1. C Programming
Overview of C Programming

2. 2
1. เครื่องคอมพิวเตอร์เป็นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อย่างหนึ่ง โดยการให้
เครื่องคอมพิวเตอร์ทางานจะต้องป้ อนคาสั่งให้กับมัน และต้องเป็นคาสั่งที่
เครื่องคอมพิวเตอร์เข้าใจ
2. การนาคาสั่งมาเรียงต่อกันให้ทางานอย่างใดอย่างหนึ่งเรียกว่า โปรแกรม
เมื่อโปรแกรมถูกป้ อนเข้าไปในเครื่องคอมพิวเตอร์ ตัวเครื่องจะทางานทีละ
คาสั่ง
3. สาหรับการใช้คาสั่งสั่งงานให้คอมพิวเตอร์ทางานนั้นจะต้องใช้ภาษาที่
คอมพิวเตอร์รหัสเลขฐานสอง เมื่อมีการป้ อนภาษานี้เข้าไปในเครื่อง
คอมพิวเตอร์ รหัสเลขฐานสองจะถูกเปลี่ยนเป็นสัญญาณทางไฟฟ้ าที่
คอมพิวเตอร์เข้าใจ
ทำไมต้องเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์

3. 3
การออกแบบตัวอักษรภาษาอังกฤษให้แทนคาสั่งรหัสเลขฐานสอง เรียกว่า
รหัสนีโมนิก
ภำษำคอมพิวเตอร์
เลขฐานสอง
ภาษาระดับสูง ได้แก่ ภาษาเบสิก ภาษาซี ภาษาปาสคาล โคบอล เป็นต้น
ภาษาระดับต่า ได้แก่ ภาษาแอสเซมบลี
ภาษาสมัยใหม่ ได้แก่ VisualBasic, Visual C, Java, PHP , Paul

4. 4
ภำษำ
BCPL
ภำษำ
B
ภำษำ
C
บนเครื่อง
PDP-7
(UNIX)
พ.ศ. 2513
พ.ศ. 2515
โดย เดนนิช ริทชี่
Basic Combined
Programming
Language
ประวัติควำมเป็ นมำภำษำ ซี

5. 5
ภำษำซี (C Language)
เป็นภาษาระดับสูง
ไม่ขึ้นกับระบบปฏิบัติการ (OS)
ไม่ขึ้นกับชนิดของเครื่องคอมพิวเตอร์
เป็นภาษาโครงสร ้าง (Structure Language)
คุณสมบัติ

6. 6
โครงสร้ำงของโปรแกรมภำษำซี
1. ส่วนประมวลผลก่อน
2. ส่วนประกาศส่วนกลาง
3. ส่วนต ้นแบบฟังก์ชั่น
4. ส่วนของฟังก์ชั่น
โครงสร้ำงประกอบด้วย
ส่วนประมวลผลก่อน
ส่วนประกาศส่วนกลาง
ส่วนของฟังก์ชัน
ส่วนต ้นแบบฟังก์ชัน

7. 7
ส่วนที่ 1 เป็นส่วนที่ระบุให้ซีคอมไพเลอร์เตรียมการทางานที่
กาหนดในส่วนนี้ไว้ โดยหน้าคาสั่งจะมีเครื่องหมาย # เช่น
เป็นการระบุให้นาไฟล์ stdio.h มารวมกับไฟล์นี้
เพื่อที่จะสามารถใช้คาสั่งที่อยู่ในไฟล์นี้มาใช้งานได้
หรือ
เป็นการกาหนดค่าคงที่ให้กับตัวแปร START
โดยให้มีค่าเป็น 0
หรือ
เป็นการกาหนดให้ตัวแปร temp มีค่าเท่ากับ 37
#include <stdio.h>
ส่วนประมวลผลก่อน
#define START 0
#define temp 37

