1. พระอาจารย์เจริญ จิรตฺติโก (หลวงตามหา)
ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดป่าโยธาประสิทธิ์
เทวตาธรรม๑
ความหมาย เทวตาธรรม คือหลักธรรมที่ทาให้ผู้ปฏิบัติตามเป็นเทวดา หลักธรรมข้อนี้ในทาง
พระพุทธศาสนาก็คือ ธรรมเป็นโลกบาล คือคุ้มครองโลก ๒ อย่าง 
๑หิริ ความละอายแก่ใจ ต่อการกระทาความชั่วทุกชนิด
๒โอตตัปปะ ความเกรงกลัว ต่อผลของการทาความชั่วทุกอย่าง
การที่มนุษย์เราจะอยู่ร่วมกันอย่างเป็นปกติสุข ฉันพี่ฉันน้องเสมือนญาติมิตรสหายกันก็เพราะ
จิตใจของคนในสังคมมีหลักธรรมข้อนี้อยู่ภายในจิตใจพอสมควร เพราะถ้าหากขาดธรรมะข้อนี้แล้ ว
ความเป็นพี่เป็นน้องความเป็นญาติมิตรสหายก็จะไม่มี 
๑หิริ แปลว่าความละอายแก่ใจต่อการที่จะกระทาความชั่ว หมายความว่า การที่มนุษย์เรา
นั้นไม่ทาความชั่วนั้นไม่ใช่เป็นเพราะเราละอายต่อคนอื่น
๒โอตตัปปะ แปลว่า ความเกรงกลัวต่อบาป หมายความว่า การที่มนุษย์เราไม่ยอมทาความ
ชั่วนั้นไม่ใช่เป็นเพียงเพราะว่ากลัวคนอื่นจะเห็นหรือกลัวว่าจะถูกเจ้าหน้าที่ทางบ้านเมืองจับตัวไปลงโทษ
เท่านั้น 
เทวภูมิ ๖
จาตุมหาราชิกาภูมิ (สวรรค์ ชั้นที่ ๑) เป็นที่อยู่ของเทพยดาชาวฟ้า มีท้าวมหาราช ๔ พระองค์
ปกครอง คือ
 ท้าวธตรฐมหาราช
๑
ค้นคว้าเพิ่มเติมได้จากพระไตรปิฎก และแหล่งข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตทั่วไป

2. ท้าววิรุฬหกมหาราช
 ท้าววิรูปักษ์มหาราช
 ท้าวเวสสุวัณมหาราช (ท้าวกุเวร) อายุ ๕๐๐ ปีทิพย์ (๙ ล้านปีมนุษย์)
บุพกรรม เมื่อเป็นมนุษย์ ชอบทาความดี สันโดษ ยินดีแต่ของๆ ตน ชักชวนให้ผู้อื่นประกอบการกุศล
ชอบให้ทาน ในการให้ทาน เป็นผู้มีความหวังให้ทาน มีจิตผูกพันในผลแห่งทานแล้วให้ทาน มุ่งการสั่งสม
ให้ทานให้ทานด้วยความคิดว่า “เราตายแล้วจักได้เสวยผลแห่งทานนี้” และเป็นผู้มีศีล ฯลฯ
ตาวติงสาภูมิ (สวรรค์ ชั้นที่ ๒)
ที่เรียกว่าไตรตรึงษ์หรือดาวดึงส์ เป็นเมืองใหญ่มี ๑,๐๐๐ ประตู มีพระเกศจุฬามณีเจดีย์ มีไม้
ทิพย์ ชื่อ ปาริชาตกัลปพฤกษ์ สมเด็จพระอมรินทราธิราชเป็นผู้ปกครอง อายุ ๑,๐๐๐ ปีทิพย์ (๓๖
ล้านปีมนุษย์) บุพกรรม เมื่อเป็นมนุษย์ มีจิตบริสุทธิ์ยินดีในการบริจาคทาน ในการให้ทาน เป็นผู้ไม่มี
ความหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทานแล้วให้ ไม่มีการสั่งสมให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยความคิด
ว่า “ตายแล้วเราจักได้เสวยผลทานนี้ ” แต่ให้ทานด้วยความคิดว่ า “การให้ทานเป็นการกระทาดี ”
งดงามด้วยพยายามรักษาศีล ไม่ดูหมิ่นผู้ใหญ่ในตระกูล ฯลฯ
ยามาภูมิ (สวรรค์ ชั้นที่ ๓)
เป็นที่อยู่ข องเทพยดาผู้มีแ ต่ความสุ ขอันเป็ นทิพย์ มีท้าวสุย ามเทวราชเป็นผู้ป กครอง อายุ
๒,๐๐๐ ปีทิพย์ (๑๔๔ ล้านปีมนุษย์) บุพกรรม เมื่อเป็นมนุษย์มีจิ ตบริสุทธิ์ พยามสร้างเสบียง ไม่
หวั่นไหวในการบาเพ็ญบุญกุศล ในการให้ทาน เป็นผู้ไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทาน
แล้วให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยความคิดว่า “การให้ทานเป็นการกระทาที่ดี” แต่ให้ทานด้วยความคิดว่า
