
2005: «Virtual Worlds», Gallery 3, (interactive
installation), Athens
2003: N.T.U.A., presentation of VR art projects
entitled «Virtual Worlds» in building on Bouboulinas
Street, Athens.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Βαρβάρα Σπυρούλη γεννήθηκε στην Αθήνα . Από
το 1986 – 1991 σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη
Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο τον
Ν.Κεσσανλή και τον Τ. Πατρασχίδη. Παράλληλα
συμμετείχε στα εργαστήρια γλυπτικής του Γ.
Νικολαϊδη και λιθογραφίας του Θ. Εξαρχόπουλου.
Το 2001 – 2003 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο
τμήμα της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ στην κατεύθυνση
Έρευνα στην Αρχιτεκτονική: Σχεδιασμός – Χώρος
– Πολιτισμός με θέμα «Εικονική Πραγματικότητα
και τέχνη», με επιβλέποντες καθηγητές τους : Δ.
Παπαλεξόπουλο, Κ. ΜωραΪτη, Δ. Χαρίτο.
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
2016: « Χώροι των Τόπων », Αίθουσα Τέχνης
Αγκάθι-Καρτάλος, επιμέλεια - κείμενο Εμμανουήλ
Μαυρομμάτης
2011: «Εντοπισμοί», Αίθουσα Τέχνης Καπλανών,
κείμενο Εμμανουήλ Μαυρομμάτης
2008: «Broadband cities 2008», στα πλαίσια του
παγκόσμιου συνεδρίου για τις ψηφιακές πόλεις,
παρουσίαση « VR art project», Τρίκαλα
2005: «Virtual environments», Γκαλερί 3,
(διαδραστική εγκατάσταση)
2003: «Virtual worlds», παρουσίαση εικαστικού
διαδραστικού VR atr project , Ε .Μ. Π, κτίριο
Μπουμπουλίνας

25. 2000: «Constructions», Gallery 3, Athens
1996: «Splices», Gallery 3, texts by Manos Stefa-
nidis, Athens
1992: «Constructions», Gallery 3 in collaboration
with Moiraraki Art Gallery , Athens
GROUP EXHIBITIONS
2015: «XVI International Art Festival» San
Miguel De Allende, Guanajuato, Mexico.
2015: «Autobiography Systems», Art Athina, cu-
ration- texts by Emmanuel Mavrommatis
2015: «12 Art Desibel», Base Gallery Booze Coop-
erativa, Athens. Production Organization – Coordi-
nation: Lenia Economou, Curator: Fotini Lambridi
2014: «On / Off out of Self», Base Gallery Booze
Cooperativa, Video art exhibition, curated by
Vassiliki Athena Vayenou
2014: «Castaways», Hall Fo Kia Nou 24, curated
by Vassiliki Athena Vayenou
2014: « Orchestra rehearsal», Art Athina, the
garden group
2014: «Invisible Islands», Orizontas Gegonoton
Gallery, curated by Tzimis Euthymiou
2013: «Design and Implementation Projects»
(Images from the ideas of a report), Hall Camp,
curation- texts by Emmanuel Mavrommatis
2013: SG Art Gallery, Athens
2012: 50 minus 1 Gallery, Cyprus
2012: «Pet City», Art Gallery Melanithros, cura-
tion – texts by Vassiliki Athena Vayenou, Athens
2000: «Κατασκευές –εγκαταστάσεις», Γκαλερί 3
1996: «Συναρμογές», Γκαλερί 3, κείμενο Μάνος
Στεφανίδης
1992: «Κατασκευές - εγκαταστάσεις», Γκαλερί 3,
σε συνεργασία με την Aίθουσα Τέχνης Μοιραράκη,
επιμελήτρια Γιούλια Γαζετοπούλου
ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
2015: «16ο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης», San Miguel
De Allende, Guanajuato, Μεξικό
2015: «Αυτοβιογραφικά συστήματα», Art Athina,
επιμέλεια Εμμανουήλ Μαυρομμάτης
2015: «12 εικαστικά ντεσιμπέλ», Γκαλερί Base,
Booze cooperative
οργάνωση : Λένια Οικονόμου, επιμέλεια: Φωτεινή
Λαμπρίδη , Αθήνα
2014: «Αόρατα Νησιά», Aίθουσα Ορίζοντας
Γεγονότων, επιμέλεια Τζίμης Ευθυμίου
2014: «Castaways», Aίθουσα Fo - Kia - Nou 24,
επιμέλεια Βασιλική Αθηνά Βαγενού
2014: «Εντός / εκτός εαυτού» Video art, Γκαλερί
Base Booze cooperativa, επιμέλεια Βασιλική Αθηνά
Βαγενού
2014: «Πρόβα ορχήστρας», Art – Αthina, ομάδα
κήπος.