8. 8
ส่วนที่ 2 declaration เป็ นกำรกำหนดชนิดข้อมูลที่จะใช้ใน
โปรแกรมซึ่งตัวแปรหรือข้อมูลต่ำง ๆ นั้นจะต้องถูกประกำศ
ในส่วนนี้ก่อน จึงจะสำมำรถนำไปใช้ในโปรแกรมได้ เช่น
เป็ นกำรกำหนดว่ำตัวแปร name เป็ นข้อมูลชนิดตัวอักษร
หรือ ข้อควำม เป็ นต้น
ส่วนประกำศส่วนกลำง
char name;

9. 9
เป็ นกำรกำหนดว่ำตัวแปร stdno เป็ นข้อมูลชนิดจำนวนเต็ม
หรือ interger ซึ่งอำจได้แก่ค่ำ 0,4,-1,-3,…. เป็ นต้น
เป็ นกำรกำหนดว่ำตัวแปร score เป็ นข้อมูลชนิดเลขมีจุด
ทศนิยม (floating point)ซึ่งอำจมีค่ำ 0.23, 1.34 เป็ นต้น
ส่วนประกำศส่วนกลำง
int stdno;
float score;

10. 10
ส่วนที่ 3 เป็ นส่วนที่ใช้กำหนดว่ำมีฟังก์ชั่นอะไรบ้ำง และมีกำร
ประกำศพำรำมิเตอร์อย่ำงไร เช่น
เป็ นกำรประกำศฟังก์ชั่นต้นแบบสำหรับฟังก์ชั่นชื่อ main
เป็นการประกาศฟังก์ชั่นต้นแบบสาหรับพังก์ชั่นชื่อ main โดยมีค่าที่
ส่งกลับเป็นชนิด interger และไม่มีการส่งค่าเข้าไปในฟังก์ชั่นนี้
ส่วนประกำศต้นแบบฟังก์ชั่น
main ( )
int main ( void );

11. 11
ส่วนที่ 4 เป็ นส่วนที่ใช้กำหนดรำยละเอียดของแต่ละฟังก์ชั่น
ว่ำมีลักษณะกำรทำงำนเป็ นอย่ำงไรบ้ำง รับค่ำใดเข้ำไปใน
ฟังก์ชั่นบ้ำง และส่งค่ำกลับเป็ นอะไร เช่น
เป็ นกำรประกำศฟังก์ชั่นชื่อ main ตำมฟังก์ชั่นต้นแบบ
สำหรับฟังก์ชั่น main นี้ไม่มีกำรรับค่ำเข้ำในฟังก์ชั่น แต่เมื่อ
ทำงำนเสร็จแล้วจะส่งค่ำกลับมำเป็ น 0
ส่วนประกำศฟังก์ชั่น
int main ( void )
{
printf ( “Hello World n” );
return (0);
}

12. 12
กฎเกณฑ์ของโปรแกรมภำษำซี
ประกอบด ้วยส่วนย่อย ๆ โดยใช ้ปีกกา ({ })
เป็นตัวกาหนดขอบเขต
ฟังก์ชั่นแรกต ้องเป็น main() เสมอ
ใช ้เครื่องหมาย ; (semi colon) เป็นตัวกาหนดการ
สิ้นสุดของคาสั่ง
ใช ้อักษรตัวเล็กในการเขียนโปรแกรม
ใช ้เครื่องหมาย , (comma) เป็นตัวคั่นตัวแปรและ
พารามิเตอร์
 ใช ้เครื่องหมาย /* */ เป็นการกาหนดข ้อความ ที่ไม่
ต ้องการให ้คอมไพเลอร์ปฏิบัติงาน
กฎเกณฑ์ (Rules)

13. 13
//Program name file.c
#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>
type variable;
main ()
{
..............;
..............;
system(“pause”);
}
โครงสร้างโปรแกรม

