12γ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
•Télécharger en tant que PPTX, PDF•
0 j'aime•5,783 vues
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΙ ΕΡΓΑΣΙΑ
Recommandé
Recommandé
Contenu connexe
Tendances
Tendances (20)
Plus de Ελενη Ζαχου
Plus de Ελενη Ζαχου (20)
12γ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
- 1. Η Γέννηση του Χριστού στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ΣΕΛ 66-ΑΡΧΗ 68
- 2. Στην αρχή της αναφοράς του ο Ματθαίος κάνει σαφές πως ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Αυτή δεν είναι τυχαία, αφού ο τόπος είχε συνδεθεί με τον μεγάλο βασιλιά του Ισραήλ, τον Δαβίδ, που ήταν ο εκλεκτός του Θεού, και πρόγονος του Μεσσία. Μάλιστα ο Ματθαίος αναφέρει στη συνέχεια και τη (μεταιχμαλωσιακή) προφητεία που περιέχει το βιβλίο του προφήτη Μιχαία για την πόλη. «Κι εσύ Βηθλέεμ, στην περιοχή του Ιούδα, δεν είσαι διόλου ασήμαντη ανάμεσα στις σπουδαιότερες πόλεις του Ιούδα, γιατί από σένα θα βγει αρχηγός» (Μτ 2,6). Σε αυτή είναι φανερή η σχέση Μεσσία Βηθλεέμ. Μιχαίας:έζησε στην Ιερουσαλήμ το 748 – 696 π.Χ. Κι εσύ Βηθλέεμ, στην περιοχή του Ιούδα, δεν είσαι διόλου ασήμαντη ανάμεσα στις σπουδαιότερες πόλεις του Ιούδα, γιατί από σένα θα βγει αρχηγός» 1. Ποιος ήταν ο Δαβίδ και ποια η σχέση του με τον Μεσσία; 2. Ποια ήταν η προφητεία του Μιχαία;
- 3. Κατόπιν γίνεται λόγος για τον βασιλιά Ηρώδη (37 π.Χ.4 μ.Χ.), ο οποίος είναι ο αρνητικός πρωταγωνιστής της ιστορίας, αφού ήταν ο διώκτης του μικρού Ιησού. Έτσι, μόλις μαθαίνει από τους Μάγους για τη γέννηση του Ιησού, βάζει σε εφαρμογή σχέδιο εξόντωσής του. Πιο συγκεκριμένα, φωνάζει αρχικά τους αρχιερείς και τους γραμματείς για να πληροφορηθεί πού ακριβώς θα γεννηθεί ο Μεσσίας, μιας και ο ίδιος δε γνώριζε τις ιουδαϊκές παραδόσεις. Στη συνέχεια, αφού το μαθαίνει, ζητάει να του γνωρίσουν πού βρισκόταν το παιδί για να πάει δήθεν και αυτός να το προσκυνήσει. Τέλος, παρουσιάζεται να βγάζει διαταγή να σκοτώσουν όλα τα νήπια της περιοχής της Βηθλεέμ 3. Πως χαρακτηρίζεις τον Ηρώδη;
- 5. Ο Ματθαίος παρουσιάζει και το λόγο για τον οποίο ο Ηρώδης καταδίωκε τον Ιησού. Η έκφραση «βασιλεύς των Ιουδαίων» που χρησιμοποιεί για να χαρακτηρίσει τον νεογέννητο σωτήρα του κόσμου στο διάλογο που έχουν οι Μάγοι με τον κυβερνήτη της Παλαιστίνης, αποσαφηνίζει την κατάσταση. Αυτός ο τίτλος, λοιπόν, πριν τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία δίνονταν στον βασιλιά, τον ηγέτη του λαού, που θεωρούνταν έτσι ο «Εκλεκτός του Θεού». Μετά την αιχμαλωσία όμως δεν υπήρχε βασιλιάς για να θεωρείται ο Εκλεκτός, αφού ο λαός ήταν υποταγμένος στις μεγάλες αυτοκρατορίες. Οπότε ο τίτλος αποδόθηκε στον Μεσσία που αναμένονταν, τον Λυτρωτή. Ο Ηρώδης και η δυναστεία του ήθελε να παρουσιάζεται ως ο αγαπημένος του Θεού, που είχε τη θεϊκή εύνοια. Εύκολα λοιπόν γίνεται αντιληπτός ο λόγος του μίσους του Ηρώδη: Αφού ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας ήθελε να τον εξοντώσει, θεωρώντας πως η Βασι- λεία Του έχει κοσμικό περιεχόμενο. Ο Ηρώδης (73-4 π.Χ.), Άραβας την καταγωγή, υπήρξε διορισμένος από τους Ρωμαίους βασιλιάς της Ιουδαίας... 4. Τι σήμαινε για τους Ιουδαίους η έκφραση «βασιλεύς των Ιουδαίων;