“บิดา มารดา ปู่ ย่า ตา ยาย เคยให้ เคยทามา เราก็ไม่ควรทาให้เสีย ประเพณี ” รักษาศีล มีจิต
ขวนขวายในพระธรรม ทาความดีด้วยใจจริง
ตุสิตาภูมิ (สวรรค์ ชั้นที่ ๔)
เป็ น ที่ อ ยู่ ข องเทพเจ้ า ผู้ มี ค วามยิ น ดี แ ช่ ม ชื่ น เป็ น นิ จ มี ท้ า วสั น ดุ สิ ต เทวราชปกครอง อายุ
๔,๐๐๐ ปีทิพย์ (๕๗๖ ล้านปีมนุษย์) บุพกรรม เมื่อเป็นมนุษย์มีจิตบริ สุทธิ์ ยินดีมากในการบริจาค
ทาน ในการให้ทาน เป็นผู้ไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทานแล้วให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสม
ให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยความคิดว่า “บิดา มารดา ปู่ ย่า ตา ยาย เคยให้ เคยทามา เราไม่ควรทาให้
เสียประเพณี” แต่ให้ทานด้วยความคิดว่า “เราหุงหากิน แต่สมณะหรือพราหมณ์ทั้งหลายไม่ได้หุงหากิน
เราหุงหากินได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ผู้ไม่หุงหากิน ย่อมเป็นการไม่สมควร” ทรงศีล ทรง
ธรรม ชอบฟังพระธรรมเทศนา หรือเป็นพระโพธิสัตว์รู้ธรรมมาก ฯลฯ
นิมมานรตีภูมิ (สวรรค์ ชั้นที่ ๕)
เป็นที่อยู่ของเทพเจ้าผู้ยินดีในกามคุณอารมณ์ ซึ่งเนรมิตขึ้นมาตามความพอใจ มีท้าวสุนิมมิต
เทวราชปกครอง อายุ ๘,๐๐๐ ปีทิพย์ (๒,๓๐๔ ล้านปีมนุษย์) บุพกรรม เมื่อเป็นมนุษย์มีจิตใจ
บริสุทธิ์ ยินดียิ่งในการบริจาคทาน ในการให้ทานเป็นผู้ไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิตใจผูกพันในผลแห่ง
ทานแล้ วให้ ไม่มุ่ ง การสั่ง สมให้ทาน ไม่ได้ให้ทาน ด้ว ยความคิดว่ า “เราหุง หากินได้ แต่ สมณะหรือ


3. พราหมณ์ทั้งหลายไม่ได้หุงหากิน เราหุงหากินได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ ผู้ไม่หุงหากิน
ย่อมเป็นการไม่สมควร” แต่ให้ทานด้วยความคิดว่า “เราจักจาแนกแจกท่านเช่นเดียวกับฤๅษีทั้งหลาย
ในกาลก่อน” ประพฤติธรรมสม่าเสมอ พยามรักษาศีลไม่ให้ขาดได้ มีใจสมบูรณ์ด้วยศีล และมีวิริยะ
อุตสาหะในการบริจาคทานเป็นอันมาก เพราะผลวิบากแห่งทาน และศีลอันสูงเท่านั้น จึงอุบัติเกิดใน
สวรรค์ชั้นนี้ได้
ปรนิมมิตวสวัตตีภูมิ (สวรรค์ ชั้นที่ ๖)
เป็นที่อยู่ของเทพเจ้าซึ่งเสวยกามคุณอารมณ์ แบ่งเป็น ฝ่ายเทพยดา มีท้าวปรนิมมิตเทวราช
ปกครอง กับ ฝ่ายมารมีท้า วปรนิมิต วสวั ตตี มาราธิราชเป็นผู้ป กครอง อายุ ๑๖,๐๐๐ ปี ทิพ ย์
(๙,๒๑๖ ล้านปีมนุษย์) บุพกรรม เมื่อเป็นมนุษย์มีจิตบริสุทธิ์ อุตส่าห์ก่อสร้างกองการกุศลให้ยิ่งใหญ่
เป็นอุกฤษฎ์ อบรมจิตใจสูงส่งไปด้วยคุณธรรม เมื่อจะให้ทานรักษาศีลก็ต้องบาเพ็ญกันอย่างจริงๆ มาก
ไปด้วยความศรัทธาปสาทะอย่างยิ่งยวดถูกต้อง ในการให้ทาน เป็นผู้ไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิต
ผูกพันในผลแห่งทานแล้วให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสมให้ทาน ไมได้ให้ทานด้วยความคิดว่า “เราจักเป็นผู้
จาแนกแจกทาน เช่นเดียวกับฤๅษีทั้งหลายแต่กาลก่อน” แต่ให้ทานด้วยความคิดว่า “เมื่อเราให้ทาน
อย่างนี้ จิตของเราจะเลื่อมใส จะเกิดความปลื้มใจและโสมนัส” เพราะวิบากแห่งทาน และศีลอันสูงส่งยิ่ง
เท่านั้น จึงอุบัติเกิดในสวรรค์ชั้นนี้ได้