14. 14
แบบข้อมูลหรือชนิดของตัวแปรต่ำง ๆ ที่กำหนดไว้
ในภำษำซีประกอบด้วย
char ชนิดของตัวอักษรหรืออักขระ
int ชนิดจำนวนเต็มปกติ
short ชนิดจำนวนเต็มปกติ
long ชนิดจำนวนเต็มที่มีควำมยำวเป็ น
2 เท่ำ
unsigned ชนิดของเลขที่ไม่คิดเครื่องหมำย
float ชนิดเลขมีจุดทศนิยม
double ชนิดเลขที่มีจุดทศนิยมควำมยำว
เป็ น 2 เท่ำ
ชนิดและแบบของข้อมูลในภำษำซี

15. 15
ชนิดข ้อมูล เนื้อที่สาหรับเก็บ
(ไบต์)
ค่าตัวเลขที่เก็บ
Char 1 เก็บตัวอักษร ASCII ได ้1 ตัวหรือจานวนเต็ม
ระหว่าง 0 ถึง 255
Int 2 ค่าตัวเลขระหว่าง –32768 ถึง 32767
Short 2 ค่าตัวเลขระหว่าง –32768 ถึง 32767
Long 4 ค่าตัวเลขประมาณ 
2000 ล ้าน
Unsigned Unsigned short = 2
Unsigned long = 4
ค่าตัวเลขระหว่าง 0 ถึง 65535
ค่าตัวเลขระหว่าง 0 ถึง 4000 ล ้าน
Float 4 ได ้ค่าตัวเลขยกกาลัง 10x
โดย x มีค่าระหว่าง
–37 ถึง +38
Double 8 ความถูกต ้องของตัวเลขจะมีค่าสูงขึ้น
ตำรำงแสดงเนื้อที่ในหน่วยควำมจำของชนิดข้อมูล

16. 16
ในกำรเขียนโปรแกรม แบบข้อมูลที่ใช้จะแบ่ง
ออกเป็ น 4 กลุ่มใหญ่ ๆ ดังนี้
ข้อมูลและตัวแปรชนิดอักขระ
ข้อมูลและตัวแปรชนิดจำนวนเต็ม
ข้อมูลและตัวแปรชนิดเลขมีจุดทศนิยม
ข้อมูลและตัวแปรแบบสตริง
ชนิดและแบบของข้อมูลในภำษำซี

17. 17
อักขระแทนด้วย char โดยอยู่ภำยในเครื่องหมำย
‘ ’ เช่น ‘a’ , ‘A’ , ‘9’
อักขระพิเศษบำงตัวไม่สำมำรถให้ค่ำได้โดยตรง แต่
จะให้ค่ำเป็ นรหัส ASCII ซึ่งจะเขียนในรูปของเลข
ฐำนแปด เช่น รหัส BELL แทนด้วย ASCII 007
เขียนแทนด้วย BELL=‘007’ หรือรหัสควบคุมกำร
ขึ้นบรรทัดใหม่ ตัวอักขระที่กำหนดให้กับรหัส
คือ n สำมำรถกำหนดเป็ น newline = ‘n’;
ชนิดข้อมูลชนิดอักขระ

18. 18
จำนวนเต็มในภำษำซีสำมำรถใช้แทนได้ 4 รูปแบบ
คือ int, short, long และ unsigned
กำรกำหนดตัวแปรแบบ unsigned คือจำนวนเต็ม
ที่ไม่คิดเครื่องหมำย ซึ่งจะต้องใช้ควบคู่กับรูปแบบ
ข้อมูลจำนวนเต็มชนิดอื่น คือ int , short หรือ
long เช่น
ชนิดข้อมูลของเลขจำนวนเต็ม
unsigned int unsigned short