- 6. Για πολλούς ανθρώπους η γέννηση του Χριστού έχει καταναλωτικό χαρακτήρα και συνδέεται με αγορά αγαθών και εξόδους από την καθημερινότητα. Χωρίς αυτά να είναι απαραίτητα αρνητικές εκδηλώσεις, αφού οι χριστιανοί θέλουν να φωνάξουν τη χαρά τους για τον ερχομό του Θεού και την ενανθρώπησή Του, στο χαρακτήρα της γιορτής θα ταίριαζε ο αγώνας για ικανοποίηση των βασικών αναγκών του συνανθρώπου και η συνειδητοποίηση της μεγάλης ευ- θύνης που έχουμε ως χριστιανοί για την πραγματοποίηση του θελήματος του Θεού. Χριστούγεννα και σύγχρονος άνθρωπος
- 7. Απολυτίκιο των Χριστουγέννων Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως∙ ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε, δόξα σοι. Η γέννησή σου, Χριστέ και Θεέ μας, ανέτειλε κι έφερε στον κόσμο το φως της αληθινής γνώσης. Χάρη στη γέν νησή σου, εκείνοι που λάτρευαν τα άστρα, διδάχτηκαν από ένα άστρο να προσκυνούν και να πιστεύουν σε σένα, τον Ήλιο της δικαιοσύνης που ανέτειλε από τον ουρανό. Κύριε, δό ξα σε Σένα. Αυτή την ημέρα οι εθνικοί γιόρταζαν την γενέθλια ημέρα του αήττητου ήλιου, την αύξηση δηλαδή της ημέρας, την νίκη του φωτός κατά του σκότους. Τελικά, στην παγανιστική αυτή εορτή η χριστιανική Εκκλησία αντέταξε την γέννηση του αληθινού φωτός του Χριστού
- 8. ΕΡΓΑΣΙΑ 1. Ποιος ήταν ο Δαβίδ και ποια η σχέση του με τον Μεσσία; 2. Ποια ήταν η προφητεία του Μιχαία; 3. Πως χαρακτηρίζεις τον Ηρώδη; 4. Τι σήμαινε για τους Ιουδαίους η έκφραση «βασιλεύς των Ιουδαίων;
Notes de l'éditeur
- Ωστόσο, στα πλαίσια της σύγχρονης έρευνας διατυπώνονται και άλλες απόψεις, οι οποίες αποτελούν προϊόν μιας διαφορετικής αποτίμησης της ιστορικής πραγματικότητας. Συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι ο καθορισμός του εορτασμού της εορτής των Χριστουγέννων την 25η Δεκεμβρίου έγινε με εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία και όχι με σκοπό την αντιγραφή παγανιστικών εορτών. Σ’ αυτό συνεπικουρεί, κατά τη γνώμη των υποστηριχτών αυτής της άποψης, το γεγονός ότι η καθιέρωση της εορτής στη Ρώμη έγινε μετά την Α′ Οικουμενική Σύνοδο (335 μ. Χ.), η τελική αποδοχή της μετά τη Γ′ Οικουμενική Σύνοδο, ενώ κατά την εποχή που καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτής της Γέννησης του Χριστού στην Ρώμη δεν υπήρχε αντίστοιχη εορτή του ήλιου. Αυτή, ως απομεινάρι του παρελθόντος, είχε πλέον ατονήσει. Επίσης, δεν υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις που να επαληθεύουν την υπόθεση για την τοποθέτηση της 25ης Δεκεμβρίου πολύ πριν το 336, και μάλιστα στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον οποίο όλοι οι παραπάνω θεωρούν εμπνευστή της σύνδεσης του εορτασμού των γενεθλίων του Θεού ήλιου και του Χριστού Παράλληλα παρουσιάζεται και μια προσπάθεια χρονολόγησης των γεγονότων επί τη βάση της Αγίας Γραφής[22] : Ο Πρόδρομος συνελήφθη στη μήτρα της Ελισάβετ έξι μήνες προ του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου[23]. Πατέρας του Προδρόμου ήταν ο ιερέας Ζαχαρίας, που όταν μπήκε στο ιερό να θυσιάσει είδε τον άγγελο, ο οποίος του ευαγγελίσθηκε την μελλοντική σύλληψη του Προδρόμου[5]. Ο Ζαχαρίας ενδεχομένως – και εδώ τίθενται οι κατηγορηματικές ενστάσεις των σύγχρονων υπομνηματιστών[25] – δεν εισήλθε στα άγια αλλά στα άγια των αγίων του Ναού. Στα άγια των αγίων έμπαινε ο αρχιερεύς μόνο μια φορά το έτος, την εορτή του εξιλασμού που τοποθετείται λίγο πριν την 23η