2. Ongeloof.door Moonbeam Hoofdstuk 1. De knarsende bladeren onder Andi’s voeten deden de stilte breken. De oktoberzon scheen fel op haar gezicht maar een kille wind onderbrak de warmte. Het was herfst en dat liet de natuur duidelijk blijken. De bomen kregen warme kleuren en het werd ook wat kouder. Andi ademde verse lucht in en zuchtte hem voldaan weer uit. Wat hield ze toch van dit seizoen.

3. Ongeloof.door Moonbeam Ze versnelde haar pas zodra ze Ty’s appartementsblok in de verte zag staan. Ty was Andi’s beste vriend en zou dat altijd blijven. Ze hadden alle sinds de crèche al samen gezeten en waren vrienden door dik en dun. Niemand kon tussen hen in komen. Buiten Nora dan, die Andi’s beste vriendin was. Samen waren ze onafscheidelijk en onverslaanbaar.

4. Ongeloof.door Moonbeam Ze naderde al snel het appartementsgebouw van Ty. Hij woonde daar samen met zijn moeder en hun kat Mop.Ty’s ouders waren gescheiden. Veel zag hij zijn vader niet, omdat zijn moeder dat niet wilde. Alleen in de zomervakanties mocht hij naar hem toe en dan gingen ze altijd samen naar Spanje, met z’n tweetjes.

5. Ongeloof.door Moonbeam De hal van het appartementsblok was klein en kaal. Andi voelde zich er benauwd en drukte snel op het knopje van de lift. De deuren van de lift gingen langzaam open. Andi stapte in de lift en drukte op de knop van het verdiep waar ze moest zijn.

6. Ongeloof.door Moonbeam Ze klopte zachtjes op de deur die meteen met een zwaai openging. “Andi!” riep Ty enthousiast. Hij omhelsde haar en drukte haar tegen zich aan. “ Wat heb ik je gemist...” fluisterde hij in haar oor. “Ik heb jou ook heel erg gemist.” Ty liet Andi weer los en bekeek haar van kop tot teen. “Wat zie je er goed uit!” zei hij. Zijn zeeblauwe ogen glinsterden van vreugde. “Maar jij bent ook goed bruin geworden hoor.”

7. Ongeloof.door Moonbeam “Ty, zie dat je om half twaalf weer thuis bent oké? Ik moet nog naar de supermarkt en je moet ook nog mee om inkopen te gaan doen voor school.” riep Ty’s moeder net toen ze wilden vertrekken. “Is goed mam, tot straks.” Ty rolde met zijn ogen en keek Andi daarna glimlachend aan. Andi wist dat Ty er een hekel aan had als zijn moeder zo deed als zijn vrienden erbij waren dus zei ze er niets over.

8. Ongeloof.door Moonbeam “Komt Nora niet?” vroeg Ty curieus toen ze buiten over straat liepen. “Nee, ze moest naar een feestje geloof ik.” “Ben jij nog naar een training geweest tijdens de vakantie?” “Nee, maar ik heb wel van Yara gehoord dat we een nieuwe coach hebben.

9. Ongeloof.door Moonbeam Ty stopte en keek Andi aan. “Ohnee, toch niet weer zo een bemoeial hè?” Ty trok een vies gezicht. “Yara zei... Ze zei dat hij wel meeviel.” zei ze tussen het lachen door. “Hij nog vrij jong enzo.” “Hmm... We zullen straks wel zien hoe goed hij werkelijk is zeker?”

10. Ongeloof.door Moonbeam Na lang bijpraten over de vakantie liepen ze de parking van hun voetbalclub op. “Yara!” riep Andi blij. Yara stond aan de deur van de cafetaria met haar handen achter haar rug te wachten. “Heey jongens. Kom, snel naar binnen! Timo zit al op ons te wachten.”

11. Ongeloof.door Moonbeam “Timo?” vroeg Ty terwijl ze zich een baan naar de kleedkamer vormden. “Ja, zo noemt onze nieuwe trainer. Hij is echt gaaf, helemaal anders dan Helga.” Ty trok zijn neus op. “Met Helga was niets mis. Waarom moest er nou eigenlijk een nieuwe trainer komen?” “Rustig aan Ty, het maakt toch niet uit? Zolang we maar kunnen voetballen, toch?” zei Andi om een discussie te voorkomen. Ty knikte onverschillig en liep haastig de kleedkamer binnen.