19. 19
กำรกำหนดขนิดข้อมูลเลขจุดทศนิยมสำมำรถ
กำหนดได้ 2 แบบ คือ float , double
โดย double เก็บค่ำได้เป็ น 2 เท่ำของ float ตัวเลข
แบบนี้นิยมใช้กับงำนทำงวิทยำศำสตร์ที่ต้องกำร
ควำมละเอียดในกำรเก็บค่ำ
กำรเก็บข้อมูลในรูปแบบนี้ คือ เก็บแบบเอ็กโพเนนซ์
ดังตัวอย่ำงต่อไปนี้
ตัวเลข แสดงแบบเอ็กโพเนนซ์ แสดงแบบวิทยำศำสตร์
9,000,000,000 9.0*109 9.0e9
345,000 3.45*105 3.45e5
0.00063 6.3*10-4 6.3e-4
0.00000924 9.24*10-6 9.24e-6
ชนิดข้อมูลของเลขมีจุดทศนิยม

20. 20
สตริงหมำยถึงกำรนำตัวอักขระหลำยตัวมำประกอบ
กันเป็ นข้อควำม
จะเรียกว่ำ array หรือแถวลำดับของตัวอักขระ
นั่นเอง
ในกำรใช้งำนชนิดข้อมูลแบบสตริงนั้นอักขระตัว
สุดท้ำยจะเก็บรหัส null คือ 0 หมำยถึงจุดจบของ
ข้อควำม เช่น
ชนิดข้อมูลแบบสตริง
H e l l o 0
1 2 3 4 5 6

21. 21
ตัวแปร คือ กำรจองเนื้อที่ในหน่วยควำมจำและตั้งชื่อไว้
เพื่อเรียกใช้งำนในขณะปฏิบัติงำน กำรกำหนดชื่อตัว
แปร มีหลักกำรดังนี้
1. ต้องขึ้นต้นด้วยตัวอักษร
2. ห้ำมใช้เครื่องหมำยทำงคณิตศำสตร์ในชื่อ
ตัวแปร
3. สำมำรถใช้เครื่องหมำย underline ‘_’ ได้
4. ห้ำมใช้ reserved words เช่น int, float,etc.
ตัวแปรในภำษำซี

22. 22
กำรประกำศชื่อตัวแปรในภำษำซีสำมำรถทำได้ดังนี้
กำรประกำศตัวแปรในภำษำซี
<ชนิดข้อมูล> <ชื่อตัวแปร>;
ตัวอย่ำงเช่น
char ch;
int num;
float width;
double height;
unsigned int a;
long int b;

23. 23
กำรเขียนประโยคคำสั่งในภำษำซี แต่ละคำสั่งจะ
ประกอบด้วย ตัวระบุ (Identifier) คำสงวน ตัวแปร
ชื่อฟังก์ชั่น และตัวดำเนินกำร (operator) ต่ำง ๆ
แต่ละคำสั่งจบลงด้วยเครื่องหมำยอัฒภำค (;) เช่น
กำรเขียนประโยคคำสั่ง
printf ( “Hello” );
printf ( “ C n” );
อำจเขียนในบรรทัดเดียวกันก็ได้ เช่น
printf ( “Hello” );printf ( “ C n” );
ทั้งสองแบบให้ผลลัพธ์เหมือนกัน

24. 24
กำรแสดงผลลัพธ์ในภำษำซีจะใช้ฟังก์ชั่น printf
โดยที่ฟังก์ชั่น printf มีรูปแบบดังนี้
o ส่วนควบคุมกำรพิมพ์ จะเป็ นข้อควำมและรูปแบบ
ของกำรพิมพ์โดยอยู่ในเครื่องหมำย “ ”
o อำร์กิวเมนต์ เป็ นส่วนที่จะนำข้อมูลมำพิมพ์
ตำมรูปแบบที่กำหนดมำในส่วนควบคุมกำรพิมพ์
กำรแสดงผลลัพธ์ในภำษำซี
printf( ส่วนควบคุมกำรพิมพ์, อำร์กิวเมนต์, …)