2013: «Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης»
(Εικόνες από τις ιδέες μιας έκθεσης), CAMP, επιμέλεια
–κείμενα Εμμανουήλ Μαυρομάτης
2013: Ομαδική , SG Art Gallery
2012: «Ρet city», Αίθουσα Tέχνης Μελάνυθροs,
επιμέλεια –κείμενα Βασιλική Αθηνά Βαγενού, Γιώργος
Τσεριώνης
2012: Blue-fig-art gallery, Spetses, Greece
2011: The first Digital Film Festival, Kouinta Cul-
tural Society in collaboration with the School of Arts
LA (Life n ‘Art) Theatre, 8 Western, Athens
2011: «Sea», Art.SA Gallery, Vourkari, Kea
2011: «Not Female», Chorostasio, curated by
Vassiliki Athena Vayenou, Athens
2010: Kunstlerhaus - Viennaartweek, Wien
2009: «Art and Recycling», Eugenides Foundation,
Athens
2008: Kunstlerhaus - Viennaartweek, Wien
2007: «Virtual Environments», Giahounti Hamam,
Thessaloniki
2006: «Virtual Environments», Museum of the
Bath house of the Winds, Ministry of Culture, Ath-
ens.
2003: Cheap Art, Athens
2003: «Girl Power», Technopolis, under the aus-
pices of the Cancer Society, Athens
1999: Town Hall, Mykonos
1999: «Prêt Art Porter», DESTE Foundation, Dakis
Ioannou Collection, Athens
1998: Gallery3, Athens.
1997: Art Athina.
1996: «9th Biennale of Sculpture», Skironio Mu-
seum Polyhronopoulos
1995: Ν.Herakleion Cultural Center, Athens
2012: «Cheap art», Penindaplinena Gallery, Κύπρος
2012: Blue-fig-art gallery, Σπέτσες
2011: «1ο Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου
Πολιτιστική Εταιρεία ΚΟΥΙΝΤΑ σε συνεργασία με την
Σχολή Τεχνών L.A. (Life n’ Art) THEATER», 8 Δυτικά,
επιμελητής Χρήστος Καρακάσης
2011: «Θάλασσα», Αrt.s.a –gallery, Βουρκάρι Κέας
2011: «Not female», Χοροστάσιο, επιμέλεια
Βασιλική Αθηνά Βαγενού, Αθήνα
2010 : Viennaartweek-Kunstlerhaus, Wien
2009 : «Τέχνη και Ανακύκλωση», Ευγενίδειο Ίδρυμα
2008 : Viennaartweek-Kunstlerhaus, Wien
2007: «Η ιστορικότητα της εικόνας και ο χρόνος »,
ΥΠ.ΠΟ, ΧΑΜΑΜ-Θεσσαλονίκη
2006: «Η ιστορικότητα της εικόνας και ο χρόνοs»,
ΥΠ.ΠΟ, Λουτρό Αέρηδων- Αθήνα
2003: Cheap Art
2003: «Girl Powe»r, Τεχνόπολις, υπό την αιγίδα της
Aντικαρκινικής Eταιρίας , Αθήνα
1999: Town Hall ,Μύκονος
1999: «Prêt Art Porter», Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ
1998: Γκαλερί 3
1997: Art Αθήνα, Γκαλερί 3
1996: «9η Biennale Γλυπτικής», Σκυρώνειο
Μουσείο Πολυχρονόπουλου
1995: Πνευματικό Κέντρο Ν. Ηρακλείου, Αθήνα
1994: « 52 καλλιτέχνες ζωγραφίζουν για τον Ιό
της Ελευθεροτυπίας», Γκαλερί Αγκάθι

26. 1994: «52 artists paint for the Eleftherotypia
newspaper», Agathi Gallery
1994: Titanium Gallery.
1991: National Art Gallery, A.S.F.A. Graduate Exhi-
bition.
1991: Tassos Gallery.
1990: Artists’ exhibition in building occupied by
A.S.F.A. students.
1989: Municipality of Kifissia.
1988: «Hydra – Crete» to mark the 150 years of
the A.S.F.A., Hydra.
1988: Club Rodon , group exhibition of students
from N. Kessanlis’ studio.
REFERENCES
1991, November, Maria Maragou, Eleftherotypia
newspaper
1991, November, Paris Spinou, Mesimvrini newspa-
per
1992, March, Anastasia Lambros - Olga Batis, Mes-
imvrini newspaper
1996, March, Av. Christakis, Ideodromio magazine
1996, February, Prof. Emm. Mavrommatis, Kerdos
newspaper
1996, Manos Stefanidis, Down Town magazine
2000, Maria Maragou, Eleftherotypia newspaper
2005, Maria Maragou, Eleftherotypia newspaper
2005, Manos Stefanidis, Anti magazine
2006, Prof. Emm. Mavrommatis, Ta Nea tis Technis
journal
2011, March, Prof. Emm. Mavrommatis, Heliaia
magazine
2011, Dora Iliopoulou-Rogan, Epikaira journal.
1994: Γκαλερί Titanium
1993: «Έκθεση γλυπτών Ελλάδος», Ωδείο Αθηνών
1993: «Για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»,
Ζάππειο Μέγαρο
1992: Αίθουσα τέχνης Μοιραράκη
1991: «Έκθεση τελειοφοίτων της Α. Σ. Κ. Τ»,
Εθνική Πινακοθήκη
1991: Αίθουσα «Τάσσος»
1990: Κτίριο αυτοστεγαζόμενων καλλιτεχνών,
(Κατάληψη φοιτητών της ΑΣΚΤ)
1989: Δήμος Κηφισιάς
1988: « Ύδρα – Κρήτη, για τα 150 χρόνια της Α. Σ.
Κ. Τ». -Ύδρα
1988: «Ομαδική έκθεση φοιτητών του εργαστηρίου
Ν. Κεσσανλή», Club Ρόδον
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
1991, Νοέμβριος, Μαρία Μαραγκού, Ελευθεροτυπία.
1991, Νοέμβριος,Πάρης Σπίνου, Μεσημβρινή.
1992, Μάρτιος, Αναστασία Λάμπρια-Όλγα Μπάτη,
Μεσημβρινή.
1996, Μάρτιος, Λ. Χρηστάκης, περιοδικό
Ιδεοδρόμιο.
1996, Φεβρουάριος, καθηγ. Εμμ.Μαυρομμάτης,
Εικαστικά,Κέρδος.
1996, Μάνος Στεφανίδης,Art, περιοδικό Down
Town.
2000, Μαρία Μαραγκού, Ελευθεροτυπία.
2005, Μαρία Μαραγκού, Ελευθεροτυπία.
2005, Μάνος Στεφανίδης, Αντί.
2006, Καθηγ. Εμμ.Μαυρομμάτης, Τα Νέα της
Τέχνης.
2011: Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν, Επίκαιρα
Βαρβάρα Σπυρούλη,
Χώροι των Τόπων»
Γκαλερί Αγκάθι-Καρτάλος 2016
Επιμέλεια Έκθεσης:ΜανώληςΜαυρομάτης
Φωτογράφηση Έργων: Μαρία Σταμούλη, Γιώργος
Σταματελό-
πουλος
ΕπεξεργασίαΦωτογραφίας: Γιώργος Σταματελόπουλος
Μεταφράσεις: Κλειώ Πανουργιά
Επιμέλεια Καταλόγου: Εκδόσεις Πλέθρον
Εκτύπωση:Μητρόπολις
Βιβλιοδεσία: Ηλιόπουλος-Ροδόπουλος
Τυπώθηκε τον Ιανουάριο του 2016 σε 500 αντίτυπα
Barbara Spirouli
Spaces of Places
Gallery Agathi-Kartalos 2016
Curator: EmmanuelMavrommatis
Photograph Credits:Maria Stamoulis, George Stamatelo-
poulos
Photo Editing: George Stamatelopoulos
Translations: Klio Panourgias
Catalogue Editing: Plethron Publishers
Printing:Mitropolis
Binding: Iliopoulos-Rodopoulos
Printed in January 2016 in 500 copies