Σεπτεμβρίου. Με βάση αυτή την ημερομηνία οδηγούμαστε και από ένα άλλο δρόμο, στην κατάφαση της 25ης Δεκεμβρίου, ως ημέρα γέννησης του Κυρίου: τέλη Σεπτεμβρίου, σύλληψη του Προδρόμου, τέλη Μαρτίου, αρχή της κύησης της Θεοτόκου, τέλη Δεκεμβρίου, γέννηση του Χριστού. Μια δεύτερη απόδειξη που ενισχύει ακόμα περισσότερο τα παραπάνω, σχετίζεται με την απογραφή, η οποία αναφέρεται στα ευαγγέλια επί Καίσαρος Αυγούστου. Απ’ τους καταλόγους αυτής της απογραφής, που φυλάσσονταν στη Ρώμη, μπορούσαν οι πιστοί να πληροφορηθούν την ακριβή ημέρα της γεννήσεως του Κυρίου. Τί ήταν, όμως, το «DIES INVICTI SOLIS»;Ήταν ο Αυτοκράτορας Αυρηλιανός (Lucius Domitius Aurelianus Augustus) που καθιέρωσε την λατρεία του “Ανίκητου Ήλιου” το 274 μ.Χ., (Ναι, τόσο αργά) εγκαινιάζοντας και τον ανάλογο ναό στις 25 Δεκεμβρίου στην Ρώμη, και θεωρώντας την μέρα αυτή γενέθλια μέρα του Ήλιου. (δείτε εδώ) Ήθελε η λατρεία του “Ανίκητου Ήλιου” να είναι η κοινή λατρεία όλων των λαών της Αυτοκρατορίας χωρίς να απαγορεύει τις άλλες λατρείες, εκτός βέβαια από αυτή του Χριστού! Γιατί, ήδη ο Χριστιανός ιστορικός Sextus Julius Africanus κατόπιν έρευνας, είχε πει πως ο Ευαγγελισμός έγινε στις 25 Μαρτίου, οπότε η γέννηση του Χριστού πρέπει να έγινε στις 25 Δεκεμβρίου. (δείτε εδώ) Βέβαια είχαν προταθεί από τους Χριστιανούς Πατέρες και άλλες ημερομηνίες. Ο Σέξτος πέθανε το 240 μ.Χ., ενώ η Παγανιστική γιορτή του Ήλιου καθιερώθηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη, όπως είπαμε από τον Αυτοκράτορα Αυρηλιανό το 274 μ. Χ. τριαντατέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του Ιστορικού. Πέρασε βέβαια μεγάλο διάστημα μέχρι να καθιερωθεί οικουμενικά ο εορτασμός των Χριστουγέννων σε αυτήν την ημερομηνία, αλλά είναι πάνω από σίγουρο πως μερικές τουλάχιστον Χριστιανικές “φωνές” την είχαν αναγνωρίσει πολύ πριν τους όποιους Αυρηλιανούς. Τέλος ο αυτοκράτωρ Αυρηλιανός το 274 (ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του) θέλησε να ενώσει όλους τους λαούς με μία κεντρική διοίκηση και μία θρησκεία, Έτσι, στις 25 Δεκεμβρίου του 274 εορτάστηκε η «ημέρα της Γέννησης του Ανίκητου Ήλιου» (του ήλιου που δεν θα νικηθεί ποτέ από τα σύννεφα ή από το βαρύ χειμώνα). Ήταν μια λατρεία που ένωνε το ελληνικό «τριέσπερο» με την αιγυπτιακή εορτή «Γέννηση του Όσιρη» και την περσική τριήμερη εορτή «Γέννηση του Μίθρα .»). Οι επίσημες λατρευτικές εκδηλώσεις έγιναν σε έναν καινούργιο ναό που άνοιξε στη Ρώμη «προς τιμήν της Dies Natalis Solis Invicti - Ημέρα Γέννησης του Ανίκητου Ήλιου». Από την ημέρα εκείνη ακόμη και στα ρωμαϊκά νομίσματα υπάρχει η επιγραφή «Ήλιος, ο Κύριος της Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων» ενώ από την άλλη όψη ο αυτοκράτωρ ως υιός του θεού ήλιου έφερε κορώνα με ακτίνες – μέγιστος αρχιερέας, απεσταλμένος για να φέρει την ειρήνη. (Ο τύπος αυτός έμεινε για πολλούς αιώνες. Ο Κωνσταντίνος Α΄ και ο Ιουστινιανός Α΄ εμφανίζονται και αυτοί στα νομίσματα με τα σύμβολα του θεού ήλιου). Το πρώτο επίσημο κείμενο που αναγγέλλει την κατάργηση της λατρείας του Ανίκητου Ήλιου είναι το Ρωμαϊκό «Καλεντάρι των Φιλοκαλίων» του 354 μ.Χ. γραμμένο στη Λατινική Γλώσσα που διορθώνει τη φράση «Ημέρα γέννησης του Ανίκητου Ήλιου» με τη φράση «Ο γεννηθείς Χριστός εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας».