Prins Karel is ‘bezeten om de belastingen in België te ontwijken’. Zijn vermogen wordt voorzichtig geschat op minstens 500 miljoen frank. Omgerekend: 75 miljoen euro vandaag. In de werkelijkheid is Karel tussen 2 en 3 miljard frank waard, omgerekend een paar honderd miljoen euro vandaag. Prins Karel versast een groot deel van zijn vermogen naar Liechtenstein.

1. Prins Karel en de Liechtenstein Papers
Thierry Debels
@thierryd
24/4/16
Op 20 september 1944 wordt Karel, jongere broer van
Leopold III, door de Verenigde Kamers tot regent van
België verkozen, omdat Leopold III weggevoerd was
naar Duitsland en later in (vrijwillige) ballingschap in
Zwitserland verbleef.
Karel legt op 21 september de grondwettelijke eed af. Hij
vervult zijn taak tot 20 juli 1950. Dan stelt het parlement
vast dat er een einde is gekomen aan de onmogelijkheid
tot regeren van Leopold III. Die dag houdt het
regentschap automatisch op.
1

2. Karel wordt brutaal opzij geschoven en zint op wraak.
Hij wil zijn vermogen onzichtbaar maken voor de fiscus
én zijn familie.
Wat is het plan van Karel? Begin jaren 1960 vraagt Karel
aan Olivier Allard, zijn rentmeester, om zijn vermogen
naamloos te maken en al zijn bezittingen in België te
verkopen. De opbrengst moet ‘gedeponeerd worden bij
Zwitserse banken en een deel ervan moest worden
geïnvesteerd in onroerend goed in Frankrijk en Corsica.’
Vermogen: tussen 2 en 3 miljard frank
miljoen frank. Omgerekend: 75 miljoen euro vandaag. In
de werkelijkheid is Karel tussen 2 en 3 miljard frank
waard, omgerekend een paar honderd miljoen euro
vandaag.
In een proces dat Karel tegen Allard later inspant wegens
‘bedrog’, wordt deze laatste vrijgesproken. Vooral
tijdens dat proces tegen Olivier Allard komen we één en
ander te weten. Zo vertelde Allard dat Karel ‘110 miljoen
(frank) aan een gewezen vriendin gaf, voor 26,5
miljoenen juwelen kocht en 30 miljoen als aandeel bij de
bouw van een jacht (de Zurga) betaalde.’ Vandaag mag
je deze getallen rustig vermenigvuldigen met een factor
6. In totaal dus zowat 25 miljoen euro.
Manu Ruys, voormalig hoofdredacteur van De
Standaard, is niet gelukkig met de afwikkeling van het
proces. In de periode 1971-’72 schrijft hij verscheidene
stukken waarin hij zijn verbazing uitdrukt over twee
aspecten van deze zaak. ‘Wanneer de kleine man voor
2

3. een paar duizend frank de fiscus ontduikt, wordt hij
vervolgd en gestraft. Hier was sprake van honderden
miljoenen,’ schrijft Ruys eind juli 1971. Het andere punt
dat Ruys eigenlijk nog meer verbaast is ‘de ijzige
onverschilligheid van het publiek.’
Andere maten, andere gewichten
in een kast ooit 50 miljoen frank in baar geld zag liggen.
De gewoonste zaak voor Karel.
Op 16 september 1972, na afloop van de rechtszaak,
schrijft Ruys dat er ‘geen volledige klaarheid is
gekomen.’ Het grote publiek ‘zal alleen de gewettigde
indruk overhouden dat een duister machtsapparaat
aangewend werd om de mantel te spreiden over
aanvechtbare feiten en over hooggeplaatste lieden die
niet zuiver op de graat zijn.’
Karel neemt vervolgens een nieuwe adviseur: meester
Georges Bricmont. Ook tegen deze laatste spant de prins
een decennium later een rechtszaak in. In het arrest van
de rechter (in beroep) in 1982 staat het volgende te lezen:
‘Het vooronderzoek heeft duidelijk aangetoond dat de
graaf van Vlaanderen (Karel) zijn patrimonium zoveel
mogelijk verborgen wilde houden voor de fiscus, voor
zijn schuldeisers en voor zijn wettelijke erfgenamen.’
In het proces van prins Karel tegen Georges Bricmont is
openbaar aanklager Francis Fisher niet mals voor
Bricmont. Ongewild legt Fisher natuurlijk de manier van
werken bloot van Bricmont en Karel.
3

4. l. Deze laatste had haar immers tientallen miljoenen
beloofd.
Socosef heeft een fictieve zetel in Vaduz, Lichtenstein.
Er is geen kantoor, geen personeel. Alleen een
postbusadres en uiteraard een stroman. Volgens openbaar
aanklager Fisher raakte Bricmont zelf niet meer wijs uit
de wirwar van fictieve vennootschappen die hij in
Zwitserland en Lichtenstein oprichtte.
Bricmont verkocht ook verschillende items van Karel’s
roerende en onroerende goederen. Op 21 juli 1971 sloot
Karel met Allard een regeling. Onderdelen hiervan waren
het Sansovino landgoed, onderdeel van Caldana, een
niet-commerciële vennootschap naar Frans recht. 99 %
van de aandelen waren in handen van Florazur, een
vennootschap naar Zwitsers recht. Er waren gebouwen in
Cannes. Grond bij Biot aan de Riviera, eigendom van
Bois Fleuri, een vennootschap naar Frans recht, waarvan
de helft van de aandelen toebebehoorde aan de Volpone
Anstalt, een firma opgericht naar Liechtenstein recht.
Op 8 februari 1973 onderhandelde Bricmont over de
verkoop van het landgoed in Cannes aan de Anstalten
Filminter en Lissignol. Het landgoed in Cannes was toen
nog steeds eigendom van de Anstalten Chimark en
Socosef. De Volpone Anstalt, die eerst werd
overgebracht naar de Egamecon Anstalt, werd
uiteindelijk ingebracht in Socosef .
De rechter zal later verklaren dat niemand nog klaar zag
in dit kluwen van buitenlandse vennootschappen.
Georges Bricmont wordt op 15 februari 1982
4

5. vrijgesproken. Opnieuw moet Karel de kosten betalen.
5

6. vrijgesproken. Opnieuw moet Karel de kosten betalen.
5