12. Ongeloof.door Moonbeam Yara zuchtte geërgerd en liep vlak na hem de kleedkamer ook binnen. Ty en Yara konden in de verste verte nog niet overeenkomen omdat ze allebei altijd hun gelijk wilde halen. En dan was er Andi om elke ruzie te voorkomen.

13. Ongeloof.door Moonbeam De kleedkamer zat vol en alle andere spelers stonden al bijna in hun tenue. Andi haalde haar sleuteltje uit haar broekzak en peuterde het in het slot. ‘Waarom gaat dat verdomde rotkluisje nou niet open?!’ vloekte ze tegen zichzelf. Uiteindelijk gaf het slot toch toe en trok ze het deurtje met een zwaai open.

14. Ongeloof.door Moonbeam Toen bijna iedereen klaar was om het veld op te gaan kwam er een egaalgebruinde man met donkerblond haar de kleedkamer binnenlopen. “Hallo iedereen,” zei hij op een vriendelijk toon. “Voor degene die mij nog niet kennen, ik ben Timothy Groning maar Timo mag ook.” Ty keek geïrriteerd de andere kant op en nestelde zijn veters.

15. Ongeloof.door Moonbeam “Omdat er waarschijnlijk wel vele van jullie op reis zijn geweest in plaats van naar de training gaan we gewoon met enkele basisoefeningen. Als iedereen dan zijn beenbeschermers en schoenen aandoet kunnen we het veld op.” Hij klapte vrolijk in zijn handen waarna iedereen deed wat hem gevraagd werd.

16. Ongeloof.door Moonbeam “Wat een loser...” prevelde Ty. “Hé, niet zo negatief. Misschien valt hij wel mee, je weet nooit hè.” probeerde Andi hem op te vrolijken. “Ja, dat zal wel. Alle meisjes zullen dat wel denken, gewoon omdat hij wat knapper is dan de rest...” mokte hij.

17. Ongeloof.door Moonbeam “Ik vind jou knapper dan hem.” zei Andi met schaamrode wangen en keek hem verlegen aan. Ty lachte even en ging rechtstaan. “Daar ben ik heel blij om.” Hij gaf haar een zoen op haar wang en begon ter plaatse te lopen. “En nu het veld op!”

18. Ongeloof.door Moonbeam “Zo, we gaan beginnen met gewoon wat rondjes rond het veld te lopen. Ja, begin maar!” riep Timo met verheven stem. Andi liep samen met Ty en Yara met Robbert. Yara was stiekem verliefd op hem, maar ze durfde het niet te vertellen. “Hoeveel rondjes moeten we lopen?” vroeg iemand van het team.

19. Ongeloof.door Moonbeam “Loop er maar vijf, dat zal wel volstaan.” riep Timo terug. Andi ademde diep in en uit, anders zou ze weer steken in haar onderbuik krijgen. Het gras was nat waardoor je gemakkelijker uitgleed. Ty verloor bijna zijn evenwicht maar kon snel weer in het normale tempo komen.

20. Ongeloof.door Moonbeam Wanneer iedereen klaar was met zijn rondjes moesten ze van Timo stretchoefeningen doen. “Meneer, ik voel me niet zo goed...” zei Andi. Ze greep pijnlijk naar haar maag. ‘Laat het draaierige gevoel ophouden.’ dacht ze wanhopig. “Zou ik alstublieft heel eventjes iets mogen gaan drinken in de cafetaria?”

21. Ongeloof.door Moonbeam “Je houdt het toch nog wel vol tot te pauze, of niet soms?” zei Timo op een spottende toon. “Eigenlijk -” Maar voor ze haar zin kon afmaken viel Andi met een doffe val op de grond. Iedereen schrok en ging rond haar staan. “Andi! Andi, kun je me horen?!” zei Ty die over Andi gebogen zat. Maar Andi antwoordde niet...