25. 25
รูปแบบกำรพิมพ์สำหรับตัวเลขมีดังนี้
%d พิมพ์ข้อมูลจำนวนเต็มด้วยเลขฐำนสิบ
%o พิมพ์ข้อมูลด้วยเลขฐำนแปด
%x พิมพ์ข้อมูลด้วยเลขฐำนสิบหก
%u พิมพ์ข้อมูลด้วยเลขฐำนสิบแบบไม่คิด
เครื่องหมำย
%e พิมพ์ข้อมูลด้วยตัวเลขแบบวิทยำศำสตร์
เช่น 2.13e45
%f พิมพ์ข้อมูลด้วยตัวเลขมีจุดทศนิยม
%g พิมพ์ข้อมูลด้วยรูปแบบ %e หรือ %f
โดยเลือกแบบที่สั้นที่สุด
รูปแบบที่ใช้กำหนดกำรพิมพ์ใน printf

26. 26
รูปแบบกำรพิมพ์สำหรับสตริงมีดังนี้
%c พิมพ์ด้วยตัวอักษรตัวเดียว
%s พิมพ์ด้วยข้อควำม
ตัวอย่ำงกำรคำสั่ง printf เช่น
รูปแบบที่ใช้กำหนดกำรพิมพ์ใน printf
printf ( “%d %f %s“ , 20 , 25.5 , “Hello” );
คู่ที่ 1
คู่ที่ 2
คู่ที่ 3

27. 27
เครื่องหมำยสำหรับปรับเปลี่ยนรูปแบบของข้อมูล
ในกำรแสดงผล
o เครื่องหมำยลบ ให้พิมพ์ข้อมูลชิดขอบซ้ำย
(ปกติข้อมูลทั้งหมดจะพิมพ์ชิดขวำ)
o สตริงตัวเลข ระบุควำมกว้ำงของฟิลด์
o จุดทศนิยม เป็ นกำรกำหนดควำมกว้ำงของ
จุดทศนิยม
ตัวอย่ำงกำรใช้เครื่องหมำยปรับเปลี่ยนรูปแบบของ
กำรแสดงผล
เครื่องหมำยปรับเปลี่ยนรูปแบบข้อมูล
printf ( “%3d %-6.0f “ , 20 , 25.5 );

28. 28
กำรรับข้อมูลเข้ำมำใช้งำนในภำษำซีจะใช้ฟังก์ชั่น
scanf
รูปแบบของ scanf ( )
o ส่วนควบคุมข้อมูล เป็ นกำรกำหนดรูปแบบ
ข้อมูลในเครื่องหมำย “ ”
o อำร์กิวเมนต์ เป็ นส่วนที่จะนำข้อมูลมำเก็บ
(ในตัวแปร) ซึ่งชนิดของข้อมูลต้องตรงตำม
รูปแบบที่กำหนดในส่วนควบคุมข้อมูล
กำรรับข้อมูลเข้ำในภำษำซี
scanf( ส่วนควบคุมข้อมูล, อำร์กิวเมนต์,...)

29. 29
กำรกำหนดลักษณะอำร์กิวเมนต์มีได้ 2 แบบดังนี้
o ถ้ำข้อมูลนั้นอำจจะนำไปใช้ในกำรคำนวณ
จะใส่เครื่องหมำย & หน้ำตัวแปร
o ถ้ำข้อมูลนั้นเป็ นข้อควำมที่จะนำไปเก็บไว้ในตัว
แปรเลยไม่จำเป็ นต้องใส่เครื่องหมำย & หน้ำ
ตัวแปร
ตัวอย่ำงกำรใช้ฟังก์ชั่น scanf
กำรรับข้อมูลเข้ำในภำษำซี
scanf ( “%d “,&num);
scanf ( “%s “,str);

30. 30
เครื่องหมำยที่ใช้คำนวณในภำษำซีเรียกว่ำ
ตัวดำเนินกำร (Operator) มีดังนี้
เครื่องหมำยที่ใช้คำนวณในภำษำซี
ตัวดาเนินการ ความหมาย ตัวอย่าง ผลลัพธ์
+ การบวก 6 + 8 14
- การลบ 7 – 5 2
* การคูณ 3 * 4 12
/ การหาร 8/2 4
- ลบ (ยูนารีเครื่องหมายลบ) -5 -5
% โมดูลัส
(หาเศษเหลือจากการหาร)
7 % 2 1
4 % 2 0

31. 31
ทำได้โดยระบุชนิดที่ต้องกำรเปลี่ยนภำยใน
เครื่องหมำย ( ) แล้ววำงหน้ำตัวแปรหรือข้อมูล
ที่ต้องกำรเปลี่ยนแปลงชนิด
ตัวอย่ำง ถ้ำในโปรแกรมภำษำซีมีกำรประกำศ
ตัวแปรเป็ น
ต้องกำรเปลี่ยนตัวแปร float ไปเป็ น integer
ทำได้ดังนี้
กำรเปลี่ยนชนิดของข้อมูล
float money;
(int) money;

32. 32
นิพจน์กำหนดค่ำ (Assignment expression)
เครื่องหมำยที่ใช้กำหนดค่ำคือ = โดยเป็ นกำร
กำหนดค่ำทำงขวำของเครื่องหมำย ให้กับตัวแปร
ที่อยู่ทำงซ้ำย เช่น
นิพจน์กำหนดค่ำ
j = 7+2;
k = k + 4;
หรือ

33. 33
นิพจน์กาหนดค่า
สัญลักษณ์ ควำมหมำย
> มำกกว่ำ
< น้อยกว่ำ
>= มำกกว่ำหรือเท่ำกับ
<= น้อยกว่ำหรือเท่ำกับ
== เท่ำกับ
!= ไม่เท่ำกับ

34. 34
ควำมแตกต่ำงของเครื่องหมำย = และ ==
o เครื่องหมำย = เป็ นตัวกำหนดค่ำ
o เครื่องหมำย == เป็ นเครื่องหมำยเปรียบเทียบ
ตัวอย่ำงเช่น
หมำยถึง เป็ นกำรกำหนดค่ำให้กับตัวแปร point
ให้มีค่ำเท่ำกับ 44
หมำยถึง เป็ นกำรตรวจสอบว่ำค่ำ point มีค่ำ
เท่ำกับ 44 หรือไม่
นิพจน์กำหนดค่ำ
point = 44;
point == 44;

35. 35
เครื่องหมำยและนิพจน์เปรียบเทียบแบบ
ตรรกศำสตร์
&& หมำยถึง และ (and)
| | หมำยถึง หรือ (or)
! หมำยถึง ไม่ (not)
ตัวอย่ำงเช่น
จะได้ค่ำควำมจริงเป็ นจริงก็ต่อเมื่อ a และ
b เป็ นจริงทั้งคู่
จะได้ค่ำควำมจริงเป็ นเท็จก็ต่อเมื่อ a และ
b เป็ นเท็จทั้งคู่
เครื่องหมำยและนิพจน์แบบตรรกศำสตร์
a && b
a || b

36. 36
สำมำรถใช้เครื่องหมำยต่อไปนี้แทนกำรเพิ่มหรือ
ลดค่ำของตัวแปร
++ เป็ นกำรเพิ่มค่ำให้กับตัวแปรทีละ 1
-- เป็ นกำรลดค่ำตัวแปรทีละ 1
ตัวอย่ำงเช่น
++n เป็ นกำรเพิ่มค่ำ n อีก 1
--n เป็ นกำรลดค่ำ n ลง 1
ควำมแตกต่ำงระหว่ำง n++ และ ++n เช่น
n = 5;
x = n++; จะได้ค่ำ x เท่ำกับ 5
แล้วค่ำ n เท่ำกับ 6
แต่ถ้ำ x = ++n; จะได้ค่ำ x เท่ำกับ 6
กำรเพิ่มค่ำและลดค่ำตัวแปร

37. END
Department of Computer Science